Teoria poznania od Kartezjusza do Wittgensteina

Opis

Wychodząc od przedstawienia Kartezjusza teorii poznania i jego "metodycznego wątpienia" Autor kończy na pracach Ludwiga Wittgensteina, uwzględniając po części problemy teoriopoznawcze omawiane w logicznym pozytywiźmie. Książka jest owocem wykładów z teorii poznania, które Autor miał na Uniwersytecie w Konstancy, w tym sensie można ją traktować jako "skrypt".

Zamiarem Autora jest przedstawienie (oraz wprowadzenie w) podstawowych teoriopoznawczych argumentów. Podstawę merytoryczną książki stanowią dwie prace: Medytacje Kartezjusza i O pewności Wittgensteina, których tematyka (np. solipsyzm) przewija się przez pozostałe rozdziały. Już po kilku przeczytanych stronach widać dużą erudycję autora i swobodne operowanie i zestawianie teoriopoznawczych tematów znanych z literatury przedmiotu. Tematami tymi są: pytanie o początek poznania (racjonalizm, empiryzm, sensacjonalizm), pytanie o istnienie rzeczywistości niezależnej od poznającego podmiotu (realizm, idealizm, solipsyzm), pytaniem ontologicznym jest pytanie o sposób istnienia poznającego podmiotu (monizm, dualizm). Jednymi z końcowych tez autora są, że współczesne rozumienie podmiotu w historii filozofii nie pokrywa się z jego rozumieniem u Kartezjusza, oraz że nie mamy dostępu do rzeczywistości jaka ona jest sama w sobie.