Percepcja rzeczywistości a sakrament pokuty

Opis

Pojęcie „percepcja”, użyte w tytule pracy, nie oznacza jedynie przyjęcia jakiejś treści na intelektualną własność. W zakres pojęcia percepcji wchodzi cała złożona dynamika emocjonalno-wolitywno-intelektualna osób ludzkich w ich odniesieniu do rzeczywistości oraz pewna „zwrotność” jako skutek tego, co dzieje się w podmiocie i jakim staje się podmiot (w sensie moralnym) wskutek swojego odniesienia do rzeczywistości. To rozumienie percepcji zbliżone jest do biblijnego rozumienia poznania, które „oznacza nie tyle posiadanie informacji o danej rzeczywistości, ile osobowy kontakt, który sprawia wzrost zaufania i zdolności powierzenia się sobie nawzajem” oraz biblijnego rozumienia prawdy, u którego podstaw stoi nie tyle refleksja intelektualna, ile doświadczenie religijne. Podstawą tego doświadczenia jest osobowe spotkanie z Bogiem, który jest wierny i godny zaufania. Takie szerokie rozumienie pojęcia percepcji pozwala na ukazanie, w jaki sposób sakrament pokuty i pojednania, w którym człowiek spotyka Boga żywego pochylającego się nad ludzką słabością i ukazującego jednocześnie przyczyny tej słabości i możliwości ich pokonania, formuje osobowe odniesienie do rzeczywistości, a więc do siebie samego, Boga, drugiego człowieka i świata.

Struktura pracy nawiązuje do słów Jana Pawła II, że „człowiek jest drogą Kościoła”. Chodzi tu o konkretnego człowieka, który ma swoją własną historię życia, o człowieka, „który zgodnie z wewnętrzną otwartością swego ducha […] swoje osobowe dzieje pisze zawsze poprzez rozliczne więzi, kontakty, układy, kręgi społeczne, jakie łączą go z innymi ludźmi”. Praca zatem zaczyna się od ukazania tego, kim jest człowiek, a następnie prezentuje współczesne zagrożenia jego tożsamości, które generują fałszywą percepcję siebie, świata, relacji do Boga i człowieka. Temu właśnie człowiekowi Chrystus żyjący w Kościele przychodzi z pomocą. Dlatego na tym antropologicznym tle zostaje ukazana uzdrawiająca moc sakramentu pokuty i pojednania, który przywracając człowiekowi jego tożsamość w świetle Bożego obdarowania i powołania, kształtuje adekwatną do zamierzonej przez Boga samoświadomość człowieka i jego odniesienia do rzeczywistości.

(Ze Wstępu)