Rozerwanie nieba

Opis

W wierszach Jerzego Hajdugi odnajduję to, czego mi niezmiernie brakuje we współczesnej poezji, a mianowicie dyskretne wzruszenie, którego mistrzem był Horacy. Odróżnia ono Hajdugę od wielu piszących duchownych, często niepewnych swych emocji, obawiających się ich werbalizacji, a zwłaszcza nie bez trudności poszukujących języka, który mógłby je wyrazić. Albo po prostu - zamkniętych na możliwość ich wyrażania.

Poszukiwanie wszak jest zawsze procesem niebezpiecznym. Nie wiadomo bowiem dokąd zaprowadzi i jaką emocję wydobędzie w piszącym, a potem w czytelniku, ta czy inna fraza. Może okaże się ona niedobra, wstydliwa, nie będzie przystawała do oficjalnego wizerunku księdza? Stąd w miejscu poszukiwania, czyli również wsłuchiwania się w siebie i świat, pojawiają się w tzw. poezji kapłańskiej klisze bądź komunały zaczerpnięte już to z języka biblijnego, a co gorsza - teologicznego, już to z tekstów kultury, w żonglowaniu którymi poeci w sutannach potrafią być mistrzami. Niestety - owe popisy erudycyjne okazują się zbyt często semantycznie puste. Są jednak bezpieczne, bo skrywają człowieka i jego wrażliwość, która nie mieści się często w tym, co oficjalne, bezpieczne, dobrze widziane.