Skarb w dłoni żebraka

Opis

Święty Franciszek był „przeznaczeniem” Romana Brandstaettera. Pisarz mocno w to wierzył.

Wychowywany w tradycyjnej żydowskiej rodzinie jako kilkunastoletni chłopiec pisał „niezdarne wiersze” poświęcone Chrystusowi i Świętemu z Asyżu. Niewiele wówczas wiedział o obu postaciach, które w przyszłości miały stać się „największymi przygodami jego życia”.

Siedem wieków temu św. Franciszek spróbował udowodnić, że życie wedle Ewangelii jest możliwe, że można przyjąć jej słowa w ich dosłowności, a nie poprzez zmiękczające, metaforyczne odczytanie. Dzisiaj my z kolei próbujemy odpowiedzieć, na ile możliwy jest franciszkanizm. W swoich pismach franciszkańskich Brandstaetter starał się przetłumaczyć idee Franciszka na język XX wieku i oddać piękno franciszkańskiego życia, widzianego przez pryzmat swego dnia powszedniego. Uczynił to „nie bojąc się postawić swobodnego kroku na gładkich i śliskich posadzkach świętej hagiografii”.

Boży Grajek powiedział człowiekowi, by pokochał to, czego się lęka, gdyż nawet przedmiot jego lęku pragnie i potrzebuje miłości. Tę samą w gruncie rzeczy receptę na szczęście, życie i wieczność zostawił nam jego piewca, Roman Brandstaetter.

Pod koniec swego życia pisał: ,,Jednego jestem pewien, wystarczy uświadomić sobie bezsilność wobec Twojej woli, Boże, aby się poczuć bardzo szczęśliwym.” Autor Nowych kwiatków św. Franciszka znał ciężar słów ,,wystarczy” i ,,bezsilność”, lecz gdy je udźwignął, pozostała mu ,,zgoda na wszystko, skarb, który zmieścisz w wyciągniętej dłoni żebraka.”