Widziałam upadek żelaznej kurtyny

Opis

Po latach w pewnej wspólnocie zakonnej, gdzie zdrowie jej nie pozwoliło przebywać dłużej, Catherine Elizabeth spędziła 6 lat w pustelni na adoracji Najświętszego Sakramentu, specjalnie w imię chrześcijan jeszcze dziś prześladowanych w wielu krajach świata. Następnie od trzech lat, Duch Święty wezwał ją naprzemiennie do adoracji i dawania świadectwa, powierzając jej piękną misję rozpowszechniania słów Jana Pawła II o misyjnym znaczeniu cierpienia, które mogą pomóc bardzo wielu chorym, niepełnosprawnym, w podeszłym wieku osobom odkryć ich tak cenne miejsce w Kościele przez wspaniały skarb Świętych Obcowania. Również teraz jako członek Niewidzialnego Klasztoru Jana Pawła II, powołanie niepełnosprawnego laika konsekrowanego Catherine-Elizabeth nadal rozwija się w radości i dziękczynieniu.

Niewidzialny Klasztor Jana Pawła II to wielki ruch jednoczący ludzi najsłabszych i cierpiących: z jednej strony odwołuje się do wstawiennictwa współczesnych męczenników, czyli niewinnych dzieci, nierzadko ofiar aborcji, a z drugiej gromadzi olbrzymią masę ludzi zamkniętych z powodu choroby, niepełnosprawności czy podeszłego wieku w szpitalach, więzieniach lub domach starości. Ci ludzie poprzez swoje modlitwy i cierpienia tworzą jakby dwie kolumny, które utrzymują współczesny świat w duchowej równowadze, zaświadczając jednocześnie o Bożej mocy.
Ten klasztor jest prawdziwym wezwaniem dla wszystkich tych, którzy pragną ofiarować w miłości swoje cierpienia fizyczne, moralne i duchowe dla zbawienia świata w jedności z Chrystusem. Ruch, który nabiera znaczenia Niewidzialny Klasztor jest wielką wspólnotą, która w duchu Świętych obcowania ofiarowuje swoje codzienne modlitwy i cierpienia w intencji rodzin na całym świecie.
Apel do najsłabszych:
„Twoja słabość jest mocą i skarbem dla Kościoła...” (Jan Paweł II)
„Ilekroć niedomagam, tylekroć jestem mocny...” (św. Paweł)
„Nie cierpcie na próżno, to zbyt smutne...” (Marta Robin)