Dziewiczość istnienia

Opis

Drogi Czytelniku, trzymasz w ręku rozważania o kolejnym elemencie architektury duchowej. Pierwsze z nich dotyczyły fundamentu (prawdy – pokory), drugie: wysokości (pragnienia). Trzeci element: wnętrze architektury duchowej został określony dziewiczością istnienia.
Dziewiczość to nie kwestia biologii czy seksualnej czystości, lecz pierwotności tej samej przestrzeni ogrodu Eden, gdzie Bóg przechadzał się w porze popołudniowego wiatru (por. Rdz 3,8), kiedy to swobodnie i bez ograniczeń mógł spotykać się z człowiekiem.
Dziewiczość umysłu to pokorne czuwanie u wejścia, oczekiwanie na dar i pełen szacunku namysł nad głębią samego stworzenia.
Dziewiczość serca nie dopuszcza do głosu chciwości czy zachłanności, lecz trwa w delikatnej obecności wobec tego, co zastane, radując się tym, że „wszystko już jest gotowe” (por. Łk 14, 17). Stajemy na granicy słów, pojęć, ufni w rację poszukiwań tego, co najgłębsze w człowieku, złożone u źródeł istnienia, gdzie nie sięga ani psychika, ani samoświadomość.