Pustelnia o. Archimandryty Gabriela w Odrynkach

Opis

Życie duchowe Cerkwi prawosławnej cechuje wielkie bogactwo form, wśród których najbardziej doskonałą jest monastycyzm. W przeciwieństwie jednak do życia zakonnego na Zachodzie, w monastycyzmie wschodnim nie ma wielu różnych reguł. Brak różnych reguł wynika z samej koncepcji życia monastycznego, którego jedynym celem jest zjednoczenie z Bogiem w całkowitym wyrzeczeniu się życia świeckiego. Mnisi wkładają habit, aby w monasterze albo w pustelni oddawać się modlitwie, pracy wewnętrznej. Między monasterem, w którym prowadzi się życie wspólnotowe i samotnością anachorety, kontynuującego tradycję ojców pustyni, jest wiele pośrednich form monastycyzmu. Monastycyzm jest wyłącznie kontemplacyjny. Teksty liturgiczne zwą mnichów „ziemskimi aniołami i niebiańskimi ludźmi”. Monastyczna świętość stwarza typ „bardzo podobnego do obrazu świętego” („priepodobnyj”), żywej ikony Boga. Św. Jan Chryzostom przyznawał, że „klasztory są niezbędne, gdyż świat nie jest w pełni chrześcijański”.
Monastycyzm zachowuje stałą wartość i z pewnością przechowa swoje wyjątkowe świadectwo. W ciągu całego okresu dziejów chrześcijaństwa życie monastyczne stawiało sobie dwa cele. Życie monastyczne oznacza całkowite oddzielenie się od społeczeństwa, które żyje ze swymi problemami politycznymi i ekonomicznymi. Jest to „ucieczka na pustynię”, a później autonomiczna egzystencja wspólnot, odpowiadających na wszystkie potrzeby swoich członków. Mnisi ze Świętej Góry Athos dają przykład takiej formy życia wspólnotowego i samowystarczalnego, odseparowanego od świata. Nie wszyscy są powołani do tego życia. Monastycyzm nie jest rozwiązaniem dla wszystkich. Drugim celem życia monastycznego jest dążenie do schrystianizowania świata. To wymaga od mnichów tworzenia wspólnot chrześcijańskich, ich ewangelizacji i pomocy bliźnim.