Dno - dziennik pisany niemocą

Opis

To "denna" książka. Opowiada o pokornym Bogu, który schodzi na samo dno. Upokarza się, by spotkać się z człowiekiem. Wydawnictwo pełne jest zaskakujących tekstów, nieszablonowych zwrotów i poruszających świadectw.
Marcin Jakimowicz - ur. 1971. Autor bestselleru "Radykalni" (już kilkadziesiąt tysięcy ludzi w Polsce przeczytało o zaskakujących nawróceniach znanych postaci muzycznego undergroundu), dziennikarz, współpracownik kwartalnika RUaH. Przed dwoma laty wydał książkę "Dziennik pisany mocą".
"Dno" jest dalszym ciągiem tej powieści. Książka składa się z dwu części: pierwszy stanowi zbiór tekstów nowego "Dziennika", drugą wywiady, które Jakimowicz przeprowadził z Tomkiem Budzyńskim, Grzegorzem Bociańskim i Dzikim.

To denna książka
Po przeboju, jakim była pierwsza książka Marcina Jakimowicza - Radykalni - rozmowy z Budzym, Dzikim, Maleo i Stopą (36000 sprzedanych egzemplarzy!), po Dzienniku pisanym mocą, mamy kolejną pozycję Autora znanego z łamów RUaH. Dno - dziennik pisany niemocą to książka dwuczęściowa. Pierwsza część jest kontynuacją Dziennika pisanego mocą. Marcin konfrontuje obrazy Ewangelii z doświadczeniami współczesności. Z doświadczeniami dna, o którą ocierają się "kibole" GKS-u, pijacy, dresiarze, muzycy... Język, którego używa Jakimowicz w swym dzienniku, budzi wiele świeżych skojarzeń. Autor mocno stąpa po ziemi dlatego nieźle czuje się w sprawach nieba (Wcale go nie chce uśmiercić, w końcu ma jeszcze żonę i dziecko!). "Dziennik" jest zaopatrzony w wiele ciekawych informacji, które pozwolą nam sprawniej poruszać się po Ewangelii. Wspomnę o jednej. "Talmud wymienia tylko trzy kategorie obywateli Izraela, które jako najgorsze nie mogły nawet łożyć na świątynie Pańską!!! To celnicy, cudzołożnice i... pasterze. Powszechnie uważani za złodziei." Dziennik pisany niemocą pełen jest zmyślnych neologizmów w stylu "koloradość" czy "spontana". Łatwo w nim doszukać się mocnych akcentów i podkreśleń. Przykład: "kłamsTVo". Bez komentarza! Do czytania dziennika zachęcają już same tytuły poszczególnych części. Wspomnę o dwóch: "O tym jak miłość szalona zrzuciła raz Szawła z konia". "Łatwiej zostać jest lotnikiem niż prawdziwym katolikiem". Autor stawia dość zaskakujące pytania w stylu: "czy Józef z Arymatei nadaje się do Big Brothera?". Zapiski Marcina obnażają błędy w postrzeganiu Boga i budowaniu z Nim osobistych relacji. Dziennik jest także szkołą modlitwy i naszych ograniczeń w rozmowie z Bogiem. Oto przykład złej modlitwy: "Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata, poczekaj jeszcze chwilę, bo musimy się poprawić". A przecież wiemy, że Chrystus przyszedł do grzeszników, właśnie do tych, którzy są na dnie. "Kościół nie jest schronieniem dla dobrych ludzi". Dlatego to jest denna książka. Książka o tym, jak jest na dnie i jak stamtąd wyleźć. Myślenie w stylu: "Popraw się, a potem idź do Kościoła" nie ma racji bytu. To Chrystus obecny w Kościele czeka na tych, którzy chcą się odbić od dna! Nawet sam "Jezus - pisze Autor - sprzedał dobre mniemanie o sobie". Tak po ludzku rzecz ujmując, to Jezus był na dnie. Na samym dnie. Zabili Go! Uznali za Tego, który bluźnił Bogu! Zginął najbardziej haniebną śmiercią! Krzyż był dla tych, którzy są na dnie! Zapiski Marcina pokazują, że z tego dna da się wyjść! I w końcu można uwierzyć, że "nie jesteśmy bublami tylko arcydziełem".
Druga część Dna to rozmowy z muzykami. Marcin zaprosił do refleksji nad ważnymi pytaniami Tomka Budzyńskiego, Grzegorza "Bociana" Bociańskiego i Grzegorza Wacława "Dzikiego". Rozmowy zanotowane przez Autora to doskonałe poszerzenie dziennika i bardzo konkretne doświadczenia z dna. To także odpowiedzi o sposobach odbijania się od dna. O wychodzeniu po Jezusowej linie. O trudnościach, jakie można napotkać. O odrzuceniu ze strony starych znajomych, którzy bycie chrześcijaninem uważają za największy upadek (każdy ma inne pojęcie dna!). Ta denna książka warta jest przeczytania!