Szaleniec Ewangelii. Święty Ludwik-Maria Grignion de Montfort

Opis

„Lecz kimże będą owi słudzy, niewolnicy i dzieci Maryi? (…) Będą to prawdziwi uczniowie Jezusa Chrystusa, idący śladami Jego ubóstwa, pokory, wzgardy dla świata, miłości bliźniego. Będą nauczali, jak iść wąską drogą do Boga w świetle czystej prawdy, tj. według Ewangelii, a nie według zasad świata, bez względu na osobę, nie oszczędzając nikogo, bez obawy przed kimkolwiek ze śmiertelnych, choćby najpotężniejszym” – Traktat... (56, 59). Święty Ludwik Maria Grignion de Montfort urodził się we Francji 31 stycznia 1673 roku w Montfort-Sur-Meu jako drugi z osiemnaściorga dzieci. Następnego dnia rodzice ochrzcili go nadając mu imię Ludwik. Później Ludwik do swojego imienia doda imię Maria, wyrażając w ten sposób swą wielką miłość do Najświętszej Maryi Panny. De Montfort nie jest oznaką tytułu szlacheckiego, ale nazwą miejsca, gdzie św. Ludwik został ochrzczony. Każdego ranka, zanim poszedł do szkoły, modlił się przed obrazem Matki Bożej – robił to także po powrocie z zajęć. Gdy był trochę starszy, starał się codziennie przed lekcjami uczestniczyć we Mszy świętej. Po ukończeniu miejscowej szkoły, wybrał się do Rennes, gdzie uczył się w kolegium jezuitów. Szczególnie dbał o ubogich, organizując wśród kolegów zbiórki pieniędzy na potrzebne rzeczy dla najbiedniejszych. Ludwik zrozumiał, że życie nie polega na posiadaniu rzeczy materialnych, lecz na staraniu się o pójście do nieba, które jest nam przeznaczone. Po zakończeniu nauki w kolegium jezuitów, udał się do Paryża, gdzie w seminarium św. Sulpicjusza studiował teologię. Po przyjęciu święceń kapłańskich w dniu 5 czerwca 1700 roku, swoją Mszę św. prymicyjną odprawił przy ołtarzu Najświętszej Maryi Panny w kościele św. Sulpicjusza. Wstąpił do tercjarzy dominikańskich, gdzie otrzymał zgodę, by innych nauczać modlitwy różańcowej oraz na zakładanie bractw różańcowych. Wkrótce został kapelanem szpitala w Poitiers, jednak po trzech latach przełożeni posłali go do głoszenia Słowa Bożego – został misjonarzem. Gdy głosząc Słowo Boże, spotkał się ze sprzeciwem miejscowych księży, udał się do papieża z prośbą, by mógł wyjechać na misje do innych krajów. Papież ofiarował mu krzyż, udzielił swego błogosławieństwa, nadał tytuł Misjonarza Apostolskiego i nakazał wracać do kraju, zlecając mu misję głoszenia kazań w całej Francji. W swej pracy misjonarskiej trwał w modlitewnym zjednoczeniu z Jezusem i Maryją. Jego misje i rekolekcje cieszyły się wielką popularnością. Im więcej zdobywał uznania i im więcej przyciągał wiernych, tym ostrzej był atakowany przez ludzi, którzy ulegając ówczesnym herezjom oddalili się od Boga. Ludwik miał łatwość przemawiania do ludu, jego zrozumiałe słowa trafiały do serc, wywołując głębokie przeżywanie wiary. Zwalczał herezje, uczył religijnych śpiewów i nawoływał do odmawiania Różańca św. Podejmował w intencji nawrócenia grzeszników pokutę, ofiarując trudy swojej wędrówki oraz liczne wyrzeczenia. Szczególną czcią otaczał Maryję, której zawierzał wszystko, co go spotykało. Napisał wiele dzieł i listów, z których najbardziej znane na całym świecie to Tajemnica Maryi, Miłość Mądrości Przedwiecznej oraz Traktat o doskonałym nabożeństwie do Najświętszej Maryi Panny, który odkryto dopiero ponad 100 lat po jego napisaniu. Dzieło to powstało pod koniec życia świętego misjonarza, w którym wskazuje on, jak bardzo jest nam potrzebne nabożeństwo do Maryi, gdyż pochodzi ono od samego Boga. „Przez Najświętszą Maryję Pannę przyszedł Jezus Chrystus na świat, i przez Nią też chce w świecie panować.” (Traktat… [1]). Święty Ludwik Maria zmarł 28 kwietnia 1716 roku, wyczerpany trudami apostołowania. Pozostawił po sobie dwa zakony – Zgromadzenie córek Mądrości Bożej i Towarzystwo Maryi, którym jako cel wyznaczył nauczanie ubogich, opiekę nad chorymi i służenie pomocą wszystkim potrzebującym. Pozostawił po sobie też Doskonałe Nabożeństwo do Najświętszej Maryi Panny, które podjęło wielu późniejszych świętych, teologów i papieży, między innymi Pius X, Benedykt XV, Pius XI, kardynał Stefan Wyszyński oraz św. Jan Paweł II, którego motto (Totus Tuus) pochodzi właśnie z Traktatu o doskonałym nabożeństwie… autorstwa św. Ludwika Marii. W swym nauczaniu św. Ludwik Maria ustawicznie zachęcał, aby z ufnością i wiarą iść śmiało do Jezusa „drogą najłatwiejszą, najkrótszą, najdoskonalszą i najpewniejszą” (por. Traktat… [152]): drogą miłości Maryi. Na bazie własnych doświadczeń i osobistych przeżyć, proponuje ofiarować siebie całkowicie Jezusowi, przez Maryję, która jest najpewniejszą przewodniczką w dążeniu do pełnej wierności przyrzeczeniom Chrztu świętego. Zachęca nas, aby wszystko, co czynimy, w Niej i przez Nią czynić: oto sekret świętości, aby być zawsze wiernym Bogu, aby pełnić we wszystkim Jego wolę. Jako najpiękniejszą modlitwę do Maryi św. Ludwik Maria zaleca z siłą i przekonaniem modlitwę różańcową. Różaniec św. to najlepszy środek, aby lepiej poznać Jezusa i zaprosić Go do panowania w naszym sercu.