Nadzieja uczy inaczej

Opis

Noszę w sobie głęboką nadzieję, że chrześcijaństwo potrafi odnaleźć w przyszłości pogodniejsze spojrzenie na grzeszność człowieka i jego ostateczne losy. Nie chodzi bynajmniej o to, by miało wyrzec się samego pojęcia lub poczucia grzechu. Człowiek winien mieć świadomość popełnionego zła. Wyolbrzymianie jednak rzeczywistości grzechu i winy przesłania wiarę w przebaczenie i miłosierdzie Boga. Kształtuje się wówczas mentalność, która ludzi paraliżuje, zniechęca, a nawet skłania do odrzucenia samej idei Boga. Chrześcijaństwo nie może stać się religią nakazów, zakazów i sprawiedliwości karzącej. W przeciwnym razie zatraca się myśl o wolności, którą Bóg respektuje, lecz nie pozostawia nigdy samej sobie, dopóki nie zdoła jej ku sobie pociągnąć.
Nadzieja uczy inaczej. Taki tytuł dałem rozważaniom eschatologicznym, zamieszczonym w tej książce. Jestem przekonany, że odejście od tradycyjnej nauki o wieczności piekła wyznacza inny sposób myślenia. Nowa świadomość nie jest bynajmniej czymś całkowicie nowym. Sięgając w minione wieki, można ze zdumieniem odkryć, że istniała w tradycji chrześcijańskiej uniwersalistyczna interpretacja nauczania Jezusa. Zachowała się ona w tym nurcie tradycji, w którym nie wygasła świadomość symbolicznego, obrazowego i metaforycznego języka Biblii. Przedstawiciele tego nurtu przypominali, że słowa Jezusa trzeba rozumieć w kontekście całej kultury żydowskiej, w świetle ostrzeżeń i gróźb, które całe wieki przedtem wypowiadali prorocy Izraela. Również wewnętrzne doświadczenie mistyków pozwalało im łatwiej odnajdywać drogę nadziei na ocalenie wszystkich niż same chłodne dociekania teologiczne. Chrześcijańska mądrość nadziei jest owocem oświeconego wiarą umysłu i miłującego serca.
(ze wstępu)