Papież Franciszek

Wiara nie jest teorią. Nie jest dekoracją życia ani tym bardziej ucieczką od niego. To droga. Czasem jasna, częściej niepewna. Jej zwieńczeniem nie jest jakaś abstrakcyjna idea, ale spełnienie naszych najgłębszych pragnień i największych tęsknot. Zmierzamy bowiem do domu. Do Tego, który nas zna i czeka. Nie jesteśmy w tej podróży sami. Jezus jest obok. Nie pogania nas, nie popycha, nie krytykuje. Idzie obok. Dostosowuje swój krok do naszego nawet wtedy, gdy idziemy bardzo wolno i z dużym trudem.

Można by powiedzieć, że papież Franciszek był oryginałem. Nie chciał bogactwa, zrezygnował z mieszkania w Pałacu Apostolskim, jeździł małymi samochodami, zrezygnował z papieskich butów, bo miał swoje jeszcze niezniszczone. Nauczał prosto i zrozumiale. Podczas podróży apostolskiej wnosił do samolotu swoją teczkę, w której miał między innymi przybory do golenia. Często zaskakiwał swoimi wypowiedziami. Ukochał biednych i oddałby im wszystko. Po jego śmierci często o Franciszku mówi się, że był papieżem miłosierdzia.

Publikacja wydana ku czci papieża Franciszka jest wyrazem wdzięczności za 12 lat aktywnego pontyfikatu, w czasie którego odbył47 podróży, opracował 4 encykliki, 5 adhortacji apostolskich i 38 Konstytucji Apostolskich. W publikacji zawarto biografię papieża Franciszka, ciekawostki o jego życiu, najważniejsze myśli oraz wybór - ułożonych tematycznie -komentarzy papieża Franciszka o nadziei, pokoju, godności ludzkiego życia, modlitwie i wiele innych.

Dziś, kiedy nie ma już z nami papieża Franciszka, Powróćmy do marzeń to swoisty testament, pragnienie i wizja tego, jak powinien wyglądać Kościół i świat w rzeczywistości, która zdaje się wymykać ze znanych nam dotąd granic. Wizja Franciszka to droga braterstwa ponad indywidualizmem, to podążanie śladami miłosiernego Chrystusa, to droga ku lepszej przyszłości.

Powróćmy do marzeń to książka zaskakująca. Pretekstem do jej powstania była myśl papieża Franciszka o tym, że kryzys to przesiewanie. Kiedy bowiem człowiek czy świat doświadczają kryzysu, odsłania się jego prawdziwa natura; musi dokonać wyborów ukazujących prawdziwe oblicze. W Powróćmy do marzeń Ojciec Święty dokonuje również bardzo osobistych rozliczeń z trzema swoimi kryzysami, które nazywa "covidami". Najważniejszym z nich było doświadczenie śmierci, będące jego udziałem podczas poważnej choroby w młodości, które bez wątpienia stało się momentem kluczowym w jego postrzeganiu świata i drugiego człowieka.

Nadzieja jest pierwszą autobiografią w historii opublikowaną przez papieża. Pisana przez sześć lat, opisuje włoskie korzenie Franciszka i migrację jego rodziny z Europy do Ameryki Łacińskiej, przez jego dzieciństwo, młodzieńcze pasje i troski, powołanie, dorosłe życie i całą papieską posługą aż do chwili obecnej.

Franciszek przypomina kluczowe dylematy swojego pontyfikatu, pisze szczerze, bez lęku i proroczo o niektórych najważniejszych i kontrowersyjnych kwestiach naszych czasów: wojnie i pokoju (w tym o konfliktach na Ukrainie i Bliskim Wschodzie), migracjach, kryzysie klimatycznym, polityce społecznej, pozycji kobiet, seksualności, rozwoju technologicznym, przyszłości Kościoła i religii.

Nadzieja to z jednej strony istna skarbnica przemyśleń i anegdot, a z drugiej fascynujący i bardzo ludzki pamiętnik miejscami poruszający, czasami zabawny. Historia życia jednego człowieka, a jednocześnie poruszające duchowe przesłanie, które zafascynuje czytelników na całym świecie i będzie dziedzictwem nadziei papieża Franciszka dla przyszłych pokoleń.

Książkę wzbogacają niezwykłe fotografie, w tym prywatne i niepublikowane materiały udostępnione przez papieża Franciszka.

Wstęp: papież Franciszek

Skierować wzrok na wschód, w stronę punktu geograficznego, w którym wschodzi słońce. Oto nieustanne zaproszenie słowa Bożego, by patrzeć na Chrystusa, Słońce Sprawiedliwości i Gwiazdę rozświetlającą ciemności świata i naszego życia. Ze Wschodu bije dziś światło młodego i żywego Kościoła, zrodzonego z krwi męczenników, Kościoła zdolnego odważnie przekazywać radość Ewangelii. Niniejsza książka ma na celu pomóc nam poznać lepiej ten Kościół, przybliżając historię i posługę duszpasterską kard. Lazzaro You Heung-sika, powołanego przez papieża Franciszka na stanowisko prefekta Dykasterii ds. Duchowieństwa. Z pełnego otwartości, szczerego dialogu Kardynała z ks. Francesco Cosentinem płynie zaraźliwy wręcz entuzjazm rozmówcy, ale przede wszystkim wypływa zeń pożywka dla refleksji o przyszłości wiary i o Kościele jutra. „Jak błyskawica zabłyśnie na wschodzie, a jaśnieje aż na zachodzie” (Mt 24, 27), tak z tych stron rozbłyska światło, które rozpala serca i oświetla drogę.

„Podejmijmy wysiłek «decentralizacji», wyruszając w podróż na Wschód, by przyjrzeć się duchowemu i eklezjalnemu stylowi życia, który może ożywić naszą wiarę” (Franciszek).

Lazzaro You Heung-sik urodził się 17 listopada 1951 roku w Nonsan-qu Chungnam w Korei Południowej. Po przyjęciu chrztu w wieku 16 lat zaczął aktywnie uczestniczyć w życiu Kościoła, po czym wstąpił do seminarium duchownego i w 1979 roku przyjął święcenia kapłańskie. Uzyskał doktorat z teologii moralnej i rozpoczął posługę duszpasterską jako wikariusz w jednej z parafii. Następnie został rektorem Centrum Edukacji Katolickiej w Daejeon i wreszcie rektorem Wyższego Seminarium Duchownego. W 2003 roku został mianowany biskupem koadiutorem Daejeon, a następnie, 11 czerwca 2021 roku, powołany przez papieża Franciszka na stanowisko prefekta Kongregacji ds. Duchowieństwa (obecnie Dykasterii). Został mianowany kardynałem na konsystorzu 27 sierpnia 2022 roku.

Francesco Cosentino jest profesorem teologii na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim oraz pracuje w Sekretariacie Stanu w Watykanie. Jest autorem kilku esejów i teologicznych artykułów dotyczących relacji między chrześcijaństwem, postmodernizmem i obojętnością religijną, ze szczególnym uwzględnieniem tematu fałszywych obrazów Boga.

Jeśli chcesz zrozumieć papieża Franciszka, musisz poznać Evangelii Gaudium. To pierwsza papieska adhortacja, w której Franciszek mówi o Kościele poszukującym człowieka żyjącego na peryferiach. O Kościele,
który nie przeraża się biedą, brakiem zrozumienia, samotnością czy skrajnym ubóstwem, ale prowadząc go śladami Dobrego Pasterza - sprawia, że znajduje on miejsce swojego uzdrowienia. Sięgając po tę książkę, dowiesz się, co Duch Święty mówi do Kościoła przez Piotra naszych czasów.

List apostolski „Desiderio desideravi” to refleksje o formacji liturgicznej Ludu Bożego skierowane przez papieża Franciszka do Kościoła niemal rok po opublikowaniu motu proprio „Traditionis custodes” regulującego odprawianie Mszy św. w nadzwyczajnej formie rytu rzymskiego (tzw. Mszy trydenckiej). Mottem rozważań są słowa z Ewangelii św. Łukasza „Gorąco pragnąłem spożyć tę Paschę z wami, zanim będę cierpiał”. Papież przypomina nam o roli liturgii w życiu chrześcijanina i zachęca do zachwycenia się tajemnicą paschalną, jednocześnie podkreślając znaczenie symboli i gestów liturgicznych oraz konieczności pogłębienia formacji liturgicznej.

Dokąd zmierza Kościół pod pontyfikatem papieża Franciszka? W niniejszej monografii ks. dr Paweł Błasiak przybliża najważniejsze zagadnienia nauki o Kościele pierwszego biskupa Rzymu pochodzącego z Ameryki Południowej. W tym celu nie tylko oddaje głos samemu Franciszkowi, przywołując wiele jego wypowiedzi i tekstów, lecz także zagłębia się w niuanse światopoglądu Jorge Maria Bergoglia. Błasiak przywołuje zatem nurty myślowe, które wywarły wpływ na duszpasterskie priorytety obecnego papieża m.in. duchowość ignacjańską, maryjność, teologię wyzwolenia i Ludu Bożego, misyjność, ekumenizm czy pojęcie Kościoła jako "communio". Analiza odtworzonych z zegarmistrzowską precyzją poglądów, jakie Franciszka kształtowały i jakie ów papież głosi, pozwala autorowi odpowiedzieć na pytanie: Czy pierwszy Argentyńczyk w Stolicy Piotrowej jest chrześcijaninem-rewolucjonistą?

10 lat to sporo czasu, by poznać człowieka wystarczy tylko chcieć to zrobić. A czy my chcieliśmy poznać papieża Franciszka przez 10 lat jego pontyfikatu? Czytamy jego dokumenty? Śledzimy to, co ma nam do przekazania jako głowa Kościoła, do którego należymy?

Poznanie myśli Ojca Świętego Franciszka, która kształtowała Kościół w ciągu 10 lat jego pontyfikatu, ułatwia nam o. Zdzisław Kijas, który w rozmowie z o. Piotrem Koźlakiem omawia 11 dokumentów papieskich, najważniejszych w jego dotychczasowej posłudze na Stolicy Piotrowej. Radość, modlitwa, prostota, wiara, braterstwo, stworzenie to tylko kilka z poruszanych w rozmowie tematów dotyczących papieża, który każe zejść z kanapy i wreszcie spojrzeć na świat, na drugiego człowieka, na Kościół.

10 lat to sporo czasu, by poznać człowieka – wystarczy tylko chcieć to zrobić. A czy my chcieliśmy poznać papieża Franciszka przez 10 lat jego pontyfikatu? Czytamy jego dokumenty? Śledzimy to, co ma nam do przekazania jako głowa Kościoła, do którego należymy? Poznanie myśli Ojca Świętego Franciszka, która kształtowała Kościół w ciągu 10 lat jego pontyfikatu, ułatwia nam o. Zdzisław Kijas, który w rozmowie z o. Piotrem Koźlakiem omawia 11 dokumentów papieskich, najważniejszych w jego dotychczasowej posłudze na Stolicy Piotrowej.

Papież mówi głośno o tym, o czym sami boimy się nawet pomyśleć.

Franciszek nie dzieli ludzi na wierzących i niewierzących. Wyciąga rękę do wszystkich i tłumaczy, że pandemia jest sygnałem alarmowym. „Potrzebujemy planu, by znów się podnieść”. Przekonuje, że wiele zależy od nas samych. „To nasze wybory i zaniechania, a nie los, pociągnęły nas w dół”.

Wierzy w kobiety. „W obliczu udręki i zwątpienia, w obliczu nieszczęścia potrafią działać, nie pozwalają się sparaliżować… Kościół wciąż potrzebuje lepszego zrozumienia roli kobiet w swoim wnętrzu… Należy w pełni zaangażować kobiety w procesy decyzyjne”. Nie zapomina o młodych, których prosi, by nie bali się marzyć o rzeczach wielkich. Podnosi na duchu osoby samotne oraz przygnębione wydarzeniami ostatniego czasu.

Dokument wytycza nowe drogi dla ewangelizacji, troski o środowisko i ubogich. Franciszek ma nadzieję na nowy dynamizm misyjny i potwierdza ważną rolę świeckich we wspólnotach Kościoła.

„Umiłowana Amazonia ukazuje się przed światem z całym swoim blaskiem, dramatem, swoją tajemnicą”. Tak zaczyna się posynodalna adhortacja apostolska Querida Amazonia. W pierwszych punktach (2-4) Papież wyjaśnia znaczenie adhortacji, w której wiele jest odniesień do dokumentów episkopatów krajów amazońskich, a także do poezji autorów związanych z Amazonią. Podkreśla, że pragnie „wyrazić oddźwięk”, jaki synod w nim wywołał. Precyzuje, że nie zamierza zastępować ani powtarzać Dokumentu końcowego, lecz zachęca do jego lektury w całości, z nadzieją, że cały Kościół się nim zainspiruje i ubogaci, a Kościół w Amazonii postara się go wprowadzić w życie. Franciszek dzieli się swymi marzeniami o Amazonii (5-7), której los wszystkich powinien niepokoić, ponieważ ta ziemia jest również naszą ziemią. I tak Papież formułuje cztery wielkie marzenia: aby Amazonia walczyła o prawa najuboższych, broniła bogactwa kulturalnego, z zazdrością strzegła nieodpartego piękna natury, i w końcu, by wspólnoty chrześcijańskie potrafiły zaangażować się i „wcielić” w Amazonii.
Alessandro Gisotti – Watykan

Książka jest zbiorem wywiadów przeprowadzonych przez Deborah Castellano Lubov, amerykańską dziennikarkę akredytowaną przy Biurze Prasowym Stolicy Apostolskiej

Rozmawiała z kilkunastoma bliskimi współpracownikami oraz znajomymi (przyjaciółmi) papieża Franciszka. Wśród rozmówców znaleźli się m.in.: abp Georg Ganswein, kard. Timothy Dalton, kard. Kurt Koch, abp Joseph E. Kurtz, kard. Peter Turkson. Czytelnicy mają też okazję zapoznać się z wypowiedziami siostry papieża Franciszka, Marii Eleny Bergoglio, długoletnim przyjacielem Adrianem Pallarolsem oraz rabinem Abrahamem Skórką, z którym papież jeszcze jako arcybiskup Buenos Aires napisał książkę.

Specjalnie na potrzeby wydania polskiego został przeprowadzony wywiad z abp. Stanisławem Gądeckim, Przewodniczącym Konferencji Episkopatu Polski.

Książka dotychczas ukazała się w językach: włoskim, angielskim, litewskim i hiszpańskim. Została opatrzona wstępem kard. Pietro Parolina, Sekretarza Stanu Stolicy Apostolskiej.

Mimo tego że upłynęło już kilka lat pontyfikatu nieodmiennie osoba i działania papieża Franciszka oraz jego wypowiedzi i gesty znajdują się w polu zainteresowania mass-mediów. Papież interesuje też zwykłych ludzi, którzy często mają niepełne wyobrażenie o znaczeniu jego decyzji, wyolbrzymianych czy też pomijanych przez dziennikarzy.

Co wiemy o papieżu Franciszku? Które z tych informacji są prawdziwe, a które są tylko powielanymi informacjami, niemającymi za wiele wspólnego z prawdą? Na te pytania próbują odpowiedzieć rozmówcy autorki.

Jaki jest papież Franciszek, papież z końca świata? To wyrażenie przypomina słowa Jana Pawła II, który w Loggi Błogosławieństw 16 X 1978 r. powiedział do zgromadzonych na Placu św. Piotra, że przybywa z dalekiego kraju. On był pierwszym nie Włochem na tronie Piotrowym od 400 lat i pierwszym Polakiem, który został wybrany papieżem. Papież Franciszek jest pierwszym papieżem pochodzącym z Ameryki Południowej, pierwszym Argentyńczykiem dzierżącym władzę nad Kościołem.

Rozmówcy autorki opowiadają o tym, w jaki sposób spotkali się po raz pierwszy z papieżem Franciszkiem, czy poznali go dopiero w Watykanie czy znali wcześniej. Mówią o tym, co uważają za cechy wiodące tego pontyfikatu. W wielu rozmowach przewija się spostrzeżenie, że chociaż papież Franciszek wprowadza pewne nowe tradycje w Watykanie, to przecież jego poprzednicy także to czynili.

Co sprawia, że tak wiele się mówi i pisze o prawie każdym geście Franciszka? Co sprawia, że bez problemów potrafi zachować swój własny oryginalny styl w kontaktach z ludźmi? Co zarzucają mu przeciwnicy i jak te zarzuty rozumieją i odpierają współpracownicy papieża?

Z książki wyłania się obraz papieża Franciszka jako Głowy Kościoła powszechnego, która służy Bogu i Jego ludowi, która niesie przesłanie, że władza jest służbą, a przykazanie miłości i niesienie miłosierdzia powinno być znakiem wszystkich chrześcijan.

Brak Ci pokoju w sercu ? Zwróć się do Jezusa w sakramencie pokuty i pojednania. On przebacza i uczy przebaczać. On daje nowe życie i obdarza pokojem. On prowadzi do Ojca który wciąż na Ciebie czeka.

Kilka dni temu papież Franciszek podpisał tekst nowej adhortacji apostolskiej, która podsumowuje prace XV Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów na temat: „Młodzi, wiara i rozeznawanie powołania”. Oficjalny tekst Christus vivit zostanie opublikowany przez Stolicę Apostolską już 2 kwietnia, w 14. rocznicę śmierci św. Jana Pawła II.

„Buon pranzo!” – „Dobrego obiadu!” – słyszymy co niedzielę na Placu św. Piotra.

Pewnie nieliczni ludzie wiedzą, że papież Franciszek zanim zdobył dyplom z filozofii i teologii, ukończył szkołę średnią jako technik chemii spożywczej. Dlatego też żywność i kuchnia mają dla niego szczególne znaczenie. Książka ta jest jedyną w swoim rodzaju biografią, która ukazuje papieża Franciszka w nowej i oryginalnej perspektywie, w której znajdzie się także miejsce na 36 prostych i smacznych przepisów, inspirowanych niejako jego życiem.

Księga ta ma również wymiar kulturowy i informacyjny. Opisywane fakty są zgodne z prawdą i udokumentowane. Ukazuje ona relację papieża do pożywienia i do jego religijnego znaczenia. Tak jedzenie jak i wspólne jego spożywanie budują relacje, przekazują pamięć i kulturę i są fundamentalnym czynnikiem społecznego i ekonomicznego rozwoju.

Książka Papieża Franciszka jest napisana prostym, zrozumiałym językiem, który porusza serce, dotyka codziennych, ludzkich zmagań i problemów. Daje poczucie, że Matka Boża jest piękna i dobra, że nie jestem Jej – ja człowiek – obojętny. Lektura wprowadza pokój i harmonię oraz wskazuje drogę, którą warto iść. Prowadzi do celu, a cel nadaje życiu, nawet trudnemu, sens.
Ojciec Święty w piękny i krótki sposób (można czytać na wyrywki) dotyka ważnych spraw egzystencjalnych.
Wzrusza akapit poświęcony czułości, a właściwie jej powszechnemu braku. „Utrata więzi, które nas łączą, typowa dla naszej niepełnej i porwanej na kawałki kultury, sprawia, że narasta owo poczucie osierocenia, a zarazem wielkiej pustki i samotności. Brak kontaktu fizycznego (a nie wirtualnego) powoduje znieczulenie naszych serc, sprawiając, że tracą one zdolność do czułości i zadziwienia, litości i współczucia.” – zauważa Papież, rozwijając temat dalej w taki sposób, że czytelnik może czuć ciarki na plecach.
Pisząc o Maryi i Józefie Ojciec Święty pomiędzy wersami zawiera całą głębię relacji między kobietą a mężczyzną. To współczesność naruszyła intuicyjne postrzeganie ról, a Papież w miejsce polemiki z brudem ideologicznym, stawia po prostu wzorce. Moc słów poraża, gdy czytając kolejne kartki „Ave Maria” widzisz siebie.
Kolejne wersy oplatają życie matki, jak jej stopniowo siwiejące włosy, aż po śmierć. Śmierć zaś Chrystusa widziana oczyma Maryi – to przyczynek do opowieści o losach matek, które przeżyły odebranie dzieci czy też ich odejścia. Nikt nie jest tak wierny dziecku, jak matka. Franciszek pisze: „Maryja nie jest kobietą, która upada na duchu w obliczu życiowych sytuacji niepewności, zwłaszcza wtedy, kiedy wydaje się, że nic nie układa się tak, jak powinno. Nie jest też kobietą gwałtownie protestującą, złorzeczącą losowi, kiedy życie pokazuje swoje wrogie oblicze. Jest natomiast kobietą, która słucha: nie zapominajcie, że jest zawsze głęboki związek między nadzieją i słuchaniem, i Maryja jest kobietą, która słucha. Maryja bierze życie takie, jakie ono się nam przedstawia, z jego dniami szczęśliwymi, ale i z jego tragediami, których wolelibyśmy uniknąć. Aż po najciemniejszą noc Maryi, kiedy Jej Syn został przybity do drewna krzyża.” Samej śmierci Franciszek dedykuje istotne passusy. W tradycyjny sposób, przybliża trudny temat podając starą chrześcijańską metodę przygotowywania się do niej, obecnie mało popularną, czy wręcz zapomnianą.
Papież wiele słów poświęca wartości naszych korzeni, narodu – stawiając ich utratę, jako przyczynę deprawacji, również ekonomicznej. Sprawy wyzysku politycznego, intelektualnego czy jakiegokolwiek innego Papież wplata w rozważania o naturze kosmopolity zaprzedanego, nie zanudzając czytelnika suchą nauką społeczną. Dotyka zagadnień religii, równie ważnych co delikatnych, tłumacząc jak należy interpretować objawienia Maryi i na czym może polegać fałsz. Odkrywa filozofię kultu Maryi, jako najbardziej naturalnego dla Chrześcijan, często odwołując się do doświadczeń różnych wieków, stwierdzeń soborów, a przede wszystkim do kolejnych wersów Pozdrowienia Anielskiego.
Każdy rozdział jest kompozycją otwartą, dającą przyczynek do snucia własnych refleksji, co stanowi największą zaletę lektury, przy której niełatwo uniknąć i łez. Trudno zmierzyć, jaką popularnością cieszył się dotychczas w Polsce Papież Franciszek, z różnych stron atakowany wyrwanymi z kontekstu cytatami, manipulacjami i pomówieniami. Jedno jest pewne: z kart wywiadu-rzeki wyłania się niesamowicie inteligentny, czuły, mądry Kapłan zapatrzony w dzieje dusz na tle zdarzeń świata, przed którym chcesz stanąć i wypłakać w Jego stułę swój ból życia. Jak to określił jeden z pierwszych czytelników: dzięki tej książce potrafił pokochać Papieża, popatrzeć na Kościół jak na matkę, a jego sumienie się uspokoiło, bo zrozumiał jak się uczyć i którędy podążać do celu. Papież kończy wywiad pięknym wezwaniem, z którym i Was pozostawiamy: „Jaka jest nasza wiara? Czy podtrzymujemy jej płomień jak Maryja, także w chwilach trudnych, w chwilach ciemności? Czy odczuwam radość wiary? Dzisiejszego wieczoru, Matko, dziękujemy Ci za Twą wiarę, Niewiasto mocna i pokorna; ponawiamy nasze zawierzenie Tobie, Matko naszej wiary. Amen.”

Kaplica Domu Świętej Marty, godzina 6.30. Przed drzwiami gromadzi się grupka osób oczekujących na wejście. Mszę świętą odprawi papież. Nie będzie to jednak uroczysta celebracja jak w bazylice Świętego Piotra, ale liturgia „domowa” w małej kaplicy watykańskiego domu, który Franciszek nazywa czasem swoim „klasztorem”. Przed papieżem leży lekcjonarz otwarty na słowie Bożym. Żadnych kartek, żadnych notatek. Franciszek dobrze pamięta biblijne zalecenie: „Mów zwięźle, w niewielu słowach – wiele treści”. Homilia, którą za chwilę wygłosi, zrodzi się w bezpośrednim spotkaniu ze słuchaczami. Będzie zawierać „jedną myśl, jedno uczucie i jeden obraz”. Papież nie powie, czego nie należy robić, jak nie należy postępować, ale zaproponuje, co możemy zrobić, zmienić w życiu na lepsze. Wskaże drogę i kierunek na przyszłość. Tom Prawda jest spotkaniem obejmuje homilie z pierwszego roku pontyfikatu Franciszka.

„Jeśli mamy serce zamknięte, serce z kamienia, kiedyś chwycimy ten kamień w dłonie i będziemy gotowi nim rzucić”.

Czy na naszych oczach dokonuje się gigantyczna rewolucja w Kościele?

Czy papież Franciszek zdecydował się położyć nowe fundamenty pod ściany Kościoła? Czy Jego pontyfikat jest zerwaniem z nauczaniem poprzedników? Czy żyjemy w czasie przełomu i czy potrzebujemy nowych świętych Atanazych? Na te pytania - czasem w sposób gorący, a czasem chłodny - próbuje odpowiedzieć Tomasz P. Terlikowski. Ta książka to także kopalnia wiedzy o tym, kto stoi za decyzjami papieskimi, a kto się im sprzeciwia, oraz próba odpowiedzi na pytanie: Jak będzie wyglądał Kościół za 20 lat?