Święci

Było to któregoś październikowego popołudnia w 1935 roku. Przy pięknej pogodzie pod jasnym hiszpańskim niebem siedziałem w zacisznym ogrodzie klasztornym w stolicy Starej Kastylii – Burgos, czytając Dzieje duszy w języku hiszpańskim, dla wprawy. Choć nie wiem po raz który już czytałem tę przedziwną książkę, olśniewała mnie – jak zawsze dotąd – swym urokiem. Z zachwytem myślałem o tej anielskiej mojej Siostrzyczce w Karmelu, która z takim zapałem, z taką odwagą, a zarazem wdzięczną prostotą, szła do swego jasno wytyczonego – już od wiosennych dni młodości – celu.

Niespodziewanie jeden z ojców, młody i żywy, zapalony wielbiciel Świętej, Lope de Vega, przyniósł mi do przeglądnięcia kilka czasopism. Wziąłem pierwsze lepsze. Był to organ pewnego stowarzyszenia młodzieży żeńskiej. Uderzyły mnie niektóre artykuły młodych pisarek, zacząłem czytać... To samo pragnienie szczęścia, te same gorące uczucia, ten sam zapał, który przed chwilą podziwiałem u świętej Tereni[1], spotkałem u tych młodych dziewcząt. Tylko... w jednym różnica: tam cel był jasno wytyczony – tu tego celu brak!

Świętej Tereni przyświecał szlachetny, wzniosły ideał życia, a tu zaś ideały niskie, przyziemne, niewarte poświęcenia życia.

Jedne z tych młodych dziewcząt marzyły o tym, aby mogły wiele podróżować, drugie, aby mogły ujrzeć najwspanialszych sportowców, inne, aby mogły zostać sławnymi artystkami, aby znalazły wzajemność w miłości i tym podobne. Wreszcie ostatnie jako ideał swój stawiały: zostać gwiazdą filmową. Ogarnęło mnie przygnębienie, przecież to katoliczki! Ani u jednej nie spotkałem ideału świętej Tereni: „Ukochać ponad wszystko Boga!”. I wtedy narodziła się w mojej duszy myśl, by – jeśli Bóg da siły – postawić przed oczy młodym katoliczkom postać świętej Tereni i najwyższy ideał jej życia. Byłoby niemożliwością, aby młoda dziewczyna, poznawszy dzieje tej zachwycającej Świętej naszych czasów, nie pokochała jej ideału, nie zapragnęła iść za jej przykładem…

Czy miałem słuszność? – odpowie sobie każda Czytelniczka po przeczytaniu tej książki.

Jan Melchior Bosko włoski kapłan, założyciel salezjanów (Towarzystwo św. Franciszka Salezego) i współzałożyciel zgromadzenia salezjanek (Córki Maryi Wspomożycielki) oraz Stowarzyszenia Salezjanów Współpracowników i Rodziny Salezjańskiej. Jeden z największych pedagogów w dziejach Kościoła, twórca tzw. systemu prewencyjnego, nazywany ojcem i nauczycielem młodzieży. Wielki czciciel Maryi Wspomożycielki wiernych. Tytan pracy, wydawca, pisarz, propagator prasy i książek katolickich, obdarzony niezwykłymi charyzmatycznymi przymiotami. Patron młodzieży, uczniów, studentów, redaktorów, wydawców.

Święta Rozalia, znana również jako La Santuzza włoska dziewica, pustelnica. Młoda, piękna księżniczka, która zrezygnowała z bogactwa i wybrała życie pustelnicze, by modlić się, pościć i służyć swojemu Oblubieńcowi Jezusowi. Święta, która przyczyniła się do ustania epidemii dżumy w Palermo. Patronka Palermo i Sycylii, chorych na dżumę i inne choroby zakaźne, orędowniczka w czasie katastrof, trzęsień ziemi, klęsk żywiołowych.

W dziejach chrześcijaństwa niewiele jest postaci równie fascynującej jak święta Katarzyna ze Sieny. Ta, niewykształcona. pochodząca z licznej rodziny, pobożna dziewczyna została obdarzona szczególnymi łaskami, doświadczyła m. in. mistycznych zaślubin z Chrystusem. To zaowocowało odważnym przemawianiem w imieniu Jezusa i pisaniem listów do najznakomitszych osób ówczesnej Europy - zarówno duchowych, jak i świeckich. Głębia myśli i osobisty przykład życia sprawiły, że Katarzyna w krótkim czasie stała się dla wielu przewodniczką i mistrzynią duchową.

Książka jest zaproszeniem do spotkania ze świętą, która odważyła się żyć Ewangelią bez kompromisów. Zawiera myśli św. Katarzyny, które pochodzą z jej licznych listów. Są pełne prostoty i zarazem ognia. Niech te myśli będą duchowym spotkaniem ze świętą oraz Bogiem, który przemawia przez nią - cicho. lecz jasno i z mocą.

Komuś, kto niewiele wie o św. Tomaszu z Akwinu, może wydać się dziwne, że jest on nazywany mistrzem duchowym. Autor „Summy teologii” jest z pewnością znany jako wybitny intelektualista, ale nie jako mistyk. Może się to wyda jeszcze bardziej zaskakujące, ale bez obaw trzeba przyznać, że ta sława jest po części zwodnicza. Człowiek ten, który niekiedy wydaje się znany wyłącznie dzięki swej filozofii, jest także — i przede wszystkim — teologiem, komentatorem Pisma Świętego, uważnym słuchaczem ojców Kościoła zatroskanym o duszpasterskie i duchowe skutki swego nauczania. Dobrze o tym wiedzą jego uczniowie i od dawna starają się ułatwić dostęp do tajemniczego ogrodu swego Mistrza. (...) Niniejsza książka powstała pod wpływem myśli, że duchowość nie jest czymś dodanym z zewnątrz do teologii (…), ale zdecydowanie jest wewnętrznym wymiarem teologii, wynikającym z samego jej uprawiania

Urodził się w bogatej rodzinie i... został świętym! Założył „Stowarzyszenie Ciemnych Typów”, które... propagowało wiarę i modlitwę. Kochał górskie wyprawy, bo tam był bliżej Pana Boga. Poznaj przepiękne życie Pier Giorgia Frassatiego.

-Co to za książka? - zapytała Natalia, nadal wpatrując się w medalik.
-O moim przyjacielu - Ewa spojrzała na Natalkę widocznie zaciekawiona reakcją dziewczynki.
-Co? O twoim przyjacielu są książki? - Natalia aż podskoczyła, łapiąc się za głowę. Ciocia twierdząco kiwnęła głową.
-Kim jest ten przyjaciel? - Natalia nie kryła entuzjazmu.
-Superbohaterem - ze spokojem, niemalże szeptem powiedziała Ewa. Obie uśmiechnęły się do siebie.
Pier Giorgio Frassati to niezwykła postać. Zachwyca swoją dojrzałością, zaskakuje zachowaniem, skłania ku refleksji nad samym sobą, inspiruje do życia wypełnionego radością i spełnieniem.
Wyrusz z książką Buon Giorno w niezwykłą podróż. Twoim towarzyszem będzie sam Pier Giorgio Frassati - święty, który ukochał Boga, drugiego człowieka i... wędrówki po górach. Niech słowa Frassatiego: Verso l'alto ("Ku górze") będą Twoim drogowskazem! Idź dalej, a nie będziesz żałować!

Pier Giorgio Frassati (1901-1925) pochodził z zamożnej rodziny, lecz wybrał życie służby ubogim. Był alpinistą, aktywistą i przeciwnikiem faszyzmu. Mimo młodego wieku odznaczał się głęboką wiarą i oddaniem potrzebującym. Zmarł na polio w wieku 24 lat. Beatyfikowany w 1990 roku, od 7 września 2025 czczony jako święty i patron sportowców. Autor książki, o. Charles Desjobert, dominikanin i architekt, mieszka w klasztorze La Tourette niedaleko Lyonu i wykłada w Ecole de Chaillot. Opublikował wszystkie listy Piera Giorgia Frassatiego w języku francuskim. Pier Giorgio jest jedną z tych płomiennych dusz, które od razu przechodzą do rzeczy. (...) Nie prowadzi! dziennika duchowego. Większość jego pism to listy wysyłane do przyjaciół i siostry. To właśnie one pozwalają nam wejść w piękno jego miłości do wszystkich. Sięgamy również do anegdot, które poświadczają jego niezwykłe podejście do życia i miłosierdzie. Aby odkryć wiarę, która ożywiała Piera Giorgia, będziemy również wędrować ze świętymi, których darzył szczególną sympatią: Pawłem i Augustynem, Tomaszem z Akwinu i Katarzyną ze Sieny, a także z Dantem i jego "Boską Komedią".

Nabożeństwo z Postem św. Michała Archanioła to droga duchowa skupiająca się na rozważaniu Słowa Bożego, nauce Kościoła i modlitwie. Przez czterdzieści dni należy czytać zaproponowane teksty i wykonywać zadania, które mają charakter pokutny i wynagradzający.

Celem Postu św. Michała Archanioła jest przede wszystkim powrót do Boga i wynagradzanie za grzechy własne, w rodzinie i w świecie. Brak tego podstawowego celu sprawiałby, że post okazałby się bezowocny. Nie pościmy bowiem, aby zaimponować Bogu, sobie lub innym ludziom. Pościmy, bo bardzo potrzebujemy przygotowania do przyjęcia łaski Bożej.

Post św. Michała Archanioła można odprawić w każdym czasie, najdogodniejszy moment to Wielki Post, a także patronalne uroczystości ku czci św. Michała Archanioła (29 września i 8 maja).

Franciszek a potem jego siostry i bracia nieśli i niosą światu jedno podstawowe przesłanie: pokój i dobro, niech Pan cię obdarzy pokojem. W świecie ówczesnym bywało pięknie, mądrze, skutecznie, bogato, ale nie było dobrze. Było też bardzo niespokojnie. Wyrastają katedry i rodzi się sztuka, zanurzone w pięknie i pięknem emanujące. Powstają uniwersytety, przybytki mądrości. Eksploduje cywilizacja pieniądza, która przynosi światu bogactwo. Organizuje się skuteczną straszliwie krucjatę przeciwko katarom i albigensom. Piękno budzi podziw, bogactwo chciwość i żądzę posiadania, mądrość pychę, skuteczność przerażenie. Franciszek idzie przez świat jak dobro. Dobro nie budzi zachwytu, przerażenia, żądzy. Dotyka trędowatego i ten na nowo odkrywa piękno swojego człowieczeństwa. Staje się bliskie odrzuconym, podeptanym, nieistniejącym dla świata w swoim ruchu i próżnym wirowaniu wokół siebie. Bliskość dobra sprawia, że czują się, jakby zaistnieli na nowo. Dobro promieniuje ciepłem. Do dobra się lgnie. Lgną do Franciszka wszystkie stworzenia żywe, ptaki, wilki, owce, zające. Lgną pogubieni i potraceni ludzi. Czują jedno: dobrze jest być. Gdyby przez świat nie wiała wolność Franciszka i jemu podobnych, stać by się musiał potwornym obozem koncentracyjnym.

Węgierka z urodzenia, z wyboru – Polka. Księżna krakowska i sandomierska, pani ziemi sądeckiej, która pod koniec życia dworską purpurę zamieniła na prosty habit w Zakonie św. Klary. Święta Kunegunda Arpadówna, nazywana po prostu Kingą, jest postacią ciągle żywą, popularną i otaczaną nabożnym kultem wiernych.
Co sprawiło, że po ponad siedmiuset latach pamięć o niej nie zatarła się, a jej przykład wciąż może fascynować? Jakie były koleje jej życia i kim jest dla współczesnego człowieka?
W swojej najnowszej książce Piotr Stefaniak opowiada o fenomenie średniowiecznej świętej, która oparła się przemijaniu.

Święty Józef góruje w historii Biblii i Kościoła jako wielki milczący. O ile możemy mieć pewien dostęp do duszy Dziewicy Maryi dzięki kilku Jej zdaniom zapisanym w Ewangeliach, o tyle nie można tego samego powiedzieć o Jej małżonku Józe?e. Ewangelie nie przytaczają ani jednego jego zdania. A jednak to milczenie nie tylko nie umniejsza jego świętości, ale wręcz podkreśla wielkie znaczenie jego misji. Józef otrzymał przesłanie od anioła we śnie. Przyszedł na świat po to, by wypełnić misję, jakiej żądał od niego Bóg: wziąć Maryję za żonę i czuwać nad Dziecięciem Jezus, które miało się zrodzić nie z woli mężczyzny, lecz z Ducha Świętego. Dlatego ewangelista Mateusz nazywa go sprawiedliwym. () W Biblii sprawiedliwość odpowiada świętości. Józef jest sprawiedliwy nie tylko dlatego, że dobrze pracował w swoim warsztacie, ale również z tej racji, że swoją wolę dostosował do woli Boga. Wola Boga prowadzi wierzącego właśnie do najbardziej wzniosłej realizacji jego egzystencji, bez względu na zewnętrzne pozory. Przykład Świętego Józefa zachęca do działania.

Błogosławiona Jolanta – węgierska królewna, polska księżna, żona księcia wielkopolskiego Bolesława Pobożnego, matka i mniszka; w Gnieźnie i Wielkopolsce znana pod imieniem Jolenta. Kobieta wielkiej wiary, oddana całym sercem służbie Bogu i ludziom, pomagająca ubogim, chorym i potrzebującym, wspierająca edukację. Niezłomna czcicielka Męki Pańskiej, propagatorka życia zgodnego z ewangelicznymi wartościami. Wzór wytrwałości i duchowej siły w obliczu życiowych zmian i trudności. Patronka zakonnic, wdów, chrześcijańskich matek oraz archidiecezji gnieźnieńskiej i Kalisza.

Żona, matka, teściowa.

Błogosławiona Marianna Biernacka żona, matka, wdowa, teściowa, babcia. Nauczycielka ewangelicznej prostoty, która oddała życie za synową i jej nienarodzone dziecko. Wyniesiona na ołtarze wraz ze 108 męczennikami II wojny światowej. Wielka czcicielka Matki Bożej, dla której modlitwa różańcowa była szczególnym umocnieniem. Wzór ufności pokładanej w Bogu w każdych okolicznościach życia. Kobieta pracowita, życzliwa, krocząca drogą błogosławieństw, przykład zaangażowania i troski o rodzinę. Patronka teściowych, wdów, kobiet w stanie błogosławionym, opiekunka rodzin i orędowniczka życia poczętego.

Głębia postaci Joanny d'Arc sprawia, że nie da się wszystkiego o niej powiedzieć. A jednak taka jest ambicja niniejszej książki: ukazanie wszystkiego, co wiemy o niej na pewno. () Byłyśmy w pełni zgodne co do następującego imperatywu: trzymać się blisko, jak to tylko możliwe, wszystkich dokumentów historycznych. Dzięki temu mogłyśmy uchwycić każde wydarzenie przez pryzmat świadków rękopiśmiennych najbardziej godnych zaufania, czyli mogłyśmy w jak najpełniejszy sposób dotknąć rzeczywistości. Tak więc zaczęłyśmy naszą opowieść od pierwszej pogłoski, która w roku 1429 rozsławiła we Francji imię Joanny d'Arc. Następnie spróbowałyśmy podążać jej śladem, a jej dzieciństwo i młodość przywołałyśmy dopiero na końcu książki. Zgodnie z logiką należałoby to opowiedzieć na samym początku, ale bieg historii pozwolił poznać ten okres jej życia dopiero w trakcie procesu unieważniającego wydany na nią wyrok, gdy wysłannicy kościelni udali się do Domrmy-Greux, by wypytać o Joannę te osoby, które były świadkami jej przyjścia na świat, a następnie widziały, jak wśród nich wzrastała. Bardziej wolałyśmy pójść za biegiem historii niż za wymaganiami logiki. Z przedmowy Rgine Pernoud Rgine Pernoud (1909-1998), francuska mediewistka i kustosz Archiwum Narodowego w Paryżu, autorka kilkudziesięciu książek popularyzujących wiedzę o średniowieczu i polemizujących z jego czarną legendą, współzałożycielka Centrum Joanny d'Arc w Orleanie, którego była pierwszym dyrektorem (1974-1985). Nakładem Andegavenum ukazał się już jej Blask średniowiecza. Marie-Vronique Clin, francuska historyk, wieloletnia współpracownik Rgine Pernoud w Centrum Joanny d'Arc w Orleanie, od 1988 r. kustosz Muzeum Historii Medycyny w Paryżu. Patronat medialny: Historia DoRzeczy oraz Tygodnik DoRzeczy

Chłopiec spadł z konia i złamał kark! wyrzucił z siebie posłaniec wpadając do izby. Dominik i inni słuchali z przerażeniem. Chłopiec nazywał się Napoleon Orsini i już nie żył. Napoleon... Mój biedny Napoleon jęczał wuj chłopca. Być może nie wszystko stracone rzekł cicho Dominik, jakby do siebie. Następnie przystąpił do Ofiary Mszy Świętej, modląc się z pasją. Podczas konsekracji ludzie ze zdumieniem zauważyli, że Dominik unosi się kilkanaście centymetrów nad ziemią. Z jego twarzy bił blask jak od słońca! Po Mszy Świętej Dominik wszedł do izby, w której leżało ciało Napoleona.

Piętnaście czwartków ku czci św. Rity to nabożeństwo, które ma głęboki duchowy sens, zakorzeniony w jej życiu i tajemnicy męki Pańskiej. Właśnie w czwartki, w klasztorze w Cascii, gdzie żyła św. Rita, odbywały się nabożeństwa ku jej czci - być może dlatego, że Rita, całym swoim życiem naśladując Chrystusa, uczy, jak przyjmować cierpienie z nadzieją i miłością.

To nabożeństwo nie jest tylko wspomnieniem - to czas łaski. Czas, w którym możemy się zbliżyć do św. Rity, zawierzając jej swoje troski i prosząc o jej wstawiennictwo. To także okazja, by patrząc na jej życie, uczyć się, że Bóg nigdy nie zostawia nas samych, nawet w największych trudnościach.

Życie św. Rity nie było usłane różami, a mimo to jej najbardziej rozpoznawalnym znakiem jako świętej jest właśnie róża. Rita z Cascii całe życie spędziła w Umbrii, malowniczym regionie Włoch. Była ukochaną córką swoich rodziców, wspaniałą żoną i mamą dwóch synów. Po śmierci męża i dzieci została siostrą zakonną, augustianką. Od najmłodszych lat zawsze była wpatrzona w niebo, słuchała Pana Boga i bardzo lubiła się modlić. Doświadczyła cierpienia, ale i wielu łask.

Wiele ról przypisywanych Archaniołowi Michałowi w Starym i Nowym Testamencie, w literaturze apokaliptycznej, w apokryfach żydowskich i chrześcijańskich, w niektórych tekstach gnostyckich, w patrystyce, a z biegiem lat także w pobożności ludowej, czynią z Michała jednego z najbardziej czczonych świętych w świecie chrześcijańskim, stojącego najbliżej ludzkich spraw. Stąd wielka popularność i różnorodność miejsc poświęconych św. Michałowi (poczynając od wielkich sanktuariów i monumentalnych kościołów, na kaplicach, oratoriach i maleńkich drewnianych kościółkach kończąc), jak również wyobrażeń świętego w sztuce Wschodu i Zachodu, zarówno tej najwyższych lotów, jak i w sztuce ludowej, amatorskiej, o szerokim zasięgu.

Niniejszy album, owoc współpracy najlepszych europejskich specjalistów (literatów, historyków sztuki, hagiografów, epigrafików), nie roszcząc sobie pretensji do bycia wyczerpującym, stawia sobie za cel przede wszystkim zwrócenie uwagi czytelników na cenne dziedzictwo kultury i sztuki, zrodzone z wiary i kultu Świętego Michała Archanioła. Jest to dziedzictwo wspólne dla całej Europy, które należy przypominać szczególnie dzisiaj, w historycznym momencie, w którym świadomość wspólnych korzeni kulturowych i religijnych zbyt często wydaje się słabnąć lub wręcz zanikać.

Święta Monika łzami i modlitwą wyprosiła nawrócenie dla męża, który był poganinem i dla syna, świętego Augustyna, który po latach niemoralnego życia został doktorem Kościoła. Patronka rodzin. Pomaga w codziennych trudnościach. W modlitewniku znajdziesz ponadto modlitwy do Pana Jezusa za wstawiennictwem Matki Boskiej i świętych Pańskich.