Starość czasem nadziei

Opis

Ludzkość pokrywa się zmarszczkami, ma siwe włosy. Starość staje się zjawiskiem masowym.
W samym Kościele, pomijając chwalebne wyjątki, rzeczywistość tego okresu życia nie spotyka się z właściwym podejściem. W tej kwestii widoczny jest karygodny brak inicjatywy.
Choć znacznie wzrosła przewidywana długość życia, to nie idzie to w parze z troską o jego jakość. Pomoc socjalna, mimo że w dużym stopniu uległa poprawie, staje dzisiaj w obliczu niebezpieczeństwa nadmiernej biurokratyzacji. Tymczasem tu potrzeba większego zaangażowania, uczucia, okazywania człowieczeństwa.
Don Alessandro Pronzato, obcujący ze światem starszych ludzi już od 15 lat, analizuje jego problemy z pasją, unikając zarówno pułapki idyllicznego przedstawiania starości, jak i przeciwnej, całkowicie negatywnej wizji tego okresu życia, który często postrzegamy przez pryzmat upadku, schyłku, zgrzybiałości, zdziecinnienia.
Starzy ludzie to skarb, przekazują bowiem najważniejsze dla człowieka wartości, o których współczesny świat zaczyna zapominać.
Autor paradoksalnie twierdzi, że przyszłość jest w rękach starych ludzi. Oni stanowią nadzieję świata.
Malijsie przysłowie mówi: "Siedząca staruszka widzi lepiej od stojącego młodzieńca".