Chleb na niedzielę Rok C

Opis

To nie są moje słowa. Tu chodzi o Słowo. O to Słowo, które św. Augustyn nazywał „sakramentem słuchu”. Jest to Słowo, które szuka nie tyle uszu, co ust. Słowo, które można spożywać. W Ewangelii znajdujemy charakterystyczne słowa: „bierzcie” (do rąk), „jedzcie”, „spożywajcie”. Do nas również skierowane jest wezwanie: „Chodźcie, nasyćcie się moim chlebem” (Prz 9, 5). Nasze uroczystości charakteryzuje hałas, wrzawa, rozgadanie, zbyt wiele głosów i słów. Tym, czego brakuje, jest Słowo. Nasze stoły są przepełnione pożywieniem, które niejednokrotnie nie tyle służy życiu, co niesie ze sobą groźbę śmierci. Tym, czego brakuje, jest chleb. Celem tej książki, w której zajmuję się tekstem Ewangelii według św. Łukasza – odczytywanej w roku liturgicznym C – jest dostarczenie „świątecznego chleba”, tak aby nasze niedziele były bardziej chrześcijańskie. „Świętowanie” oznacza bowiem nie tylko powstrzymanie się od pracy, ale przede wszystkim nawiązanie rozmowy z Bogiem. Słowo stanowi jeden z uprzywilejowanych środków służących wejściu w tę komunię. Jesteśmy w komunii ze Słowem i w Słowie. W ten sposób zostajemy nie tyle „pouczeni”, co „nasyceni”. Nie chodzi o to, aby „więcej wiedzieć”, lecz o to, aby „zostać przemienionym”. Słowo, które słyszymy uszami, jest tylko dźwiękiem. Słowo, które dotyka naszych ust i przemienia nas od wewnątrz, jednocząc się z naszym ciałem, jest pożywieniem, „chlebem życia”. Celem tych komentarzy – skromnym i zarazem ambitnym – jest wzbudzenie pragnienia, aby poczuć smak tego chleba. A. Pronzato