Kościół - jak lepiej go rozumieć

Opis

Autor przybliża zasadnicze prawdy o Kościele, zwłaszcza artykuł z Credo: jeden, święty, powszechny i apostolski Kościół.

Wprowadzenie
Związek królestwa Bożego z Kościołem jest jednym z najbardziej subtelnych aspektów nauki chrześcijańskiej i dlatego należy go odczytać mając na uwadze ciągłą współzależność tych dwóch pojęć. Możemy zatem mówić o pewnej harmonii teologiczno-duszpasterskiej, w której Kościół staje się znakiem i początkiem Królestwa Bożego. Jest to jedna z podstawowych prawd, z której trzeba zdać sobie sprawę na samym początku naszych rozważań.

Podkreślanie wagi Kościoła nie oznacza jego zamknięcia w swoim własnym świecie, ale ma nauczyć jego właściwego rozumienia. W tym duchu otwarcia i nadziei przemawia do nas Arcybiskup w swojej katechezie, która ze względu na autorytet osoby głoszącego ją powinna być uznana za podstawową i wiarygodną. Arcybiskup jest przecież zobowiązany, „by nauczając często i osobiście wiernych przedstawić im i wyjaśnić prawdę, którą dzięki wierze powinni przyjąć i dostosować do niej własne życie.” (kan. 386)

Tak jak prawdziwy mistrz swego Kościoła, Ksiądz Arcybiskup przypomniał nam nie tylko pewne podstawowe prawdy dotyczące urzędu Kościoła, lecz również niektóre kierunki jego nauczania. Fragmenty dotyczące owych kierunków nauczania zawarte są w części końcowej każdej z pięciu katechez.

Istotnie, trzeba, byśmy uznali Arcybiskupa za naszego przewodnika nie tylko wtedy, gdy chodzi o przedstawienie doktryny, lecz także wtedy, gdy w związku z tym prosi nas o jej zastosowanie, zwłaszcza w listach pasterskich do ogółu wiernych.

Oto wnioski wynikające z każdej z pięciu katechez:
1. Konieczne jest głębokie umiłowanie Kościoła, które pozwala kochać i stworzyć wspólnotę ze wszystkimi, którzy do niego należą; Papież Paweł VI napisał: „Chciałbym objąć cały Kościół, pozdrowić go, pokochać go w każdym człowieku, który go tworzy”.
2. Nie należy bać się świętości, która jest ideałem zarówno pojedynczego człowieka, jak i Kościoła, naszego Kościoła. Powołaniem każdego z nas jest, „byśmy pozwolili Chrystusowi pokochać nas, oczyścić, przygarnąć i napełnić swoim Duchem”. Tak jak mówi Leon Bloy: „Istnieje tylko jedno zmartwienie: nie być świętym”.
3. Trzeba też poszerzać horyzonty parafii, zwracając się w stronę diecezji. Kościoła rzymskiego, wszystkich innych Kościołów, wreszcie w stronę spełnienia nadziei wynikającej z naszej wiary, którym będzie niebieskie Jeruzalem. Naszym zadaniem nie jest dokonanie wyboru pewnych aspektów wiary, ale przeżycie jej w całości, we wszystkich jej wymiarach.
4. Jesteśmy wezwani, by żyć i ożywić Kościół prawdziwie apostolski, „który karmi się pismami Apostołów, słowami papieża i biskupów, który czuwa nad zgodnością nauki z najdawniejszą tradycją apostolską, ponieważ każda prawdziwa odnowa w Kościele rodzi się z odkrywania na nowo jego korzeni apostolskich”.
5. „Poczujmy się wezwani do spełnienia wielkiej misji zbudowania jedności wewnątrz Kościoła lokalnego, tak by pokazać, w wielości darów i rodzajów posługiwania, naszą jedność w wierze i miłości bliźniego”.

Powyższe wnioski wymagają od nas wszystkich zmiany sposobu myślenia oraz prawdziwego przeświadczenia o ich słuszności, ponieważ nasze spojrzenie na Kościół musi iść w parze z naszym postępowaniem zgodnym z Ewangelią. Innymi słowy można powiedzieć, że powinniśmy traktować Kościół jako rzeczywistość przynależącą bardziej do Chrystusa niż do nas samych, a nasze uczestnictwo w Kościele jako dar, który wciąż pozostaje darem, pomimo upływu czasu i wciąż szerszej wiedzy o Kościele, którą nabywamy.

Nieustannie grozi nam pokusa, by być w Kościele, jednakże przy zachowaniu naszych własnych wyobrażeń. Nie ma nic bardziej mylącego!

Poza tym, łatwiej jest posługiwać się Kościołem niż służyć mu i wygodniej „wziąć go w posiadanie”, niż przyjąć i uszanować jego tajemnicę.

Ponadto trzeba, by jedność Kościoła, która opiera się na wierze i miłości bliźniego, stała się również jednością duszpasterską świadomie wybraną i wspólnie przyjętą przez wszystkich, we wspólnocie stawiającej sobie konkretne cele i znającej sposoby, które pozwalają na ich osiągnięcie.

Przypatrzmy się przez chwilę różnorodnej rzeczywistości naszego Kościoła: jakaż obfitość charyzmatów osobistych i wspólnotowych, ileż możliwości formacji duszpasterskiej. Czy jest możliwe nie pominąć żadnego z nich, tak by wszystkie mogły służyć budowaniu jedności duszpasterskiej?

Potrzebujemy czasu odnowy, okresu silnej więzi duszpasterskiej na całym obszarze naszego Kościoła, więzi, która wyda błogosławione owoce nie tylko dzięki codziennej działalności Kościoła, lecz przede wszystkim przez sposób życia i pracy w jedności pasterzy i ludu Bożego.

Ks. Luigi Manganini