Polacy Żydzi Izraelczycy. Tożsamość w literaturze polskiej w Izraelu

Opis

Głównym celem tej książki jest scharakteryzowanie problematyki tożsamości Żydów podejmowanej - wprost albo pośrednio - w literaturze pisanej po polsku w Izraelu na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Uwzględniam utwory publikowane od 1945 do 2005 roku. Refleksją ogarniam więc również okres nieco wcześniejszy niż rok 1948, kiedy to proklamowano niepodległe państwo żydowskie na Bliskim Wschodzie.
Bezpośrednio po zakończeniu II wojny światowej do zarządzanej przez Wielką Brytanię Palestyny napływały tysiące ocalałych z Zagłady Żydów, szukających bezpiecznej ojczyzny. Władze mandatowe ograniczały imigrację, jednak społeczność żydowska w Erec Israel (Ziemi Izraela, jak Żydzi nazywali Palestynę przed 1948 rokiem) systematycznie się powiększała, również wskutek napływu nielegalnych uchodźców. Jednocześnie toczyły się intensywne zabiegi dyplomatyczne na arenie międzynarodowej i perspektywa utworzenia państwa żydowskiego w części Palestyny stawała się coraz wyraźniejsza. Środowisko Żydów polskich stanowiło już w 1945 roku w Palestynie zbiorowość znaczącą, do której należeli także ludzie pióra, na przykład Leo Lipski, który tworzył wówczas Niespokojnych, i Łucja Gliksman (do 1946). Oboje przybyli na Bliski Wschód ze Związku Radzieckiego wraz z armią gen. Władysława Andersa. W 1946 roku, o swoich pierwszych doświadczeniach w nowym kraju, pisała młoda poetka - Ida Henefeld-Ron. Szczytowy okres rozwoju literatury polskiej przypadł na następne dziesięciolecia, jednak literackie świadectwa, pochodzące z tej wczesnej fazy omawianej twórczości, są na tyle ważne, że zdecydowały o wyznaczeniu takiej właśnie początkowej granicy chronologicznej.