Syberia zachowana w pamięci

Opis

Autorka powraca wspomnieniami do tego, co zachowało się w jej pamięci, kiedy jako 7 letnie dziecko wraz z całą rodziną została deportowana na Syberię do Irkuckiej Obłasti. Widziała to, co nie było przeznaczone dla dziecięcych oczu - choroby, śmierć i głód, przeżyła w warunkach, które były zabójcze dla większości jej rówieśników i osób dorosłych. Po 6 latach szczęśliwie powróciła do Ojczyzny, dziękując Bogu za ocalenie i każdy nowy dzień życia, bo jak mówi: ,,Każdy dzień jest darem Dobrego Boga, za każdy należy dziękować, a z każdej dobrej chwili cieszyć się, wiele z nich warto zapisać, by trwały".

,,– Janek żyje! – zakrzyknęła w pewnym momencie mama.
– Cóż ty mówisz?! – zdziwiła się babcia. – Cóż ty mówisz?!
– No tak, Janek, mój mąż, żyje! To jest list od niego! – zmienionym głosem zapewniała mama. (...)
Ta wiadomość była szokiem dla wszystkich. Przecież na Sybir przyszła wiadomość o śmierci ojca. Był już wielokrotnie opłakany i pożegnany. Wydawało się nam, że powrócił zza grobu. Dla nas, dzieci, była to wiadomość niezwykła, jakby nie z tego świata. Targały nami różne odczucia. Przed wojną widywaliśmy ojca raczej rzadko, później przez sześć lat w ogóle go nie było, a tutaj nagle przychodzi wiadomość, że żyje i że chce na nowo nas odzyskać. Trudno nazwać te emocje. Radość, strach, niepewność, niedowierzanie. Wszystko na raz tłoczyło się w dziecięcych głowach.”
fragment książki