Czesław Strzeszewski - współtwórca i świadek katolicyzmu społecznego w Polsce w XX wieku.

Opis

Część czwarta jest wyborem mało znanych tekstów z twórczości Czesława Strze­szewskiego. Trzy pierwsze artykuły pochodzą z miesięcznika „Bez przyłbicy”, organu myśli i czynu młodych katolików polskich, na którego łamach zade­biutował w 1928 r. Ilustrują one ideową autoprezentację młodego Strzeszew­skiego, określają jego światopoglądowy wybór. Pismo deklarowało, że chce „być wyrazem wspólnych dążeń młodego pokolenia polskiego do utrwalania jego życia tak indywidualnego, jak zbiorowego, na fundamencie zasad Kato­lickich i Narodowych". Hasłem jego twórców była „praca otwarta i śmiała, jasnych zasad i wytrwałych, bezkompromisowych wysiłków, w kierunku zwalczania w Polsce zła, a szerzenie dobra”. Ponadto zostały zamieszczone: dotąd niepublikowany artykuł o pracy ludzkiej, odnaleziony w zbiorach ręko­pisów Biblioteki Uniwersyteckiej KUL, oraz wywiad prasowy. Tę część za­myka jeden z ostatnich tekstów Profesora, napisany do Księgi jubileuszowej dedykowanej Współpracownikowi i Przyjacielowi – ks. prof. Stanisławowi Kowalczykowi. Całość Księgi zamyka dokumentacja archiwalno-fotograficzna. Korespondencja, notatki odręczne, teksty i inne materiały pochodzą z Archi­wum Uniwersyteckiego oraz działu rękopisów Biblioteki Głównej KUL; foto­grafie z archiwum rodzinnego Profesora, a także prof. Stanisława Wójcika i Klubu Inteligencji Katolickiej w Lublinie.

Księgą składamy hołd Profesorowi Strzeszewskiemu i wyrażamy wdzięczność za jego życie i niezłomną postawę wierności wartościom, za co przyszło mu nieraz płacić wysoką cenę. Pozostawiony nam wzór chrześcijań­skiego, a więc i społecznego ich artykułowania i realizowania oczekuje kon­tynuacji, jest dla nas jego testamentem i zobowiązaniem. Styl życia Profesora nie przestaje być trwałym punktem odniesienia, którego najistotniejszym elementem jest głoszenie i realizacja „ewangelii społecznej”. Aktualność tego zobowiązania podkreślił Ojciec Święty Jan Paweł II w liście skierowanym do Profesora z 15 listopada 1994 r. Doświadczywszy wspólnotowego bycia z Profesorem, winniśmy, podobnie jak on, dawać świadectwo i aktualizować tę prawdę, że „nie ma prawdziwego rozwiązania kwestii społecznej poza Ewangelią” (Centesimus annus, nr 5)(Z Wprowadzenia).