Dokumenty

Czwarta encyklika papieża Franciszka poświęcona jest tajemnicy Bożego Serca. Według arcybiskupa Brunona Forte jest ona kluczem do zrozumienia całego nauczania obecnego papieża.

Dokument został zainspirowany obchodami 350. rocznicy objawień Najświętszego Serca Jezusa św. Małgorzacie Marii Alacoque. Ojciec święty przypomina jednak, że fundamenty nabożeństwa do Najświętszego Serca zostały położone znacznie wcześniej. Przywołuje postaci mistyczek i mistyków, takich jak św. Mechtylda z Hackeborn, Juliana z Norwich, św. Gertruda czy św. Bonawentura, którym Jezus objawiał prawdę o swym przepełnionym żarliwą miłością Sercu. Podąża w tym za myślą Benedykta XVI, który napisał, że „tajemnica miłości Boga do nas nie stanowi jedynie treści kultu i nabożeństwa do Serca Jezusowego, ale jest także treścią wszelkiej prawdziwej duchowości i pobożności chrześcijańskiej. Należy zatem podkreślić, że podstawy tego nabożeństwa są tak stare, jak samo chrześcijaństwo”. Papież Franciszek odnosi się również do duchowych doświadczeń św. Ignacego Loyoli, św. Teresy z Lisieux, św. Faustyny Kowalskiej, a także św. Jana Pawła II, który napisał, że Serce Chrystusa jest „arcydziełem Ducha Świętego”.

Encyklika Dilexit nos wskazuje na głęboką potrzebę miłości i miłosierdzia w dzisiejszym świecie, której zaradzić może kontemplacja Najświętszego Serca Jezusa. To przesłanie skierowane jest nie tylko do Kościoła, ale do całego świata – aby w czasach pełnych napięć, niepewności i podziałów odnaleźć drogę do jedności, pokoju i miłości, których uosobieniem jest Chrystus.

W opublikowanym w 2024 r. liście papież Franciszek zwraca uwagę na rolę, jaką czytanie powieści i poezji odgrywa w procesie osobistej formacji i rozwoju intelektualnego każdego chrześcijanina, w szczególności zaś kandydatów do kapłaństwa. Podkreśla, nawiązując do innych dokumentów Kościoła, że literatura nie jest jedynie formą rozrywki, lecz także istotnym elementem w poznawaniu natury ludzkiej w jej pozytywnych i negatywnych aspektach, a „misterium człowieka wyjaśnia się prawdziwie jedynie w misterium Słowa Wcielonego” (KDK 22). Zwraca uwagę zarówno na osobiste korzyści z nawyku czytania, jak i uwrażliwienie na problemy ludzkie, piękno stworzenia, rozwijanie zdolności rozeznawania oraz doświadczania życia.

Bulla Spes non confudit („Nadzieja zawieść nie może”, Rz 5, 5) została wydana z okazji ogłoszenia Jubileuszu Zwyczajnego, który zostanie zainaugurowany otwarciem Drzwi Świętych w bazylice św. Piotra w Watykanie 24 grudnia 2024 roku. Głównym przesłaniem tego Jubileuszu jest nadzieja. Papież Franciszek napisał: „Wszyscy mają nadzieję. Nadzieja jest obecna w sercu każdego człowieka jako pragnienie i oczekiwanie dobra, nawet jeśli nie wie, co przyniesie ze sobą jutro. Nieprzewidywalność przyszłości rodzi jednak niekiedy sprzeczne uczucia: od ufności do lęku, od pogody ducha do zniechęcenia, od pewności do zwątpienia. Często spotykamy osoby zniechęcone, które patrzą w przyszłość ze sceptycyzmem i pesymizmem, jakby nic nie mogło dać im szczęścia. Oby Jubileusz był dla wszystkich okazją do ożywienia nadziei”.

W bulli Ojciec Święty wyjaśnia, jakie będą cele tego Jubileuszu i na jakie etapy zostanie on podzielony. Odnosi się także do istotnych tematów: ochrony życia od poczęcia do naturalnej śmierci, przyjmowania migrantów, ochrony środowiska, ekumenizmu czy umorzenia długów krajów najuboższych.

2 kwietnia 2024 roku, Dykasteria Nauki Wiary opublikowała dokument, "Deklarację o ludzkiej godności Dignitas infinita". Dokument o ludzkiej "Nieskończonej godności" składa się czterech części. Pierwsze trzy części porządkują nauczanie Kościoła katolickiego i terminologię dotyczącą godności człowieka. Najważniejsza część dokumentu, cześć czwarta, to rozdział praktyczny, wskazujący rodzaje naruszenia godności człowieka we współczesnych czasach..

Najważniejszymi narzędziami władzy są przemoc i kłamstwo. Kiedy nie chce się stosować przemocy, która często rodzi opór, trzeba kłamać. Aby kłamać skutecznie, należy narzucić ludziom własny obraz świata. Jeśli lekarz przekona pacjenta, że jest chory, ten podda się terapii, nawet jeśli go ona w końcu zabije. Podobnie postępuje dziś władza: przekonuje ludzi, że świat znalazł się w stanie krytycznym, aby skłonić ich do zgody na ekonomiczną i polityczną terapię.

Narzucanie obrazu świata dokonuje się dzięki narracjom, a więc opowieściom tłumaczącym naturę i cel rzeczywistości. Narracje nie mają być prawdziwe, ale skuteczne mają sprawić, że ludzie będą zachowywali się zgodnie z poleceniami. W swojej najnowszej książce Klaus Schwab, ideolog Wielkiego Resetu, przekonuje, że władza może zdobyć zaufanie ludzi, tworząc nową, wielką narrację, uzasadniającą drastyczne posunięcia, takie jak ograniczanie wolności i prawa własności.

W książce tej przyglądamy się bliżej aktualnym wielkim narracjom władzy: ekologizmowi, ideologii równości oraz technokratycznej ideologii cyfryzacji. Przedstawiają one fałszywy obraz rzeczywistości po to, aby skłonić ludzi do zgody na ekonomiczne i polityczne terapie, których ostatecznym celem jest odebranie im własności, wolności, a także zdrowia i życia. Cel ten nie jest ukrywany i wystarczy uważna lektura dokumentów publikowanych przez globalne organizacje, aby go dostrzec. W książce tej prezentujemy najważniejsze z tych dokumentów, pokazujemy też, jak należy je czytać, aby wydobyć z nich faktyczną treść, ledwie skrytą za zasłoną frazesów i kłamstw.