Wierzę w Boga

Opis

Nicea to starożytne miasto w Azji Mniejszej, gdzie w 325 r. odbyło się powszechne zgromadzenie biskupów Kościoła. Sobór ten został zwołany w Nicei za cesarza Konstantyna Wielkiego w celu rozstrzygnięcia ważnych problemów duchowych i organizacyjnych Kościoła. Nazywa się go I Soborem Powszechnym. Wszechświat oikumene był w tym czasie synonimem Cesarstwa Rzymskiego. Sobór to wyraz starocerkiewno-słowiański, który oznacza zgromadzenie ludzi, w tym wypadku zebranie przedstawicieli Kościoła. I oto na I Soborze Powszechnym w 325 r., czyli kilka lat po tym, jak cesarz Konstantyn Wielki ogłosił w swym cesarstwie wolność wyznania, zostało sformułowane zwięzłe wyznanie wiary, które osoba przyjmowana do Kościoła miała powtarzać w czasie obrzędu poprzedzającego chrzest święty. Obrzęd ten, nazywany katechumenatem, polega na tym, że katechumen po otrzymaniu pouczenia w sprawach wiary zaświadcza nie tylko o swej chęci przyjęcia chrztu, lecz także o świadomym dążeniu do wstąpienia na drogę, na którą wzywa go Chrystus. Uzupełnienia do symbolu wiary przyjęto dopiero po upływie półwiecza, w 381 r. na II Soborze Powszechnym w Konstantynopolu. W dawnej Rusi to miasto nazywano Carogrodem i dlatego mówi się o tym wyznaniu wiary jako Symbolu Nicejsko-carogrodzkim.
Ojciec Aleksander Mień – kapłan, teolog i duszpasterz – przez wiarę i miłość został do końca związany z Cerkwią prawosławną. Jej poświęcił całe swoje życie. Jednocześnie jego imię stało się symbolem ekumenicznej otwartości. Jego ekumenizm wynikał z głębokiego przekonania, że Cerkiew Chrystusowa jest ze swej natury powołana do budowania jedności chrześcijan.
W pierwszym rzędzie ojciec Aleksander pragnął przyczynić się do odnowienia życia religijnego w Rosji, dlatego przedmiotem swych katechez uczynił Nicejsko–konstantynopolitański Symbol Wiary. W tym starożytnym Credo, należącym do wspólnego dziedzictwa Cerkwi i Kościoła, odnajduje korzenie prawosławnej „katolickości".
Ojciec Aleksander jest wymownym świadkiem, że źródłem ekumenizmu nie jest pragmatyzm, ale przede wszystkim Chrystusowe pragnienie jedności.
Książka Wierzę w Boga nie mówi o ekumenizmie. Ona jest przeniknięta pragnieniem tej jedności, której pragnie Chrystus.