Drogi rozwojowe hagiografii polskiej i łacińskiej w wiekach średnich

Opis

Znaczenie hagiografii jako nurtu w dziejach piśmiennictwa polskiego dostrzegamy dziś, aczkolwiek nie została dotąd wypracowana synteza polskiej literatury średniowiecznej, która utwierdziłaby właściwą kolejność: roczniki, żywoty świętych, kroniki. Przedmiotem omówienia są na początku prozaiczne żywoty świętych, opublikowane przede wszystkim w Monumenta Poloniae historica, teksty Długosza - w pełnej edycji dzieł jego. Z czasem obok tekstów prozaicznych doszły poetyckie, począwszy od sekwencji o świętych patronach Polski. Przez długie wieki mamy do czynienia jedynie z zabytkami hagiografii łacińskiej, później jawią się i teksty polskie. Teksty, którym poświęcona jest rozprawa, miały obszerną literaturę przedmiotu historyczną, w minimalnym stopniu były przebadane od strony historycznoliterackiej. Tę lukę w jakiejś mierze stara się wypełnić niniejsza praca.