Wywiady

Czy w Kościele jest miejsce dla każdego?

Dziś coraz częściej słyszy się o osobach, które czują się wykluczone z Kościoła. Pytanie o miejsce w nim zadają małżeństwa niesakramentalne, rodzice cierpiący po stracie dziecka, kobiety, które dokonały aborcji, czy pary homoseksualne. Opuszczone czują się także osoby, które w rozmaity sposób zostały skrzywdzone.

Jak kochać Boga, który „daje życie, a potem je zabiera”? Dlaczego tyle czasu zajęło Kościołowi zmierzenie się z tematem wykorzystywania seksualnego? O kim Kościół pamięta, a o kim zapomina? Dlaczego tak wielu ludzi nie zgadza się z kościelnym punktem widzenia na kwestię aborcji? Jak prowadzić dialog ze środowiskami LGBTQ+?

Biskup Artur Ważny w rozmowie z Piotrem Kosiarskim otwarcie odpowiada na najtrudniejsze pytania dotyczące przyszłości Kościoła i osób, które czują się z niego wykluczone.

w sprzedaży 8 listopada

Jak odnaleźć prawdziwe znaczenie Chrystusowego kapłaństwa, gdy Kościół zmaga się z krytyką z powodu wierności doktrynie katolickiej, a zarazem różnych skandali? W jaki sposób nowoczesne technologie, takie jak sztuczna inteligencja, wpływają na sposób głoszenia Ewangelii?

Książka Być jak Chrystus jest dialogiem dwóch kapłanów – ks. Edwarda Stańka (60 lat kapłaństwa) z ks. Jerzym Jastrzębskim (25 lat kapłaństwa). Obaj duchowni dzielą się refleksjami na temat istoty kapłaństwa i jego roli w życiu chrześcijan. Autorzy nie boją się głębokiej dyskusji o prawdzie i jej poszukiwaniu w świecie pełnym wyzwań, gdy coraz trudniej podążać za Mistrzem z Nazaretu. Przyjazna i szczera rozmowa obu kapłanów pełna jest osobistych historii szczególnie z życia ks. Edwarda – dostojnego jubilata – oraz trafnych obserwacji dotyczących kondycji współczesnego Kościoła. Z pewnością poruszy każdego, kto szuka odpowiedzi na najważniejsze pytania dotyczące wiary i duchowości oraz pragnie być dobrym chrześcijaninem w codziennym życiu.

Kto wjeżdża do Krakowa od strony zachodniej, ten z daleka widzi lśniące w słońcu i górujące nad miastem białe wieże klasztoru kamedułów. Mnisi noszący charakterystyczny biały habit z kapturem i szkaplerzem mieszkają w eremach nieopodal kościoła i wiodą surowe życie w ciszy i samotności. Dzień rozpoczynają o 3.30 w nocy, gdy dzwon klasztorny wzywa na pierwszą modlitwę. Kolejne godziny dnia upływają kamedułom na pracy, modlitwie, lekturze Pisma Świętego i kontemplacji. Mężczyźni z zewnątrz do klasztoru mogą wchodzić tylko w określonych godzinach, kobiety – jedynie w wyznaczone dwanaście dni roku.

O ile – ze względu na szacunek dla reguły mnichów – mało kto ma okazję zajrzeć za mury klasztornej klauzury, o tyle ta książka jest niepowtarzalną okazją, by o życiu krakowskich kamedułów dowiedzieć się bardzo dużo, i to nie od kogo innego, jak od samego ich przeora – ojca Mateusza Kolbusa EC. To jedyny tak obszerny i szczery wywiad rzeka, w którym przełożony eremu na Srebrnej Górze opowiada m.in.:

o tym, dlaczego niektórzy mężczyźni decydują się na życie w ciszy i samotności; o życiu codziennym kamedułów; o modlitwie, poście, sensie ascezy i milczenia; o doświadczeniach kryzysu i nocy ciemnej; o śmierci i życiu wiecznym.

Porządek natury i porządek łaski. Te sformułowania często pojawiają się w kolejnym, siódmym już tomie toczącego się przez kilkanaście lat cyklu Rozmów niedokończonych z ks. prof. Tadeuszem Guzem. Zarówno bowiem natura, jak i łaska – tak, również ona! – mają swój ustanowiony przez Boga porządek, zadaniem zaś człowieka jest poznawanie go i uszanowanie. Nie respektując tego, człowiek zwraca się przeciwko samemu sobie, a ostatecznie przeciw Stwórcy. Bóg jest Dawcą darów mnogich. Przyjęcie błogosławieństwa Bożego i udzielanie go innym, przyjęcie zbawienia w Jezusie Chrystusie oraz pocieszenia i pouczenia w Duchu Świętym przynosi pokój, jakiego świat dać nie może. Odrzucanie tych darów i zaprzeczanie prawom naturalnym prowadzi wprost do odczłowieczenia. Dlatego potrzeba nauczyć się rozróżniać duchy, nazywać rzeczy po imieniu i trwać w prawdzie. O tym, jak to robić, rozprawiają uczestnicy zamieszczonych tu rozmów.

Czasem za duszpasterskimi sukcesami kryją się ból, kłamstwo i ludzka krzywda. I na pewno nie stoi za nimi Duch Boży.

Czy można rozpoznać, że ktoś zamierza nas zranić?
Na jakie zachowania zwracać szczególną uwagę?
Dlaczego tak często nie reagujemy na krzywdę?
Kim są sprawcy, którzy działają w Kościele?
Gdzie i jak szukać pomocy?
Charyzmatyczny kaznodzieja, duszpasterz przyciągający tłumy, wspaniały kierownik duchowy. Czasem dobra opinia wystarczy, byśmy wyłączyli nasz krytycyzm i zaufali jakiejś osobie bez granic, zwłaszcza jeśli nosi ona sutannę lub zakonny habit. Wtedy stajemy się zupełnie bezbronni.