Dialog i spór. Zbigniew Herbert a inni poeci i eseiści

Opis

Pod takim tytułem odbyła się sesja poświęcona twórczości Herberta w kontekście stosunku do tradycji literackiej oraz polemik literackich z rówieśnikami (Warsztaty Herbertowskie w Oborach, marzec 2006).

Zazwyczaj zwraca się uwagę na spór z Miłoszem – poetyckim mistrzem, którego Herbert wielbił jako poetę, lecz z którego postawą nie mógł się zgodzić (Zofia Zarębianka „Spór o wartości”). Ale przecież mniej czy bardziej jawny estetyczny i etyczny spór i dialog zarazem poeta prowadził także z nieżyjącymi rówieśnikami Baczyńskim i Gajcym (M. Antoniuk, „Herbert a poeci warszawscy”) oraz literackimi konkurentami – Szymborską (W. Ligęza) i Różewiczem (Adamowska), nie mówiąc już o młodszych kolegach z Nowej Fali. Dialog z tradycją dotyczył ważnych dla Herberta poetów obcojęzycznych, jak Eliot (J. Dudek „Poetyka Herberta, Różewicza, Eliota i Pounda”) i Rilke (M. Mikołajczak) lub tłumaczonej przez Herberta – Sylvii Plath (Arent van Nieukerken). Osobiste przyjaźnie lub upodobania upoważniają do pytań o związki z poetyką lub systemem wartości ze współczesnymi poetami, jak Celan (A. Fiut) lub Brodski (D. Sikorski). Ważne światło na wybór tradycji, w jaką Herbert świadomie się wpisywał, rzucają zachowane w archiwum notatki do wykładów, jakie poeta prowadził w Ameryce (M. Tabor „Tradycja poezji europejskiej w wykładach Herberta w California State College”).

Eseistyka Herberta skonfrontowana została z twórczością Wittlina (E. Wiegandt), Herlinga-Grudzińskiego (A. Zieniewicz) oraz wieloletniego przyjaciela – Józefa Czapskiego (D. Kozicka), a także innych eseistów. Osobną tematykę poruszył Przemysław Czapliński („Herbert kontra Herbert”), który analizuje pęknięcie między Herbertem-wrażliwym poetą, a Herbertem – twardym polemistą politycznym.