Tajemnica podwójnej otchłani

Opis

Tajemnica "podwójnej otchłani" u Elżbiety nabiera swoistych cech, bliskich jedności: "Padnijmy na dno podwójnej otchłani: nieograniczoności Boga i własnej nicości; wówczas doskonalej się wzniesie nasza pieśń chwały w uwielbieniu majestatu Wszechmocnego".
Otchłań jednak pozostaje podwójna i otwiera głębię w miarę, jak Bóg odsłania się i udziela duszy; wówczas widać wyraźniej inność Boga i nieskończoną odległość, jaka dzieli Go od stworzenia. Lecz właśnie to, co dzieli stworzenie od Boga, staje się tym, co może do Niego upodobnić: innością w jedności. Duch Święty bowiem to, co w inności rozczarowuje, podnosi do wyżyn uszczęśliwienia w miłosnej wymianie, która "zapomina o odległości".