Ojciec Pio: prawdziwa historia

Opis

Do czasu śmierci w 1968 r. Ojciec Pio z Pietrelciny, którego przed wstąpieniem do zakonu znano jako Francesco Forgione, otrzymywał 5 tys. listów miesięcznie, a tysiące odwiedzających przybywało do niego ze wszystkich zakątków świata, pokonując drogę przez włoskie góry Gargano, do małego szesnastowiecznego klasztoru Matki Bożej Łaskawej, tuż za miasteczkiem San Giovanni Rotondo, w pobliżu miasta Foggia, gdzie czcigodny Kapucyn – przebywał przez ponad pół wieku. Ludzie ci czekali nawet przez kilka dni na szansę odbycia u niego spowiedzi świętej, jednocześnie wtłaczali się do klasztornego kościoła, aby „asystować” we mszy św. Ojca Pio. Napisano o nim w języku włoskim setki książek i artykułów o człowieku, który był bardzo znany jako drugi św. Franciszek. Gośćmi Ojca Pio byli głównie oddani mu Włosi, a ku jego udręczeniu nawiedzali go ciekawscy z Anglii, Francji, Irlandii, Niemiec, Kanady, Ameryki, Australii i z różnych afrykańskich i azjatyckich państw. Chociaż zdecydowaną większość stanowili ludzie wyznania rzymskokatolickiego, to od czasu do czasu ten „Prorok ludu” był dostrzeżony przez osoby innych chrześcijańskich wyznań, szczególnie podczas II wojny światowej, gdy brytyjskie i amerykańskie wojska stacjonowały w pobliżu. Ojciec Pio oznajmiał: „Jestem dla wszystkich!”. W większości pielgrzymami do „Mędrca z Gargano” byli to ludzie niskiego pochodzenia. Ojciec Pio pozyskał też dużą grupę intelektualistów i osób o znaczeniu międzynarodowym. W czasie Soboru Watykańskiego II (1962–1965) tak wielu biskupów konsultowało się z nim, że niektórzy obserwatorzy zastanawiali się głośno, czy sobór odbywa się w Rzymie, czy w San Giovanni Rotondo? Książka Ojciec Pio: historia prawdziwa, której autorem jest C. Bernard Ruffin, przetłumaczona z jęz. angielskiego przez Bożennę Winczyk-Sowę jest obecnie w Polsce jedną z najobszerniejszych publikacją o tym niezwykłym Świętym XX wieku.