Pismo Święte o grzechu

Opis

Człowiek współczesny bardzo niechętnie przyjmuje prawdę o grzechu. Masowa kultura redukuje pojęcie grzechu do zbrodni powszech­nie potępianych przez wszystkich posiadających pewne wyczucie wartości moralnych. Wiele osób podświadomie odrzuca to, co mogłoby w jakiś sposób zakłócić ich (często złudny) spokój, zmusić do głębszego zastanowienia się nad sobą i swoim postępowaniem. To, co pokazują współczesne filmy, artykuły, przykłady życia sławnych ludzi, to „życie na luzie”, wolność od ograniczeń narzucanych przez systemy moralne powszechnie przyjmowane w poprzednich pokoleniach. Jest to swoistą „dobrą nowiną” o bezgrzeszności człowieka.

Rzekomo wolny nowoczesny człowiek, faktycz­nie odsuwa od siebie głębszą refleksję, woli żyć złudzeniem. Natomiast już proste zastanowienie się nad sobą, zwrócenie uwagi na to, co myślimy o innych, na krytyczne oceny pro­wadzące do obarczania winą wszystkich wokół wystarczą jako podstawa do refleksji i zadania sobie pytania: „A gdybym tak samo spojrzał na siebie – czy nie dostrzegłbym takżewłasnej winy?”

Jeśli chcemy uczciwie stanąć w prawdzie wobec siebie samych, wobec innych ludzi i wobec Boga, nie da się uniknąć konfrontacji z tajemnicą grzechu. Jest ona rzeczywistością zawsze obecną w naszym życiu, jest ciężarem, który nas przerasta i często przygniata, tajemnicą nieprawości (zob. 2 Tes 2,7; w Biblii Tysiąclecia – „bezbożności”). Sami nie możemy jej zgłębić.

Obserwujemy dwie formy ucieczki od „ciężaru prawdy” o grzechu. Pierwsza, to już wspo­mniana „dobra nowina” o nieistnieniu grzechu, tak chętnie przyjmowana i przedstawiana na różne atrakcyjne sposoby. Druga to rozpacz wobec przygniatającego ciężaru zła, poczucie bezsilności, samotności, niemożności rozwiązania bolesnych problemów. Człowiek nie widzi wówczas żadnej drogi ratunku i wyzwolenia. Rezygnuje zatem i uznaje, że i tak wszystko minie, życie, którego sensu nie pojmuje, kiedyś się skończy.

Człowiek współczesny bardzo niechętnie przyjmuje prawdę o grzechu. Masowa kultura redukuje pojęcie grzechu do zbrodni powszechnie potępianych przez wszystkich posiadających pewne wyczucie wartości moralnych. Wiele osób podświadomie odrzuca to, co mogłoby w jakiś sposób zakłócić ich (często złudny) spo­kój, zmusić do głębszego zastanowienia się nad sobą i swoim postępowaniem. To, co pokazują współczesne filmy, artykuły, przykłady życia sławnych ludzi, to „życie na luzie”, wolność od ograniczeń narzucanych przez systemy moralne powszechnie przyjmowane w poprzednich pokoleniach. Jest to swoistą „dobrą nowiną” o bezgrzeszności człowieka

Rzekomo wolny nowoczesny człowiek, faktycznie odsuwa od siebie głębszą refleksję, woli żyć złudzeniem. Natomiast już proste zastanowienie się nad sobą, zwrócenie uwagi na to, co myślimy o innych, na krytyczne oceny prowadzące do obarczania winą wszystkich wokół wystarczą jako podstawa do refleksji i zadania sobie pytania: „A gdybym tak samo spojrzał na siebie – czy nie dostrzegłbym także własnej winy?

Jeśli chcemy uczciwie stanąć w prawdzie wobec siebie samych, wobec innych ludzi i wobec Boga, nie da się uniknąć konfrontacji z tajemnicą grzechu. Jest ona rzeczywistością zawsze obecną w naszym życiu, jest ciężarem, który nas przerasta i często przygniata, tajemnicą nieprawości (zob. 2 Tes 2,7; w Biblii Tysiąclecia – „bezbożności”). Sami nie możemy jej zgłębić.

Obserwujemy dwie formy ucieczki od „ciężaru prawdy” o grzechu. Pierwsza, to już wspomniana „dobra nowina” o nieistnieniu grzechu, tak chętnie przyjmowana i przedstawiana na różne atrakcyjne sposoby. Druga to rozpacz wobec przygniatającego ciężaru zła, poczucie bezsilności, samotności, niemożności rozwiązania bolesnych problemów. Człowiek nie widzi wówczas żadnej drogi ratunku i wyzwolenia. Rezygnuje zatem i uznaje, że i tak wszystko minie, życie, którego sensu nie pojmuje, kiedyś się skończy.

Wbrew pozornym różnicom obydwa rozwiązania opierają się na tym samym: na rozpaczy, którą w pierwszym wypadku chce się za wszelką cenę odsunąć, często na poziomie przedrefleksyjnym. Człowiek intuicyjnie odczuwa ciężar zła, który go przerasta. Chce mu zaprze­czyć wybierając z pozoru łatwiejszą „dobrą nowinę” o swojej bezgrzeszności.

Jednak wcześniej czy później każdy człowiek stanie bezpośrednio wobec tajemnicy zła – nie obroni się przed nią żadną ucieczką. Potrzeba zatem podjąć trudną refleksję. Ponieważ jednak ten wysiłek przerasta nasze indywidualne możliwości, sięgamy do Pisma Świętego, które jest historią zbawienia, czyli wyzwo­lenia człowieka z grzechu i jego następstw. Przekazuje ono Bożą prawdę o Nim samym i Je­go więzi z człowiekiem i całym stworzeniem. Biblia podejmuje także w zasadniczy spo­sób problem zła i grzechu. Daje nam ona jednocześnie rozwiązanie prawdziwe i osta­teczne. Każdy z nas powinien tę prawdę odkryć w sobie samym. Pismo Święte jest dla nas przewodnikiem i miejscem odkrywania naj­głębszych prawd o sobie. Wbrew pozornym różnicom obydwa rozwiązania opierają się na tym samym: na rozpaczy, którą w pierwszym wypadku chce się za wszelką cenę odsunąć, często na poziomie przedrefleksyjnym. Człowiek intuicyjnie odczuwa ciężar zła, który go przerasta. Chce mu zaprze­czyć wybierając z pozoru łatwiejszą „dobrą nowinę” o swojej bezgrzeszności.

Jednak wcześniej czy później każdy człowiek stanie bezpośrednio wobec tajemnicy zła – nie obroni się przed nią żadną ucieczką. Potrzeba zatem podjąć trudną refleksję. Ponieważ jednak ten wysiłek przerasta nasze indywidualne możliwości, sięgamy do Pisma Świętego, które jest historią zbawienia, czyli wyzwo­lenia człowieka z grzechu i jego następstw. Przekazuje ono Bożą prawdę o Nim samym i Je­go więzi z człowiekiem i całym stworzeniem. Biblia podejmuje także w zasadniczy spo­sób problem zła i grzechu. Daje nam ona jednocześnie rozwiązanie prawdziwe i osta­teczne. Każdy z nas powinien tę prawdę odkryć w sobie samym. Pismo Święte jest dla nas przewodnikiem i miejscem odkrywania naj­głębszych prawd o sobie.