Regularna praktyka modlitwy głębi daje początek procesom uzdrowienia, które można nazwać „Bożą terapią”. Osiągnięty w trakcie modlitwy poziom głębokiego odpoczynku pozwala spulchnić ubity grunt wokół emocjonalnych chwastów rozsianych w naszej nieświadomości, która wydaje się ich siedliskiem. Psychika zaczyna spontanicznie uwalniać nieprzetrawiony materiał emocjonalny z całego życia, otwierając przestrzeń samopoznania, wolności wyboru oraz możliwość rozpoznania Bożej obecności w naszym wnętrzu. To sprawia, że rośnie nasze zaufanie do Boga, a rozwijająca się więź z Boskim Terapeutą pozwala, aby wzmacniał się proces uzdrowienia.
Stąd też modlitwa kontemplacyjna, do której prowadzi nas modlitwa głębi, jest praktycznym i niezbędnym narzędziem konfrontacji z tym, co stoi w samym sercu chrześcijańskiej ascezy – zmaganiem się z naszymi nieświadomymi motywacjami. Jednocześnie tworzy to klimat i konieczną dyspozycję do pogłębiania relacji z Bogiem i prowadzi, jeśli w tym wytrwamy, do pełnego z Nim zjednoczenia.
fragment Wprowadzenia
