Szczyt i źródło życia Kościoła

Opis

Zamiłowanie ks. Stanisława Małaczyńskiego do liturgii pociągnęło za sobą tęsknotę do życia monastycznego. Toteż gdy ukończył studia licencjackie na Uniwersytecie Warszawskim, zwrócił się do swego ordynariusza abp. E. Ba­ziaka z prośbą o pozwolenie na wstąpienie do opactwa w Tyńcu. Po otrzymaniu zgody 16 marca 1950 r. przybył w czerwcu tegoż roku na wzgórze tynieckie do odbudowywanego właśnie klasztoru benedyktyńskiego. Podczas obrzędu obłóczyn, któremu przewodniczył przeor o. Karol van Oost, otrzymał imię zakonne Franciszek. Nowicjat kanoniczny rozpoczął we wrześniu tego samego roku. W trakcie trwania tego etapu formacji oprócz normalnych zajęć nowicjackich sprawował w kościele tynieckim różne obowiązki duszpasterskie. Pierwsze śluby zakonne złożył 21 września 1951 r., po czym został mianowany katechetą w szkołach powszechnych: w Tyńcu oraz Kostrzu. Uroczystą profesję monastyczną o. Franciszek złożył 21 marca 1955 r. i nadal pracował przez kilka lat jako katecheta oraz wikariusz w parafii tynieckiej. W tym samym czasie, a także w latach następnych uczestniczył jako wykładowca – obok o. Piotra Rostworowskiego i o. Pawła Sczanieckiego – w wielu kursach liturgicznych organizowanych dla duchowieństwa na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim w Lublinie, w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie oraz w kilku seminariach duchownych w Krakowie. W 1957 r. ks. prof. Aleksy Klawek zaproponował benedyktynom tynieckim stałą współpracę w redagowaniu „Ruchu Biblijnego i Liturgicznego” i w ten sposób o. Małaczyński wszedł na długi okres do redakcji tego pisma.

Przez znaczną część swego benedyktyńskiego życia o. Franciszek pełnił obowiązki sekretarza Komisji Episkopatu Polski ds. Liturgii i Duszpasterstwa Liturgicznego. Początki tej współpracy zaczęły się od powołania go w 1953 r. do komisji liturgicznej nowego Rytuału przez przewodniczącego Komisji Liturgicznej biskupa płockiego T. Zakrzewskiego. Prace redakcyjne trwały trzy lata. Przez następne trzy trwała korespondencja z rzymską Kongregacją Obrzędów, która kwestionowała zbyt duży zakres języka polskiego, brzmienie przekładów itd. w stosunku do Rituale Romanum. Po zatwierdzeniu w 1959 r polskiego Rytuału przez Kongregację Obrzędów o. Franciszek podjął się wydania go i współpracy z cenzurą państwową. Prace te znowu trwały trzy lata. W tym czasie o. Małaczyński opracował i wydał ulepszony dodatek z obrzędami liturgii dla chorych. Przez cały okres, gdy przewodniczącym Komisji Liturgicznej był bp Zakrzewski, benedyktyn sprawował obowiązki sekretarza nieoficjalnie. Dopiero nowy przewodniczący, bp Franciszek Jop, pismem z 15 lutego 1962 r. dokonał oficjalnego powołania o. Franciszka Małaczyńskiego na to stanowisko. Związane z nim obowiązki spełniał u boku kolejnych prze­wodniczących: wspomnianego bp. Jopa (1962–1975), bp. S. Jakiela (1976–1983) i bp. T. Rybaka (1983–1988). Peł­niąc ten urząd, brał udział w kongresie tłumaczy ksiąg liturgicz­nych w Rzymie w 1965 r., a także w kolejnych sympozjach sekretarzy Komisji Liturgicznych Europy w Genewie (1973), Luksemburgu (1975), Salzburgu (1978), Rzymie (1982 i 1984), Lizbonie (1986) i Budapeszcie (1988). Wypada podkreślić, że o. Franciszek Małaczyński jako sekretarz komisji opracował projekt jej regulaminu, który zatwierdziła Konferencja Plenarna Episkopatu Polski 4 października 1978 r. Dla prac związanych z tłumaczeniem i wydawaniem ksiąg liturgicznych benedyktyn zorganizował od 1974 r. sekretariat w Tyńcu, w którym zatrudnił siostrę zakonną. Istniał on do 1988 r., gdy nowym przewodniczącym komisji został ks. prof. Wacław Świerzawski. Jemu o. Franciszek przekazał całe archiwum komisji / Marian Kanior OSB