Zgodnie z zarządzeniem papieskim wyrażonym w motu proprio Benedykta XVI Summorum Pontificum Kościół obrządku rzymskiego sprawuje obecnie swe sakramenty w dwóch formach: zwyczajnej i nadzwyczajnej. Ta druga nazywana także formą starszą, a potocznie liturgią trydencką to postać tradycyjnej liturgii rzymskiej skodyfikowana w księgach liturgicznych obowiązujących w roku 1962, czyli przed reformami przeprowadzonymi po Soborze Watykańskim II.
Obrzędy ślubne podane w Collectio rituum z 1963 reprezentują najpełniej to, co ukształtowało się w ciągu wieków jako forma ślubu typowa dla obyczaju polskiego. Ciągłość z obrzędami znanymi z najstarszych drukowanych w Polsce agend liturgicznych jest w pełni widoczna. Do tego dochodzi skarb obrządku łacińskiego: błogosławieństwo ślubne pochodzące z dawnych sakramentarzy rzymskich. Co więcej, obrzędy z Collectio rituum 1963 zdają się być szczęśliwym połączeniem tych tradycji polskich i rzymskich w z wymaganiami adaptacji duszpasterskiej.
