Przy ogromnym ładunku myśli, autor pokazuje, jak w kulturze naszych czasów dokonało się oderwanie sensu życia od doświadczenia. Również tam, gdzie o Bogu nadal się mówi, nie pojmuje się Go już jak sensu życia, ale jako "coś" niemającego związku z działaniem człowieka podobnie rzeczywistość zostaje pozbawiona sensu i swojej roli - bycia znakiem.
Z takim pojmowaniem wiąże się sprowadzenie chrześcijaństwa do etyki albo jedynie do religijnych rozważań: proponuje się Chrystusa bez Kościoła, bez ciała istniejącego w historii, i tak "w ludzkim doświadczeniu Chrystusa brakuje możliwości zweryfikowania Jego teraźniejszości, współczesności, a więc prawdziwości tego, co o sobie mówił".
Jak zatem zacząć od nowa?
Wychodząc od zdumienia spotkaniem z potężnie pociągającą ludzką obecnością. W tej obecności, w życiu Kościoła, Chrystusa daje się doświadczyć, a wtedy rodzi się pytanie: "Jak on to robi, że taki jest?".
