Sukces to nie grzech

Opis

Giedrius Surplys, litewski polityk, przedstawia chrześcijańskie podejście do przywództwa i odnoszenia sukcesów. Dzięki cytatom z Biblii i dziewięciu interesującym rozmowom z najbardziej znanymi litewskimi duchownymi, opisującymi swoje doświadczenia przywódcze i dzielącymi się wskazówkami dotyczącymi udanego życia, czytelnik może odkryć tajemnice wiary, ale również zanurzyć się w prostocie codziennego życia, jego dynamice rodzinnej, sprawach biznesowych, radościach i smutkach oraz wszystkim, co jest częścią naszej ziemskiej podróży. Prosty dialog, współczesny język, anegdoty i przysłowia ludowe prowadzą głębiej i odsłaniają fundamentalną warstwę, która jest istotą chrześcijańskiego nauczania. Ta publikacja to jasna i bezkompromisowa zachęta, by powstać, tworzyć, dążyć, pracować. Kwestie poruszane przez Autora sięgają samego serca chrześcijaństwa i wskazują, że wiara chrześcijańska jest religią ludzi odważnych. Książka zachęca do tworzenia pełnego, ambitnego, wolnego i odpowiedzialnego życia. Dowodzi, że jeśli wybieramy Chrystusa i od Niego uczymy się służyć, nie możemy przegrać.
„Czy zwycięstwo naprawdę jest grzechem?” – zadaje pytanie Autor książki, udzielając na nie odpowiedzi przeczącej. Nie. To przegrana może być grzechem. Bóg dał nam unikalny zestaw cech, dzięki którym możemy tworzyć cuda. Książka Surplysa jest sprawnie i kompetentnie napisaną zachętą do tego, byśmy nie pogardzali tym pakietem i w pełni wykorzystali to, co posiadamy. Z życia da się uczynić arcydzieło, byle tylko pozwolić się zmotywować do ulepszania naszego życia i budzenia tlącego się w nas potencjału. Książka, skomponowana w dziewięć rozdziałów, przypomina powolne wchłanianie zgrabnie przeprowadzonych, w ciągu zaledwie kilku wieczorów, lekcji uniwersalnego przywództwa, które przeszły przez filtr chrześcijańskiej mądrości. Poprzez cytaty z Biblii i ciekawe rozmowy z popularnymi na Litwie przedstawicielami myśli katolickiej - znanymi duchownymi, pisarzami, informatykami, redaktorami, podróżnikami i dyplomatami, takimi jak Algirdas Toliatas, Antanas Saulaitis, Gintaras Grušas, Juozapas Marija Žukauskas, Kęstutis Kėvalas, Ričardas Doveika, Vaidas Vaišvilas, Vilius Viktoravičius, Visvaldas Kulbokas - czytelnik zanurza się w tajemnice wiary, a wraz z nimi w sztukę przeżywania codzienności, jej dynamikę rodzinną, sprawy biznesowe, radości i smutki i wszystkie inne elementy składowe naszej ziemskiej podróży.
Istotnym zagadnieniem podejmowanym przez Autora jest kwestia wiary we własne kompetencje i uzdolnienia. Od nich zależy jakość naszego życia i nasza przydatność na rzecz wspólnoty, do jakiej należymy, nasze powołanie. Surplys wyraża to charakterystyczną anegdotką: „Mały wielbłąd pyta ojca -Tato, tato, czy to prawda, że ​​my, wielbłądy, potrafimy przetrwać tygodnie bez wody? – Tak, synu, to prawda – odpowiada z dumą dwugarbny olbrzym – Czy to prawda, że ​​przez pustynię możemy podróżować cały dzień? – kontynuuje nieletni. – Tak, synu, to prawda – potwierdza ojciec. - Ale po co nam to wszystko, skoro żyjemy w zoo?”. W książce ów temat przebrzmiewa jako istotny z punktu widzenia wiary w zwycięstwo. Są bowiem ludzie, którzy wiedzą, że nie odważą się poprosić o podwyżkę, zanim w ogóle zapukają do drzwi gabinetu szefa. Wiedzą też, że nawet jeśli odważą się o nią zapytać, przyjmą każdy kontrargument z jego strony. Są też i tacy, którzy próbują zaistnieć w sprzedaży, ale mówią tak drżącym głosem, że kupujący podejrzewa, że ​​oferuje się mu wadliwy towar. Często nazywamy takich ludzi pokornymi, uczciwymi i przyzwoitymi. Tymczasem, wnikając głębiej w ich motywy, często znajdziemy jedynie wahanie, lenistwo i kompleks niższości. Szczerze mówiąc, nie ma to nic wspólnego z chrześcijaństwem – stwierdza Autor. Ludzie, którzy często ponoszą porażkę, jeśli są dość pomysłowi, mają w zanadrzu jakiś inny zastępczy argument na usprawiedliwienie swoich klęsk: choćby i „królestwo niebieskie”.
Książka ujawnia chrześcijańskie podejście do sukcesu i przywództwa. Autora interesuje, jak wiara człowieka wpływa na jego codzienne życie, jak w działalności chrześcijańskiej wyrażenie "nadstaw drugi policzek" wpisuje się w świeckiego ducha współzawodnictwa. Jak przyznał, „mnogość książek o przywództwie sprowokowała go do podjęcia rozwoju tego tematu przez pryzmat chrześcijaństwa”. Autor książki Wygrać nie jest grzechem uważa, że sam podręcznik nie zmieni życia człowieka, jeśli nie ukształtuje on w sobie silnej samooceny i nie zda sobie sprawy, że ma takie samo prawo do dóbr tego świata, jak inni. I paradoksalnie z pomocą przychodzi tu chrześcijaństwo. Przekonuje ono bowiem, że wszyscy jesteśmy doskonali, ponieważ zostaliśmy stworzeni na obraz Boga, że każdy z nas może podnosić siebie do góry, wypędzać demony i robić rzeczy, które są poza zrozumieniem umysłów innych ludzi. Ważne, czy wierzymy w łaskę z góry i w związku z tym, czy uwierzymy w siebie. W książce Autor stara się udowodnić, że chrześcijaństwo jest najbardziej humanistyczną religią, ponieważ wierzy w bezkresne możliwości człowieka. Stara się udowodnić, że głęboko wierzący chrześcijanin nie jest "szaleńcem" z zaciśniętymi uszami i zamkniętymi oczami, ale niezłomnym i nieugiętym człowiekiem stworzonym do pokonywania przeciwności i wyzwań. Powołuje się przy tym na wiele cytatów z Jezusa: „aż dotąd królestwo niebieskie doznaje gwałtu i ludzie gwałtowni zdobywają je” (Mt 11, 12); "Jeśli będziecie mieć wiarę jak ziarnko gorczycy, powiecie tej górze: "Przesuń się stąd tam!", a przesunie się. I nic niemożliwego nie będzie dla was” (Mt 17, 20); "Kto we Mnie wierzy, będzie także dokonywał tych dzieł, których Ja dokonuję, owszem, i większe od tych uczyni" (J 14, 12); albo: „Wszystko możliwe jest dla tego, kto wierzy” (Mk 9, 23).