Duchowy wzrost

To inspirująca podróż przez wartość prawdziwej przyjaźni, ukazana przez pryzmat życia Piera Giorgia Frassatiego – młodego człowieka pełnego pasji, radości i głębokiej wiary. Autorka prowadzi czytelnika przez duchowe i codzienne aspekty relacji międzyludzkich, pokazując, jak budować więzi oparte na autentyczności, zaufaniu i miłości bliźniego.
To idealna lektura dla tych, którzy szukają przyjaźni, ale i czegoś więcej: inspiracji, sensu i świętości w codzienności.

„Emocje to kompas... który niekiedy długo czeka schowany w najniższej szufladzie, zanim nauczymy się z niego korzystać. Przykładowo złość (która już przez samą nazwę ma złą prasę) może dodawać nam energii i pchać nas do działania. I niekoniecznie muszą to być kompulsywne porządki – dzięki niej możemy powiedzieć „nie” albo aktywnie zawalczyć o ważne dla nas sprawy.
Albo zazdrość. Ileż razy jej się wstydziliśmy! To emocja niewygodna, uwierająca niczym kamyczek w bucie, a przecież przypomina nam o ukrytych potrzebach
i niespełnionych marzeniach.
 Zyskujemy wewnętrzną siłę, gdy uczymy się obchodzić z naszymi emocjami. To one informują nas o niebezpieczeństwach, prowadzą ku spokojowi ducha, pozwalają żyć w pełni i pogłębiać nasze relacje. Pod warunkiem, że wiemy, jak emocje odczytywać i regulować, by czerpać z nich mądrość i korzystać z ich siły do twórczej przemiany życia.
Wierzę, że poprzez zrozumienie samych siebie i dobroć dla siebie stajemy się lepszymi także dla innych. I gdy jesteśmy coraz bliżej siebie, łatwiej budujemy bliskie i trwałe więzi z innymi: z życiowymi partnerami, dziećmi, przyjaciółmi. Dlatego pracuję jako coach, prowadzę warsztaty i piszę”
- Małgorzata Rybak: coach CCA, absolwentka Szkoły Trenerów Biznesu i Szkoły Coachów Akademii SET,
słuchaczka studiów podyplomowych w Wielkopolskiej Szkole Psychoterapii Gestalt

Czy wiesz, że Vincent van Gogh za życia sprzedał tylko jedno swoje dzieło, choć przed śmiercią kończył średnio jeden obraz dziennie? Czy wiesz, że rzeźba Dawid Michała Anioła jest pokryta warstwą ludzkiej skóry? A Caravaggio, znany z cudownych obrazów biblijnych, które zdobią liczne kościoły, „przy okazji” zamordował kilka osób i nie raz siedział w więzieniu? Czy zastanawiałeś się kiedyś, jak Vermeer tworzył swoje ultradetaliczne, malowane światłem obrazy w czasach, gdy o fotografii nikt jeszcze nie słyszał? Artystów zwykło się oceniać na podstawie ich dzieła. Okazuje się jednak, że droga, jaką pokonali w procesie twórczym, bywa równie ciekawa jak efekt końcowy ich pracy. Światło pożyczone to zaproszenie do odkrycia (na nowo) dziewięciorga wybitnych twórców i podejrzenia ich warsztatu i procesu twórczego. Wszyscy korzystamy z dorobku żyjących wcześniej – posługujemy się „pożyczonym światłem”. Każdy ma swoją historię. Niektóre są napiętnowane samotnością lub wypełnione ciągłą walką, inne kończą się triumfem. Wszystkie ukazują różne oblicza ludzkiej tęsknoty i uczą nas kochać i dostrzegać piękno, prawdę i dobro. Wszystkie przypominają, że tak naprawdę wszelkie światło jest pożyczone od Boga.

Ta książka to Biblia Pauperum na opak! Kiedyś do religijnych tekstów dorabiano symboliczne obrazki – tym razem autor doszukuje się mistycznych idei w niezbyt pobożnych dziełach. I czyni to, o la Boga, całkiem skutecznie! Przy okazji tłumaczy transcendentny wymiar świeckiej sztuki i odkrywa paru artystów, którzy w nietuzinkowy sposób podeszli do tematyki sakralnej. Doskonała pozycja nie tylko dla koneserów piękna, ale także dla śmiałków stawiających w galeriach swoje pierwsze kroki.
– Dorota/DAYENU

Tworzenie sztuki bywa samotnym doświadczeniem, które wymaga polegania na własnej wyobraźni i talencie. Ta książka pokazuje, że odnalezienie spokoju i piękna w ekspresji oznacza niekiedy balansowanie na cienkiej linie. Trudno zachować równowagę w obliczu wszystkiego, co przynosi życie. Ta książka pomaga znaleźć drogę dzięki przykładom twórców, którzy kroczyli przez świat przed nami.
– Jimmy Abegg, artysta wizualny, muzyk

Wewnętrzny dziennik przejścia przez noc kryzysu - Wewnętrzny głos miłości H.Nouwena

W literaturze duchowej niewiele jest tekstów, które tak przejmująco, a zarazem z taką powściągliwością, odsłaniają intymne zmagania człowieka z własną kruchością, jak dziennik Henriego J.M. Nouwena, opublikowany pod tytułem Wewnętrzny głos miłości. Wędrówka od udręki do wolności. Nie jest to książka pisana z myślą o publikacji, lecz wewnętrzny zapis człowieka, który zmagając się z rozpadem relacji, utratą sensu i głębokim egzystencjalnym lękiem jednocześnie usiłuje uchwycić ostatnie nici nadziei.

Kiedy czytelnik sięga po ten tekst, wchodzi w przestrzeń, która rzadko bywa odsłaniana publicznie: przestrzeń ciemności, w której gasną nie tylko słowa modlitwy, ale także podstawowe przekonania o byciu kochanym, potrzebnym, o możliwości życia dalej. A jednak to właśnie w tej przestrzeni, przez miesiące duchowego wygnania, Henri Nouwen teolog, psycholog, nauczyciel na Harvardzie i Yale, który ostatecznie wybrał życie we wspólnocie z osobami z niepełnosprawnością intelektualną zapisuje słowa, które stają się dla niego codziennym drogowskazem: proste, surowe, nieraz jakby wypowiadane szeptem do samego siebie.

Jak mądrze kochać siebie i bliźnich oraz pracować nad uczuciowością?
W jaki sposób twórczo przekształcać myślenie o sobie i innych?
Dlaczego schematy emocjonalne mają wpływ na duchowość?
Jak dziecięce zranienia, tęsknoty i niezaspokojone potrzeby rzutują na naszą dorosłość?

Każdy człowiek ma w życiu różne codzienne przyzwyczajenia. Są w nas jednak nawyki dużo bardziej złożone i trwałe, sięgające zwykle okresu dzieciństwa – schematy. Gdy pozostają niedojrzałe, stają się pułapką, w którą stale wpadamy, i skutecznie sabotują nasz rozwój – zarówno w wymiarze reakcji emocjonalnych, relacji międzyludzkich, jak i życia religijnego.

Objawiona już w Starym Testamencie, a w sposób najdoskonalszy i pełny w Jezusie Chrystusie, tajemnica Bożego miłosierdzia jest głęboko wpisana w historię ludzkości. Dobrze była znana wszystkim pokoleniom ludzi Starego Przymierza i nie mniej żywą jej świadomość mają pokolenia Nowego Przymierza. Nie zawsze jednak stanowiła dla człowieka najważniejsze kryterium jego wyborów i działań. Na przestrzeni wieków człowiek niejednokrotnie okazywał swoją niewierność Bożemu miłosierdziu, która zawsze jak każda niewierność godziła w jego bytowanie i zagrażała jego spełnieniu się zarówno w wymiarze indywidualnym, jak i wspólnotowym. Nie brakowało jednak osób, które budziły świadomość tej niewierności człowieka i przywoływały go do kierowania się i życia na co dzień tym właśnie miłosierdziem.

Świat nieustannie się przekształca, jednak pragnienie człowieka, by spotkać Boga jest niezmienne. Louis Dupré, wybitny filozof religii, przekonuje, że głębia doświadczenia mistycznego nie jest zarezerwowana dla nielicznych – jest ono w swej istocie proste i dostępne dla wszystkich. Autor w fascynujący sposób wprowadza nas w tajniki mistyki chrześcijańskiej oraz inspiruje do przeżywania duchowości w taki sposób, by przemieniała ona naszą mentalność, podejście do rzeczywistości oraz spojrzenie na siebie samych i innych ludzi. A przede wszystkim otwierała nasze serce na Tego, w którym „żyjemy, poruszamy się i jesteśmy”.

Pełny obraz duchowości chrześcijańskiej obejmuje więcej, często bardzo różnych, postaw niż te, jakie spotykamy u ludzi, dla których zwykliśmy rezer­wować miano „mistyków”... Nasze własne doświadczenia tajemniczej obec­ności w noc Bożego Narodzenia, niewytłumaczalnej radości wielkanocnego poranka, wewnętrznej ciszy sa­motnej modlitwy, choć tak skromne, niemniej w pełni sytuują się na tej samej płaszczyźnie co doświadczenia mistrzów życia duchowego.

Tyle się mieści w naszym sercu… Emocje nie tylko nasze, ale innych ludzi, których spotykamy, z którymi żyjemy. Tak samo jakaś część nas jest w sercach innych - to niby takie oczywiste, ale warte przypomnienia. Między innymi o tam, jest najnowszy tomik jakże popularnych opowiadań napisanych bądź zebranych przez tego włoskiego autora.

Zielnik duchowy to wybrane fragmenty literatury z komentarzem autora. To zbiór „myśli wiecznie zielonych”, których mądrość nie przemija. Wojciech Surówka OP w swojej książce, na wzór dawnych florilegiów, zebrał dla czytelników kwiaty i zioła – kolekcję myśli, cytatów o ponadczasowej treści, która rezonuje ze współczesnym czytelnikiem oraz odpowiada na jego bieżące potrzeby i problemy. Ten nietypowy zielnik ma współczesny rys i nie pachnie naftaliną, za to zaprasza do korzystania z nieprzemijającej mądrości. Znajdziemy w nim teksty, które mogą nas nakarmić duchowo, dostarczając argumentów w dyskusjach i pomagając w chwaleniu Boga. To książka i na ból serca, i na brak wiary.

Żeby zgłębić prawdę o sobie, trzeba wyruszyć w duchową podróż, która jest jednocześnie powrotem do swojego autentycznego „ja” głęboko zakorzenionego w Bożej obecności w nas. Ojciec M. Basil Pennington, mnich i propagator modlitwy głębi, wyjaśnia, że kluczem do tej przemiany jest kontemplacja, która pozwala nam uwolnić się od natłoku myśli i otworzyć się na bezpośrednie doświadczenie Boga. Prowadzeni przez Ducha Świętego odkrywamy, że nasza wartość nie zależy od tego, co robimy, ale od tego, kim jesteśmy w Bożych oczach.

Stwórca prowadzi nas do pełni poznania naszego prawdziwego „ja”, do odrzucenia fałszywego obrazu siebie samych i odkrycia swej niepowtarzalności. Uniezależniając się od opinii innych i własnych wyobrażeń na swój temat, możemy się rozwijać, doświadczać wolności i odnosić się życzliwie do otaczającej nas rzeczywistości.

W modlitewnym spojrzeniu świat nie dzieli się na rzeczy czy sprawy wielkie albo małe. Ludzi modlących się można rozpoznać po pragnieniu uproszczenia życia. Nie ma dla nich lepszych i gorszych miejsc przy stole, mniej lub bardziej nobilitowanych ludzi. Prostota i ubóstwo pociągają ich, jakby wyczuwali w nich tajemniczą obecność.

Ks. Krzysztof Grzywocz

Czy jest idealny moment na to, by trwać na modlitwie przed Bogiem, patrzeć w oczy ukochanej osobie, dbać o relacje z rodziną i znajomymi, rozmawiać czy wypić wspólnie kawę? Ksiądz Krzysztof Grzywocz – uznany rekolekcjonista, kierownik duchowy i teolog, który zaginął w Alpach w 2017 roku – był przekonany, że najlepszym czasem na spotkanie zarówno z drugim człowiekiem, jak i z Chrystusem jest każdy dzień naszego życia.

Porównując życie duchowe do metaforycznej wizyty w ufortyfikowanym mieście (folwark, komnata reprezentacyjna, jadalnia, sypialnia, gabinet, kaplica itd.), autor oferuje bardzo prostą metodę pozwalającą rozpoznać miejsca cierpienia oraz grzechu w naszym życiu i oprzeć się atakom Kusiciela, by w pełni korzystać z naszej wolności dzieci Bożych. Ta bardzo praktyczna metoda, będąca owocem jego posługi egzorcysty diecezjalnego, jest skierowana do każdego wierzącego, traktującego poważnie swoje życie duchowe, a w szczególności temat walki duchowej.

Książka Irminy Wolniak, znanej w mediach społecznościowych jako "pastorowa od emocji", pokazuje, jak wiele wsparcia dla naszego psychicznego dobrostanu i wewnętrznego rozwoju można zaczerpnąć z uniwersalnych zasad chrześcijaństwa. Ten osobisty przewodnik pomaga również odnaleźć się na zakrętach życia i odkryć, że Bóg ma niewiele wspólnego z naszym wewnętrznym krytykiem.

Bóg wybiera do współpracy ludzi zwykłych. W Jego dłoniach stają się oni jak perły. Kazimiera Gruszczyńska była kobietą o osobowości niesłychanie rzadko spotykanej. Na drodze pełnienia uczynków miłosierdzia jej dusza stała się jednolita, twarda jak stal hartowna, czysta jak lilia; była to dusza jak jednolity granit, który mógł być na wietrze, upale, słońcu, a nie skruszył się. Cały wachlarz jej cnót pokazuje ta książka.

Wolimy być uśpieni, niż czuwać. Wolimy zakładać maskę, niż odkryć prawdziwą twarz. Wolimy maskę, za którą kryje się nasza jednostkowa samotność, niż szczere oblicze wystawione na ocenę innych. Najbardziej jesteśmy bowiem przygotowani i nastawieni na stagnację, monotonny upływ czasu bez większych zmian. Uświadomienie sobie samotności własnej lub innego człowieka wymaga działania, a to nie zawsze jest po naszej myśli. To, co teraz się z nami dzieje, ma swój początek w tym, co było, a koniec w tym, co kiedyś nastąpi. Nasza maska nakładana od święta lub nawet na co dzień wywodzi się z całego szeregu indywidualnych doświadczeń i w gruncie rzeczy jest czymś nierozerwalnie związanym z ego, jest naszym drugim, a może już pierwszym „ja”.

(ze wstępu)

w sprzedaży 26 listopada

Uspokój swoje wnętrze i wsłuchaj się w głos serca

Słowa mają niezwykłą moc i potrafią zakorzenić się w naszym sercu na całe życie. Dziś, kiedy jesteśmy zasypywani ich nadmiarem, zwłaszcza tych oceniających i raniących, warto sięgnąć po takie, które niosą ze sobą dobro: akceptację, miłość, wewnętrzne ukojenie; które są głosem kochającego nas Boga.

Powrót do wnętrza to zachęta do osobistej podróży ze św. Ignacym Loyolą, której celem jest odzyskanie prawdziwej więzi i przyjaźni z Bogiem.

Chrześcijańska radość ma swoje źródło w Bogu, w świadomości bycia Jego dzieckiem i uczestniczenia w życiu wiecznym. To radość, która nie zależy od zewnętrznych okoliczności, lecz od wewnętrznego przekonania o Bożej miłości.

Gdy odchodzi ktoś nam bliski, obok bólu rodzi się w nas też niepokój o to, co się z nim dzieje po tej drugiej stronie. Czy zaznał już spokoju? Czy spoczął w ramionach kochającego Ojca? Czy też może śmierć zastała nie do końca przygotowanym na to spotkanie? Doświadczenia mistyków i niezwykłe zdarzenia, które miały miejsce na przestrzeni wieków pokazują, że ci, którzy odeszli, potrzebują naszego wsparcia. Czasem upominają się o nie bardzo dobitnie. Książka przedstawia materialne ślady, które towarzyszyły odwiedzinom dusz czyśćcowych. Eksponaty z rzymskiego Muzeum Dusz Czyśćcowych, ale także tajemnicze przykłady z Polski, uświadamiają, że potrzeba modlitwy za zmarłych jest ogromna.

Jak doświadczyć życiowej harmonii, mimo przeciwności?
W jaki sposób przekształcać trudności w szanse na rozwój?
Jak być mądrze przy sobie samym i czerpać z życia radość?
Czy można podejść twórczo do straty?

Bezradność, zniechęcenie czy ogarniającą nas pustkę traktujemy zwykle jak zło konieczne. Zaciskamy zęby, próbując przeczekać emocjonalną nawałnicę, którą od czasu do czasu nam one fundują. Jeśli jednak odważymy się zajrzeć za kulisy trudności, przekonamy się, że nawet bezsilność i strata mogą okazać się tym, co pozwoli nam żyć lepiej i świadomiej.

Lektura tej książki jest jak wstąpienie do szkoły modlitwy. Autor, zainspirowany własnym doświadczeniem duszpasterskim, podąża śladami postaci biblijnych i mistrzów duchowości karmelitańskiej. Pokazuje, że w modlitwie nie chodzi o obowiązek, lecz o spotkanie, relację z Bogiem, życie z Nim i dla Niego – o miłosny dialog. Daje także wiele praktycznych wskazówek dotyczących modlitwy i przestrzega, czego należy unikać, jeśli chce się w pełni wykorzystać więź miłości między Bogiem a człowiekiem, odnowić swoje życie duchowe i powrócić na właściwą ścieżkę życiową. Matthieu Aine podkreśla, że człowieczeństwo Chrystusa jest przykładem dla nas, jak możemy kierować się ku Ojcu, aby poznać Jego prawdziwe oblicze i zbudować z Nim trwałą relację. Boga w Trójcy poznajemy bowiem przez Jezusa Chrystusa, nie inaczej. To przez Niego kierujemy się ku Ojcu. Dlatego w modlitwie i medytacji powinniśmy stale szukać i słuchać Syna Bożego – tego też uczą święci.

Czego szukam?
Komu daję się w życiu prowadzić?
Kogo przypominam?
Jakim jestem chrześcijaninem?
Kim jestem?
Ksiądz Jan Twardowski jest mistrzem w zadawaniu pytań tak prostych, że aż skomplikowanych. W swojej książce stawia nas wobec kwestii wymagających zatrzymania się i stanięcia w prawdzie przed sobą samym, „z łapą na sercu”. W charakterystycznym dla siebie stylu – z prostotą, humorem i rozbrajającą szczerością – przypomina nam, „ile ważnego w tym co nieważne” i „ile potrzebnego w tym co niepotrzebne”.

Uciesz się na nowo pięknem zwyczajności; wymieć z serca kurz bylejakości, rutyny i grzechu.

Ta niewielka rzecz może być wielce przydatna zwłaszcza tym, którzy już wyrośli nie tylko z pierwszokomunijnych garniturków i ślubnych minisukienek, ale i mechanicznego klepania formułek zwanych pacierzami (...), którzy zaczynają odczuwać, a może już pragnąć, czegoś więcej. Tym poszukiwaczom zawarte w tej książce wypowiedzi Jana Twardowskiego, osoby duchownej, poety i kaznodziei, mogą dodać odwagi do wstania z kolan, podniesienia głowy i popatrzenia prosto w oczy światu takiemu, jaki jest, a nie takiemu, jakim byśmy chcieli, żeby był…

Ze wstępu Wacława Oszajcy SJ