Żywot św. Bazylego Nowego; Mytarstwa św. Teodory

Opis

Święta Teodora żyła w X w. w Konstantynopolu (zmarła w 940 r.). Po śmierci męża rozdała swój majątek ubogim, sama zaś poświęciła się służbie dla innych. Szczególną troską otoczyła św. Bazylego Nowego, wtedy sędziwego już starca. Tuż przed śmiercią złożyła śluby zakonne. Po śmierci ukazała się uczniowi św. Bazylego Grzegorzowi, któremu opowiedziała o swojej śmierci i pośmiertnej wędrówce przed tron Najwyższego. W relacji tej na uwagę zasługuje wstrząsający opis rozstania duszy z ciałem oraz trudności, jakie napotyka na swej drodze wędrująca ku Bogu dusza ludzka. W momencie śmierci człowiek zaznaje bowiem, obok bólu cielesnego także cierpienia psychicznego wywołanego świadomością ogromu popełnionych grzechów. Wszystkie te grzechy zostaną stopniowo wypomniane duszy człowieka w czasie przekraczania kolejnych dwudziestu „bram" prowadzących do miejsca pośmiertnego pobytu dusz ludzi sprawiedliwych. Diabły, pełniące przy każdej z takich bram obowiązki celników, pilnują, aby powierzonej im „komory celnej" nie przekroczył żaden grzesznik. O takich to właśnie komorach celnych, inaczej zwanych mytarstwami (od myto -cło), mówi prezentowana dzisiaj Państwu książka.