Życie, życie moje

Opis

Przed laty interesowałem się różnymi formami narracji, a był nawet okres, kiedy fascynował mnie monolog wypowiedziany. Debiutowałem w miesięczniku „Chrześcijanin” w ostatnim podwójnym numerze w 1970 roku – nie mam na myśli notek kronikarskich, a tekst zbudowany właśnie z zastosowaniem tego rodzaju narracji. Zbytnio kwestii nie uproszczę, gdy powiem, że we wspomnianym monologu opowiadający jest pod ustawicznym wpływem swego milczącego słuchacza. Monologista ma świadomość jego istnienia, a dowodem są odpowiedzi na pytania, które nie zostały zwerbalizowane. Mamy więc do czynienia z dialogizacją monologu, choć nie pojawia się konkretna osoba, nie pojawia się bezpośrednio jej wypowiedź. Istnieje możliwość mówienia, dialogu, ale z tej możliwości korzysta tylko jedna strona. W mej biografii mój rozmówca pozostaje anonimowy, nie rywalizuje z opowiadającym, nie zachęca do lektury swym imieniem i nazwiskiem, lecz ujawnia się poprzez swe bezpośrednie pytania. Staje się bardziej skonkretyzowany niż w monologu wypowiedzianym, ale w dalszym ciągu ukryty i tajemniczy, zresztą zgodnie ze swym życzeniem.