„Dążenie do pokojowej koegzystencji wielu wspólnot religijnych, a zwłaszcza do zgodnego współżycia muzułmanów i chrześcijan, wyrażone jest w libańskiej konstytucji, według której prezydentem jest chrześcijanin Maronita, premierem muzułmanin sunnita, przewodniczącym parlamentu muzułmanin szyita, a wiceprzewodniczącym chrześcijanin prawosławny. To wyjątkowa cecha Libanu, o którym św. Jan Paweł 11 powiedział: «to więcej niż kraj, to orędzie wolności i wzór pluralizmu dla Wschodu i Zachodu».
Przesłanie, o którym mówi św. Jan Paweł II, wydaje się szczególnie aktualne w dzisiejszych czasach, gdy z jednej strony wyczuwalne jest zagrożenie światowym konfliktem o podłożu religijnym, a równocześnie rozkwita nadzieja na zjednoczenie chrześcijan i wiara w autentyczny dialog pomiędzy trzema wielkimi religiami monoteistycznymi, które mają wspólne korzenie wywodzące się od Abrahama.
Znaczenie Libanu, jego przesłanie i szczególna rola w historii zdają się ujawniać poprzez rosnący kult niezwykłych świętych libańskich, zwłaszcza św. Szarbela. Jego popularność szerzy się na świecie, a wraz z nią roznosi się wieść o czcigodnym Kościele Maronickim i kraju, gdzie woń cedrów, jak nieustanna modlitwa, unosi się do nieba”.