Teologia

Wiara może napotykać wiele przeszkód. Jak mówi Art Lindsley: „Lewis wiedział, jak to jest być niewierzącym, ponieważ na drodze do odkrycia prawdziwej wiary zmagał się z szeregiem problemów. Lewis do 31. roku życia był ateistą, a jego doświadczenie i wykształcenie przygotowały go raczej na dokładne zapoznanie się z argumentami nie za chrześcijaństwem, a przeciw niemu”. Jako naukowiec i wykładowca literatury na Oksfordzie Lewis stanął w obliczu wielu pytań:
Czy wszystkie religie są tylko wymyślonymi przez człowieka mitami?
Czy zło na świecie nie wskazuje na brak jakiegokolwiek osobowego lub kochającego Boga?
Dlaczego to, co jest prawdą dla jednej osoby, miałoby być prawdą dla mnie, zwłaszcza jeśli chodzi o religię?
Jak ktokolwiek może twierdzić, że jedna religia jest słuszna?
Po co podążać za Jezusem, jeśli był on tylko kolejnym nauczycielem moralności?

Ta książka to idealne wprowadzenie do refleksji jednego z największych umysłów XX wieku na temat najczęstszych zastrzeżeń wobec wiary w Jezusa Chrystusa. Art Lindsley w przystępny i inspirujący sposób prowadzi czytelnika przez bogactwo pism Lewisa, oferując jasne i przekonujące argumenty przemawiające za prawdziwością chrześcijaństwa. To lektura obowiązkowa zarówno dla poszukujących sensu, jak i dla tych, którzy pragną pogłębić swoją wiarę.

Czy żyjemy w czasach ostatecznych? Czy zbliża się sąd Boży? Czy zjawiska, których dziś doświadczamy, są zapowiedzianymi od dawna znakami? Takie pytania coraz częściej rodzą się w sercach wierzących i poszukujących. Ks. prof. Robert Skrzypczak nie ucieka od nich – przeciwnie, prowadzi czytelnika ku źródłom nadziei, pokazując, że odpowiedzią Boga na dramat człowieka, także współcześnie, zawsze pozostaje Jego miłość i obecność w sakramentach.
Centralnym motywem książki jest ukazanie niezwykłej mocy sakramentów, np. sakramentu małżeństwa. To one są źródłem duchowego uzdrowienia, drogą do pojednania i miejscem spotkania człowieka z Bogiem. Eucharystia ukazana zostaje jako tajemnica oblubieńcza, spowiedź – jako wymóg szczęśliwego życia, chrzest – jako fundament tożsamości chrześcijanina, a sakramenty uzdrowienia – jako niezawodny dar łaski. W świecie nękanym kryzysem sensu i pustką właśnie sakramenty stają się niezniszczalnym ogniskiem nadziei.
Autor zabiera nas w duchową podróż przez tematy fundamentalne, na przykład: adorację jako portret Kościoła z Chrystusem w centrum, tajemnicę paschalną, rolę kobiecości i męskości w planie Bożym, a także głębię Maryjnego zawierzenia. W dalszych częściach Autor prowadzi refleksję o przyszłości chrześcijan, o tajemnicy końca czasów, o doświadczeniu śmierci, czyśćca i piekła – zawsze z perspektywy nadziei, która wyrasta z Ewangelii.
Niniejszy tom jest drugą częścią cyklu Anatomia wiary, w którym ks. Robert Skrzypczak krok po kroku analizuje problemy Kościoła. Każda kolejna część serii ukazuje się nakładem wydawnictwa Biały Kruk – oficyny znanej z najwyższej jakości edytorskiej, dbałości o piękno słowa i obrazu oraz troski o wierne przekazywanie prawdy katolickiej. Tak więc i to dzieło zostało przygotowane z wyjątkową starannością – bogato ilustrowane, wydane na najwyższym poziomie artystycznym i graficznym, aby treść duchowa znalazła godną oprawę.

Zwieńczeniem trwającej dziesięć lat (2006–2016) edycji Moraliów św. Grzegorza jest kompletny, siedmiotomowy przekład tego dzieła. Minęło już niemal kolejne dziesięć lat od jego wydania, a na podstawie tego bogatego źródła powstało wiele prac dyplomowych. Jednakże czytelnik spoza kręgu naukowego, nawet żywo zainteresowany nauką Ojców Kościoła, stając przed perspektywą lektury siedmiotomowej serii, łatwo może się zniechęcić, przyzwyczajony do treści zwięzłych i skondensowanych.
Nawet jeśli sięgnie po jeden z tomów, natrafi na opory niezależne od samej objętości dzieła: rozwlekłość wywodów, mnogość dość ogólnych stwierdzeń, a przede wszystkim nadmiar alegorii, rażący ze współczesnej perspektywy.
Współczesna perspektywa dostrzega w egzegezie Ojców, obok atutu przenikliwości i świeżości w odkrywaniu sensu biblijnego, tendencję do poszukiwania w Słowie Bożym niemal nieograniczonej mnogości znaczeń. Idąc za duchem powściągliwości w interpretacji tekstu, która bierze pod uwagę ludzkie ograniczenia Wcielonego Słowa, współczesna biblistyka skłania się ku większej wstrzemięźliwości w poszukiwaniu sensu, podążając przede wszystkim za intencją natchnionego autora i trzymając się ściśle kontekstu danej wypowiedzi.
Grzegorz co prawda stara się zachować równowagę między „historią” a „tajemnicą”, uznając, że dobre dzieła nie oparte na faktach „są niczym”, a pozbawione tajemnicy – „małej wartości”. Umysł trwa w rozumieniu, gdy przebywa gdzieś pośrodku, z „historią” wiążąc się przez wiarę, z „tajemnicą” – przez nadzieję (XXXV,VII,48, ŹrMon 78, s. 219–220). W problematyce moralnej jednak to „tajemnica” bardziej pociąga umysł komentatora i więcej pożytku obiecuje dla ducha.
Spośród trzech wyróżnianych przez Grzegorza sensów biblijnych – historycznego, typologicznego i moralnego – dwa ostatnie, mające charakter alegoryczny (przenośny), opisuje on w prologu do dzieła (List do Leandra 3). Sens typologiczny każe odnieść daną prawdę, osobę, zdarzenie czy rzecz do kogoś lub czegoś innego, na przykład do Kościoła, natomiast sens moralny – dostrzec w nich prawdę w zakresie moralno-duchowym.
Autor z wielką uwagą poszukuje tych przenośnych znaczeń w każdym wersecie Księgi Hioba. Choć samo ich odnalezienie i wyłożenie wymagało dużego wysiłku, odnaleziony sens, często pokrywający się ze skądinąd znaną prawdą, nie jest już tak intelektualnie porywający jak droga jego poszukiwań. Niemniej jednak, co jakiś czas rozbłyskuje myśl komentatora, a rozjaśniona talentem i natchnieniem – cechami właściwymi mistrzom pióra – rozświetla również umysł czytelnika, który odkrywa w niej coś nowego lub ujętego w sposób dotąd mu nieznany.

Słowa Jezusa Chrystusa do polskiego narodu to wybór tekstów Anny Dąmbskiej "Anny" mających formę wewnętrznych rozmów ze zmarłymi, zbawionymi osobami, spotkania z Bogiem i Jego miłosierdziem. W niniejszym tomie "Anna" przekazuje przede wszystkim słowa Jezusa Chrystusa skierowane bezpośrednio do polskiego narodu, napomnienia i Boże życzenia dotyczące naszego nawrócenia jako zbiorowości. Was pragnę uczynić wizerunkiem narodu żyjącego wedle praw moich. Zachowam ziemię, oczyszczę ją i kiedy klęski przeminą, wspomogę was, abyście mogli dalej żyć w braterstwie, pokoju i miłości wzajemnej. Lecz narody, w których nie znajdę nic "mojego", pozostaną same w mocy nieprzyjaciela rodu ludzkiego i nic ich nie ocali.
Upodobałem sobie ziemię waszą, z której uczynić pragnę ziemię szczęśliwą. Królestwo Maryi uświęcić pragnę, aby stało się sercem świata. Stąd, jak ze źródła, tryskać będzie krew Syna mego, by odkupić świat.
Pali się Polska, może zginąć, jeśli nie staniecie w jej obronie.
Katastrofy żywiołowe nie będą trwały długo; wojna wyprzedzająca je również. Groza obu może ominąć Polskę, o ile przeciw nim wystąpi cały naród pomagający sobie, miłosierny, gościnny, dzielący się wszystkim, co posiada, pragnący ulżyć w cierpieniach tym, których one dotykać będą.

Święta Faustyna określała spowiedź jako zanurzenie się w Bożym miłosierdziu, św. Augustyn nauczał, że początkiem dobrych uczynków jest wyznanie tych złych, a św. Jan Maria Vianney podkreślał wagę sakramentu spowiedzi, w którym Bóg przebacza szybciej, niż matka ratuje dziecko z ognia.

Spowiedź na 5 ks. Sebastiana Picura to praktyczny poradnik oparty na pięciu warunkach dobrej spowiedzi. Krok po kroku pokazuje, jak dobrze przygotować się do spowiedzi i głęboko ją przeżyć. Zwięzły, nowatorsko opracowany, a jednocześnie wierny nauczaniu Kościoła katolickiego może się stać realną pomocą w pojednaniu z Bogiem, sobą samym i drugim człowiekiem.

Dobrze przeżyta spowiedź to moment prawdziwej wolności. Niezależnie od tego, czy spowiadasz się regularnie czy też od dawna nie byłeś u spowiedzi, ta książka pomoże ci na nowo odkryć ogromną wartość sakramentu, będącego wyrazem nieskończonej miłości Boga do ciebie.

Lektura z pewnością poruszy każdego, kto choć raz zadał sobie pytania:
Czy czyściec naprawdę istnieje?
Jak możemy pomóc naszym zmarłym ?
Czy oni mogą pomóc nam?

Książka jest świadectwem życia i licznych spotkań Marii Simmy z duszami czyśćcowymi. Dzięki nim ta skromna mieszkanka alpejskiej wioski mogła poznać pozazmysłowy świat i pomóc przybywającym duszom. Jej opowieść zachęca do dobrego życia, głębokiej wiary, częstego i godnego przyjmowania Komunii Świętej. Maria przypomina o istnieniu nieba, czyśćca i piekła, ale przede wszystkim gorąco prosi o modlitwę za tych, którzy już odeszli. Czy błaganie o uwolnienie dusz czyśćcowych może pozostać bez odpowiedzi?

Święta Franciszka to umiłowana święta Rzymu, świecka kobieta obdarzona niezliczonymi nadzwyczajnymi Bożymi darami. W ostatnich latach swojego życia podążała niezwykłym szlakiem mistycznym, w trakcie którego została nagrodzona nadprzyrodzonymi łaskami, ale także musiała znosić ciężkie i bolesne cierpienia, zarówno psychiczne, jak i cielesne. Poddała się trudnym formom ascezy, stawiała czoła rosnącym prześladowaniom, a nawet fizycznym atakom złych duchów. Po tych wyczerpujących zmaganiach została nagrodzona niezwykłymi darami, takimi jak wizje i proroctwa, w tym również te dotyczące czyśćca i dusz czyśćcowych, które przedstawia niniejsza książka.
Oprócz streszczenia katolickiej nauki o czyśćcu, biografii świętej Franciszki Rzymianki oraz zapisu jej wizji czyśćca, znajdziemy tu cały skarbiec modlitw, które przez wstawiennictwo świętych możemy zanosić do Boga za dusze cierpiące w czyśćcu.

Książka w sposób udokumentowany przedstawia historie obecności dusz czyśćcowych w życiu polskich świętych i wiarygodnych mistyków, zarówno tych znanych – św. Stanisława Papczyńskiego, św. Faustyny Kowalskiej, Wandy Boniszewskiej, jak i zapomnianych: Marii Cieślanki, Cecylii Wojtowicz czy Wojciecha Baudissa oraz wielu innych…
W publikacji opisano także cudowny obraz Matki Bożej z Pochyloną Głową, która obiecała, że przed tym wizerunkiem będzie szczególnie wysłuchiwała próśb zanoszonych za dusze zmarłych.
Musimy być świadomi, że świat duchowy istnieje wśród nas, a dusze czyśćcowe potrzebują naszej modlitwy. Czasem chcą nam coś powiedzieć, o coś poprosić, ale nigdy przestraszyć.
Ta książka to wielka zachęta do niesienia pomocy duszom czyśćcowym i wskazanie jak istotna i niezbędna jest modlitwa i pamięć o tych, którzy zmarli. Ostrzega też przed wszelkimi formami spirytyzmu, ponieważ takie praktyki związane są nieodłącznie z mocami demonicznymi.

Homilie do Księgi Psalmów Jana Chryzostoma w przekładzie ks. prof. Antoniego Paciorka to fascynujące wprowadzenie w świat wczesnochrześcijańskiej egzegezy, łączące precyzję naukową z głębią duchową. Autor ukazuje nie tylko historyczny kontekst powstania dzieła, lecz także jego teologiczne bogactwo i pastoralny charakter. Szczególnie interesujące są rozważania nad zasadą określaną jako akribeia oraz ideą synkatabasis, które nadają interpretacji Biblii wymiar chrystologiczny.
Tekst zachęca do refleksji nad tym, jak czytać Pismo Święte – nie tylko dosłownie, ale z uwzględnieniem jego obrazowości i głębi duchowej. Chryzostom jawi się jako nauczyciel modlitwy, moralista i przewodnik duchowy, który zna realia życia i nie boi się ich nazywać. Autor porusza także kontrowersje teologiczne, jak zarzut semipelagianizmu, co czyni ją jeszcze bardziej intrygującą.
To lektura obowiązkowa dla każdego, kto pragnie zrozumieć, jak Biblia była interpretowana w pierwszych wiekach chrześcijaństwa – z pasją, pokorą i teologiczną finezją.

Celibat– dar wolności czy brzemię ograniczeń?

Dyskusja wokół celibatu nie ustaje i nadal wzbudza wiele emocji. W Kościele osłabionym spadkiem liczby powołań kapłańskich i obciążonym skandalami nadużyć seksualnych dyscyplina ta – zdaniem wielu – straciła sens.

Marie-Jo Thiel, opierając się na danych historycznych, socjologii i źródłach teologicznych, wnikliwie bada zagadnienie obowiązkowego celibatu księży. Patrzy na niego przez pryzmat wstrzemięźliwości seksualnej, odwołuje się również do pogłębionego rozumienia czystości, przypominając, że nie jest on celem samym w sobie, ale jedynie środkiem wybranym przez niektórych, aby skupić się na służbie Chrystusowi i bliźnim. Jej głos w dyskusji na temat przyszłości celibatu uwzględnia i podkreśla znaczenie łaski Bożej, która daje człowiekowi siłę w jego słabości i umacnia go na drodze powołania.

Co Bóg chciał nam powiedzieć przez słowa i dzieło trojga mistyków XX wieku: św. Pio z Pietrelciny, matki Speranzy, zakonnicy z Hiszpanii, oraz Natuzzy Evolo, kalabryjskiej mistyczki, żony i matki pięciorga dzieci? Ksiądz Luigi Maria Epicoco i dziennikarz, Luciano Regolo, wyszli od tego pytania, by przeprowadzić duchowe poszukiwania, dostrzegając ślady cudownej "niebiańskiej" nici przewodniej, która łączy te trzy postacie. W rezultacie powstał swoisty "słowniczek duszy", przeznaczony dla tych, którzy chcą żyć Ewangelią na co dzień i zakosztować radości wiary, silniejszej niż wszelkie przeciwności losu. Przesłanie matki Speranzy: "Nie zostaliśmy stworzeni, aby cierpieć, ale aby kochać", przypomina nam, że tylko w miłości możemy odnaleźć autentyczny sposób, aby przemierzyć naszą drogę na ziemi.

Ta książka to przewodnik dla wszystkich, którzy pragną jeszcze głębiej pokochać Serce Pana Jezusa. Zabiera czytelników w podróż drogą prowadzącą do prawdziwego spotkania z Najświętszym Sercem Pana Jezusa. Jeżeli w twojej duszy żyje pragnienie odpowiedzi na Jego nieskończoną miłość, tutaj znajdziesz inspirację, światło i duchową siłę.
Odkryjesz w niej piękno historii i duchowe bogactwo kultu Najświętszego Serca, Jego obietnice dla czcicieli, a także modlitwy, akty poświęcenia, które pomogą umocnić wiarę i pogłębić osobiste zjednoczenie z Sercem Jezusa.
Mamy nadzieję, że lektura stanie się dla ciebie zaproszeniem, by na nowo oddać swoje życie Sercu Jezusa i odpowiadać miłością na Miłość.

Ta piękna i mądra książka to zaproszenie do przeżycia wielkiej przygody wiary. Wiary żywej, głębokiej i rozumnej. Amerykański autor bp Robert Barron, najsłynniejszy na świecie rekolekcjonista, którego słuchają i oglądają dziś dziesiątki milionów ludzi, prowadzi czytelnika przez serce chrześcijaństwa: od tajemnicy Wcielenia i Trójcy, przez Kościół jako Mistyczne Ciało, Eucharystię - prawdziwy Chleb z nieba, aż po modlitwę, świętych i rzeczy ostateczne, takie jak piekło, czyściec czy niebo. Z charakterystyczną dla siebie klarownością i pasją łączy teologię z kulturą: zagląda do rzymskiego Panteonu i mozaik San Clemente, przywołuje Dantego, Tomasza z Akwinu, Teresę z vili i Mertona, zachwyca się obrazami wielkich mistrzów jak np. Caravaggia i Rembrandta. Wszystko po to, by pokazać, że katolicka wiara nie jest zbiorem dobrze brzmiących haseł - to wielkie przeżycie wynikające ze spotkania z Chrystusem. Co ważne dla rodzimego czytelnika: amerykański autor podkreśla wątki polskie. Z czułością opisuje wyjątkowość polskiej pobożności, siłę wiary kształtowanej w trudnych czasach, a przede wszystkim wielkość św. Jana Pawła II - od młodości Karola Wojtyły i Teatru Rapsodycznego, przez lata kapłańskie i biskupie, po pielgrzymkę w 1979 roku, która odmieniła bieg historii. To książka, która zachwyca serce i przekonuje rozum. Jeśli szukasz odpowiedzi na najgłębsze pytania, pragniesz modlić się pełniej i rozumieć, co naprawdę dzieje się podczas Mszy św. - sięgnij po "Podróż do serca wiary". To kompas do życia w prawdzie, dojrzałej wolności i radości Ewangelii, wydany na najwyższym poziomie edytorskim. Książka napisana przystępnie, pięknym językiem, bardzo przydatna w popularyzacji naszej wiary.

Osoba ludzka jest powołana do doskonałości i szczęścia. Cnoty są nawykami, które umacniają wolność każdego z nas i prowadzą ku szczęśliwemu życiu. Proces zdobywania cnót polega na rozpoznawaniu konkretnego dobra i wielokrotnym jego wybieraniu - działaniu z miłości i dla miłości.

W tym podręczniku skupiamy się na analizie cnót ludzkich - z pominięciem sprawiedliwości i cnót bezpośrednio z nią związanych, które omawiane są w kontekście moralności społecznej. W refleksji nad ludzkimi nawykami konieczne jest odnoszenie ich do cnót teologicznych oraz darów Ducha Świętego. Pełne urzeczywistnienie życia cnotliwego możliwe jest bowiem jedynie w zjednoczeniu z Bogiem, poprzez głębokie utożsamienie się z Chrystusem.

O widzeniu Boga - Mikołaj z Kuzy

To dzieło literackie i duchowe ukierunkowało wiele pokoleń

na pełne wiary rozumienie własnego istnienia na tym świecie.

Pieśń słoneczna św. Franciszka z Asyżu, znana też jako Pochwała stworzeń, to nie tylko znamienny przykład początków liryki włoskiej. To przede wszystkim świadectwo, z którego wyłania się w całej swej krasie Autor, wrażliwy nie tylko na słowo, ale przede wszystkim na człowieka i całe stworzenie. Ojciec prof. Kijas, analizując niełatwą sytuacją egzystencjalną Franciszka, wydobywa z treści utworu jego żywą postać. W ten sposób rysuje też pewien program, plan działania dla współczesnego czytelnika. Podpowiada, jak radzić sobie z dylematami i frustracjami, aby brać odpowiedzialność za życie i cieszyć się jego pięknem. To ożywcza lektura na dzisiejsze czasy, pozwalająca odzyskiwać i utwierdzać się w postawie wewnętrznego pokoju oraz uwielbienia dla pełnego miłości Boga, hojnego Stwórcy wszystkich rzeczy.

Ambroży z Mediolanu (340–397) to jeden z najwybitniejszych ojców Kościoła piszących po łacinie. Był nie tylko sprawnym politykiem, duszpasterzem, animatorem życia społecznego, ale także, wbrew opinii niektórych badaczy jego spuścizny, dobrym teologiem. Wydaje się, że krytyczne podejście uczonych do umiejętności teologicznych Ambrożego spowodowane było cierpkimi uwagami Hieronima ze Strydonu, który we wstępie do swego przekładu traktatu O Duchu Świętym Dydyma Ślepego lekceważąco wypowiedział się na temat dzieła Mediolańczyka o tym samym tytule. Obecnie stanowisko to należy, jak się wydaje, zweryfikować i przyznać, że bogactwo spuścizny literackiej związanej z teologią i egzegezą biblijną biskupa Mediolanu jest naprawdę doniosłe.
Pozostawił on po sobie wiele listów adresowanych do przeróżnych osób związanych z Kościołem, światem polityki i nauki. Ponadto w jego dorobku znajdziemy dzieła mające charakter dogmatyczny, katechetyczno-pastoralny oraz ascetyczno-moralny. Jednakże doskonała większość jego dzieł to komentarze egzegetyczne do Pisma Świętego. Szczególnym upodobaniem darzył Pieśń nad Pieśniami, a chociaż nigdy osobno jej nie skomentował, to jednak gdyby zebrać poświęcone jej urywki jego twórczości – jak zaznacza Luigi F. Pizzolato – bez wątpienia powstałby prawie kompletny komentarz do tej księgi. Spośród 17 prac egzegetycznych Ambrożego większość dotyczy Starego Testamentu. Dziewięć z nich poświęcił objaśnieniu poszczególnych rozdziałów Księgi Rodzaju. Nadto w sposób metodyczny objaśnił jeszcze 13 psalmów, z Nowego Testamentu natomiast jedynie Ewangelię według św. Łukasza. Należy jednak pamiętać, że wiele egzegetycznych kwestii Ambroży roztrząsał przy innych okazjach, np. w listach.
Proponujemy uwadze czytelnika pierwszy polski przekład Expositio psalmi CXVIII, najobszerniejszego dzieła Mediolańczyka, które wciąż nie doczekało się zbyt licznych przekładów na języki nowożytne. Skutkiem tego niewielka liczba opracowań i artykułów podejmuje szczegółowe zagadnienia zawarte w tym utworze. Luigi F. Pizzolato we wstępie do swojego włoskiego przekładu tego dzieła, oprócz ogólnej literatury związanej z postacią biskupa Mediolanu i jego dorobkiem, podaje również skromną bibliografię dotyczącą ściśle Komentarza do Psalmu 118. Wymienia tam m.in. pracę doktorską D. Ceccato, w której autor przedstawił chrześcijańskie źródła, z których czerpał Ambroży przy tworzeniu tego komentarza. Autor edycji wymienia ponadto artykuł Adeliny Gariglio, w którym autorka zestawia sposoby komentowania Psalmu 118 przyjęte przez Ambrożego i przez Hilarego z Poitiers, a także artykuł Pietro Meloniego na temat wpływu Komentarza do Pieśni nad Pieśniami Hipolita Rzymskiego do Komentarza do Psalmu 118 Ambrożego. Przy okazji możemy tu wymienić jeszcze artykuły samego L.F. Pizzolato, który zajął się ustaleniem daty powstania dzieła biskupa Mediolanu oraz dokonał analizy retorycznej autorskiego wstępu do Komentarza do Psalmu 118. Ciekawy artykuł dotyczący obecności fragmentów Eneidy Wergiliusza w tym komentarzu napisała Angela Russell Christman. Natomiast monumentalna praca Hansa Jörga Auf der Maura wprowadza czytelnika w rozumienie psalmów przez biskupa Mediolanu. Jednak do tej pory najobszerniejszą pracą poświęconą w całości Komentarzowi do Psalmu 118 pozostaje monografia czeskiego badacza Davida Vopřady, która dotyczy mistagogii chrześcijańskiej obecnej w tym utworze / Adam Wilczyński, fragment Wstępu

Zna ich cała Polska. Nie mieli spektakularnych pogrzebów. Od ich odejścia mijają lata, a głoszona przez nich nadzieja płynąca z przyjaźni z Chrystusem trwa.
Ta książka to niezwykły testament ks. Piotra Pawlukiewicza i ks. Krzysztofa Grzywocza, w którym ich nauki, uzupełniając się wzajemnie, tworzą spójną i zaskakująco aktualną Drogę ku pełni życia. To publikacja, która prowadzi czytelnika przez najbardziej fundamentalne pytania, jakie zadaje sobie każdy człowiek:
- Jak znaleźć szczęście, gdy wokół nas tyle cierpienia?
- Jak budować zaufanie do Boga i drugiego człowieka, gdy świat zawodzi?
- Jak osiągnąć prawdziwą wolność, pozbywając się ciężaru przeszłości?
- Czym jest autentyczne spotkanie, które zmienia serce?

„Wolą Boga jest, aby człowiek był szczęśliwy.” Tymi słowami rozpoczyna się duchowa podróż, która pokazuje, że sens życia nie leży w gonitwie za tym, co ulotne, ale w głębokim poznaniu siebie i relacji z innymi. Książka jest jak kompas, który poprowadzi Cię przez labirynt współczesnych wyzwań, oferując praktyczne wskazówki i wzruszające historie, które „płyną bezpośrednio do serca czytelnika”.
Idealna dla: osób poszukujących inspiracji, wszystkich, którzy pragną pogłębić swoją wiarę i tych, którzy po prostu szukają odpowiedzi na najważniejsze pytania życiowe.

Homilie do Dziejów Apostolskich powstały w latach 400–401. W dużej mierze teksty zebrane w zbiorze poświęcone są egzegezie biblijnej. Jednak dla Chryzostoma większe znaczenie zdaje się mieć duszpasterskie pouczenie homilii, wynikające z przeprowadzonej egzegezy. Tematyka poruszana przez Chryzostoma jest niezwykle bogata. W swoich kazaniach nawiązuje do różnych praktycznych zagadnień życia chrześcijańskiego: wyjaśnia sens małżeństwa, krytykuje udział wiernych w widowiskach teatralnych i wyścigach konnych, piętnuje wystawny tryb życia zamożnych. Szczególny nacisk kładzie na pracę chrześcijanina nad cnotami i eliminowaniem wad.
To nie tylko jeden z najciekawszych komentarzy egzegetycznych do Dziejów Apostolskich, ale także źródło wiedzy historycznej na temat zwyczajów i poglądów chrześcijan żyjących w ówczesnym Konstantynopolu. Homilie Chryzostoma są tym cenniejsze, że to jedyny pochodzący z pierwszego tysiąclecia chrześcijaństwa zachowany w całości komentarz do tej księgi Nowego Testamentu.
Święty Jan Chryzostom (ok. 349–407), patriarcha Konstantynopola i jeden z czterech wielkich doktorów Kościoła wschodniego, był wybitnym kaznodzieją. Pozostawił po sobie wielką spuściznę literacką, której część – do tej pory nieprzetłumaczone na język polski Homilie do Dziejów Apostolskich – publikujemy w kolejnym tomie „Źródeł Myśli Teologicznej”.

Rozmowa duszy z Aniołem Stróżem to arcydzieło duchowości, które porusza w swojej prostocie i nawołuje do podążania za naszym duchowym niebiańskim przewodnikiem. Zamyka w sobie, niczym w szkatułce, skarb zwierzeń duszy, która zwraca się do Boga za pośrednictwem swojego anielskiego przyjaciela oraz duchowe wskazania i inspiracje, słowa zachęty, umocnienia i nadziei skierowane do siostry Saurette, a dzięki jej dziennikom także i do nas, przez niebiańskiego strażnika jej życia.
Nie wiemy dokładnie, kim była siostra Saurette, która rozmawiała ze swoim aniołem, ale bez wątpienia jej Rozmowy skłaniają nas do zastanowienia się nad obecnością przy nas tego niebiańskiego ducha, Anioła Stróża, którego Bóg postawił u naszego boku.
Ufność i nadzieja! Gwiazdy nie błyszczą tym samym blaskiem na firmamencie, a na ziemi kwiaty nie mają takiego samego piękna ani zapachu, a jednak i jedne, i drugie w doskonały sposób realizują cel, dla którego zostały stworzone. Tak samo jest z duszami. I w jakiś niewyjaśniony i tajemniczy sposób, praktykując cnoty małe i pokorne, można osiągnąć to, aby w najdoskonalszy sposób kochać Boga i służyć Mu.
Drogie dziecko, odwagi! Jesteś uzbrojona do walki i drżysz przed spotkaniem z nieprzyjacielem. Twoje serce nieustannie wzdycha po odpoczynku i pocieszeniu, i nie wie na czym się wesprzeć: Kontempluj krzyż, on nauczy cię poznawać Tego, który nie miał kamienia, na którym mógłby oprzeć swoją głowę.