za 2 zł

Dokument wytycza nowe drogi dla ewangelizacji, troski o środowisko i ubogich. Franciszek ma nadzieję na nowy dynamizm misyjny i potwierdza ważną rolę świeckich we wspólnotach Kościoła.

„Umiłowana Amazonia ukazuje się przed światem z całym swoim blaskiem, dramatem, swoją tajemnicą”. Tak zaczyna się posynodalna adhortacja apostolska Querida Amazonia. W pierwszych punktach (2-4) Papież wyjaśnia znaczenie adhortacji, w której wiele jest odniesień do dokumentów episkopatów krajów amazońskich, a także do poezji autorów związanych z Amazonią. Podkreśla, że pragnie „wyrazić oddźwięk”, jaki synod w nim wywołał. Precyzuje, że nie zamierza zastępować ani powtarzać Dokumentu końcowego, lecz zachęca do jego lektury w całości, z nadzieją, że cały Kościół się nim zainspiruje i ubogaci, a Kościół w Amazonii postara się go wprowadzić w życie. Franciszek dzieli się swymi marzeniami o Amazonii (5-7), której los wszystkich powinien niepokoić, ponieważ ta ziemia jest również naszą ziemią. I tak Papież formułuje cztery wielkie marzenia: aby Amazonia walczyła o prawa najuboższych, broniła bogactwa kulturalnego, z zazdrością strzegła nieodpartego piękna natury, i w końcu, by wspólnoty chrześcijańskie potrafiły zaangażować się i „wcielić” w Amazonii.
Alessandro Gisotti – Watykan

Bohaterowie tych wywiadów istnieją naprawdę, chociaż ich dane osobowe, mogące służyć identyfikacji, zostały zmienione. W Polsce żyją ich setki, na świecie – tysiące. Są w różnym wieku i wykonują różne zawody. Nie pasują do żadnego schematu. Mówią o sobie: jesteśmy Kościołem pierwszego kontaktu. Wszyscy są świeckimi konsekrowanymi. Poznajcie ich historie.

Niemożliwą jest rzeczą, żeby się słabości kapłana ukryły,
lecz przeciwnie – choćby były małe – szybko wyjdą na jaw
(Jan Chryzostom)

W świecie, który wystawia dzisiaj surową ocenę wielu kapłańskim postawom i nadużyciom, potrzebni są autentyczni świadkowie Chrystusa, którzy przetworzą Jego świadectwo na własne. Chodzi o świadectwo będące odpowiedzią na propozycję, jaka rodzi się w spotkaniu i dialogu, a zarazem o posłuszeństwo wezwaniu do ewangelizacji świata, do dialogu w coraz bardziej polaryzującym się społeczeństwie. A przecież dialogiczość Kościoła stała się jednym z głównych narzędzi porozumienia, jakie wypromował Sobór Watykański II. Współcześni kapłani oraz kapłani jutra muszą odważnie i umiejętnie wykorzystywać dialog jako istotne narzędzie osobistej formacji oraz konfrontacji z człowiekiem i wyzwaniami epoki, nie tracąc przy tym swojej tożsamości.
Książka ukazuje dialog jako bogatą rzeczywistość, której nie można pomijać w formacji kapłańskiej. Co więcej, stanowi on dzisiaj jeden z priorytetów w przygotowywaniu duszpasterzy XXI wieku we współczesnym, wymagającym świecie. Człowiek wzrasta w nim i żyje bombardowany mnóstwem informacji. Szybki przepływ komunikatów powoduje, że osoba staje się coraz bardziej osamotniona i głodna rzeczywistego spotkania oraz dialogu.
Formacja kapłańska także i dzisiaj, przyjmując za aktualne powyższe słowa Jana Chryzostoma, musi być semper reformanda, poddając się ciągłej rewizji i demaskując braki oraz niepokojące tendencje. Cel musi być jeden: kształcenie kapłanów na miarę Ewangelii, na miarę naszych czasów, które duchownym stawiają nowe, trudne wyzwania.

Ewangelia jest zawsze nową, bo zaskakującą i zmieniającą spojrzenie na życie proklamacją Chrystusa. Wraz z nią pojawia się nowa odpowiedź na ludzkie potrzeby i pragnienia – taka, jakiej zajęty doczesnymi sprawami człowiek się nie spodziewał. Dlatego oprócz nowych metod, nowych środków i nowego zapału potrzeba ewangelizatorom – misjonarzom wędrownym, kaznodziejom, katechetom, dziennikarzom katolickim – pewności, że głoszą zawsze zadziwiające swoją nowością słowo Boże, które „nigdy się nie starzeje i nie wyczerpuje” (Verbum Domini, nr 46). To ono przekazuje światu „niezgłębione bogactwo Chrystusa” (Ef 3, 8). „Nowość życia w Nim jest »Dobrą Nowiną« dla człowieka wszech czasów: do niej wszyscy ludzie zostali powołani i przeznaczeni” (Redemptoris Missio, nr 11).

Nowe ćwiczenia, które zaproponowali autorzy, uświadamiają gimnazjalistom złożoność i różnorodność kultury oraz etosu życia rodzinnego.
Ponadto rozwiązanie wielu testów, diagramów, logogryfów i krzyżówek ugruntowuje wiedzę z dziedziny prokreacji człowieka i dopomaga w wypracowaniu dobrych nawyków.

Autor koncentruje się wokół Ostatniej Wieczerzy, wydarzenia, którego wagę aż po dzień dzisiejszy podkreśla codzienna liturgia Kościoła, głosząc, że Jezus nadal żyje i jest obecny we wspólnocie Ludu Bożego.

Opowieść o duszpasterstwie młodzieżowym, o jego problemach, o tym, co może wnieść w życie samego duszpasterza.

M. Russell, lekarz z Wielkiej Brytanii, który przez wiele lat zajmował się problemem przedwczesnej umieralności wynikającej z palenia, stwierdził, że w „dziejach ludzkości żaden inny, biologicznie niepotrzebny czynnik nie znaczył tak wiele dla tak wielu ludzi, którzy po tak niewielu doświadczeniach wstępnych potrzebują go tak często, tak regularnie i przez tak wiele lat, mimo, że tak bardzo starają się bez niego obejść” (…).
(fragment książki)

Kiedyś „dni eucharystyczne" były nazywane „nabożeństwami czterdziestogodzinnymi" i były wyrazem intensywnej duchowości eucharystycznej.
Książka ta zawiera siedem schematów trzydniowych „dni eucharystycznych", każdy na miarę młodzieży.
Jest ona nieodzowna dla proboszczów, katechetów i animatorów, proponując przeżycie głębokiego doświadczenia w sposób ciekawy i angażujący. Szczególnie może być pomocna w przygotowaniu refleksji podczas adoracji Najświętszego Sakramentu oraz innych form aktywności, jakie w tym czasie młodzież może podejmować i realizować.