Biografie, autobiografie

Miał być matematykiem, a został - papieżem. Uczęszczał do szkół katolickich, zdobywał wiedzę teologiczną, by ostatecznie skończyć studia ścisłe. Wówczas, w 1977 r., wstąpił do zakonu augustianów i tak rozpoczęła się jego duszpasterska droga od Chicago, Środkowego Zachodu (USA), poprzez Rzym, Peru, ponownie USA i Rzym, potem znów Peru, aż po tron Piotrowy w Watykanie. 8 maja 2025 r., w dzień patrona Polski, św. Stanisława BM, świat poznał o. Roberta Prevosta jako Leona XIV. To jest książka optymistyczna. Budzi nadzieję, ponieważ katolicy na całym świecie wiążą z nowym papieżem Leonem XIV oczekiwania normalizacji w Kościele i niezłomnego trwania przy nauczaniu Chrystusowym. Uleganie presji tzw. świata, jego niby postępowym nowinkom - tego mamy dosyć, to jest droga na manowce. To pierwsza na świecie, obszerna oraz bogato ilustrowana biografia o. Roberta Prevosta - Leona XIV. Książka zawiera materiały, które dotąd nie były nigdzie publikowane, m.in. dawniejsze fotografie oraz homilie i przemówienia o. Roberta Prevosta. Liczne i obszerne cytaty odsłaniają duchową głębię i niezwykłą osobowość Leona XIV. Biografia ukazuje jego dzieciństwo w zgodnej, katolickiej rodzinie oraz jego drogę aż po studia. Poznajemy młodego augustianina, który pobierał nauki w tym samym miejscu, co niegdyś Karol Wojtyła i czytywał św. Augustyna pod tym samym drzewem oliwnym. Znajdujemy opisy jego pracy duszpasterskiej od USA i Rzymu po Andy. Zaglądamy za kulisy wydarzeń związanych z konklawe, śledzimy pierwsze tygodnie pontyfikatu, które już zapisały się w historii Kościoła. Adam Sosnowski dotarł do współbraci zakonnych, współpracowników z Kurii Rzymskiej, parafian, studentów i przyjaciół papieża z różnych etapów jego życia. Ich opowieści i świadectwa tworzą barwny, poruszający i głęboko ludzki portret Leona XIV. Dla nas szczególnie cenny jest osobny rozdział poświęcony Polsce, z unikatowymi fotografiami. Ważną część książki stanowi historyczny materiał poświęcony wszystkim papieżom noszącym imię Leon - od Leona I Wielkiego po Leona XIII, którego autorem jest ks. prof. Janusz Królikowski. Leon XIV chętnie odwołuje się do swoich imienników, zwłaszcza do Leona XIII, autora przełomowej encykliki Rerum novarum, oraz do Leona Wielkiego, którego relikwie umieścił w swoim nowym pektorale. Dla wszystkich, którzy chcą zrozumieć, kim jest Ojciec Święty rodem z Chicago, dokąd może on poprowadzić Kościół, ta książka jest lekturą obowiązkową.

Ks. profesor Andrzej Zwoliński na podstawie Ewangelii, Dziejów Apostolskich oraz licznych apokryfów odtworzył szczegółową biografię najważniejszego z apostołów. Jego właściwe imię brzmiało Szymon, które Chrystus zmienił na "Piotr" lub "Kefas" - w języku aramejskim oznaczające skałę. I był głęboko ludzką skałą. Nauka Jezusa dotknęła Piotra, a on porzucił wszystko, by pójść za Mistrzem. Na jezusowe pytanie - za kogo uważają Syna Człowieczego, jako jedyny z uczniów odpowiada "Ty jesteś Chrystus, Syn Boga żywego!". Ale potrafi też irytować Zbawiciela nie zgadzając się na Jego poczynania. Otrzymał moc chodzenia po wodzie i natychmiast ją roztrwonił. Próbował mieczem bronić Jezusa w Ogrójcu, a potem lękliwie zaparł się swojego Nauczyciela. Po Wniebowstąpieniu Jezusa, Piotr i apostołowie dzielili władzę apostolską w równym stopniu, wszyscy mieli tę samą moc odpuszczania grzechów, ale wśród uczniów Jezusa nie było wątpliwości, że to Kefasowi należy się palma pierwszeństwa. Cudotwórca w Imieniu Chrystusa, nauczyciel, apostoł Narodu Wybranego. Tradycja chrześcijańska mówi, że Piotr został zamęczony w Rzymie i ukrzyżowany głową w dół. Jego grób znajduje się pod Bazyliką św. Piotra w Rzymie, w Watykanie.

Biografia ks. Marka Starowieyskiego obejmująca lata 1937-1974

Kapłan, filozof, kaznodzieja. Chłopak z charakterem

Jaki był Józiu, czyli słynny ks. prof. Józef Tischner, od narodzin do momentu odejścia 25 lat temu?

Kazimierz Tischner rysuje wzruszający portret najstarszego brata, Filozofa z Łopusznej – człowieka wolnego i pełnego pasji, a jednocześnie zadziwiającego dojrzałością.

Uwielbiał jazdę na motorze, spływy kajakowe i wyprawy narciarskie, które niekiedy kończyły się nocowaniem w szałasie na sianie. Ratował Kazia przed karami ze strony rodziców, a w czasach studenckich zachęcał go do szaleństwa na juwenaliach. Taki był, a jednocześnie uczył, czym jest odpowiedzialność, troska, delikatność w rozmowach o wierze i waga sakramentów, zwłaszcza spowiedzi. Nie był pełen sprzeczności. Żył w zgodzie z tym, co głosił.

17 maja 2025 r. w Tallinie odbędzie się uroczysta beatyfikacji Arcybiskupa Edwarda Profittlicha, duchownego zamordowanego przez sowieckie służby w Kirowie w lutym 1942 r. Ten pierwszy w dziejach Estonii błogosławiony, męczennik za wiarę, był niemieckim jezuitą, silnie związanym z Polską. Członkiem Towarzystwa Jezusowego został w 1913 roku. Można przyjąć, że już pierwsza posługa zapowiadała jego przyszły los - w okresie I wojny światowej pracował jako pielęgniarz i asystent chirurgiczny w szpitalu wojskowym. Po przyjęciu święceń kapłańskich w 1922 roku studiował w Papieskim Instytucie Wschodnim, co zapowiadało misję katolicką w Rosji, którą zresztą przyjął. Przygotowywał się do tej posługi w jezuickim Collegium w Krakowie, gdzie obronił doktorat z filozofii, a następnie z teologii. To nie był jego jedyny związek z Polską. Jako duchowny i rekolekcjonista pracował też wśród Polaków w Opolu, a w 1928 w Hamburgu, gdzie był duszpasterzem dla emigrantów z Polski. 4 grudnia 1930 r. został mianowany proboszczem parafii Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Tallinie, w Estonii, a następnie 11 maja 1931 r. został administratorem apostolskim w Estonii. Wpływ na to miała niewątpliwie dobra znajomość j. polskiego i polskiej kultury. 27 grudnia 1936 r. został mianowany arcybiskupem tytularnym Hadrianopolis w Haemimonto. Konsekracja biskupia odbyła się 27 grudnia 1936 w kościele parafialnym śś. Piotra i Pawła w Tallinie. W ten sposób po ponad 500 latach odnowiona została struktura Kościoła katolickiego w Estonii. Po wybuchu wojny w 1939 roku, gdy Estonia znalazła się najpierw w sowieckiej strefie wpływów, a następnie została włączona do Związku Sowieckiego, Niemcy hitlerowskie zaproponowały biskupowi Profittlichowi powrót do obywatelstwa niemieckiego, ale biskup odrzucił tę propozycję. Jak się wydaje, świetnie rozpoznawał podobieństwo obu totalitaryzmów. Kilka dni po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej został aresztowany przez NKWD i od tego momentu jego dalsze losy były nieznane aż do 1990 r., gdy ujawniono dokumenty. Okazało się wówczas, że został oskarżony m.in o agitację antysowiecką, wykorzystywanie uczuć religijnych i szpiegostwo na rzecz Niemiec, a w wyniku procesu został uznany za winnego i skazany najpierw na 5 lat obozu pracy, a następnie na karę śmierci. Został rozstrzelany 22 lutego 1942 w Kirowie. Niewątpliwymi walorami książki jest ukazanie związków błogosławionego z Polską, z Polską Prowincją Jezuitów i z działalnością misyjną Kościoła na Wschodzie, a także ukazanie znaczenia męczeństwa dla żywej wspólnoty Kościoła, bo, jak powiedział Tertulian: "Sanguis martyrum semen christianorum" - krew męczenników jest nasieniem chrześcijan.

Ksiądz Henryk Hlebowicz jeden ze 108 błogosławionych męczenników II wojny światowej, którego nazywano "sumieniem Wilna" pod litewską, sowiecką i niemiecką okupacją miasta; uzdolniony teolog i profesor Uniwersytetu Stefana Batorego, który obronił dwa doktoraty; duszpasterz, spowiednik i opiekun duchowy studentów oraz uczniów gimnazjalnych, którego niezwykła wrażliwość na potrzeby drugiego doprowadziła wielu do konfesjonału i Kościoła; proboszcz, dla którego nie było spraw ważniejszych niż życie parafian; niezłomny kaznodzieja, który gotów był życie oddać w intencji ratowania polskiej młodzieży przed komunistycznym i niemieckim nihilizmem i, wreszcie, kapłan, który wyruszył na ziemie wschodnie I Rzeczypospolitej pod niemieckimi rządami, gdzie zginął w obronie wiary i polskości. Poświęcona mu monografia zawiera fragmenty niewydanych wspomnień ukazujących duchownego jako jedną z ważniejszych postaci przedwojennego Wilna, a także nieznane teksty jego kazań głoszonych z narażeniem życia w latach 19401941. Całości dopełnia wiele niepublikowanych do tej pory zdjęć dokumentalnych.

Nadzieja jest pierwszą autobiografią w historii opublikowaną przez papieża. Pisana przez sześć lat, opisuje włoskie korzenie Franciszka i migrację jego rodziny z Europy do Ameryki Łacińskiej, przez jego dzieciństwo, młodzieńcze pasje i troski, powołanie, dorosłe życie i całą papieską posługą aż do chwili obecnej.

Franciszek przypomina kluczowe dylematy swojego pontyfikatu, pisze szczerze, bez lęku i proroczo o niektórych najważniejszych i kontrowersyjnych kwestiach naszych czasów: wojnie i pokoju (w tym o konfliktach na Ukrainie i Bliskim Wschodzie), migracjach, kryzysie klimatycznym, polityce społecznej, pozycji kobiet, seksualności, rozwoju technologicznym, przyszłości Kościoła i religii.

Nadzieja to z jednej strony istna skarbnica przemyśleń i anegdot, a z drugiej fascynujący i bardzo ludzki pamiętnik miejscami poruszający, czasami zabawny. Historia życia jednego człowieka, a jednocześnie poruszające duchowe przesłanie, które zafascynuje czytelników na całym świecie i będzie dziedzictwem nadziei papieża Franciszka dla przyszłych pokoleń.

Książkę wzbogacają niezwykłe fotografie, w tym prywatne i niepublikowane materiały udostępnione przez papieża Franciszka.

Niewielkiej objętości książka jest upamiętnieniem osoby Anatola Kaszczuka (1912-2005). Skromny mężczyzna o niezwykle bogatym życiorysie. Cudem ocalony z niewoli rosyjskiej w Kozielsku, z armią Andersa przeszedł Bliski Wschód, a następnie jako lotnik wyjechał do Anglii. Po wojnie wstąpił do dominikanów w Irlandii, gdzie poczuł się powołany, aby apostołować pod sztandarem Matki Bożej. Z tej przyczyny opuścił zakon i powrócił do Polski. […]

Przeżywamy w Kościele Rok Jubileuszowy 2025, obchodzony pod hasłem „Pielgrzymi nadziei”. Takim pielgrzymem jest główny bohater książki Adam Prosper Burzyński (1755-1830), franciszkanin, prefekt apostolski w Egipcie i biskup sandomierski – człowiek wyjątkowy, którego warto poznać. Przewodnikiem po historii życia bp. Burzyńskiego jest jego następca w Sandomierzu, świętujący w tym roku czterdziestą rocznicę kapłaństwa.

Kapłan niezłomny. Sługa Boży, którego proces beatyfikacyjny trwa. Wizjoner, twórca Ruchu Światło-Życie. Ksiądz Franciszek Blachnicki odmienił pokolenia młodych Polaków. Jego oazy stały się przestrzenią wolności, wiary i formacji – a zarazem solą w oku komunistycznych władz. Ścigany przez SB, inwigilowany, oskarżany o działalność antypaństwową do końca pozostał wierny walce o prawdę.

Jego historia to opowieść o cudownym ocaleniu. Aresztowany przez Gestapo, trafił do Auschwitz, a następnie do celi śmierci, gdzie w obliczu wyroku doznał głębokiego nawrócenia. To tam odkrył swoją misję: oddać życie w służbie Bogu i Kościołowi.

Ty to jesteś, wiesz niezły gość. Takie zdanie często można usłyszeć od ks. Krzysztofa Marcyńskiego SAC, którego poznałem w czasie studiów w Wyższym Seminarium Duchownym Księży Pallotynów w Ołtarzewie. Takie samo zdanie można by z pewnością powiedzieć właśnie o szczególnym kaznodziei, jakim był ks. Piotr Pawlukiewicz. On sam o swojej działalności mówił to, co zamieszczono w tytule tej książki: Moją misją było gadanie o Panu Bogu. Jego twórczość, a właściwie zwyczajna posługa głoszenia Słowa Bożego, wielu już zainspirowała do pisania, badań, rozważań. Są z pewnością i tacy, którzy doświadczyli Bożej łaski, bo posłuchali kazania czy konferencji, którą ks. Piotr wygłosił. Jest on i dla mnie wyjątkową postacią, dlatego podjąłem się poszukiwania odpowiedzi na pytania: co sprawiało i nadal sprawia, że kazania czy homilie autorstwa ks. Piotra Pawlukiewicza po dziś dzień cieszą się ogromną popularnością? Co charakterystycznego, wyjątkowego jest w kaznodziejstwie ks. Pawlukiewicza? Książka, którą teraz czytasz, zawiera kilka odpowiedzi na te pytania, które są wynikiem podjętych przeze mnie badań w ramach pisania pracy magisterskiej. Trzeba też od razu dodać, że badania te miały charakter wstępny, stanowiący punkt wyjścia dla kolejnych badań.

W historii diecezji płockiej Arcybiskup Nowowiejski staje godnie obok takich Swoich znakomitych poprzedników, jak Aleksander z Madonne (1129-1156), Erazm Ciołek (1503-1522), Andrzej Krzycki (1527-1535), Andrzej Noskowski (1547-1567), Andrzej Stanisław Załuski (1723-1735) czy Michał Nowodworski (1890-1896). W stolicy Swej cieszy się Arcypasterz płocki dobrze zasłużoną czcią, a wybitna Jego praca znalazła uznanie zarówno rządu polskiego, który Mu w ostatnich latach nadał wysokie odznaczenie państwowe, jak i Ojca Świętego, który - zatrzymując Go na płockiej stolicy biskupiej, nadał Mu dodatkowo tytuł arcybiskupa Silio in partibus infidelium. Prof. dr hab. Adam Bochnak Publikacja Andrzeja Ruteckiego jest przykładem nowoczesnej hagiografii, czyli solidnej, wnikliwej i sumiennej prezentacji osoby wyniesionej na ołtarze w świetle dokumentów, relacji świadków i innych dostępnych źródeł oraz motywacji jego działalności, posługi, charyzmatu przez odniesienie do walorów (cnót) teologicznych. Autor jest wnikliwym badaczem, a jednocześnie sprawnym pisarzem. Jego pracę czyta się z wielkim zainteresowaniem, bo też język jej jest wręcz erudycyjny. Jest to pisarstwo aksjologiczne i religijne, bo pragnie odbiorcę utwierdzić w systemie wartości przedstawianej postaci. Publikacja jest oczekiwana, potrzebna czytelniczo i niezwykle aktualna. Prof. dr hab. Wiesław Jan Wysocki

Carlo udowadnia, że świętość to nie historia sprzed stuleci, lecz coś, co jest możliwe tu i teraz. Pokazuje, jak można we współczesnym, skomplikowanym i nieprzyjaznym dla młodych ludzi świecie, także tym wirtualnym, odnajdywać sens życia i czerpać z niego pełnymi garściami.

Ta książka to nie tylko znakomita opowieść - to przepis na szczęśliwe życie. Znalazły się w niej obszerne fragmenty rozważań Carla, pierwszy raz przełożone na język polski, a także liczne świadectwa cudów, których młodzi ludzie doświadczają dzięki jego wstawiennictwu. Podczas procesu beatyfikacyjnego żartowano nawet, że Carlo sprawia Kościołowi nie lada problem - nie wiadomo, który cud wybrać!

Dla każdego chrześcijanina podchodzącego poważnie do kwestii wiary i życia wiarą na co dzień niezmiernie istotne znaczenie ma znalezienie osobistej drogi do Boga. Perspektywa spotkania z Nim i stanięcia w prawdzie przed Jego obliczem każe zastanowić się nad tym, w jaki sposób żyć, aby to spotkanie było radosne i błogosławione. Dlatego też każdy osobiście poszukuje jakichś wzorów do naśladowania, ideałów, które są mu duchowo bliskie, godne zaadaptowania w jego życiu i prowadzące do wiecznej szczęśliwości.

W kolejną rocznicę beatyfikacji Karoliny Kózki, której dokonał podczas swojej pielgrzymki do Ojczyzny św. Jan Paweł II, nie sposób przejść obojętnie wobec świadectwa bł. Karoliny Kózki, jej życia oraz ideałów, które jej na co dzień przyświecały i które leżały u podstaw jej świętego życia.
W swoim krótkim szesnastoletnim życiu bł. Karolina Kózka poprzez wychowanie i pracę nad sobą ukształtowała się jako osoba duchowo dojrzała, gotowa do podejmowania ważnych decyzji życiowych zgodnie z wyznawaną wiarą. Jako córka ubogiej chłopskiej rodziny prowadziła życie proste. Obowiązki życia codziennego, nieustanna modlitwa oraz szukanie i dostrzeganie Bożej obecności wypełniały jej każdy dzień. Cechą świętości bł. Karoliny Kózki było sumienne realizowanie wszystkiego, co przynosiła codzienność. Jej żarliwa i przenikająca każdą pracę i każdą sprawę modlitwa, tęsknota za spotkaniem z Jezusem Chrystusem w Najświętszym Sakramencie, udział w Eucharystii, budowanie poprzez zachowanie czystości i niewinności wyjątkowej więzi z Bogiem, oddanie się Mu na wzór Najświętszej Maryi Panny, do której miała szczególne nabożeństwo i głęboką cześć – to cnoty Karoliny w stopniu heroicznym. Jej codzienna ciężka i uczciwa praca, traktowana jako posługa, apostolskie zaangażowanie w życie wspólnoty parafialnej, szczególne wyczulenie na potrzeby bliźnich, służba im z poświęceniem, męstwem i dobrocią serca to ideały świętości bł. Karoliny Kózki, które dałby się streścić w stwierdzeniu „niezwykłe życie zwykłej dziewczyny”

Bezkompromisowy, ale czuły. Zakochany w kapłaństwie. Prowadził hospicjum, jednocześnie zmagając się z chorobą. „Onkocelebryta” – tak mówił sam o sobie. I chociaż wiadomo było, że jego stan jest ciężki, śmierć w marcu 2016 roku wydawała się zdecydowanie przedwczesna.

Jednak ludzie, którzy osobiście poznali księdza Jana, powtarzają: „on cały czas jest z nami". W poruszających rozmowach z Katarzyną Szkarpetowską wspominają jego bliskość, pasję i… słabość do steków.

Do nowego wydania książki dołączyliśmy wyjątkowy wywiad z ks. Damianem Jędrzejakiem – duchowym synem ks. Jana. Opowiada o ich relacji, wspólnej pracy w hospicjum i wsparciu, jakie otrzymał, gdy sam zachorował na nowotwór. To poruszające świadectwo pokazujące, jak ks. Jan potrafił nieść nadzieję nawet w najtrudniejszych momentach życia.

Część I niniejszej książki poświęcona jest błogosławionemu ks. Władysławowi Bukowińskiemu, postaci fascynującej i inspirującej, ale wciąż nie dość znanej w swej ojczyźnie. Cudem uniknąwszy rozstrzelania, wielokrotnie aresztowany i skazywany, nieustannie realizował swoje powołanie nawet w najtrudniejszych warunkach. "Błogosławiony troszczył się o życie wieczne innych, także w łagrach, nie bacząc na grożące mu niebezpieczeństwo śmierci. Według naocznych świadków, w obozach nie tylko spowiadał, jak nieliczni kapłani, ale też miał odwagę regularnie odwiedzać więźniów w obozowym szpitalu, aby ciężko chorych i umierających przygotować na śmierć i przejście do życia wiecznego. Także w czasie próby rozstrzelania w Łucku, jak sam wspomina, rozgrzeszał konających. Oznacza to, że troszczył się o życie wieczne czy zbawienie innych, bez względu na jakiekolwiek przeszkody, zagrożenia i konsekwencje. Traktował bowiem poważnie zasady katolickiej eschatologii". Ani w roku 1956, ani później, nie skorzystał z możliwości powrotu do Polski. Do końca służył tam, gdzie był najbardziej potrzebny tym, którzy go szczególnie potrzebowali, często całymi latami oczekując na możliwość spowiedzi i Eucharystię. Część II przypomina o próbie tworzenia w II Rzeczypospolitej wschodniej gałęzi jezuitów i nadania nowej dynamiki Unii kościelnej, zawartej pod koniec XVI w. Na tym polu szczególnie zasłużonym było czasopismo "Oriens", które dokumentowało wydarzenia z życia Kościołów wschodnich. Autor prezentuje spis tematów poruszanych na łamach tego dwumiesięcznika, ukazującego się od 1933 do 1939 roku. Jest to opracowanie wstępne, na tyle jednak interesujące, żepobudza do dalszych badań i być może zainicjuje pracę nad monografią "Oriensu".

Pojawia się zupełnie nagle. Niespodziewanie. By toczyć nierzadko młody organizm. Rak. Chiara zmarła, gdy miała 28 lat. Nowotwór wykryto, gdy była w piątym miesiącu ciąży. Nie poddała się jednak terapii, odkładając ją na później. Chciała urodzić dziecko i zrobiła to z radością, powtarzając: "Oto jestem". Myślała przede wszystkim o dobru maleństwa, które nosiła w swoim łonie... Czy historia kobiety zmarłej bardzo młodo może świadczyć, że życie jest cudownym darem? Że podążanie za Jezusem również w cierpieniu otwiera nas na światło? Odpowiedź na te pytania przynosi ta książka. Jej stronice wypełnione są słowami i wspomnieniami tych, co znali Chiarę i dzielili z nią głębokie doświadczenie wiary. A ona mocno wierzyła, że życie, gdy nie poddaje się w obliczu śmierci, staje się znakiem nadziei dla wszystkich…

Krew, łzy, przygody, walki, napięcie, oślepiające światła i gęste ciemności. Życie Franciszka z Asyżu to prawdziwa powieść. W tej pełnej pasji biografii Luc Adrian opowiada je z niezwykłą siłą i w smakowitym stylu. Odkurzając postać jednego z największych świętych, dzięki oryginalnemu i świeżemu spojrzeniu, odsłania autentyczne, płonące serce Brata. Ukazuje jego wewnętrzne zmagania, przemianę duchową i ewangeliczny radykalizm. Tworzy plastyczne opisy, głęboko ludzki obraz bohaterów, malując jednocześnie wielobarwny świat XIII-wiecznego Asyżu. To doskonała lektura dla młodego czytelnika, w której także niezależnie od wieku odnajdzie się każdy, kto szuka realnego świata wartości i emocji. Potężne, nowoczesne i pełne świeżości pióro Luca Adriana. To naprawdę ekscytująca fabularyzowana biografia św. Franciszka. Współczesny autor, dziennikarz z reporterskim zacięciem, napisał ją dla współczesnego czytelnika. Jest niczym scenariusz do filmu: wartka akcja, piękne opisy, żywe dialogi. Poszczególne sceny wyświetlają się w całej gamie barw, pobudzają wyobraźnię, intrygują, raz rozśmieszają, innym razem wzruszają. Tę książkę trzeba przeczytać, bo Franciszek jest w niej żywy, człowiek z krwi i kości! dr Andrzej Zając OFMConv Luc Adrian (ur. 1957), francuski dziennikarz i pisarz. Pracuje w tygodniku Famille Chrtienne. Przeprowadza wywiady z osobami o burzliwych życiorysach z ludźmi nawróconymi i byłymi więźniarkami. Jako autor książek o tematyce religijnej zyskał uznanie za swoje podejście do pisania. Cechuje go poczucie humoru, niekonwencjonalne przetwarzanie cytatów biblijnych oraz liczne nawiązania do współczesnej kultury. Jego książki są doceniane za świeże spojrzenie na tematykę religijną, dzięki czemu trafiają zarówno do osób głęboko wierzących, jak i poszukujących duchowości w codziennym życiu.

Zawsze po stronie prawdy. Zawsze po stronie najsłabszych. Zawsze całym sobą.

Dla jednych był najukochańszym "dziadkiem", fantastycznym szefem i świętym kapłanem, dla innych atakującym Kościół samozwańczym inkwizytorem, pragnącym zemsty ukrainożercą i skłóconym ze wszystkimi cholerykiem.

Na jego pogrzebie pojawiły się osoby niepełnosprawne intelektualnie, działacze narodowi, polscy Ormianie, opozycjoniści z okresu PRL i dziennikarze, od lewej do prawej strony. Najmniej było przedstawicieli hierarchii kościelnej.

Przez całe życie był niczym ogień, jakby wziął sobie do serca wezwanie z Apokalipsy: "Obyś był zimny albo gorący". I ten ogień wielu parzył: Służbę Bezpieczeństwa PRL, jej tajnych współpracowników, kościelnych karierowiczów i tych, którzy - jak uważał - w imię politycznej zgody postanowili zapomnieć o zbrodni na rodakach. Wielu mogło liczyć na jego pomoc, na rozmowę, na słowa wsparcia, na pomoc materialną, ale najwięcej poświęcił osobom upośledzonym intelektualnie. Zamieszkał z nimi w Radwanowicach i to było miejsce, gdzie najczęściej się uśmiechał.

Pierwsza biografia ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego to opowieść o człowieku, który - nawet za cenę odrzucenia i materialnego ubóstwa - żył w zgodzie z własnym sumieniem, odważnie i radykalnie.