Biografie, autobiografie

Rotmistrz Witold Pilecki był dowódcą mojego ojca Tadeusza Płużańskiego. Razem konspirowali, w tym samym więzieniu znosili tortury komunistycznych oprawców. Ojca wypuszczono po 9 latach (73 dni przesiedział w celi śmierci), do końca swoich dni nazywał dowódcę „świętym polskiego patriotyzmu”.

Rotmistrz nigdy się nie poddał, nie dał się złamać w ubeckim śledztwie, pozostał Niezłomny.
Książka odpowiada na wiele pytań dotyczących śledztwa i procesu:
- Kto torturował rotmistrza w mokotowskim więzieniu?
- Czy w momencie wyprowadzania na egzekucję, 25 maja 1948 r., więzień jeszcze żył, czy kat Piotr Śmietański strzałem w tył głowy uśmiercił trupa?
- Dlaczego Pilecki podjął grę z szefem wszystkich ubeków Józefem Różańskim?
- Jakie były dalsze losy brutalnych funkcjonariuszy aparatu przymusu?
- Jak potoczyły się kariery morderców sądowych?
- Jak rotmistrz traktował współpracowników?
- Kiedy po latach upokorzeń dzieci Witolda będą mogły zapalić lampkę na grobie Taty?

Wielkie talenty, gorące uczucia, pasjonaci, wojownicy, oryginałowie. Zasady, których nigdy nie łamano. Czternaście opowieści z barwnego świata Kresów dawnej Rzeczpospolitej. Z krainy, która dla nas jest już tylko legendą. Dla nich była Ojczyzną.

Jak szlachcic Walicki księcia węgierskiego w karty ograł i jak handel dziełami sztuki szulerką maskował. Jak dowódcę powstania Zygmunta Sierakowskiego generał-gubernator, owszem, nie rozstrzelał, ale powiesił. Jak ziemianin Woyniłłowicz kościół fundował. Ale w stylu takim, co się go na cerkiew przerobić nie da.
Jak Tatarzy kresowi za króla polskiego się w meczetach modlili. Haremów zaś nie trzymali, bo i z jedną kobietą trudno czasem dojść do ładu. I wiele, wiele innych…

– Tak to już jest na tym świecie. Nic nie trwa wiecznie. Życie też. Nasi bliscy odchodzą. Kiedyś wszyscy się tam spotkamy. W niebie. Pewnie dziadunio patrzy teraz na nas i uśmiecha się.
– Ach, mameczko – westchnął chłopiec. – Dziadunio patrzy, bo tu jest tak pięknie…

Najbogatszy Polak. Pozostawił majątek wart 15 mld złotych.
Nawet najwięksi wrogowie z szacunkiem mówili o skali jego przedsięwzięć. Drapieżny kapitalista i hojny filantrop. Ikona transformacji polskiej gospodarki. Człowiek, który z upodobaniem kolekcjonował zarówno dzieła sztuki, jak i znajomości z możnymi tego świata. Hanna Suchocka radziła się go, czy ma objąć posadę premiera RP. Przyjmował go Donald Tusk. Do jego firmy zaglądał Marian Krzaklewski. Szczególne relacje łączyły go z prezydentem Aleksandrem Kwaśniewskim, do którego miał nieograniczony dostęp.
Książka zawiera wypowiedzi Jana Kulczyka, których udzielił nam przed śmiercią w Wiedniu. Opowiada o drodze do bogactwa i zdarzeniach, bez których nie osiągnąłby swojej pozycji. Polemizuje z krytyką i zarzutami, jakie towarzyszyły mu odkąd zaczął zarabiać duże pieniądze. Po raz pierwszy opowiada o kulisach swoich największych inwestycji. Zdradza w kim upatrywał swojego największego wroga i kto mógł stać za nagraniami kelnerów. Osobiste relacje to najważniejsza część jego narracji. Bo jak lubił mawiać doktor Jan Kulczyk, interesy robi się z ludźmi, a nie z firmami.

Dora del Hoyo urodziła się w Boca de Huérgano (Hiszpania) w 1914 r. Była pierwszą kobietą, która poświęciła się zawodowo pracom domowym w ośrodkach Opus Dei. W grudniu 1946 r. przeniosła się do Rzymu, gdzie pracowała z kobietami z wielu krajów u boku założyciela Opus Dei, św. Josemaríi Escrivy i bł. Álvara del Portillo.

Prace domowe są fundamentalne dla rodziny, a zatem dla każdego człowieka i dla całego społeczeństwa. „Rodzina jest najbliższym szpitalem: kiedy ktoś jest chory, tam się go leczy, dopóki można. Rodzina jest pierwszą szkołą dla dzieci, niezbędnym punktem odniesienia dla ludzi młodych, najlepszym schronieniem dla osób starszych. Rodzina jest wielkim «bogactwem społecznym», którego inne instytucje nie mogą zastąpić” (Franciszek, 6 lipca 2015 r.). Dora była przekonana, że realizację wielkich ideałów budowania szczęśliwego społeczeństwa powinno się rozpoczynać od ogniska domowego, a codzienna troska o domowe obowiązki przyczynia się do tworzenia rodzinnej atmosfery, pełnej harmonii i dobrego humoru.

Od śmierci Dory aż do dzisiaj wiele osób daje świadectwo o wpływie, który wywarł chrześcijański przykład jej postępowania na ich życie. Potwierdzają to również liczne łaski, które przypisuje się jej wstawiennictwu.

W 2012 r. rozpoczął się proces beatyfikacyjny Dory del Hoyo.

Błogosławiony Paweł VI to papież szczególnego przełomu w Kościele. Jako następca świętego Jana XXIII zakończył Sobór Watykański II i podjął się dzieła aggioramento, aktualizując dzieło otwarcia się Kościoła na współczesny świat. Książka o. Patrice Mahieu ze wstępem Daniela Ange’a umożliwia poznanie głębi duchowości Pawła VI i jest zaproszeniem do podjęcia wędrówki osobliwej wiary. To zaproszenie do odkrycia Boga w świecie, w Kościele, w człowieku i we własnym sercu, tak jak czynił to błogosławiony papież, i co stało się również perspektywą soborowego doświadczenia całego Kościoła. Przewodnikiem w tej wędrówce wiary jest oczywiście Paweł VI. Nawiązuje on z Czytelnikiem swoisty dialog. Mówi poprzez słowa audiencji, homilii, prywatnych listów i oficjalnych dokumentów papieskich. Tym samym zachęca nas do dania odpowiedzi Bogu i otwarcia się na żywe doświadczenie spotkania z Nim. To wyjście ku Bogu i zgoda na to, co On nam w darze swojej łaski ofiarowuje.

Ksiądz Adam Boniecki bardzo osobiście o pięknych ludziach swojego życia Wielcy ludzie Kościoła, poeci, filozofowie, opozycjoniści, ale też, na równych prawach, postacie szerzej nieznane, które niezwykle podziwiał. Osoby, których spotkanie na swojej drodze życia ksiądz Adam Boniecki uważa za osobisty zaszczyt. Bez nich światu ubyło elegancji. Jan Paweł II czytający pod stołem krytyczny artykuł Kisiela o sobie. Młody Czesław Miłosz, który wiedział, że dla Polski ważniejsze jest jego pisanie niż walka z bronią w ręku. Małżeństwo Turowiczów, pod których dach trafił ksiądz Adam, chociaż szukali studenta na kwaterę. To tylko kilka z pięknych, często wzruszających, a czasem radosnych wspomnień, którymi dzieli się z nami Autor.

David Wilkerson, chudy kaznodzieja z wiejskich terenów Pensylwanii, w latach 50. i 60. zmierzył się z nowojorskim światem slumsów, ratując wielu z ciemności nałogu i prowadząc ich do zbawienia. Przez następne pięćdziesiąt lat jego wzrok skupiony był na ludziach uciskanych, zapomnianych i odrzuconych. Punkt widzenia Wilkersona był radykalny - wierzył on, że Bóg może uczynić i uczyni wielkie rzeczy tym, którzy są odrzuceni i zagubieni. Jego upór nie pozwalał mu rezygnować z ludzi ulicy, nawet jeśli oni sami już się poddali. Miał również ponadnaturalną wnikliwość, dzięki której w oczach narkomanów i członków gangów widział Chrystusa.

Na ulice najbardziej dotkniętego przestępczością amerykańskiego miasta Wilkerson przyniósł mądrą miłość i ewangelię, przedstawione w jego bestselerowej książce Krzyż i sztylet. Teraz poznacie resztę tej historii, opowiedzianą przez jego syna, Gary`ego. W tej porywającej, pełnej bólu serca, nadziei i pasji historii David Wilkerson wzywa do poważnego potraktowania Bożego wezwania do tego, by kochać tych najmniejszych - tak jakby zależało od tego nasze życie.

Przyszedł z krzyżem do walczących na noże, a ich samych zaprowadził pod krzyż. Gdy w 1958 David Wilkerson przeniósł się z wiejskich obszarów Pensylwanii do Nowego Jorku, żeby stawić czoła gangom rządzącym na ulicach, był drobnym mężczyzną z sercem przepełnionym pasją. W gazecie zobaczył zdjęcie siedmiu nastolatków, członków gangu Egipskich Smoków, wkroczył więc na salę sądową, na której ci chłopcy byli skarżeni o morderstwo, i powiedział sędziemu, że ma im coś do przekazania. Sędzia wyrzucił go z sali. Tak rozpoczęła się misja Wilkersona, którą prowadził wśród odrzuconych i zapomnianych.

Ale kim był David Wilkerson?

Był ponadwyznaniowym, ulicznym misjonarzem slumsów, który stawał twarzą w twarz z tymi, którzy rządzili ulicami poprzez narkotyki i przemoc. Był prowadzonym przez Ducha walcem, który przeciwstawiał się świeckim i kościelnym systemom i docierał do najbardziej zatwardziałych. Był człowiekiem mądrości, który odważnie przekazywał proroctwa i nie zrzekł się swoich przekonań, pomimo oskarżeń i osądów.

W 1963 roku Wilkerson opublikował swoją potężną książkę, Krzyż i sztylet, która opisywała przemianę przywódcy gangu, Nicky?ego Cruza, i sprzedała się na całym świecie w ponad 16 milionach egzemplarzy. Później Wilkerson założył Times Square Church, który obecnie jest olbrzymim kościołem ponadwyznaniowym, do którego należy 8 tysięcy członków. Do dzisiaj jest to rozdroże dla tych, którzy zmagają się z grzechem, narkotykami i pornografią.

Wilkerson był człowiekiem wiary, który wierzył, że Bóg da mu to, czego potrzebuje, żeby wejść do świata przestępstw i morderstw. Szedł naprzód bez oglądania się za siebie. David Wilkerson jest żywym przykładem tego, że pasja i przekonanie mogą zainspirować i wzmocnić cię na twojej własnej drodze wiary, nawet w najbardziej niebezpiecznych czy beznadziejnych okolicznościach.

SPIS TREŚCI

Przedmowa

Maria Dębowska
Wkład Księdza Profesora Stanisława Librowskiego w rozwój archiwistyki kościelnej w Polsce

Artur Hamryszczak
Ksiądz Stanisław Librowski. Redaktor-założyciel półrocznika "Archiwa Bibliotek i Muzea Kościelne"

Witold Kujawski
Ksiądz Stanisław Librowski, twórca i dyrektor Archiwum Diecezjalnego we Włocławku

Ks. Zbigniew Gmurczyk
Archiwum Diecezjalne we Włocławku. Kontynuacja dziedzictwa księdza profesora Stanisława Librowskiego: stan obecny i perspektywy na przyszłość

s. Laurencja Jędrzejczyk
O księdzu profesorze Stanisławie Librowskim
Ludwik Grzebień SJ
Mistrz nad mistrzami - ksiądz profesor Stanisław Librowski

Artis archivisticae Magister Optimus. Wspomnienie o Księdzu Profesorze Stanisławie Librowskim

Roland Prejs OFMCap
O Księdzu Profesorze Stanisławie Librowskim garść wspomnień

Ks. bp Jan Kopiec
Ksiądz Profesor Stanisław Librowski i kwestie śląskie

Ks. prof. Anzelm Weiss
Ksiądz Profesor Stanisław Librowski jako nauczyciel akademicki

Ks. prof. dr hab. Franciszek Drączkowski
Chrześcijański stoicyzm księdza Profesora Stanisława Librowskiego. Od sentencji do mądrości

Ks. Józef Szymański
Ksiądz Stanisław Librowski - w służbie jednego Kościoła

Andrzej Duda dla środowisk lewicowo-liberalnych i największych polskich mediów jest jak postać z sennego koszmaru. Wbrew stereotypowi prawicowca to polityk młody, wykształcony, wierny tradycji, ale niestroniący od zdobyczy nowoczesności, do tego lojalny i lubiany. Te i inne „grzechy” nowego prezydenta RP sprawiają, że od chwili przystąpienia do batalii o najważniejszy urząd w państwie znajduje się on w ogniu niewybrednych ataków. Mechanizmy działania tej nowej fali przemysłu pogardy ukazuje niniejsza książka. Autor nie tylko przedstawia w niej sylwetkę polskiego prezydenta – dom rodzinny, lata nauki i pracy, ukochaną żonę i córkę, zainteresowanie polityką i drogę ku prezydenturze – ale także gromadzi szeroki wybór przykładów na to, jak próbuje się go znieważać, pozbawić szacunku oraz poparcia rodaków. Książka ta podsuwa czytelnikowi pytania o źródła i konsekwencje przemysłu pogardy w wersji 2.0.

"Gen. Andrzej Błasik. Natalia Januszko. Janusz Kurtyka. Gen. Bronisław Kwiatkowski. Anna Walentynowicz. Ewa Bąkowska. Szóstka z dziewięćdziesięciu sześciu, którzy polegli pod Smoleńskiem 10 kwietnia 2010 r. Ich krewni, którzy w tej książce ze łzami w oczach o nich opowiadają, bliżej poznali się ze sobą w okolicznościach najtragiczniejszych z możliwych. Polskie państwo nie szczędziło im katuszy, a mainstreamowe media zalały nieprawdopodobną wprost falą nienawiści i pogardy. Rodziny mówią wprost i bez ogródek o cierpieniach, jakie zafundowano im w Moskwie, o bezduszności prokuratury, o tym, jak potraktowano ciała ich najbliższych, o kłamstwach rzucanych im prosto w twarz przez najważniejszych ludzi w państwie. Ze zwierzeń tych wyłania się dramatyczna opowieść o Polsce z perspektywy pięciu lat, które minęły od 10 kwietnia 2010 r. Ewa Błasik, Izabela i Grzegorz Januszko, Zuzanna Kurtyka, Krystyna Kwiatkowska, Janusz Walentynowicz, Stanisław Zagrodzki mówią o próbach wypełnienia pustki po bliskich, pogodzenia się z walącym się na głowę światem. Ich wyznania są chwilami po prostu wstrząsające. Niektóre dokumenty i fakty, a także blisko 70 fotografii z rodzinnych archiwów są tu publikowane po raz pierwszy. Rodziny smoleńskich ofiar opowiadają o utraconej miłości, o bezmiernej tęsknocie i żalu, o niewypowiedzianym bólu, o bezsilnej złości, o gorzkim zawodzie. Dzielą się swymi przeżyciami z codziennej walki o prawdę, uczciwość oraz godną pamięć o ich bliskich, których pochłonęła złowroga smoleńska ziemia. Czytając ich zwierzenia, odczuwamy wobec nich podziw, wzruszenie, współczucie i współcierpienie, ale też z drugiej strony – irytację, oburzenie, a nawet gniew wobec bezmiaru bezkarności i indolencji rządzących. Z zamieszczonych tu rozmów, które przeprowadził wybitny dziennikarz śledczy młodego pokolenia i wnikliwy znawca tematyki smoleńskiej Marek Pyza, wyłaniają się dwa rodzaje obrazów: pięknych, nieprzeciętnych ludzi, wielkich patriotów, którzy zginęli w smoleńskiej katastrofie, oraz tych, którzy dają o nich świadectwo i z pełnym desperacji poświęceniem walczą, by prawda o smoleńskiej katastrofie ujrzała światło dzienne."

„Dobry Bóg dał mi Ojca i Matkę godniejszych Nieba niż ziemi. Prosili Pana, by dał im dużo dzieci i by je wziął dla Siebie. Pragnienie to zostało wysłuchane”. Św. Teresa od Dzieciątka Jezus

Celina Martin (1869-1959), córka Zelii i Ludwika Martin, którzy mieli dziewięcioro dzieci, a wśród nich św. Teresę od Dzieciątka Jezus i służebnicę Bożą Leonię. W Karmelu w Lisieux Celina przyjęła imię Genowefa od Najświętszego Sakramentu.

Jej wspomnienia o Rodzicach, kanonizowanych 18 października 2015 roku, stanowią pasjonujące świadectwo, jak miłość Boga przemienia najtrudniejsze doświadczenia w niewzruszony fundament życia rodzinnego, stając się źródłem mądrości i nadziei.

Na ponury żart zakrawa przekonanie większości Polaków, iż prawda o morderstwie na księdzu Jerzym Popiełuszko została wyjaśniona, a sprawcy – ukarani. „Kto naprawdę go zabił?” - jest starannie, skrupulatnie skrywaną przed opinią publiczną tajemnicą. Jedyne, co wiemy na pewno, to data uprowadzenia i fakt zgonu księdza. Wieloletnia, wielopiętrowa inwigilacja rodzin bezpośrednich sprawców zbrodni, prowadzona pod kryptonimami: „Teresa”, „Trawa” i „Robot”, to największa operacja komunistycznych służb specjalnych PRL. Miliony Polaków zaś poddano trwającemu od 30 lat socjotechnicznemu zabiegowi „Lobotomii 3.0”, odpowiednikowi medycznej, pustoszącej ludzkie umysły - lobotomii.
Tak wiele udało się wmówić już Polakom, może uda się im także wmówić, że… „Popiełuszko zabił się sam!”?

Wszystko dla Serca Jezusowego
Błogosławiona Klara Ludwika Szczęsna współzałożycielka Zgromadzenia Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego 1863 - 1916

— W Krakowie entuzjastyczny tłum niósł Wałęsę na rękach, by jak Kościuszko, złożył przysięgę na rynku.
Do dzisiaj zachowały się zdjęcia z tego wielkiego, narodowego wydarzenia. Dzięki nim udało zidentyfikować osoby niosące Wałęsę. Wszyscy okazali się TW.

Nigdy nie szli na dwuznaczne kompromisy. Głośno mówią o zjawiskach, o których inni boją się mówić.
Systematycznie wymazywani ze zbiorowej pamięci pozostają wierni – sobie i miłości do prawdy.
Historia po latach przyznała im rację.

Wciągająca, bardzo osobista opowieść Joanny i Andrzeja Gwiazdów – architektów Sierpnia '80 i współtwórców „Solidarności”.

Książka Marcina Rafała Matusiaka zatytułowana przedstawia bardzo aktywną i różnorodną działalność Juliusza Poniatowskiego. Czytelnik poznaje głównego bohatera jako człowieka zaangażowanego w działalność polityczną, społeczną, prowadzoną głównie na rzecz mieszkańców wsi, jako organizatora wielu przedsięwzięć lokalnych o charakterze oświatowym oraz realizatora reformy rolnej.

Pewien dziennikarz wytknął Franciszkowi, że jest rewolucjonistą. Papież nie zaprzeczył, tylko powiedział, że największa z rewolucji polega na „powrocie do korzeni”, a rzeczywista zmiana – to „wzmacnianie tożsamości”, a nie zastępowanie jej inną. Ten, kto powraca do korzeni, jest radykałem (z łacińskiego słowa radicalis – korzeniowy) (…). Franciszek jest papieżem niespodzianek. W Zielone Świątki 2014 roku na placu św. Piotra powiedział tłumom: „Słuchajcie, jeśli Kościół żyje, to musi zawsze zaskakiwać”. Potem wyszczerzył zęby w figlarnym uśmiechu: „Kościół niezdolny do zaskakiwania jest słaby, schorzały, umierający. Trzeba go zaraz zabrać na salę wybudzeń”.

(fragment)

Najlepsza i najobszerniejsza biografia świętego Jana Marii Vianneya, opracowana na podstawie akt procesu kanonizacyjnego oraz ogromnej liczby dokumentów i świadectw. Ta biografia cieszyła się wielkim uznaniem Jana Pawła II, który w książce Dar i tajemnica wyznał: „Od czasów kleryckich żyłem pod wrażeniem postaci Proboszcza z Ars, zwłaszcza po lekturze książki ks. Trochu"

Irene Sturm z d. Bielińska, urodziła się w Lublinie, studiowała ekonomię na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej. Po ukończeniu studiów pracowała w byłej Wschodniej Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Lublinie. Po wyjeździe z Polski w 1986 r. przez pewien czas mieszkała w Niemczech i Szwajcarii; w 1991 r. na stałe osiadła w USA. Pisała artykuły do gazet polonijnych takich jak „Gwiazda Polarna” i „Wiadomości Piastowskie”. Obecnie mieszka w Kalifornii, w zachodniej dzielnicy Los Angeles.

Lata temu pewni ludzie w Walii zaczęli rozpuszczać o mnie całkowicie nieprawdziwe i bolesne plotki. Tym samym zamknęli przede mną drzwi wielu kościołów. Zwróciłem się więc do Boga i zacząłem skarżyć się na tę sytuację. Powiedziałem: "Boże, boli mnie to! Ci ludzie opowiadają kłamstwa, które uniemożliwiają mi służbę dla Ciebie". I wtedy Pan przemówił do mnie tak wyraźnie, jakbym słyszał swój własny głos: "Dawidzie, najgorsze, co mogą o tobie powiedzieć, nie jest tak złe, jak prawda o tobie". Z ulgą wybuchnąłem śmiechem, bo zdałem sobie sprawę z tego, że oni nie mają pojęcia o tym, co we mnie jest najgorsze. I w ten sposób moja autobiografia zyskała tytuł. A Pan dodał później: "Ja wiem o tobie najgorsze rzeczy, ale wciąż cię kocham i wciąż będę się tobą posługiwał" Mój śmiech zmieszał się ze łzami. Także i teraz, gdy to piszę, moje oczy zachodzą łzami. Zrozumiałem, jak niesamowitą łaskę Pan okazał mi oraz przeze mnie. Przez wiele lat mówiłem, iż nie napiszę autobiografii. Uważałem to za egotyczny czyn zdradzający zadufanie autora w sobie samym, czyn opierający się na założeniu, które wskazuje na to, że inni będą chcieli przeczytać tę autobiografię. Pod naciskiem przyjaciół oraz wydawców zmieniłem zdanie. Niemniej jednak, to co ja myślę o sobie samym i to, co inni pomyślą o mnie, jest stosunkowo mało ważne. To stwierdzenie prowadzi mnie do najważniejszego pytania, które pojawiało się za każdym razem, gdy dotykałem piórem papieru. Co Pan pomyśli sobie o mnie? Moja historia została opowiedziana. Bogu niech będzie chwała.

David Pawson