Rekolekcje

Święta Rita z Cascii (1381–1457), do której zwracamy się w „sprawach trudnych i beznadziejnych”, umiała całkowicie zawierzyć Bogu w obliczu wszelkich prób życiowych. Jej żywa wiara i niezłomna nadzieja to najlepszy przykład ucieczki od bólu, samotności i rozpaczy. Doświadczona cierpieniami duszy i ciała, naznaczona stygmatem ciernia z korony Chrystusa, odnalazła drogę intymnego zjednoczenia z Bogiem. Dziś nieprzebrane rzesze ludzi na całym świecie proszą ją o wstawiennictwo – także ze względu na to, jak przezwyciężała nieszczęścia będące jej udziałem, by ostatecznie stać się wzorcem miłości do Boga i do ludzi. Rita z Cascii została kanonizowana w 1900 r., a jej święto obchodzi się 22 maja. André Bonet, poczytny francuski pisarz, św. Ricie poświęcił książki: Sainte Rita. La grâce d’aimer (Editions du Rocher, 2001) i Petite vie de Sainte Rita (Artège, 2021). Jego głębokie nabożeństwo do tej świętej pomaga nam lepiej ją poznać i bardziej świadomie wejść na drogę modlitwy i rozważań inspirowanych wydarzeniami z jej życia.

Ojciec Stanisław Przepierski (1959–2020), dominikanin, gorliwy czciciel Maryi i apostoł różańca, trzy lata przed śmiercią wygłosił w Gietrzwałdzie rekolekcje dla moderatorów kół różańcowych. Głosił z pasją i charakterystyczną żarliwością. Ukazywał różaniec jako drogę poznania Serca Jezusa, jako szkołę kontemplacji. Dzielił się doświadczeniem głębi tej modlitwy, zarówno w konferencjach czy warsztatach, podczas których uczył różnych metod odmawiania różańca, jak i w rozważaniach poszczególnych tajemnic. Tekst rekolekcji jest niezwykle dynamiczny, okraszony humorem i… dosadnymi uwagami korygującymi nieprawidłowości w modlitwie różańcowej. Niezwykła siła przekazu łączy się tu z prostotą: różaniec bowiem jest prosty i stąd właśnie płynie jego moc.

Żyjemy w codzienności, choć najchętniej byśmy od niej uciekli, zmuszeni do wykonywania czynności, na które często nie mamy ochoty. Byłaby to jednak ucieczka od samego siebie, od własnego człowieczeństwa i od dojrzałego chrześcijaństwa. Zbigniew Nosowski pokazuje, że właśnie w szarej codzienności można odnaleźć Boga, jeśli zmienimy nasze podejście. Łaska codzienna to radość z uważnie obranych ziemniaków, z dobrze zaparzonej herbaty, z porządnego wykonania swoich obowiązków. Kiedy się to odkryje, można zwyczajne życie przeżyć w nadzwyczajny sposób!