Teologia

Teksty mają swoje życie. Także się starzeją – a może raczej: czas pozostawia na nich swoje piętno. Jedne uszlachetnia, innym szkodzi. Powrót do tych samych tekstów po latach to zawsze wyzwanie: możliwość miłej niespodzianki albo rozczarowanie. Dotyczy to tak autora, jak i – w innym stopniu – Czytelników. Bo przecież tekst zawsze żyje w szerszym kontekście: spotkań, ludzi, sytuacji i związanych z tym emocji. Czas przynosi inną perspektywę widzenia wydarzeń, z których zrodził się tekst: Rozrzedza on lub zagęszcza emocje, rozszerza lub zawęża kontekst – w związku ze zmianami, które przyniósł. Dlatego ten sam tekst wraz z upływem czasu nie będzie nigdy taki, jak kiedyś. Zmieniamy się i my.

Te skądinąd oczywiste spostrzeżenia intensyfikują się w związku z niniejszą książką. Zbiera ona teksty powstałe w ciągu bez mała trzydziestu lat, nade wszystko jednak będące owocem pewnego spotkania, które odbyło się kilka lat wcześniej. Nie planujemy naszych spotkań. Tym bardziej nie możemy przewidzieć ich wszystkich konsekwencji. Aby je w pełni dostrzec i docenić, potrzeba właśnie… czasu. I tu nieocenionym świadkiem mogą się okazać właśnie teksty. Jak w lustrze odbijają one wspomnienia i związane z nimi emocje. Są świadectwem spotkań i ludzi.

Tym razem proponujemy myśli bł. Antoniego Rosminiego, człowieka bliskiego ks. Bosko, jednego z najwybitniejszych teologów, filozofów i pedagogów XIX w. we Włoszech. Znajdziemy je w dłuższych fragmentach między poszczególnymi miesiącami oraz jako krótkie myśli na poszczególne tygodnie.

Do dotychczasowych modlitw dołączyliśmy także teksty ćwiczenia dobrej śmierci, praktyki duchowej bardzo polecanej przez księdza Bosko.

2025 ze św. Janem Bosko i bł. Antonim Rosminim to duchowość Rosminiego, pod której wrażeniem był ksiądz Bosko, w pigułce wraz z terminarzem na 2025 rok, a konkretnie:

myśli bł. Antoniego zaczerpnięte z jego dwóch książek;
propozycje kilku form modlitw porannych i wieczornych;
tekst ćwiczenia dobrej śmierci;
inne modlitwy;
terminarz na 2025 rok.

Eucharystia jest tajemnicą wiary (misterium fidei). Jest sakramentem odkupieńczej Paschy Jezusa. Jest też liturgią, świętym obrzędem ustanowionym przez Jezusa i; strzeżonym przez Kościół. Obok dogmatu wiary i; norm życia chrześcijańskiego istnieją znaki sakramentalne. Nie wolno z nich zrezygnować, nie wolno ich zastąpić ani nie wolno ich dowolnie kształtować. Jest to wyłączna kompetencja najwyższej władzy Kościoła. Pochodzą one bowiem od samego Chrystusa albo z; najstarszej Tradycji apostolskiej Kościoła. Konieczna jest poprawność (ortopraksja) w sprawowaniu liturgii Eucharystii.

Fragment zakończenia

Dlaczego postanowiłem napisać "Mit starszych braci w wierze"? Nie była to łatwa decyzja. Musiałem przecież pokazać, że u samego źródła obecnego kryzysu i choroby katolicyzmu, czego najpełniejszym przejawem jest powszechne odchodzenie od Kościoła, leży szereg gestów i dwuznacznych wypowiedzi hierarchów, teologów, a nawet papieży, niestety na czele z Janem Pawłem II na temat judaizmu. Pokazuję, jaką rolę w przyjęciu nowego, fatalnego stanowiska wobec judaizmu, odegrał "meaculpizm", irracjonalne i niedające się okiełznać poczucie winy za Holocaust. To co było niemiecką zbrodnią masowego zabijania Żydów zostało imputowane katolikom. Ci, którzy powinni tę operację napiętnować, radośnie się jej poddali. W książce pokazuję źródła ideowe tego nowego podejścia: zarówno pisma modernistycznych teologów katolickich, jak i rozważania rabinów. Nie wyobrażam sobie, by odrodzenie katolicyzmu było możliwe bez przezwyciężenia tej osobliwej, fałszywej nauki, która od tylu lat zagnieździła się w życiu Kościoła. Dopiero wtedy Kościół odzyska to, co zawsze było jego chlubą, a więc moc przyciągania. Paweł Lisicki Królestwo Boże będzie wam zabrane, a dane narodowi, który wyda jego owoce: jak wobec tych tak klarownych słów dialogiści mogą traktować współczesnych żydów za spadkobierców obietnicy złożonej Abrahamowi? Czemu służyć ma ich dialog, jeśli, aby istnieć w swej obecnej formie, musi siłą rzeczy pomijać najistotniejsze niekompatybilności, jak właśnie mesjańskość i bóstwo Pana Jezusa czy ciągłość wybrania potomstwa Abrahama w Kościele katolickim? Atutem książki Pawła Lisickiego jest przedstawienie niepodważalnych danych pozwalających zrozumieć do jakiego stopnia, współczesne podstawy dialogu katolicko-żydowskiego są oderwane od rzeczywistej tożsamości katolicyzmu i realiów rabinicznego judaizmu, do jakiego stopnia dialog ten w swych założeniach opiera się na zakłamaniu Ewangelii, zaprzecza słowom i czynom Jezusa Chrystusa, tak jakby Jego Męka nie była konsekwencją pryncypialnego odrzucenia przez Jego Naród i tak jakby istniała inna możliwa ekonomia odkupienia i zbawienia, niż ta, którą On ustanowił. dr Wojciech Golonka Instytut Dziedzictwa Europejskiego Andegavenum

Jak przygotować dzieci do zmierzenia się ze współczesnymi wyzwaniami moralnymi Leila Miller, Trent Horn Jeszcze kilkanaście lat temu chrześcijańscy rodzice nie musieli się martwić o to, w jaki sposób wyjaśnić transpłciowość swoim kilkuletnim dzieciom lub jak pomóc nastolatkom, którzy narażają się na kpiny, bo wierzą w małżeństwo. Niestety obecnie, gdy nasza kultura coraz bardziej popada w relatywizm moralny, nie mamy innego wyboru, jak tylko przygotować nasze dzieci do zaakceptowania i obrony prawdy dotyczącej tych kontrowersyjnych pod względem moralnym kwestii. W książce Tak zostaliśmy stworzeni. Jak przygotować dzieci do zmierzenia się ze współczesnymi wyzwaniami moralnymi Leila Miller i Trent Horn pokazują, jak rozmawiać z dziećmi w różnym wieku i z różną dojrzałością oraz w jaki sposób zapewnić im odpowiedni fundament moralny, by mogły sprostać wyzwaniom obecnego świata. W swojej argumentacji odwołują się do prawdy o tym, jakimi istotami zostaliśmy stworzeni przez Boga. Boży zamysł dotyczący naszej ludzkiej natury jest podstawą moralnego życia, a dzieci mają większą szansę go zrozumieć i realizować, jeżeli będą miały możliwość porozmawiania ze swoimi rodzicami i opiekunami o kontrowersyjnych opiniach na temat seksu, homoseksualizmu, aborcji, rozwodów i podobnych kwestiach moralnych. Milczenie nie jest właściwym rozwiązaniem. Jeśli my nie nauczymy naszych dzieci, jak rozumieć trudne kwestie moralne, zrobi to świat.

Genialny reżyser o życiu i sztuce otwartych na Tajemnicę

W świecie, gdzie wiara i sztuka często idą oddzielnymi ścieżkami, spotkanie dwóch wielkich osobowości – jezuity Antonia Spadaro i legendarnego reżysera Martina Scorsese – jest wydarzeniem niezwykłym. Dialogi o wierze, owoc ich prowadzonych od 2016 roku rozmów, dają wgląd w głęboko osobiste przemyślenia artysty, stojące za powstaniem filmów Milczenie i Ostatnie kuszenie Chrystusa.

Z właściwą sobie wrażliwością na tajemnicę autorzy dotykają tematów duchowości, łaski i zbawienia. Scorsese, wspominając swoje młodzieńcze wyczulenie na sacrum oraz czas, gdy myślał o tym, by zostać księdzem, analizuje odczuwane wtedy pragnienie ucieczki przed zranieniami i ukrycia się przed światem. Przedstawia też problemy nurtujące go dzisiaj, pyta między innymi o zło drzemiące w każdym z nas i o możliwość spotkania Jezusa jako Kogoś bliskiego, obecnego w codzienności.

Jak zaznacza reżyser, właśnie takiego Jezusa – dostępnego tutaj i teraz – chce pokazać w najnowszym filmie, powstającym w odpowiedzi na apel papieża Franciszka do artystów, aby ukazali Jego postać, korzystając z nowego języka i historii pełnych mocy. Obok rozmowy książka zawiera pierwszą wersję scenariusza tego wyczekiwanego filmu.

Wierzę w jednego Boga, Ojca… i w jednego Pana Jezusa Chrystusa, Syna Bożego… który… jest… współistotny Ojcu… Jak zdefiniować to, co nie mieści się w ludzkim języku? Kilka wieków trwało, zanim Kościół ponazywał rzeczywistości Boże, objawione przez wcielenie Jezusa Chrystusa. Często działo się to w konfrontacji z herezjami. Pojawianie się poglądów błędnych prowokowało głębszą refleksję teologiczną, powstawanie pism polemizujących z herezją i ostateczne formułowanie prawd wiary w dogmatach zatwierdzonych przez sobory i synody.

Kościół każdego dnia żyje ustawiczną obecnością swego Pana we wspólnocie wiary, celebrując ją, a równocześnie oczekuje Jego powtórnego przyjścia. Zewnętrznymwyrazem tego jest ważna aklamacja zgromadzenia – głoszona w samym sercu Eucharystii, po słowach Jezusa ustanawiających ten największy sakrament i konsekrujących chleb i wino w ciało i krew Chrystusa: „Głosimy śmierć Twoją, Panie Jezu, wyznajemy Twoje zmartwychwstanie i oczekujemy Twego przyjścia w chwale!”. Z powodzeniem można ją traktować jako skrót i syntezę chrześcijańskiego Credo.

Mikołaja pochłaniają myśli o wyjeździe do Ziemi Świętej. Rezygnuje z życia towarzyskiego i wszystkie siły koncentruje na studiach oraz przygotowaniu do planowanej pielgrzymki. Choć koledzy i koleżanki nie rozumieją jego zachowania, on się tym nie przejmuje i konsekwentnie dąży do celu. Nie wie jeszcze, że trafi do Ziemi Świętej w czasach Cezara Augusta i spędzi wakacje w towarzystwie Bernadetty Soubirous.

Benia pokazuje mu Ziemię Świętą, jakiej nikt nie zna. Razem przemierzają: Nazaret, En Kerem, Betlejem, świątynię jerozolimską, wędrują nad Jordan, do Kany Galilejskiej, na górę Tabor, do Wieczernika, na Golgotę, zatrzymują się przy grobie Jezusa, są świadkami zmartwychwstania oraz zaśnięcia Miriam.

W osiemsetną rocznicę stygmatyzacji św. Franciszka o. prof. Zdzisław Kijas podjął próbę ukazania świętego serafickiego jako człowieka odnowionego. Stygmaty odciśnięte na jego ciele były według autora ??pocałunkiem miłości boskiego Oblubieńca, wyrazem wewnętrznej przemiany Asyzjaty, jego upodobnienia się do Chrystusa, znakiem wybraństwa, znakiem nowego człowieka.

Jak doszło do pojawienia się stygmatów? Co wydarzyło się wcześniej? W jaki sposób św. Franciszek z Asyżu na nie się przygotowywał? Pytania te są ważniejsze od samych stygmatów. Dopiero poznanie drogi pozwoli bowiem ocenić jej efekt, wiarygodność jej owoców. A to w wypadku stygmatów jest kluczowe. Poznaj drogę, jaką przeszedł Franciszek na Alwernię, gdzie je otrzymał.

Uświadomienie sobie () czym piekło jest, może być dla wyznawców Chrystusa, niemałą motywacją do tego by zastanowić się nad tym kim jestem i dokąd dążę. Nasze życie wiarą polega na ciągłym nawracaniu się. Często zapominamy o tym jak straszna rzeczywistość, może nas czekać, gdy nie wytrwamy do końca. Może być też tak, że nie mamy owej świadomości. Wielu mistyków, wśród nich również święta Siostra Faustyna, miało łaskę ujrzeć jaki obraz znajduje się w tym miejscu. Choć pomiędzy owymi mistykami zachodzą różnice kulturowe oraz czasowe ich ziemskiego bytowania, to widok jaki ujrzeli ma mnóstwo cech wspólnych, ale przede wszystkim jest to wizja przejmująca całe ich jestestwa.

Albowiem miłość Chrystusa przynagla nas, pomnych na to, że skoro Jeden umarł za wszystkich, to wszyscy pomarli. A właśnie za wszystkich umarł po to, aby ci, co żyją, już nie żyli dla siebie, lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał (2 Kor 5,14-15). Jeśli kogoś przynagla miłość Chrystusa - to właśnie matki! Pozwala im to odkryć w sobie ze zdumieniem niewiarygodny potencjał i wręcz nieograniczone możliwości uszczęśliwiającego dawania siebie. Właśnie o tym jest ta książka, która po prostu trzeba przeczytać, by na nowo odkryć niezwykłą godność człowieczeństwa. Nie zwlekajmy!

Tytuły książek:

Nauka o grzechu śmiertelnym
O prawdach wiecznych
O sądzie ostatecznym
O spowiedzi wielkanocnej
O wytrwaniu w dobrym

Św. Jan Maria Vianney - urodził się w 1786 r. na południu Francji w chłopskiej rodzinie. Od dzieciństwa odznaczał się głęboką pobożnością i pragnieniem kapłaństwa. Przezwyciężywszy przeszkody związane z trudnościami w nauce, został przyjęty do seminarium w Lyonie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1815 r. Trzy lata później objął probostwo w Ars, niewielkiej miejscowości ze zobojętniałymi religijnie mieszkańcami. Dzięki swym kazaniom oraz przykładowi pobożności i ubóstwa pozyskał serca parafian. Wiele godzin spędzał w konfesjonale spowiadając nie tylko mieszkańców Ars, ale też wiernych przybywających z całej Francji. Zmarł w 1859 r. Kanonizowany przez papieża Piusa XI w 1925 r. Funkcjonalne kieszonkowe wydanie publikacji pozwala na wygodny transport i poręczne używanie jej w kościele czy w środkach komunikacji.

Św. Jan Maria Vianney - urodził się w 1786 r. na południu Francji w chłopskiej rodzinie. Od dzieciństwa odznaczał się głęboką pobożnością i pragnieniem kapłaństwa. Przezwyciężywszy przeszkody związane z trudnościami w nauce, został przyjęty do seminarium w Lyonie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1815 r. Trzy lata później objął probostwo w Ars, niewielkiej miejscowości ze zobojętniałymi religijnie mieszkańcami. Dzięki swym kazaniom oraz przykładowi pobożności i ubóstwa pozyskał serca parafian. Wiele godzin spędzał w konfesjonale spowiadając nie tylko mieszkańców Ars, ale też wiernych przybywających z całej Francji. Zmarł w 1859 r. Kanonizowany przez papieża Piusa XI w 1925 r. Funkcjonalne kieszonkowe wydanie publikacji pozwala na wygodny transport i poręczne używanie jej w kościele czy w środkach komunikacji.

Św. Jan Maria Vianney - urodził się w 1786 r. na południu Francji w chłopskiej rodzinie. Od dzieciństwa odznaczał się głęboką pobożnością i pragnieniem kapłaństwa. Przezwyciężywszy przeszkody związane z trudnościami w nauce, został przyjęty do seminarium w Lyonie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1815 r. Trzy lata później objął probostwo w Ars, niewielkiej miejscowości ze zobojętniałymi religijnie mieszkańcami. Dzięki swym kazaniom oraz przykładowi pobożności i ubóstwa pozyskał serca parafian. Wiele godzin spędzał w konfesjonale spowiadając nie tylko mieszkańców Ars, ale też wiernych przybywających z całej Francji. Zmarł w 1859 r. Kanonizowany przez papieża Piusa XI w 1925 r. Funkcjonalne kieszonkowe wydanie publikacji pozwala na wygodny transport i poręczne używanie jej w kościele czy w środkach komunikacji.

Św. Jan Maria Vianney - urodził się w 1786 r. na południu Francji w chłopskiej rodzinie. Od dzieciństwa odznaczał się głęboką pobożnością i pragnieniem kapłaństwa. Przezwyciężywszy przeszkody związane z trudnościami w nauce, został przyjęty do seminarium w Lyonie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1815 r. Trzy lata później objął probostwo w Ars, niewielkiej miejscowości ze zobojętniałymi religijnie mieszkańcami. Dzięki swym kazaniom oraz przykładowi pobożności i ubóstwa pozyskał serca parafian. Wiele godzin spędzał w konfesjonale spowiadając nie tylko mieszkańców Ars, ale też wiernych przybywających z całej Francji. Zmarł w 1859 r. Kanonizowany przez papieża Piusa XI w 1925 r. Funkcjonalne kieszonkowe wydanie publikacji pozwala na wygodny transport i poręczne używanie jej w kościele czy w środkach komunikacji.

Tradycja odmawiania siedmiu psalmów pokutnych sięga początków chrześcijaństwa. Przez wieki zaczerpnięte z Pisma Świętego modlitwy uświadamiały wiernym nędzę, jaka kryje się w sercu każdego człowieka. Dostrzeżenie w sobie głębi zepsucia i grzechu nie powinno być jednak bezowocnym, ale prowadzić do zwrócenia się jak psalmista ku Bogu, który jako jedyny może podźwignąć upadłego człowieka do życia w łasce. Funkcjonalne kieszonkowe wydanie publikacji pozwala na wygodny transport i poręczne używanie jej w kościele czy w środkach komunikacji.

W najnowszym tomie Kręgu Biblijnego rozpoczyna się cykl omówień czwartej ewangelii, którą otwiera hymn głoszący tajemnicę Boga-Słowa. W ewangelii św. Jana boskość Syna Bożego ukazuje się bez zasłon. Nie ma w niej przypowieści, a zastąpiły je wielkie, wyjątkowo obrazowe, mowy Jezusa. Ten, kto uważnie wsłuchuje się w ich treść przyjmuje i rozważa je w swoim sercu, doświadcza łaski, o której Jezus mówił w trakcie spotkania z Samarytanką: "Kto będzie pił wodę którą, Ja mu dam, nie będzie pragnął na wieki, lecz woda, którą ja mu dam, stanie się w nim źródłem tryskającym ku życiu wiecznemu" (J 4,44) . Gorąco życzę Czytelnikom Kręgu Biblijnego, aby źródło słowa Bożego gasiło odczuwane przez nich pragnienie ujrzenia oblicza Boga. Dobrze jest trzymać Pismo Święte w zasięgu ręki i regularnie sięgać po nie, aby coraz pełniej poznawać Boże oblicze. Dobrze jest także sięgać po fachową pomoc w rozumieniu tekstów biblijnych. Kolejne tomy Kręgu Biblijnego - ukazujące się regularnie już od lat - w bardzo znaczący sposób przyczyniają się do upowszechniania znajomości Pisma Świętego - i to wieloaspektowej - co zostało dostrzeżone i docenione przez Kapitułę Nagrody Stowarzyszenia Wydawców Katolickich, która właśnie tej serii wydawniczej, jej redaktorowi i wydawnictwu, przyznała "Feniksa 2024"

ze słowa Biskupa Tarnowskiego

Narracja rozpoczyna się w lecie 1919 roku, gdy główny bohater spotyka starszą panią Legge w uzdrowisku Haréville. Pani Legge opowiada mu historię swojej przyjaciółki, pani Harmer, która mieszka w Dulwich. Oliver Mostyn, jedna z centralnych postaci, to człowiek o niezwykłej życiorysie – pół-Irlandczyk, podróżnik i poszukiwacz przygód, który mimo wielu prób i przedsięwzięć nigdy do końca nie osiągnął sukcesu. Jego życie pełne jest bliskich zwycięstw i bolesnych porażek, które kontrastują z jego jedynym udanym przedsięwzięciem – małżeństwem z Dolores Foyle, piękną i inteligentną Amerykanką.

Dolores, niegdyś olśniewająca blondynka, poświęciła życie na zmagania, by związać koniec z końcem, wychowując trzy córki i dbając o dom w Londynie. Jej córki, każda z innymi aspiracjami i losami, dodają głębi fabule: Teresa, arystokratka, której życie po małżeństwie zbankrutowało; Agnes, żona dyplomaty, oraz Zita, najmłodsza i najbardziej tajemnicza, która wychodzi za bogatego bankiera Roberta Harmera.

Baring kreśli swoje postacie z wielką precyzją, tworząc skomplikowane relacje międzyludzkie i sytuacje pełne emocji. Małżeństwo Zity z Harmerem, które miało być ucieczką od biedy, staje się źródłem niespodziewanych wyzwań i rozczarowań. Żyjąc w wiejskim domu, Zita odkrywa, że jej mąż prowadzi życie pełne sekretów, a brak wymiany myśli i zainteresowań między nimi staje się coraz bardziej widoczny.

Nadzieją Wydawcy jest, by niniejsza książka choć trochę ochronić mogła polskiego czytelnika, a przede wszystkim katolika, przed protestancką egzegezą i mnożącymi się w mediach sensacyjnymi spekulacjami żurnalistów dotyczącymi Antychrysta. Wydaje się, że spośród katastroficznych wydarzeń ostatnich kilku dekad, charakter przełomowy przypisywany jest unicestwieniu nowojorskich wież w 2001 roku, konklawe roku 2013 i ogłoszeniu w 2020 roku pandemii, której celem nie było zwalczenie choroby, lecz raczej masowe szczepienia, przy czym nie starano się nawet ukryć faktu, że cała akcja została zaplanowana i jest początkiem tzw. Wielkiego Resetu, którego cel streszcza slogan „Nie będziesz miał nic i będziesz szczęśliwy” Jedynym bowiem bezspornym skutkiem tych szczepień okazał się lawinowy wzrost liczby innych chorób i zgonów, zaś z dotychczasowych badań wynika, że „szczepionki” zawierające syntetyczne mRNA mogą nieodwracalnie zmienić ludzki genom. Zarówno sprawcze, jak i celowe przyczyny tych wydarzeń zasługują na poważną dyskusję wspartą niepodważalnymi dowodami. Mamy tu bowiem do czynienia z supremacją Zła w świecie w wymiarze do tej pory nieznanym. Dlatego te i wiele innych zdarzeń, włączając katastrofy przyrodnicze, czy choćby wzbudzające sensację przygotowania Żydów do odbudowy Świątyni Jerozolimskiej, w których tle trwa rzeź Palestyńczyków w Gazie, skłaniają wielu do przypuszczeń lub twierdzenia wprost, iż weszliśmy w czas wydarzeń opisanych przez św. Jana Apostoła zarówno w Apokalipsie, jak i jego Listach, ostrzegających przed Antychrystem. Zaangażowanie zaś Franciszka w „walkę” o pokój, braterstwo, ochronę klimatu oraz stanowisko, jakie zajmuje wobec osób trwających w grzechach sodomskich i cudzołóstwie – dopełniają miary tych projekcji.