Seksualność w relacjach społecznych

Opis

Dynamiczny rozwój cywilizacji przyniósł ze sobą także pewne zagubienie prawdy o człowieku, co jest współcześnie przejawem kryzysu jego tożsamości. Refleksja nad ciałem człowieka została sprowadzona do twierdzeń nauk przyrodniczych. Sfera duchowa często pozostaje jedynie na marginesie codziennej troski ludzi. Zjawiska zagubienia własnej płci, tzw. "miłość wirtualna", aseksualność jako nowa "orientacja", świadoma ucieczka w samotność, urzeczowienie spotkania seksualnego, bezwstyd kultury, uporczywe poszukiwanie sposobu poszerzenia sfery doznań erotycznych, traktowanie człowieka jako towaru i inne są tego przykładem. Ponowne odkrycie integralnej prawdy o sobie, a więc samoodkrycie człowieka, jest ciągle konieczne.

Kościół od wieków wskazuje na miłość jako obszar, na którym może dojść do odbudowy szacunku człowieka do samego siebie. Fenomenu miłości nie można wyjaśnić w płaszczyźnie psychologicznej, kulturowej, gospodarczej czy społecznej. Posiada korzenie ontologiczne, wyrastając z głębi ludzkiej osoby. Obok tej podstawy antropologicznej chrześcijaństwo podkreśla odniesienie miłości do Boga. Biblia wielokrotnie stwierdza, że Bóg jest miłością. Skoro jest miłością i przez nią się wypowiada, to przez nią także jest uchwytny. Jan Ewangelista mówi: "Kto nie miłuje, nie zna Boga, bo Bóg jest miłością" (1J 4, 8).

Człowiek odczuwa potrzebę miłości, gdyż ona jedynie pozwala mu istnieć w pełni, a nie tylko wegetować, jak inne stworzenia tego świata. Miłość inicjuje życie. Poszanowanie życia i osoby ludzkiej jest więc kryterium autentycznej miłości.
ks. prof. Andrzej Zwoliński