Teologia

Jezus przyszedł, aby leczyć chorych, nie ich choroby. W czynionych przez Niego znakach aspekt fizyczny miał być jedynie tropem do odkrycia głębi drugiego człowieka. Jezus chciał znać jego przeszłość i przyszłość, urazy i kompleksy, plany i marzenia, relacje z rodziną i postawę wobec samego siebie.

Niewidomy od urodzenia posłany do Siloam to przykład całkowitego uzdrowienia. Jezus czyni ów znak za pomocą serii siedmiu następujących po sobie uzdrowień szczegółowych. Takich samych siedmiu uzdrowień chce dokonać również w nas, ponieważ i On jest wczoraj i dziś, ten sam także na wieki (Hbr 13,8).

Książka przedstawia historię Całunu Turyńskiego.

Wcielenie Boga osiąga szczyt samoupokorzenia i samoogołocenia w misterium Eucharystii. W tym sakramencie tajemnica „Boga z nami” objawia się w sposób niezrównany, niosąc ze sobą wszelkie skutki niezmierzonej miłości Boga.

Chrystus jest nie tylko „Bogiem z nami”. On jest Bogiem, który w małej konsekrowanej Hostii wydał się całkowicie w ręce ludzi, rezygnując z jakiejkolwiek ochrony. Jezus Eucharystyczny obecny w konsekrowanej Hostii jest rzeczywiście najuboższym i najbardziej bezbronnym w Kościele, i takim jest przede wszystkim podczas rozdawania Komunii świętej.

W czasie rozdawania Komunii świętej zauważa się w naszych czasach zjawisko zadziwiającego braku wrażliwości i troski, gdy chodzi o wszelkie wymogi praktyczne, jakie winny być spełnione z racji rzeczywistej i substancjalnej obecności Boga wcielonego w małej konsekrowanej Hostii. Konieczne zewnętrzne akty adoracji, poszanowania świętości i troski w odniesieniu do konsekrowanej Hostii są często zredukowane do minimum. Minimalizm zewnętrznych gestów adoracji wobec konsekrowanej Hostii prowadzi z czasem do ograniczenia wiary we Wcielenie i w Transsubstancjację, zawężonej tylko do zakresu teoretycznego.

Eucharystia jest prawdziwym sercem żyjącego Kościoła. Jeśli konkretne przejawy kultu Boga obecnego w Eucharystii są redukowane, serce to doznaje zranienia. Aby uzdrowić serce Kościoła naszych czasów, trzeba uzdrowić sposób traktowania Jezusa Eucharystycznego obecnego w konsekrowanej Hostii. Bo Hostia konsekrowana – w każdej, nawet najmniejszej swojej cząstce – to sam Pan!

Uwolnij się, aby żyć!
Od Autora: Przedstawiam tę książkę Czytelnikowi pełen ufności i nadziei. Najbardziej cieszy mnie fakt, że mogę podzielić się owocami przebytej drogi: od lęku można się uwolnić. Nie za sprawą czarodziejskiej różdżki ani żadnej metody, wiedzy, techniki czy ludzkich możliwości. Zacząłem widzieć światło, kiedy przybliżyłem się do osoby Jezusa Chrystusa. Zrozumiałem, że tam znajduje się sekret, Prawda. I mogę dziś powiedzieć, że od momentu tego odkrycia zacząłem żyć. Wcześniej koncentrowałem się na tym, aby przeżyć, pomimo lęku.

Książka przedstawia historię Całunu Turyńskiego.

Zapisana na tych stronach refleksja pastoralna może być pomocna dla duszpasterzy, teologów, kleryków i studentów teologii, ale też dla wszystkich osób odpowiedzialnych za formację oraz dla samych członków zrzeszeń religijnych. Rozważania mają charakter teoretyczny i normatywny, dodatkowo zostały wzbogacone o wymiar praktyczny. Stąd też publikacja może okazać się przydatna w pastoralnej działalności Kościoła. Pragnieniem autora jest, aby służyła przedstawicielom hierarchii kościelnej, moderatorom, animatorom oraz członkom zrzeszeń religijnych. Poznanie procesów grupowych oraz znajomość kryteriów eklezjalności ułatwia roztropną troskę o zrzeszenia religijne, może je ustrzec przed deformacjami, może też być pomocne dla ich prawidłowego funkcjonowania i realizowania ich misji.

Ze Wstępu

Wprowadzenie

Jeżeli ,,spodobało się Bogu przez głupstwo głoszenia słowa zbawić wierzących" (1 Kor 1, 21), to najlepszą rzeczą jest słuchanie słowa Bożego (Rz 10,17) i poznawanie Pisma Świętego, które może nas ,,nauczyć mądrości wiodącej ku zbawieniu przez wiarę w Chrystusie Jezusie" (2 Tm 3,15).
Musimy mieć w sobie ,,świadectwo natchnionego Pisma Świętego" (Bazyli Wielki), posiadać ,,w sobie świadectwo Boga" o zbawieniu w Jezusie (1J 5,9-12).
Bądźmy świadkami Jezusa ,,aż po krańce ziemi" (Dz 1,8), zawsze myśląc i mówiąc tak, ,,jak powiada Pismo" (BB J 7,38), tak ,, jak nam to przekazali naoczni od samego początku świadkowie i słudzy Słowa" (BB Łk 1,2).
Wierzę, że podczas lektury tych dwudziestu czterech rozważań biblijnych, największy Świadek Jezusa, Duch Prawdy (J 16,13), będzie skutecznie dawał świadectwo o Jezusie, Synu Bożym (1 J 5,6), w którym jedynie jest zbawienie (Dz 4,12). Tylko ,,On prawdziwie jest zbawicielem świata" (J 4,42), tylko ,,On jest prawdziwym Bogiem i Życiem wiecznym" (1J 5,20).
Kto stawia Słowo Boże na pierwszym miejscu w swoim życiu wybiera ,,najlepszą cząstkę " (Łk 10,42).

Marek Ristau

"Teizm klasyczny" - tak dość często określa się koncepcję natury Boga zbudowaną przez Ojców Kościoła, wzbogaconą przez mistrzów średniowiecza i żywo dyskutowaną w naszych czasach. W "Teizmie klasycznym" Bóg nie stwarza świata po to, by udoskonalić siebie i osiągnąć wyższy stopień samoświadomości i wiedzy. "Teizm klasyczny" uważa także, że Bóg jest wieczny i choć sam nie podlega żadnym regułom upływu czasu, zdolny jest do sprawiania skutków w czasie.

Fragment Wprowadzenia do kwestii VII Mateusza Przanowskiego OP

W tym punkcie rozważań dochodzimy do ich najciekawszego punktu, mianowicie konfrontacji przeświadczenia o wieczności Bożego aktu zachowywania świata z dogmatem głoszącym koniec świata. Te dwie idee są ze sobą potencjalnie w konflikcie – wydaje się, że najprostszym i intuicyjnie akceptowalnym wyjaśnieniem końca świata może być ustanie zachowywania go przez Boga. Ono zostało jednak wykluczone we wcześniejszych artykułach kwestii. Zatem w pozostałej partii kwestii Tomasz tłumaczy, co naprawdę znika wraz z końcem świata, a co jest również po nim podtrzymywane w istnieniu przez Boga. Kres rzeczywistości oznacza według Tomasza nie jej koniec w sensie absolutnym, ale istotne przekształcenie. Po końcu świata, który jest przede wszystkim przeniesieniem wszystkich bytów z czasu do wieczności, musi ustać to wszystko, co jest związane z przemianami, czasem, rodzeniem się i ginięciem (fieri). I tak się stanie, gdyż zjawiskiem wyznaczającym kres epoki stawania się będzie zatrzymanie się ruchu nieba i zanik powodowanych przez nie ruchów bytów świata podksiężycowego. Ustanie ruchu w naszym świecie ozna-cza rozpad wszystkich ciał złożonych z elementów na te elementy, które wraz z nieruchomym niebem i substancjami oddzielonymi stanowić będą świat stworzeń. Jedynym wyjątkiem, czyli jedyną mieszaniną, która trwać będzie w Apokaliptycznym (21, 1) nowym niebie i nowej ziemi, będą opisane w ostatnim (10) artykule kwestii ciała zmartwychwstałych ludzi.
(Fragment Wprowadzenia do kwestii V Mikołaja Olszewskiego)

Kwestie dyskutowane O mocy Boga (De potentia Dei) św. Tomasza z Akwinu należą do najbardziej znaczących tekstów średniowiecznych. Są zapisem dysput, które odpowiadają we współczesnym systemie nauczania seminariom uniwersyteckim.

Kwestie powstały w dojrzałym okresie twórczości Akwinaty – po Summie przeciw poganom a bezpośrednio przed Summą teologii. Praca nad nimi stała się dla dominikańskiego mistrza okazją, by przemyśleć najważniejsze opcje doktrynalne, które zamierzał przyjąć w swej ostatniej i najsłynniejszej syntezie. Problematyka De potentia koncentruje się na nauce o Bogu. Tomasz zajmuje się w swym dziele m.in.: Bożą wszechmocą, stworzeniem i rządami Boga nad światem, cudami, prostotą istoty boskiej, wreszcie teologią Trójcy.

Książa pt. "Ogień z nieba" jest próbą dotarcia do niezwykłej głębi i skuteczności koronki do miłosierdzia Bożego. Jest próbą odczytania jej wyjątkowego znaczenia w życiu Kościoła współczesnego. Ważnym elementem każdego kultu w Kościele są obietnice Zbawiciela. Pan Jezus złożył wielkie obietnice dotyczące tych, którzy z ufnością będą odmawiać koronkę. Wiele miejsca w tej książce poświęcono obietnicom Zbawiciela dotyczącym kultu Bożego miłosierdzia, a zwłaszcza odmawiania koronki. Oprócz rozważań teologicznych książka prezentuje świadectwa osób, które doświadczyły wypełnienia obietnic Jezusa miłosiernego związanych z odmawianiem tej modlitwy, która ocala i uzdrawia człowieka. Poszczególne rozdziały książki składają się z trzech części: z hymnu na cześć Bożego miłosierdzia, następnie z części zasadniczej, zawierającej rozważania na temat koronki, w końcu z krótkiej modlitwy uwielbienia Bożego miłosierdzia. Książka ma 30 rozdziałów, może zatem stanowić pomoc do 30-dniowych rekolekcji o Bożym miłosierdziu; może też być wykorzystana jako lektura w czasie nabożeństw w parafii. Jest to druga publikacja tych samych autorów dotycząca form kultu Bożego miłosierdzia.

Książka, którą oddajemy w ręce czytelników, ma wyjaśnić, dlaczego czcimy Boże Miłosierdzie poprzez obraz z napisem "Jezu ufam Tobie". Celem tej publikacji jest ukazanie teologii i symboliki tego obrazu, podanie duchowego pokarmu poprzez zawarte w nim przesłanie. Książka zawiera trzydzieści rozdziałów. W każdym z nich znajdziemy hymn o obrazie Bożego Miłosierdzia, który jest wprowadzeniem w uwielbienie Jezusa, oraz rozważanie lub medytację wprowadzającą w różne wymiary teologii obrazu. Na końcu każdego rozdziału znajdziemy to, co nazywamy modlitwą Maryi, czyli uwielbienie Boga. Ta publikacja ma pomóc zarówno w modlitwie osobistej - i nieustannym jej pogłębianiu - jak i wspólnej w domach, wspólnotach, kościołach. Rozważania mogą być formą rekolekcji przed obrazem Bożego Miłosierdzia. Trzydzieści rozdziałów może służyć jako inspiracja do rozważań o Bożym Miłosierdziu w miesięcznych nabożeństwach w parafii.

Autor, nawiązując do dawnego zwyczaju egzorty pogrzebowej, pragnie przybliżyć czytelnikowi wagę problemów związanych z bolesnym dniem pogrzebu. Łacińskie słowo exortus oznacza tyle co początek, wchodzenie na górę, wstępowanie, patrzenie ku czemuś, co daje nadzieję. Stąd też pojawia się propozycja takiego chrześcijańskiego patrzenia na życie, śmierć i towarzyszące pogrzebowi przeżycia, które daje nadzieję. Zbiór mów pogrzebowych ks. Alojzego Drożdża, znanego polskiego duchownego i teologa, zawiera teksty, które mogą owocnie poprowadzić do refleksji nad miejscem wiary i Boga oraz nad sensem cierpienia i śmierci w życiu chrześcijanina, a także pomóc wiernym w przeżywaniu tego trudnego czasu, jakim jest strata kogoś bliskiego.

Odbiorcy:
- księża, szukający pomocy w dotarciu z Dobrą Nowiną do wiernych pogrążonych w smutku po stracie bliskich i członków rodziny
- wszyscy szukający mądrych medytacji biblijnych i refleksji nad życiem i śmiercią.

Dlaczego warto nabyć tę książkę?
- niezbędna pomoc w posłudze każdego duszpasterza, zawierająca gotowe przykłady mów pogrzebowych, pełne przykładów z życia codziennego i cytatów z tekstów kultury poruszających wyobraźnię słuchaczy
- autor jako teolog i jednocześnie duszpasterz z wieloletnim doświadczeniem w niebanalny sposób tłumaczy sens śmierci i cierpienia w życiu każdego chrześcijanina oraz dzisiejsze problemy związane z kryzysem wiary w Polsce, takie jak konsumpcjonizm i laicyzm.

Dzieje i duchowe przesłanie kultu Najświętszego Serca Jezusa

"Śpiewy międzylekcyjne" to wyjątkowa pomoc liturgiczna, przede wszystkim dla organistów ale również dla kantorów, ministrantów i scholi. Zawiera wszystkie śpiewy w roku liturgicznym w wygodnym do użytku układzie. Psalm responsoryjny oraz Śpiew przed Ewangelią z każdego dnia, umieszczone zostały na jednej i tej samej stronie.

Grzech jest chorobą ludzkiego ducha, która niszczy człowieka i prowadzi go do duchowej śmierci. Sakrament pojednania to wielki Boży dar, za pomocą którego jesteśmy uzdrawiani z ran, które zadaje nam grzech. Abyśmy w pełni mogli doświadczyć jego uzdrawiającej mocy, powinniśmy się do przystąpienia do niego odpowiednio przygotować. Pomocą w takim przygotowaniu służyć ma ta książeczka, która w szczególny sposób skierowana jest do osób, które odczuwają potrzebę głębokiego uzdrowienia wewnętrznego. Może być ona wykorzystywana również w przygotowaniu się do spowiedzi generalnej.

Ta książka przedstawia niezwykłe dary, jakie otrzymujemy dzięki Eucharystii, i wskazuje, jak możemy po nie sięgać. Każdy rozdział przedstawia jeden z aspektów naszego uczestnictwa w uobecnieniu śmierci i zmartwychwstania Jezusa. Autor pokazuje, jak za sprawą Mszy Świętej zostają odpuszczone powszednie grzechy, jak możemy usłyszeć głos Boga przemawiającego do nas w Piśmie Świętym i ofiarować Panu samych siebie, współuczestnicząc w ofierze Chrystusa, jak Eucharystia zapewnia nam duchowy pokarm, pozwalając spożywać Ciało Chrystusa i pić Jego Krew, jak nas wzmacnia, przygotowując do codziennych wyzwań.

Ateiści uważają, że Bóg nie istnieje. Agnostycy twierdzą, że owszem, istnieje, ale nie mówi do ludzi.
Wierzący są przekonani, że Bóg nigdy nie milknie.

Czasem jednak zdarza się, że ci, którzy przeczyli jego istnieniu, lub poddawali je w wątpliwość, zaczynają dostrzegać Go w nieskończonym języku galaktyk, w eleganckim kodzie genetyki, w przyprawiających o zawrót głowy cyfrach fizyki atomowej, w niewysłowionej mowie miłości, a nawet w zbijającym z tropu języku cierpienia.
Sądzę, że czytelnicy niniejszych stron ucieszą się wziętymi wprost z życia historiami dziesięciu słynnych podróżników, którzy wysiedli z autobusu ateizmu (autor).


Są nimi:
Francis Collins
Ernesto Sábato
Fiodor Dostojewski
Tatiana Goryczewa
Clive Staples Lewis
André Frossard
Edyta Stein
Vittorio Messori
Narciso Yepes
Gilbert Keith Chesterton

W swej nowej książce Trójca romantyczna – fascynacje świętością Autor zebrał eseje literackie, w których śledzi wielorakie wątki religijne trzech wieszczów polskiej poezji romantycznej: Adama Mickiewicza, Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego. Drobiazgowo przepatruje niemal każdy wers ich twórczości, by wydobyć religijne głębie, często poukrywane w metaforyce. Nie ogranicza się jedynie do poezji, zagłębia się także w dzieła dramatyczne, listy i publicystykę romantycznej trójcy, odkrywając ich zafascynowanie ideałami chrześcijaństwa, świętością, anielskością. Do jakże pełnego portretu duchowego wieszczów dodaje świadectwo św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego – arcybiskupa Warszawy, który w młodości przebywał w Paryżu Wielkiej Emigracji.

Człowiek każdego czasu odczuwa z jednej strony potrzebę i głód nieskończoności i świętości, a z drugiej zaś - swoiste nienasycenie. Zwarcie lub symbioza tych dwu postaw zależy przede wszystkim od kondycji człowieka i jego natury i duchowości. Interdyscyplinarny dialog Kościoła i świata sztuki jest pewnym procesem, czymś ustawicznym i choć przybierał różne fazy, a nawet ulegał osłabieniu, to trwać będzie zawsze. Wymaga jednak wysiłku intelektualnego i artystycznego każdej ze stron, w poszukiwaniu głębi prawdy i kunsztu piękna. Omawiana tu problematyka dotyczy zawsze relacji między trzema pojęciami, których zakres i interpretacja są nieostre: człowiek, język, sacrum. Jest to szczególnie ważne właśnie teraz, gdy, bardziej niż kiedykolwiek, następuje zderzenie kultur, cywilizacji i wartości, co jest charakterystycznym przejawem życia współczesnego społeczeństwa, jego samorealizacji w zsekularyzowanym i liberalnym świecie [...] oraz narastającej globalizacji chrześcijaństwa, niezwiązanego z terytorium i pozbawionego centrum. Fundamentalne pytanie o możliwości sacrum w sztuce dotyczy zarówno przedmiotu intencjonalnego, jak i fenomenu idei sacrum. Innymi słowy, pytamy o metafizykę sacrum, zarówno w przestrzeni kościelnej, jak i w obrazie czy innych doświadczeniach religijnych, które dotykają świata nadprzyrodzonego, a jednocześnie podpadają pod zmysły, pobudzają wyobraźnię oraz pozostają materialnym znakiem rzeczywistości duchowej. Można więc powiedzieć, że dotykamy tu takiej harmonijnej syntezy, która w pełni może być zrozumiana jedynie w świetle teologii."
(fragment Wstępu)