Teologia

Kochany Czytelniku!

Zbierając w tej książeczce fragmenty różnych opracowań dokumentujących stuletnią historię Zgromadzenia Sióstr Loretanek, pragniemy przedstawić skrót jego dziejów w świetle duchowego motta: „Aby Bóg był we wszystkim uwielbiony”. Powstanie tej zakonnej rodziny ukazuje potęgę działania Ducha Świętego w charyzmatycznej inicjatywie Założyciela Zgromadzenia – bł. ks. Ignacego Kłopotowskiego. Kształtowanie się duchowości Zgromadzenia objawia moc Ewangelii, która jest pierwszą zasadą życia każdej wspólnoty zakonnej. Realizacja apostolatu loretańskiego objawia miłosierną miłość Ojca.

Każdego, kto zechce odkryć dzieła Boże zapisane w tej jubileuszowej publikacji, zawierzamy wstawiennictwu Matki Bożej Loretańskiej, Oblubienicy Ducha Świętego i Służebnicy słowa Bożego.

Naszych kochanych Czytelników prosimy o jedno Zdrowaś Maryjo w intencji sióstr loretanek z okazji jubileuszu 100-lecia Zgromadzenia.

Książka zawiera przekład dwóch tekstów, będących objaśnieniami do pierwszych pięciu rozdziałów drugiej księgi traktatu Arystotelesa zatytułowanego O duszy. Komentarze – autorstwa starożytnych filozofów Jana Filoponosa i (Pseudo-)Symplicjusza – stanowią podstawowe i niezwykle cenne źródło wiedzy o filozofii duszy (w sensie duszy wcielonej) w okresie późnego neoplatonizmu.

Rozwiązując zadania, które znajdują się w tym zbiorze ćwiczeń, uczniowie zrozumieją, że grzech ma niszczącą siłę. Dowiedzą się, że przeciwstawiając się złu, mogą stać się: skromni, hojni, czyści, łagodni, pracowici, życzliwi, umiarkowani. Zadania zostały tak skomponowane, aby uczniowie uświadomili sobie, co grzech niszczy w człowieku; co Bóg chroni w ludziach, przestrzegając przed grzechem; co należy robić, aby nie stać się niewolnikiem grzechu. Wykorzystując w procesie dydaktycznym zaproponowane ćwiczenia, kształtujemy w dzieciach umiejętności mądrego wybierania, uczymy kreatywnego rozwiązywania dylematów moralnych, stymulujemy proces samokontroli i samooceny. Z książki można korzystać w katechezie szkolnej i parafialnej, przygotowując uczniów do spowiedzi świętej.

Celem niniejszej publikacji jest przybliżenie aktualności przesłania Sekretarki Bożego Miłosierdzia. Siostra Faustyna, sama będąc świętą, ukazała błogosławioną i jedyną drogę do miłosiernego Boga, która prowadzi poprzez zaufanie Jego dobroci. Kluczowym elementem jest zaufanie! Siostra Faustyna pouczyła, że zaufanie zdobywa się czasem powoli, że może ono przychodzić po przysłowiowej grudzie. Zaufać Chrystusowi, który jest Przewodnikiem! Trzeba się zdecydować na pójście za Nim. Życiem człowieka kieruje Bóg, dlatego trzeba się otwierać na Jego zarządzenia. Kiedy człowiek zaufa Panu Jezusowi, zaczyna się dla niego nowe życie. Ufność, o której pisze Faustyna, to była ufność dziecięca, szczera i bezwarunkowa. Faustyna miała świadomość swojej kruchości, dlatego umocnienia szukała u źródła – u Jezusa Chrystusa. Jego chciała naśladować, Jemu chciała służyć, Jemu powierzyć całe swoje życie.

Pascha Chrystusa otwiera nam horyzont życia wiecznego: jest Paschą nadziei dla wszystkich. Męka, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, naszego Pana jest niewyczerpanym misterium, tajemnicą wiary: On stał się naszą Paschą, drogą powrotu do Ojca. Do Niego my, chrześcijanie, musimy nieustannie powracać, ponieważ nasze życie ziemskie, nasza śmierć i przyszłe życie należą już do Pana, Chrystusa zmartwychwstałego (por. Rz 6,3-11). Chrystus zmartwychwstał, a my razem z Nim!". Ta niezwykła prawda wiary chrześcijańskiej rodzi powinność serca: wierzyć w to, co z natury jest niewiarygodne, w zmartwychwstanie ciała; kochać tego, kto nas nie kocha; mieć nadzieję, wbrew wszelkiej nadziei. Wiara, nadzieja i miłość są możliwe tylko wtedy, jeśli się wierzy w zmartwychwstanie. Ostatnie słowo nie należy do śmierci, ani piekła, ale do Chrystusa zmartwychwstałego.

Gdy pod koniec lutego A.D. 2012 na kanele Tuba Cordis vel Heart Tube został wyemitowany pierwszy filmik ks. Prałata Romana Kneblewskiego, sam autor pewnie nie podejrzewał, że jego wideoblog zyska taką popularność. Obecnie suma wszystkich wyświetleń filmików udostępnianych na kanale wynosi już ponad trzy i pół miliona (i stale rośnie), a jego widzami są internauci nie tylko z kraju, ale też z zagranicy, szczególnie z Niemiec, Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych.

Pokłosiem tego medialnego sukcesu jest książka, którą trzymają Państwo w rękach. Jest to zbiór części nagranych wypowiedzi Księdza Prałata, w których poruszył on tak ważne dla Kościoła i naszej Ojczyzny tematy, jak m.in.. Przyjmowanie Komunii Świętej w postawie klęczącej, szczególny dar dla Polski, jakim jest królowanie Maryi czy też moc modlitwy różańcowej.

Wierzymy, że udostępniając wypowiedzi ks. Kneblewskiego w formie drukowanej, uda nam się dotrzeć z jego przesłaniem także do tych osób, którym nie było dane oglądać jego materiałów zamieszczonych w Internecie.

Słowa Matki Anny Augustyn przypominają niezwykłą rolę matki, która kształtuje serca i umysły młodych ludzi wyruszających w wiel­ki świat i jest ­jak przystań na wzburzonych falach życia dorosłych. Z kart książki przebija piękno ­macierzyństwa i niezwykła ­mądrość wychowania dzie­ci ­ do wiary i życia. Lektura tych mądrych słów sprzyja medytacji i przyjęciu właściwiej postawy wobec ­swoich dzieci. Słowa Matki Anny Augustyn (1915–1980) to fragmenty Listów Matki pisanych do dzieci. Jest to szczere i proste świadectwo życia, bliskiej relacji z Bogiem oraz miłości rodzinnej i macierzyńskiej.

Starożytni Grecy umieścili na fasadzie świątyni Apollina w Delfach napis: gnothi seauton – „poznaj samego siebie”. To zdanie, aktualne do dzisiaj, powtarzane jest często przez psychologów i psychoterapeutów jako rada w rozwiązywaniu rozmaitych problemów osobowościowych. Nie przypuszczali nasi przodkowie, że zdanie to nabierze pełnego sensu, gdy na ziemię przyjdzie Bóg Wcielony, Człowiek, Jezus Chrystus. Święty Jan Paweł II powie potem: „Człowieka nie można zrozumieć bez Chrystusa!”. Ludzie nie mają zbyt wiele czasu na poznawanie siebie. Nie znają siebie i nie znają innych – nawet tych z bliskiego otoczenia. Jednak każdy, biedny czy bogaty, zapracowany czy używający świata do woli, zdrowy czy chory, musi się zmierzyć kiedyś z pytaniami: Po co ja żyję? Po co jest dobro i zło? Jaki jest sens tego wszystkiego? I każdy prędzej czy później poczuje potrzebę zatrzymania się na chwilę, jak przy czerwonym świetle, nawet gdy się bardzo śpieszy – jak mówi pewna znana piosenka: „Zatrzymaj się na chwilę i pomyśl, po co żyjesz”.

Bez chleba eucharystycznego pozbawiamy się szans na niego, stąd zachęta autora do zmiany mentalności. Prawdy wiary, które przedstawia Autor, są przypomnieniem o naszym naznaczeniu Chrystusem w czasie chrztu świętego i naszej odpowiedzialności za dobro innych.

W ręce Czytelników oddajemy ciekawą pozycję, która zawiera wybrane cytaty z trzech wcześniejszych książek bł. o. Alojzego Ligudy (Audi Filia, Naprzód i wyżej, Chleb i sól, Wydawnictwo i Drukarnia św. Krzyża) i jednocześnie miejsce na wpisanie własnych przemyśleń czytelnika. Tak pomyślana publikacja jest zaproszeniem do współtworzenia „księgi życia” poszczególnych osób, które zechcą się pochylić nad mądrościowymi sentencjami bł. o. Ligudy, który pochodzi z Winowa k. Opola, a dzisiaj jest natchnieniem dla wielu wychowawców młodzieży. Książka może być dobrą propozycją na prezent dla każdego młodego (i nie tylko) człowieka z okazji różnych ważnych chwil w życiu.

Pytania zrodziły się wśród młodych ludzi (i nie tylko), którzy „zostali skazani” na izolację, a ich codzienne życie narzuciło im drastyczną zmianę stylu życia i nieprzewidziane czynniki. One to wzbudziły w nich naglące pytania. Jakie odpowiedzi są w stanie sprostać tej sytuacji? O tym swoje refleksje snuje ks. Carron. Polecamy wszystkim, którzy próbują radzić sobie z jakże nową rzeczywistością.

Zapatrzona w Boga to owoc duchowych przeżyć autorki. Krótkie refleksje odsłaniają przed nami głębię Serca Maryi. Stają się inspiracją do coraz pełniejszego przeżywania swojej codzienności z Bogiem.

W roku 2016 Polska dokonała Jubileuszowego Aktu przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana.

Po raz pierwszy Akt ten odczytany został 15 października na Jasnej Górze w czasie Wielkiej Pokuty Narodowej a już 19 listopada w Łagiewnikach, uroczyście przyjęty w obecności Episkopatu Polski, Prezydenta Rzeczypospolitej i dwustutysięcznej rzeszy Polaków.

Następnego dnia, w uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata, został powtórzony w diecezjach i parafiach w całej Polsce.

Kto jest przeciwnikiem intronizacji? Kto jest wrogiem Chrystusa Króla? Na ogół – niewierzący. Skoro według nich Bóg jest ludzkim wymysłem, nie można mu oddawać władzy nad narodem. Jego kompetencje nie zostały zweryfikowane w wyborach powszechnych.

Czy odważymy się stanąć pod sztandarem Chrystusa Króla? Jubileuszowy Akt nie stanowił zwieńczenia, lecz dopiero początek dzieła intronizacji Jezusa Chrystusa w Polsce i w narodzie polskim. Co my, którzy uznajemy w Chrystusie naszego Króla i Pana powinniśmy zrobić, żeby naprawdę podążać za Zbawicielem?

„Obudziłam się pod białym prześcieradłem w szpitalnym prosektorium. Wiedziałam, że urodziłam żywe dziecko i znałam dokładną godzinę swojej śmierci.”

Według ankiet przeprowadzonych w ciągu ostatnich 40 lat, do doświadczenia śmierci klinicznej, near death expierience, (NDE) przyznaje się od 4,2 do 5% społeczeństwa.

Czy to możliwe, aby kilka tysięcy przebadanych ludzi, w różnym wieku, na przestrzeni kilkudziesięciu lat, z pięciu kontynentów, o różnych wierzeniach i światopoglądach, miało tę samą halucynację albo byli ze sobą w spisku?

Badania dra Pima van Lommela przeprowadzone w latach 1988-1992 opublikowane

w prestiżowym piśmie medycznym „The Lancet”, objęły 344 pacjentów z grupy 509, które przeżyły reanimację po zawale serca. Na świecie istniały jeszcze trzy programy badawcze nad doświadczeniem śmierci klinicznej: jeden w USA i dwa w Wielkiej Brytanii, objęły one 562 pacjentów. Wszystkie dały podobne wyniki, ale żaden nadal naukowo nie wytłumaczył zadziwiającego zjawiska.

Bo najważniejszy wniosek z tych programów badawczych jest taki, że doświadczenia śmierci klinicznej, pochodzą z chwili, gdy funkcje mózgowe są całkowicie zatrzymane. Pacjenci pamiętali dokładnie treść rozmów lekarzy i podejmowane czynności w czasie, kiedy ich elektroencefalogram (EEG) był płaski. Żadne halucynacje nie mogłyby być zapamiętane, gdyż kora mózgowa w tym momencie była nieaktywna.

„Będąc z drugiej strony, widziałem moment, kiedy lekarz wyszedł z sali i zakomunikował moim bliskim, że umarłem i teraz trwa tylko procedura odłączania. Słyszałem, jak rodzina rozmawia o moim pogrzebie. Żona mówiła, żeby pochować mnie w ślubnym garniturze.”

Podczas swojego teologicznego śledztwa korzystałem z najbardziej znanych relacji pacjentów po NDE. Pod lupę wziąłem takie światowe bestsellery jak Trafiona przez piorun Glorii Polo, Niebo istnieje naprawdę Coltona Burbo, Dowód Ebena Alexandra, Przejście Piotra Kalinowskiego, Byłem w niebie Richarda Sigmunda oraz wielu innych. Korzystałem także z badań autorstwa Raymonda Moody’ego (Życie po życiu), Pima van Lommela (Wieczna świadomość) oraz opracowań Antoniego Socciego (Ci, którzy wrócili z zaświatów) oraz Johna Burkego (Zobaczyć niebo).

Osobiście spotkałem się także z pacjentami, przeprowadziłem wywiady oraz zebrałem dokumentację medyczną. Czy świadkowie życia po śmierci mówią prawdę?

Ćwiczenia duchowe – sposób na owocne życie w przyjaźni z Bogiem.

„Święty Klaudiusz de la Colombière w swoim Dzienniku duchowym często wspominał łaski, jakie otrzymał od Boga, odprawiając rekolekcje metodą św. Ignacego Loyoli. Podobne doświadczenie miało wielu innych świętych, jak św. Franciszek Ksawery, św. Teresa z Lisieux czy św. Faustyna Kowalska. Warto wejść na tę drogę odnowy naszego życia wiary we wspólnocie Kościoła, w którym święci są dla szukających Boga jak gwiazdy prowadzące w nocy pielgrzymów” – fragment wstępu.

Autor przybliża nam barwną biografię św. Ignacego Loyoli i wprowadza w metodę modlitwy baskijskiego założyciela Towarzystwa Jezusowego. Zagłębiając się w nią, przekonujemy się, że odprawienie Ćwiczeń duchowych to środek do poznania siebie i stania się lepszym dla bliźnich. Nade wszystko jednak – jest to okazja do spotkania z żywą miłością Boga.

Tom Wiara i niewiara. Literackie realizacje wobec doświadczenia Zagłady jest zbiorem dwunastu szkiców prezentujących wyniki badań nad powstałą w latach 1939—2018 literaturą polską. [...] Autorzy opracowań eksplorują zarówno twórczość autorów, którym poświęcono wiele miejsca, jak i teksty zupełnie nowe (np. powstająca po 2000 roku literatura dla dzieci i młodzieży) - nie wyczerpują zagadnienia [...], ale otwierają nowe perspektywy badawcze i wskazują wątki, które warto podjąć w przyszłości.

Główna teza badawcza niniejszej publikacji dotyczy aspektów bezpośrednich i pośrednich źródeł inspiracji dla kościelnego prawa konstytucyjnego i publicznego.

Jednym z celów promulgowania Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 r. było przeniesienie soborowej eklezjologii na język prawny. Wynika z tego, że Sobór Watykański II był bezpośrednim źródłem inspiracji dla prawa kanonicznego, w tym także dla kościelnego prawa konstytucyjnego i publicznego.

W książce usystematyzowano zagadnienia, które Podejmował Prymas na Soborze, zestawiono ich z nauczaniem zawartym w konstytucjach, dekretach i deklaracjach Soboru oraz dokumentami posoborowymi.

Spośród 32 tomów akt soborowych wybrane zostały dokumenty bezpośrednio odnoszące się do działalności S. kard. Wyszyńskiego. Są wśród nich nie tylko akty nominacji do różnych gremiów Soboru, ale przede wszystkim 2 wota (warszawskie i gnieźnieńskie), 9 spisanych wystąpień na posiedzeniach Komisji Centralnej, 11 spisanych wypowiedzi w Auli soborowej i 2 pisemne uwagi. Oprócz tych dokumentów nieocenionym źródłem archiwalnym są osobiste notatki Prymasa, stanowiące rodzaj pamiętnika i kalendarium wydarzeń soborowych.

Publikacja to zbiór felietonów, gdzie odkrywamy różnorodność opisywanych wątków, za którymi stoją bardzo konkretni ludzie, często autorytety sceny życia społecznego i kościelnego, ale także zwykli obywatele, lokalne społeczności, których losy nie powinny umykać w perspektywie duszpasterskiego oddziaływania. Częścią całości publikacji są także fotografie zrobione przez samego autora. To uchwycone okiem reportera chwile, bo przecież do całości felietonowego stylu należy także znalezienie takiej symbolicznej sceny zamkniętej kadrem, by ona też mówiła o tym, co jest ważne tu i teraz. Lektura pomaga odkryć ważne tematy życia i przekonać się, że poszukiwanie odpowiedzi na to, co ważne, jest procesem wnikliwej obserwacji i namysłu.

Reforma klasztoru chełmińskiego odbywała się niejako na ruinach, gdyż młode pokolenie nie zastało tam już ani jednej starej benedyktynki, od której mogłoby się uczyć tradycji swojego zakonu. Formacja przez starsze pokolenie prowadziłaby do odnowy typu ewolucyjnego; tu jednak nie była możliwa. Pozostawał więc typ odnowy rewolucyjny, odnowa od zera: tekst reguły – i konieczność zinterpretowania go wedle własnych pojęć, a więc w duchu epoki. Ponieważ zaś wyrazicielami tego ducha byli jezuici, ich to prawnicy i mistrzowie duchowości pomagali w tej interpretacji.

Zacząć trzeba oczywiście od przedstawienia mentalno-prawnego tła epoki, mamy więc do czynienia z umysłowością renesansu. Była to przede wszystkim postawa człowieka zauroczonego wprawdzie nowymi odkryciami i możliwościami, ale też zarazem wielbiącego rzeczy i autorytety stare, tyle że nie te wczorajsze, ale te sprzed wielu wieków. Była to postawa bezbrzeżnego entuzjazmu, lekceważącego trudności i nie uznającego rzeczy niemożliwych, ale też nie uznającego połowiczności w dążeniu do celu. Cel oczywiście mógł być różny: świecki lub religijny, doczesny lub wieczny, ale sposób dążenia był analogiczny. Uważano, że wszystko jest dla człowieka możliwe, byleby wiedział, jak się to robi: stąd płynął kult nauki, prawideł i metody. Człowiek tak widzący świat musiał oczywiście dokonać jakiegoś przesiewu swoich dotychczasowych autorytetów, i dokonywał ich na zasadzie powrotu do źródeł: autorytet im starszy, tym lepszy. Dla myśli świeckiej, dla literatury takim źródłem była kultura starożytna, stąd nawrót do niej; dla teologii było nim Pismo Święte, stąd w XVI wieku gwałtowny rozwój studiów biblijnych, a zwłaszcza filologii języków biblijnych. Ten właśnie entuzjastyczny kult prawa, źródeł i metody, zastosowany do życia Kościoła, zaowocował na Soborze Trydenckim, po pierwsze, świetnym sprecyzowaniem nauki katolickiej, we wszystkich jej punktach zakwestionowanych przez protestantów, a po drugie, rozmnożeniem i uściśleniem praw i przepisów dotyczących w ogóle życia kościelnego, w tym także – wszelkiego życia zakonnego. Odtąd uważano, że świętość, jak każdy inny cel, jest możliwa i osiągalna, wręcz w zasięgu ręki, byleby wiedzieć, jak się do niej dąży, i mieć odpowiednią motywację. Potrzebna więc była formacja intelektualna, dostarczająca motywów działania – i potrzebne było możliwie drobiazgowe uściślenie przepisów, sformułowanie ich w sposób jasny i niepozostawiający wątpliwości. Z tej mentalności, zastosowanej do życia wewnętrznego, wynikała z kolei duchowość epoki reformy. Życie modlitwy zostało poddane tym samym prawidłom. Opierało się na podbudowie intelektualnej: człowiek powinien być tak uformowany, żeby przede wszystkim rozumiał, dlaczego się modli, a następnie wiedział, jak ma to robić. Toteż w ówczesnym życiu modlitwy królowała metoda: zwłaszcza zmetodyzowane rozmyślanie, podczas którego należało rozbijać temat na punkty i podpunkty, i przechodzić kolejno cały schemat, aż do wniosków praktycznych. Bardzo wielu uważało, że to jest jedyna droga do kontemplacji i świętości.

Na styku duchowości i praktyki życia znajduje się prawodawstwo zakonne. Tu królowała w końcu XVI wieku przede wszystkim idea reformy. Tą ideą epoka żyła; ona była motorem tak wszelkich ustaw ogólnego prawa kościelnego, jak i wewnętrznej odnowy poszczególnych zakonów, a rozszerzając się na społeczeństwo, spowodowała ciekawe zjawisko: w ostatnim dwudziestoleciu XVI wieku bardzo wyraźnie robiono rozróżnienie między klasztorami już zreformowanymi i jeszcze niezreformowanymi, a skutkiem tego rozróżnienia była nie tylko sława, ale i napływ kandydatek. Jakkolwiek normalnie przedtem i potem polskie klasztory żeńskie miały rekrutację w ogromnej większości miejscową, jednak w tym właśnie okresie znane są wypadki podróżowania kandydatek przez całą niemal szerokość i długość Rzeczypospolitej do „zreformowanego” klasztoru, chociaż po drodze bliżej było do kilku jeszcze niezreformowanych. A jeśli takie pojęcia były obecne w społeczeństwie świeckim, tym żywszy oczywiście był zapał do nowego życia i nowych praktyk w samych reformujących się środowiskach zakonnych. Jak widać, reforma zakonna w stylu renesansowym nie była gorliwszym niż dotąd przestrzeganiem tego, co w kwestii zachowywania reguły przekazało pokolenie poprzednie, ale była przede wszystkim sięgnięciem (niejako ponad głowami wielu pokoleń poprzednich) raz jeszcze do źródeł, czyli do pierwotnego tekstu reguły. Stąd pierwszym jej krokiem było przypomnienie pierwotnych ustaw. I na ogół okazywało się, że tekst reguły po prostu z danej biblioteki zniknął i że ostatnie przed reformą pokolenia w ogóle go nie znały, żyjąc według przekazywanych ustnie tradycji i nauk... / Małgorzata Borkowska OSB, fragment Wstępu /

"W niniejszej książce, na podstawie dokumentów i świadectw, podjąłem próbę rekonstrukcji „polowania” na kardynała George’a Pella, które było częścią większej operacji, obliczonej na „demontaż” Kościoła katolickiego. Nie mam wątpliwości, że werdykt ławy przysięgłych i wyrok sądu apelacyjnego nie były „sądową pomyłką”, lecz przejawem nienawiści na tle religijnym i potwornym dowodem wojny z chrześcijaństwem".