Życie kapłańskie i zakonne

Istnienie analogii - a może raczej jej konieczność - jest czymś oczywistym, ale i tajemniczym. Dopatrujemy się pokrewieństw, szukamy ich i odnajdujemy je w najrozmaitszych obszarach naszego życia. Czerpie z tego nie tylko nasza wyobraźnia, ale i nasze myślenie. W pewnym sensie wszystko jest tu możliwe. Rzec by można, iż im bardziej oryginalny lub nieprawdopodobny związek czy połączenie, tym lepiej. Zawsze jest to okazja i przykład ukazania wielkości oraz transcendentności ludzkiego myślenia - a może nawet wyraz kryjącej się w głębi naszych serc tęsknoty za jednoczesnym ogarnięciem całej rzeczywistości, w której żyjemy - jakieś pragnienie uniwersalnej syntezy. Nie można zatem wykluczyć, że muzyka Chopina jest w jakiś sposób spokrewniona z Regułą św. Benedykta.
I nie tyle chodziłoby tu o przekonanie kogokolwiek do tak czy inaczej rozumianej „benedyktyńskości” muzyki Chopina, ale raczej ukazanie podobieństw i bliskości tych dwóch, tak odmiennych - i tak wybitnych zarazem - tworów ludzkiego ducha.
Powszechność wyrażająca i aktualizująca się w tym, co szczególne - oto właśnie wspólna płaszczyzna muzyki Chopina i przesłania św. Benedykta - charyzmatycznej konkretyzacji uniwersalnego przesłania Kościoła. Jedność i harmonia świata objawia się w wielości poszczególnych form i aspektów zjawisk, istnień i relacji. W jaki sposób to następuje? Jak owa różnorodność znajduje swe dopełnienie we wspomnianej jedności i harmonii? Odpowiedź na to pytanie nie tylko legitymizuje pokrewieństwo muzyki Chopina z Regułą św. Benedykta. Otwiera drogę do odkrywania wielu, niekiedy zaskakujących analogii, pozwalających w nowy sposób spojrzeć na pojęcia, w obrębie których zwykle poruszamy się poniekąd automatycznie.

Lektura dla kapłanów i świeckich, pragnących oddać życie Matce Bożej i pozwolić się Jej prowadzić. Objawienia udzielane ks. Gobbi, założycielowi Kapłańskiego Ruchu Maryjnego, zakończyły się 31 grudnia 1997 roku.

Czego oczekujemy od kapłanów: pobożności i wrażliwości czy przedsiębiorczości?
Czy rzeczywiście celibat jest tym, co sprawia, że chcemy księży wysłać na Księżyc?

Nowa książka ks. K. Wonsa, napisana w zupełnie innym stylu, o tym, jaki powinien być kapłan XXI wieku.

Reguła św. Benedykta to fundament życia mniszego w Kościele zachodnim już od kilkunastu stuleci. Jednak w ciągu tak długiego czasu nic nie straciła na wartości. Następujące po sobie pokolenia mnichów i mniszek nadal dostrzegają w niej urzekający i zawsze aktualny sposób życia, realizację chrześcijańskiego ideału naśladowania Chrystusa przez postępowanie pełne umiaru, zaproponowane przez Mistrza odznaczającego się umiłowaniem Boga nade wszystko i głęboką, nadprzyrodzoną mądrością. Mistrzowie życia duchowego, zarówno znani z imienia, jak i anonimowi, pozostawili wiele reguł, ale żadna z nich nie zdobyła takiej popularności ani nie odegrała takiej roli jako żywa norma dla żywych ludzi. Reguła benedyktyńska „wyrasta” z doświadczenia wielkiego człowieka, który głęboko przeżył treść Ewangelii i pragnął podzielić się swym doświadczeniem z innymi, aby także oni osobiście zetknęli się z Chrystusem we wspólnocie zakonnej
Reguła św. Benedykta pozwala nam również najpewniej poznać osobowość świętego Autora, którego życie znamy z II księgi Dialogów św. Grzegorza Wielkiego. Jednak tekst św. Papieża reprezentuje formę literacką odpowiadającą ówczesnej epoce, jest dziełem przede wszystkim budującym: szczegóły historyczne i biograficzne mają na celu ukazać duchową wielkość opisywanej postaci. Dialogi nie są opracowaniem historycznym, opartym na gruntownie badanych dokumentach, mimo że św. Grzegorz starał się rzetelnie przekazać informacje o życiu św. Benedykta. O ile dawniej było rzeczą oczywistą, że św. Grzegorz Wielki uważał Regułę św. Benedykta za podstawową normę życia zakonnego, o tyle nowsze badania zwracają naszą uwagę na fakt, że w tekstach św. Grzegorza występują inne zwyczaje zakonne i inne rozwiązania kwestii związanych z dyscypliną mniszą, niż podaje Reguła św. Benedykta. Na pewno św. Grzegorz wiedział o Regule św. Benedykta i bardzo ją cenił, ale trudno jest nazwać go benedyktynem w dzisiejszym tego słowa znaczeniu. Jest on przedstawicielem zachodniego monastycyzmu, lecz jego teksty nie świadczą, że uważał Regułę za podstawową normę życia zakonnego. Na pewno św. Benedykt jest postacią historyczną i chociaż poza Dialogami św. Grzegorza nie mamy innych przekazów z VI w. o jego życiu i działalności, jednak istnieją i to bardzo stare świadectwa dotyczące kultu. Pewne szczegóły z Dialogów mogą budzić zastrzeżenia historyków, ale na pewno zasadniczy trzon przekazu jest prawdziwy, zarówno działalność, jak i pisma św. Grzegorza świadczą o tym, że bardzo miłował prawdę.

Dyrektorium o posłudze i życiu kapłanów wydane przez Kongregację ds. Duchowieństwa to wznowienie bardzo ważnego dokumentu zarówno dla duszpasterzy, jak i wiernych. Więź wspólnoty zawiązana pomiędzy kapłanami i świeckimi, wsparta autentyczną troską i modlitwą, powinna stać się trwałym fundamentem życia kościoła, do czego szczególną zachętą jest publikowany dokument.

Dokument zachęca: Za naszych czasów, podobnie jak w każdej epoce dziejów «potrzeba Kościołowi głosicieli Ewangelii, znawców ludzkiej natury; tych którzy przenikają tajniki serca współczesnego człowieka, dzielą jego radości i nadzieje, niepokoje i smutki, a jednocześnie są oddani kontemplacji i rozmiłowani w Bogu. Dlatego - mówił Ojciec Święty, mając na uwadze konkretnie rechrystianizację Europy, ale wypowiadając słowa o treści uniwersalnej - potrzebni są nowi święci. Winniśmy prosić Pana, aby umocnił w Kościele ducha świętości i posłał nam nowych świętych, by głosili Ewangelię współczesnemu światu».[15] Trzeba pamiętać, że niemało współczesnych ludzi wytwarza sobie obraz Chrystusa i Kościoła przede wszystkim pod wpływem wyświęconych szafarzy. Coraz bardziej więc konieczne jest, aby dzięki świadectwu prawdziwie ewangelicznego życia byli oni «żywym i przejrzystym obrazem Chrystusa Kapłana».[16] Zbawcze działanie Chrystusa zmierza do dwóch nierozłącznych celów. Z jednej strony przyświeca mu cel, który moglibyśmy nazwać intelektualnym: nauczanie rzesz, które były jak owce nie mające pasterza (por. Mt 9,36), kierowanie ludzkich umysłów ku nawróceniu (por. Mt 4,17). Drugi cel, to poruszanie serc słuchaczy do żalu i pokuty za popełnione grzechy oraz wprowadzanie ich na drogę wiodącą do przyjęcia Bożego przebaczenia. Tak też dzieje się dzisiaj: «wezwanie do nowej ewangelizacji jest nade wszystko wezwaniem do nawrócenia».[17] Kiedy Boże słowo oświeci umysł człowieka i poruszy jego wolę, wyzwalając ją z grzechu, działanie ewangelizacyjne osiąga szczyt w owocnym uczestnictwie w sakramentach, a zwłaszcza w celebracji Eucharystii. Jak uczył Paweł VI «właściwym zadaniem ewangelizującego jest tak wykształcić w wierze, aby ona doprowadziła poszczególnych chrześcijan do sakramentów, jako do sakramentów wiary prawdziwie przeżywanych, a nie do gnuśnego ich przyjmowania lub czucia do nich odrazy».[18] Ewangelizacja obejmuje: zwiastowanie, świadectwo, dialog i służbę, opierając się na połączeniu trzech nierozdzielnych elementów, jakimi są: głoszenie słowa, posługa sakramentalna i przewodzenie wiernym.[19] Nie miałoby sensu przepowiadanie, które by ciągle nie formowało wiernych i nie wiodło do praktyki sakramentów. Pozbawione byłoby sensu też uczestnictwo w sakramentach, oderwane od pełnej akceptacji wiary i zasad moralnych, lub niewypływające ze szczerego nawrócenia serca. Z duszpasterskiego punktu widzenia pierwsze miejsce w porządku działania przysługuje przepowiadaniu.[20] W porządku zamierzenia lub celowości pierwsze miejsce należy przyznać sprawowaniu sakramentów, zwłaszcza pokuty i Eucharystii.[21] celko dzięki harmonijnemu połączeniu obu funkcji można zapewnić integralność duszpasterskiej posługi kapłana i nowej ewangelizacji. (KONGREGACJA DS. DUCHOWIEŃSTWA, Dyrektorium o posłudze i życiu kapłanów Tota Ecclesia, 1,15-21)

Książka jest nowa, ale leżała kilka lat w księgarni stacjonarnej i ma ślady przeglądania (stan ksiązki jest dobry).

Kochałam Jezusa w ciemnościach to fascynująca relacja kapłana o spotkaniu ze świętą z Kalkuty. Dzieląc się anegdotami i osobistymi doświadczeniami, Paul Murray pomaga nam zrozumieć, dlaczego Matka Teresa mogła napisać w jednym ze swoich listów, że jeśli kiedykolwiek będzie świętą, na pewno będzie „świętą od ciemności”.
Ta niezwykle przejmująca książka jest próbą odczytania doświadczenia nocy ciemnej, przez którą przeszła Matka Teresa, w świetle Ewangelii i mistycznej nauki świętego Jana od Krzyża. A ponadto jest także… objawieniem poczucia humoru Matki Teresy!

PAUL MURRAY jest irlandzkim dominikaninem. Obecnie mieszka w Rzymie, gdzie jest wykładowcą literatury i tradycji mistycznej na Uniwersytecie św. Tomasza „Angelicum”. Opublikował m. in. T.S. Eliot and Misticism, a także kilka tomików poetyckich. Nakładem wydawnictwa W drodze ukazała się książka Młode wino dominikańskiej duchowości.

Biografia św. Ludwiki de Marillac

Zebrane myśli Założycielki Sióstr Miłosierdzia, zawierające porady duchowe i organizacyjne dla Zgromadzenia.

Kim jest ksiądz? Kto może zostać księdzem? Jak rozpoznać swoje powołanie? Oto pytania, które młodzi ludzie, i nie tylko, stawiają sobie nie od dziś. Ks. Marc Vaillot, ceniony duszpasterz i kierownik duchowy, w swoim utworze pt.: "Ksiądz - człowiek z ognia, człowiek z miłości", odpowiada na najczęściej poruszane kwestie dotyczące sakramentu kapłaństwa.

książka używana z lekko pożółkłymi stronami

Dlaczego monastycyzm przetrwał? – pyta kardynał Hume – i dlaczego wciąż rodzą się ludzie gotowi poświęcić życie wysławianiu Boga i pracy w Jego służbie bez nagrody czy zaszczytów w tym życiu?

Basil Hume szuka odpowiedzi w postawie i Regule świętego Benedykta. Reguła św. Benedykta ukazuje nam wizję tego, czym mogłoby być życie monastyczne i czym rzeczywiście być może. Jeśli nawet zawahamy się u stóp góry – a chyba często tak bywa – to musimy jednak wznosić oczy ku jej szczytowi. Oczywiście, że jesteśmy „glinianymi naczyniami”, bez wątpienia kruchymi i nieudolnymi, ale „gdy coś zbyt trudne będzie dla naszej natury, prośmy wówczas Pana, by kazał łasce swojej przyjść nam z pomocą” (RegBen Prol)”.
Według Hume’a święty Benedykt zostawił przesłanie nie tylko dla osób zakonnych, lecz dla nas wszystkich: „Nie, nie jest twoim powołaniem zostać mnichem, ale w mojej Regule znajdziesz stare jak świat zasady, które możesz uznać za swoje własne i które mogą ci pomóc uświadomić sobie, że twoje życie – wszystko, co robisz i wszystko, co ci się zdarza – jest służbą Bożą”.
Pochwała Benedykta jest zbiorem dziesięciu najważniejszych wystąpień Hume’a poświęconych św. Benedyktowi, poprzedza je krótki życiorys Patriarchy.

O tym, jak grupa zakonników pokochała siostrę Ubóstwo i głosi Chrystusa w nowojorskiej dzielnicy nędzy...

Franciszkanie Odnowy (w Polsce nazywani Braćmi z Bronksu) to wspólnota zakonna założona w 1987 roku w Stanach Zjednoczonych przez ośmiu kapucynów, którzy zapragnęli żyć w sposób bardziej radykalny, na wzór pierwotnych pouczeń św. Franciszka. Praca fizyczna, prawdziwe ubóstwo, dojrzała i trwała czystość, czynne i odpowiedzialne posłuszeństwo oraz życie skierowane na pomoc najbiedniejszym i najbardziej potrzebującym są zasadami tej odnowy. Bracia głoszą Słowo Boże i pracują z ubogimi i odrzuconymi przez społeczeństwo w nowojorskim Bronksie.

Książka znanego francuskiego dziennikarza Luca Adriana w barwny sposób opowiada o codzienności tej młodej wspólnoty. Szczególnie cenne są świadectwa nawróceń i działania Boga w ich życiu. Opowieści Braci spisane są na wzór Kwiatków świętego Franciszka. Uzupełniają je fotografie, ukazujące wspólnotę w codziennym życiu.

Książka omawia dzieje i duchowość klasztorów żeńskich w epoce Pierwszej Rzeczpospolitej - od drugiej połowy XV do końca XVIII wieku. Publikacja nie ma charakteru ściśle naukowego, jednak nie pozwala sobie na dowolność i ściśle trzyma się źródeł. Jest ona bogatym kompendium wiedzy o zakonach norbertanek, benedyktynek, karmelitanek bosych, wizytek i kanoniczek Ducha Świętego. Podejmując lekturę Mniszek, Czytelnik zapozna się z realiami życia klasztornego, ukazanymi na tle historycznym, a także z sylwetkami najbardziej zasłużonych sióstr zakonnych.

Książka ta nosi tytuł "mniszki" a nie "mistyczki" pierwszej Rzeczpospolitej. Ekstazy, wizje, łaski nadzwyczajne, są niższe od spokojnego trwania w Bogu, od rozkoszowania się Nim w uciszonym sercu. Ponieważ jednak w Polsce mistyka skojarzyła się ze swymi fenomenami, wybieram niniejszy tytuł. Nie wysuwam żadnych hipotez. Uważny czytelnik potrafi sam wysnuć wnioski.
Jadwiga Stabińska OSBap

Wspólnota z Taize to jedna z najbardziej zdumiewających inicjatyw XX wieku. Jej pomysłodawcą i założycielem był młody Szwajcar, brat Roger, który w latach czterdziestych - w samym środku wojny - przybył do Francji, by zrealizować swoją ideę w niewielkiej burgundzkiej wiosce. Obecnie do zgromadzenia należą katolicy, protestanci i anglikanie trzydziestu narodowości. Charyzma brata Rogera, jego śmiałe pomysły i przyjazne kontakty sprawiły, że Wspólnota stała się mostem między podzielonymi wyznaniami.

Każdą egzystencję można porównać z wypuszczoną strzałą: tak jak ważne jest namierzenie celu, tak również konieczne jest zdecydowane zmierzanie osoby ku celowi, jaki sobie wyznaczyła.”
A jaki cel Ty sobie wyznaczyłeś?
Czym dla Ciebie jest kapłaństwo?
Odkrywanie głębokiego i żywego związku między Słowem a życiem duchowym bywa niekiedy bardzo trudne w naszym codziennym życiu. Prezentowane w niniejszej książce rozważania kardynała Martiniego i jego współpracowników mogą stać się dla Ciebie okazją do zatrzymania się. Odkryj na nowo tajemnicę Słowa, które nie jest „martwą literą”, ale „źródłem wody żywej.” Wystarczy podejść i zaczerpnąć…

Straty, jakich doznały zakony w okresie zniewolenia komunistycznego były znaczne. Inwigilacja, łamanie ludzkich sumień, niszczenie podstaw materialnych przez likwidacje domów czy przejmowanie własności zakonnych, a także próby ograniczenia działalności duszpasterskiej należały do typowych form represji.

Działania Służby Bezpieczeństwa wobec Kościoła katolickiego na przestrzeni 45 lat znamionowała bezwzględność, determinacja wynikająca z poleceń partii i nienawiść do religii. Mimo znacznych nakładów środków, angażowania tysięcy ludzi i przemyślanych metod operacyjnych, bezpiece nie udało się zniszczyć Kościoła. W obliczu tych prób okazał się on znaczącą siłą, głosicielem niezmiennych praw boskich i oparciem dla opozycji.

Kronika klasztoru wadowickiego jest obrazem życia wspólnoty zakonnej. Życie to było ściśle związane z tym, co działo się w Wadowicach i pobliskich miejscowościach. Rozmaite potrzeby związane z codziennym funkcjonowaniem nowego klasztoru, a potem wydarzenia niesione przez wojnę zmuszały zakonników do korzystania z pomocy wadowiczan. Ze zwięzłych notatek kronikarskich można odczytać, jakim wsparciem duchowym dla środowiska tego miasta i okolic były posługa i świadectwo życia św. Rafała Kalinowskiego, bł. Alfonsa Mazurka, sł. Bożego Anzelma Gądka i wielu innych wspaniałych zakonników.

Książka jest nowa, ale leżała kilka lat w księgarni stacjonarnej i ma ślady przeglądania (stan ksiązki jest dobry).

Rozpoczyna się rok, ogłoszony przez Ojca Świętego Rokiem Kapłaństwa. „Oto jestem” – to słowa skierowane przez Samuela do Pana Boga. Jak Samuel udał się do kapłana Helego, tak i czytelnik, jest zachęcany przez autora, by rozeznając swoje powołanie – oprócz żarliwej modlitwy – posłuchał świadectw Czcigodnych Biskupów, Księży, Ojców zakonnych o ich drodze do kapłaństwa. Czytając niniejszą książkę, można przekonać się, że drogi te były różne.

"Bracia czyńcie dobro" – nauczał św. Jan Boży, założyciel Zakonu Braci Miłosierdzia, dziś noszącego nazwę Zakon Szpitalny św. Jana Bożego. Jego członkowie, bonifratrzy, zgodnie z tym zawołaniem pełnią od wieków swą posługę na rzecz cierpiących na całym świecie. Św. Jan Boży przekonywał, że radość płynąca z dawania siebie bliźnim jest znacznie większa niż radość brania od innych. Miłosierdzie stało się podstawą bonifraterskiego charyzmatu. Prowadzone przez Zakon szpitale, domy opieki nad chorymi i osobami w podeszłym wieku, a także apteki są nie tylko bardzo nowoczesne, ale też od wieków zasłużenie cieszą się znakomitą opinią. Rok 2009 wyznacza 400-lecie działalności bonifratrów na ziemiach polskich; najpierw osiedlili się w Krakowie. Album „Bonifratrzy. Z Andaluzji do Polski” prowadzi nas od korzeni Zakonu w Granadzie, Sewilli i Jerez poprzez chlubne dzieje w Polsce.

Zbiór studiów nad sławnym opactwem św. Piotra w Cluny autorstwa jednego z największych znawców tematu - prof. Glauco M. Cantarelli z Bolonii. Opactwo w Cluny, którego 1100. rocznicę fundacji obchodzimy w tym roku, obrosło wieloma legendami. Książka prof. Cantarelli pozwala spojrzeć na wszystko w nowym świetle.

Dlaczego pewne Instytuty zakonne przeżywają rozkwit, a inne zamierają? Co decyduje o życiu lub śmierci wspólnoty zakonnej? Czy istnieją kryteria pozwalające rozeznać ich „parabolę życia” Instytutu? Te i podobne pytania jak „dyżurny temat” wracają w salach kapituł, synodów, na klasztornych korytarzach, w prywatnych rozmowach. Coraz więcej wspólnot zakonnych, także w Polsce, z pewnym niepokojem spogląda w przyszłość i zadaje sobie pytanie: Co będzie za kilkadziesiąt lat? Nie chodzi jedynie o liczbę powołań gwarantującą przetrwanie. Jeszcze bardziej chodzi o jakość życia gwarantującą wierność Ewangelii i wizji charyzmatycznej Instytutu.

Tytuły konferencji:

1. Punkt wyjścia w rozeznawaniu: Po co życie konsekrowane? 43 min.
2. Parabola życia wspólnoty zakonnej i jej punkt krytyczny:
rozwój, zamieranie, kryteria rozeznawania 46 min.
3. Pierwsze kryterium: charyzmat 46 min.
4. Drugie kryterium: wspólnota 53 min.
5. Trzecie kryterium: program życia i misji 44 min.
6. Czwarte kryterium: administracja i jej potrzeby 48 min.

Całkowity czas: 4 godz. 40 min.