Gar’Ingawi. Wyspa Szczęśliwa

Opis

Nowe wydanie jednej z najbardziej oryginalnych książek s. Małgorzaty Borkowskiej OSB pt. Gar’Ingawi. Wyspa Szczęśliwa to proza głęboko symboliczna, rozpisana w formie przypowieści o świecie, w którym sensem życia nie jest działanie, lecz wytrwałe oczekiwanie – i wierność.
Autorka, znana z błyskotliwych analiz duchowości monastycznej, tym razem sięga po formę literackiej baśni, by opowiedzieć o wspólnocie zamieszkującej tajemniczą Wyspę – miejscu zawieszonym pomiędzy codziennością a tym, co ostateczne. Lud tej krainy nie zna pośpiechu, nie buduje imperiów, nie szuka nowych rozwiązań – trwa w czujnym oczekiwaniu na coś, co już raz się wydarzyło i co ma powrócić. Cała rzeczywistość – pieśni, rytuały, pamięć przodków – obraca się wokół jednego: Powrotu.
Akcja książki rozgrywa się na wyspie, gdzie życie ludzi – nazwanych po prostu „Ludem” – toczy się w rytmie niezmiennego oczekiwania na tajemniczą postać zwaną Or. Or jest kimś więcej niż tylko bohaterem dawnych przekazów – staje się figurą nadziei, obecności, która objawia się raz na wiele pokoleń, by przejść przez wyspę ze wschodu na zachód i zniknąć we mgle. Tylko nieliczni go widzieli. Reszta trwa – dzień po dniu, pokolenie po pokoleniu – w nadziei, że „może dziś”, że „może jutro”. To oczekiwanie nie jest bierne ani powierzchowne. Jest rytuałem życia, aktem wiary, który kształtuje tożsamość, relacje i pieśni.
W tym świecie ciszy i cierpliwości pojawia się jednak zagrożenie. Kiedy pewnego dnia na Wyspę przybywa sześciu Obcych – postaci barwnych, imponujących, milczących – rozpoczyna się dramat wspólnoty. Czy można rozpoznać fałszywy znak? Czy można pomylić złudzenie z prawdą? I co stanie się z Ludem, który na chwilę porzucił swoją drogę?
Gar’Ingawi. Wyspa Szczęśliwa to opowieść, która nie daje gotowych odpowiedzi. Nie wskazuje palcem, nie moralizuje, nie objaśnia nadmiernie symboli. Przeciwnie – tworzy przestrzeń do kontemplacji i osobistej lektury. Każda postać, od starca Dejno po dziecięcego Taguna, niesie w sobie pytanie o granicę między wiernością a łatwą nadzieją, między trwaniem a ucieczką w iluzję. Książka porusza głęboko współczesne tematy – rozpoznawania fałszywych mesjaszy, duchowej powierzchowności, kompromisów zawieranych z własnym sumieniem – ale czyni to w języku poezji, obrazu i ciszy.
Jedną z największych wartości tej opowieści jest jej forma. Styl s. Małgorzaty Borkowskiej OSB jest niezwykle spójny, rytmiczny, pełen muzyki i światła. Autorka tworzy własne słownictwo i pieśni, które brzmią jak cytaty z nieistniejących mitów. Pieśni Szczęśliwych i Pieśni Nieszczęśliwych, obrzędy pogrzebowe i znaki ognia – to wszystko buduje narrację bogatszą niż sama akcja. Czytelnik nie tylko poznaje losy Ludu, ale wręcz wchodzi w ich rytm: zaczyna czytać w innym tempie, widzieć więcej w detalach, słyszeć szept brzóz rosnących wzdłuż Drogi Ora.
Warto podkreślić, że Gar’Ingawi. Wyspa Szczęśliwa to książka niezwykle aktualna, mimo że całkowicie wolna od publicystyki. Mówi o kryzysach tożsamości, o przemijaniu autorytetów, o milczeniu prawdziwych znaków i nadmiarze fałszywych. W czasach powszechnego przyspieszenia i duchowego rozproszenia przypomina, że nie wszystko musi przyjść natychmiast – że są dobra, które trzeba wyczekać, nie wiedząc, kiedy się pojawią i jak będą wyglądać.
To także propozycja dla tych, którzy szukają innego rodzaju literatury religijnej: nie poradnika, nie wykładu, lecz zaproszenia do wewnętrznej drogi. Opowieść nie wskazuje rozwiązania, lecz otwiera przestrzeń na pytania – i właśnie dzięki temu nie przestaje działać na wyobraźnię jeszcze długo po zamknięciu książki.