Teologia

Wśród ksiąg należących do Pontyfikału Rzymskiego dwie dotyczą sakramentów, których zwyczajnym szafarzem jest biskup: De Ordinatione i Ordo Confirmationis. Natomiast inne zawierają obrzędy, którym z zasady przewodniczy biskup, ale za jego zgodą mogą być sprawowane także przez prezbiterów.

Książka „Pontyfikał Rzymski Pawła VI” ukazuje proces powstawania każdej jego części zgodnie z chronologią ukazywania się w formie typicznej w latach 1968-1977. W każdym rozdziale jest podany zarys rozwoju danych obrzędów do Vaticanum II, następnie opis przebiegu prac redakcyjnych nad księgą i jej ogólna charakterystyka. Znaczną część opracowania stanowi prezentacja odnowionych obrzędów. Załączony wykaz źródeł oraz ogólna i szczegółowa literatura mają pomóc czytelnikowi w bardziej szczegółowym poznaniu Pontyfikału jako księgi, którą posługuje się biskup w czasie celebracji liturgii.

Ze Wstępu

Dzisiaj, kiedy od Soboru Watykańskiego II minęło ponad pięćdziesiąt lat, niewielu jest teologów, którzy to wydarzenie pamiętają, a jeszcze mniej tych, którzy brali w nim udział. H. Kung i J. Ratzinger byli na soborze i żyją do dzisiaj. Tak naprawdę, całe ich późniejsze życie było związane z tym, co wydarzyło się na soborze. Ich teologia, patrzenie na Kościół, książki, artykuły to wszystko było zakotwiczone w tym, czego doświadczyli na Vaticanum II. Nie można zrozumieć Kunga i Ratzingera bez soboru. Ale też można z odwagą powiedzieć, że nie można właściwie i w pełni zrozumieć soboru, tego co wydarzyło się na nim i co jest dzisiaj, bez tych dwóch wtedy młodych, a dzisiaj dojrzałych i wielkich teologów.

"Na całym świecie istnieje bardzo wiele naukowych i popularnych opracowań dotyczących życia i dzieła Jezusa Chrystusa. Do najważniejszych należy niewątpliwie dzieło Josepha Ratzingera/Benedykta XVI: Jezus z Nazaretu. W dziele tym Papież podejmuje tematykę chrystologiczną w ujęciu dogmatycznym i historiozbawczym. Jego nauka z odniesieniem całej rzeczywistości do Jezusa Chrystusa nabiera istotnego znaczenia w czasach dzisiejszego "arianizmu", a nawet jakiejś "chrystofobii" . Rozumiemy zatem dlaczego Benedykt XVI tematyce chrystologicznej poświęcił nawet ostatnie lata pontyfikatu. W niniejszym opracowaniu chciałem przede wszystkim dokonać analizy nauki Benedykta XVI o Jezusie Chrystusie i jako osobowym spełnieniu wszechbytu. Temat Jezusa Chrystusa jest dla tego Teologa wyjątkowy, a jego refleksje podkreślają jedyność i powszechność Zbawiciela." z Wprowadzenia

Rafał Jakub Pastwa zagadnienie obecności problematyki ekologicznej w mediach czyni głównym przedmiotem zainteresowania w swojej książce. Koncentruje się on na głównych katolickich tygodniach opinii, które docierają do setek tysięcy czytelników w naszym kraju i mają możliwość kształtowania ich poglądów i przekonań. Prezentując w określony sposób różne tematy dotyczące relacji między człowiekiem i środowiskiem naturalnym, mogą wzmacniać postawy proekologiczne oraz kształtować rozwiniętą świadomość problemów związanych z ochroną środowiska i moralnymi zobowiązaniami człowieka wobec świata natury.

Publikacja została podzielona na dwie części. Pierwsza koncentruje się na podstawach bioetyki inspiracji katolickiej. Po ogólnej prezentacji historii bioetyki zostaje zobrazowany kryzys w poszanowaniu ludzkiego życia we współczesnym świecie oraz odpowiedź nań Kościoła katolickiego, zatroskanego o godność osobową każdego człowieka, a następnie rożne wymiary związku bioetyki z katolicką myślą filozoficzną i teologiczną. Zostaje tu więc podkreślone odniesienie bioetyki do postaw wiary, w której człowiek uznaje prymat Boga w swoim życiu, a następnie do refleksji filozoficznej i teologicznej, zwłaszcza teologicznomoralnej, stanowiącej fundament refleksji bioetycznej. W części drugiej zostają omówione ważniejsze aspekty katolickiej bioetyki szczegółowej, przeważnie w kontekście podstaw aksjologicznych o charakterze filozoficznym i teologicznym. Tę część otwiera syntetyczna prezentacja kwestii bioetycznych obecnych w Katechizmie Kościoła katolickiego. W dalszej kolejności przedmiotem analiz są zagadnienia związane z zaangażowaniem Kościoła w troskę o zdrowie człowieka oraz problematyka etyczna w duszpasterstwie rodzin. Praktycznym uzupełnieniem tej problematyki są zagadnienia związane z posługą lekarza rodzinnego. Publikację zamyka omówienie dwóch fundamentalnych kwestii bioetycznych, a mianowicie katolickie ujęcie obowiązku troski o ludzkie życie oraz stanowisko bioetyki katolickiej w kwestii eksperymentów medycznych.

Czym jest oczyszczenie Kościoła? Czy potrzebujemy nowego Exodusu – wyjścia z niewoli? Czy Fatima to proroctwo na nasze czasy?

Wielu wielkich świętych i proroków Kościoła zapowiadało, że nadejdzie czas prawdziwego oczyszczenia. Co ważne, nie powinniśmy się tego bać. Bóg nie jest tylko Początkiem, któremu historia wypadła z rąk. Jest Alfą i Omegą, czyli dopełnieniem dziejów.

Grzech ciężki jest zaś według tego samego katechizmu katolickiego tylko wtedy, gdy ktoś z całą świadomością przekracza przykazanie Boże lub kościelne w rzeczy ważnej. Trzech więc warunków potrzeba do istoty grzechu ciężkiego. Musi człowiek najpierw przykazania Boże poznać. Musi je przestąpić w rzeczy ważnej. Po trzecie musi je przestąpić całkiem dobrowolnie, czyli z zupełnym zgodzeniem się swojej woli. Gdzie brak choćby jednego z tych trzech warunków, tam nie ma winy ciężkiej i za taki czyn nie może być wiecznego potępienia z szatanami w piekle.

Książka ma na celu ukazanie idei proegzystencji (czyli bycia „dla” innych) w nauczaniu arcybiskupa Alfonsa Nossola. Kluczem ujęcia tematu jest tutaj człowiek, który najpierw czerpie ze wzoru proegzystencji, jakim jest Chrystus, a następnie realizuje drogę bycia „dla” innych, podejmując ścieżkę, którą z powodzeniem szli święci oraz Maryja. Każdy może wybrać i wprowadzić w życie konkretny styl proegzystencji. Praktyka realizacji tej postawy może, w założeniu Nossola, dotyczyć różnych form aktywności zawodowej, sfery życia rodzinnego czy też ogólnospołecznego.

Pod stopami Kościoła prezentuje historię wieloletniego dialogu Klary z przedstawicielami Stolicy Apostolskiej, w trakcie którego dochodziło do licznych sporów o wizję żeńskiego życia mniszego i charyzmatycznej nowości powołania do życia w świętej jedności i najwyższym ubóstwie. Pragnieniem Świętej Klary z Asyżu było, aby siostry pozostawały „zawsze poddane pod stopami świętego Kościoła i ugruntowane w wierze katolickiej i stale zachowywały ubóstwo i pokorę Pana naszego Jezusa Chrystusa i Jego Najświętszej Matki oraz świętą Ewangelię”. Tymi słowami, wyjętymi z Reguły Świętego Franciszka, kończy ona Formę życia napisaną dla wspólnoty z San Damiano. Siostry dążąc do realizacji powołania do życia ewangelicznego, mają posłusznie poddać się rozeznaniu i decyzjom Kościoła.

Trzeci tom mistycznego dziennika Luisy Piccarrety odsłania dalszy ciąg niezwykłej, intymnej zażyłości włoskiej mistyczki z Jezusem. Jest zapisem mistycznych spotkań z lat 1899- 1900, świadectwem wizji, słów i orędzi Jezusa oraz podejmowanego przez Luisę wielkiego dzieła cierpienia. Dzięki nadprzyrodzonej łasce Luisa wnika głębiej w sens krzyża, posłuszeństwa, czystości, tajemnicy Kościoła, który niejednokrotnie zostaje jej ukazany jako pełen nieczystości, słabości, zdrady, wzbudzających gniew Tego, który jest jego Głową. Nie wiemy, których czasów dotyczyły wizje Luisy, ale z pewnością, patrząc na to, co dzieje się wokół nas i w nas samych, możemy stwierdzić ich porażającą aktualność.

Ta fascynująca książka bierze na cel 5 cudów eucharystycznych – Lanciano (VIII w.), Buenos Aires (1992–1994–1996), Tixtla (2006), Sokółka (2008), Legnica (2013) – będących przedmiotem specjalistycznych badań dokonanych przez grono ekspertów, którzy posłużyli się najnowszymi metodami rodem z medycyny sądowej. Rezultat owego klinicznego obrazu, składającego się z różnych analiz, testów laboratoryjnych, badań histologicznych i genetycznych niewytłumaczalnych i tajemniczych tkanek, jest zadziwiający. W jego objaśnieniu pomocą służy nam znany kardiolog Franco Serafini. W kolejnych nadzwyczajnych wydarzeniach porównuje ich naukowe dossier z Płótnami Męki i odsłania przed nami jednakowy wzór, który powtarza się z szokującą regularnością. Po raz pierwszy w historii chrześcijaństwa cuda eucharystyczne mogą przemówić autorytatywnym językiem nauki.

W książce znajdziemy opis ludzkich tkanek, które w niewiarygodny sposób pozostają wciąż żywe w momencie ich pobrania: można postawić konkretną diagnozę, że chodzi o mięsień sercowy i krew w stanie agonalnym. Ku naszemu zdumieniu wszędzie będzie powracać ta sama grupa krwi AB. Przyjrzymy się też osobliwemu, nieuchwytnemu, lecz równocześnie racjonalnemu zachowaniu najbardziej poszukiwanego na świecie DNA.

Autor wnika w tajemnicę Ciała i Krwi, a prowadząc to szczególne śledztwo w obrębie dziedziny, którą sam nazywa „bioteologią czy teologią eksperymentalną i stosowaną”, nieustannie trzyma czytelnika w napięciu i zmusza, by na nowo zweryfikował relację między nauką i wiarą.

Nowa książka Gerharda Lohfinka, znanego niemieckiego egzegety, jest niejako dopełnieniem i kontynuacją 50 listów o wierze. Jak dzisiaj być chrześcijaninem („Jedność”, Kielce 2019). Ale tym razem nie są to listy, czy właściwie maile, lecz zapis intrygującej rozmowy. Rozpoczyna się ona wieczorem i ciągnie się przez całą noc, gdyż jeden z rozmówców, który zatrzymał się na krótki nocleg w czasie służbowej delegacji, musi rankiem ruszać dalej w drogę. Dwoje ludzi z pasją i zaangażowaniem zmaga się z trudnym zagadnieniem: Czego chciał i kim tak naprawdę był Jezus? Jak rozumiał On sam siebie i swoją misję? Czy uważał się za nauczyciela mądrości? Proroka? Mesjasza? A może za kogoś jeszcze większego? Odpowiedzi na te pytania nie znajdziemy jednak w tych wszystkich określeniach i tytułach godnościowych, ponieważ wyłonić się ona może tylko z autentycznych słów oraz czynów Jezusa. Ta fascynująca książka na nowo interpretuje i poddaje refleksji lakoniczne, kategoryczne, czasami wręcz prowokacyjne słowa Mistrza z Nazaretu, a także Jego gesty i działanie w znakach – ową tajemnicę Galilejczyka. Jej atutami obok przystępnej formy dialogu i potocznego języka jest znajomość problematyki i lekkie pióro autora, co sprzyja lekturze.

Życie trwa tylko chwilę. Nie zepsuj tego!

Ksiądz Jan Kaczkowski potrafił rozpalić serca i ostudzić emocje. Nikt tak mądrze jak on nie mówił o współczesnym Kościele, o cierpieniu, potrzebie kochania albo chociaż lubienia ludzi, którzy nas otaczają.

Czy bliskości da się nauczyć? Co to znaczy być przyzwoitym? Dlaczego czasem trudno nie być antyklerykałem? Gdzie jest Bóg, kiedy nasi bliscy cierpią? Czy eutanazja może być alternatywą dla cierpienia?

Odpowiedzi na te oraz setki innych pytań, które znajdujemy w nieznanych tekstach księdza Kaczkowskiego, uczą nas żyć w zgodzie z samym sobą i z nadzieją patrzeć w przyszłość.

Naucz się, jak być naprawdę obecnym: widzieć, słyszeć, dotykać, smakować, upajać się ciągle nowym zapachem chwili!

Chrześcijanin jutra będzie albo mistykiem, albo nie będzie go wcale twierdzi Karl Rahner. Podobnie uważa kard. Jos Tolentino Mendona, zapraszając w zmysłową podróż, której celem jest doświadczenie Boga. Autor udowadnia, że wiara kształtuje się nie tylko przez to, co słyszymy, widzimy i czujemy, ale także przez zapach i smak. Każdy ze zmysłów otwiera nowe przestrzenie poznania i urealnia kontakt człowieka z otaczającym go światem.

Kard. Mendona z niebywałą erudycją uczy, jak czerpać radość z każdej chwili przeżywanej w Bożej obecności.

Książka jest kontynuacją serii Mistyka codzienności. Do tej pory w serii ukazały się: Lubię jak na mnie patrzysz. Światło, piękno, spotkanie.

Książka, którą można porównać jedynie do Twierdzy Antoine'a de Saint-Exupry'ego. Lektura tych stron jest niczym spokojne kroczenie do źródła, aby zakosztować smaku wody, kiedy świat proponuje nam pastylki, które gaszą pragnienie i pozwalają nam zaoszczędzić 53 minuty czasu w tygodniu. Słowa wdzięczności dla portugalskiego kardynała za ten jakże zaskakujący podarunek! Kasper Mariusz Kaproń OFM, Katolicki Uniwersytet św. Pawła w Cochabamba (Boliwia)

Suscipe me, Domine to początek formuły z Reguły św. Benedykta, przeznaczonej na moment składania ślubów monastycznych. W całości brzmi ona następująco: Suscipe me, Domine, secundum eloquium tuum et vivam, et ne confundas me ab expectatione mea – „Przyjmij mnie, Panie, według Twej obietnicy, a żyć będę. I nie zawiedź nadziei mojej” (RB 58, 21). Są to słowa z Psalmu 118 i w trakcie obrzędu profesji monastycznej wypowiada się je po modlitwie konsekracyjnej. Mnich wyraża nimi oddanie siebie Bogu na służbę, zaufanie, że On przyjmie jego profesję. Ślubujący wierzy, że będzie w stanie je wypełnić tylko z pomocą łaski Bożej, dlatego całą swoją nadzieję pokłada właśnie w Nim. Zarazem uznaje, że śluby, które składa, nie są celem życia człowieka (tym bowiem jest zbawienie); wierzy natomiast, że są środkiem, dzięki któremu dojdzie do Boga.

Wszystkie polskie klasztory benedyktyńskie należą do Benedyktyńskiej Kongregacji Zwiastowania. Zgodnie z jej Konstytucjami formuła profesji monastycznej brzmi następująco:

Dzisiaj, dnia... roku..., ja, brat N.N. z diecezji... ślubuję na trzy lata (lub: rok, bądź uroczyście) stałość, obyczaje monastyczne i posłuszeństwo według Reguły świętego Benedykta i Konstytucji Kongregacji Zwiastowania, w klasztorze /opactwie... przed Bogiem i Jego Świętymi, w obecności Przewielebnego Ojca..., Opata tego klasztoru i jego mnichów.

Złożenie tej profesji pociąga za sobą prawa i obowiązki dotyczące czystości, ubóstwa, posłuszeństwa i życia wspólnego. Artykuły zawarte w niniejszym zbiorze wyjaśniają znaczenie biblijne i teologiczne ślubów monastycznych. Ukazują ich wielką wartość, która ma przyczynić się do osiągnięcia zbawienia przez tych, którzy zdecydowali się iść ich drogą. Mamy nadzieję, że książka ta będzie nie tylko pomocą w rozeznaniu powołania, ale również przybliży wszystkim charakter i istotę ślubów benedyktyńskich / Brunon Koniecko OSB

Każdy z nas nieraz wzywał wstawiennictwa św. Józefa i doświadczał jego opieki, dlatego z pewnością chętnie sięgnie do tego modlitewnika, szczególnie teraz, w Roku św. Józefa. Ks. Piero Amenta proponuje nam rozważania różańcowe, które zachęcają nie tylko do modlitwy o potrzebne łaski, do głębszej refleksji, ale i przypominają o odpowiedzialności wobec rodziny oraz potrzebie dawania chrześcijańskiego świadectwa. Modlitwę ubogacają rozważania na temat adhortacji apostolskiej Redemptoris custos Jana Pawła II.

W swojej najnowszej książce autor dąży do osiągnięcia prawie niemożliwego celu, wyjaśnienia jednej z najgłębszych tajemnic, które człowiek zawsze chciał odkryć: pochodzenia życia i człowieka na ziemi. Zadaje pytanie: Czy życie na Ziemi jest tak nieprawdopodobnym zjawiskiem i czymś wyjątkowym?. Głównym założeniem tej książki jest pokazanie, że życie na Ziemi jest tak niewiarygodnie złożone, że nie mogło powstać spontanicznie ani przekształcić się w inteligentne organizmy w wyniku losowych mutacji. Takie życie mogło powstać jedynie w wyniku celowego działania. Autor sugeruje, że inteligentne życie na Ziemi było wynikiem dobrze zaplanowanego długoterminowego eksperymentu. Nie był to wynik sił nadprzyrodzonych, ale produkt istot, które są bardzo różne od nas. Książka podchodzi holistycznie do genezy życia. Zaczyna od wyboru odpowiedniej planety i analizy korekty jej orbity, a następnie opisuje dostarczenie odpowiedniej ilości wody na jej powierzchnię. Przedstawia główne etapy rozwoju życia na Ziemi, kończąc na powstaniu niezwykle złożonego mózgu człowieka. Książka proponuje hipotezę, którą wielu może uznać za trudną do zaakceptowania: istoty odpowiedzialne za eksperyment na Ziemi nadzorują go w dalszym ciągu. Książka wyjaśnia pochodzenie życia i człowieka przy użyciu racjonalnej metodologii.

Do notowania przemyśleń w czasie postępującej choroby nowotworowej zachęcił Piotra ks. Michał Dłutowski. Piotr podjął się tego zadania i tak powstał ten «dzienniczek», w którym nie ma ani jednej poprawki zrobionej ręką piszącego. Ostatni wpis jest pod datą 14 lutego 2020 roku. Gdy Piotr nie miał już sił, by pisać, prosił, abym uzupełniała «dzienniczek» w kolejnych dniach. Opisałam jedynie ostatni dzień życia Męża. Od tego też dnia wszystko zaczęło być inne. Dopadła mnie fala uczuć, obrazów, wspomnień. Zdumienie. To, co wcześniej było dla mnie prostą relacją z wydarzeń, przeżyć, zapisem refleksji, zaczęło przemawiać… Przemawiać wewnętrzną prawdą o moim Mężu, towarzyszu czterdziestoletniej, wspólnej wędrówki. Zaczęło mówić o Miłości, którą otrzymał i którą obdarowywał jakże licznych i o cierpieniu w nadmiarze, od którego nie uciekał, ale je przyjął, aby ofiarować Bogu za innych i za siebie. W końcu to wszystko, co czytałam, mówiło o celu, którego pragnął i do którego z determinacją dążył – o Niebie.

Dzieła Grzegorza z Nyssy, Ojca Kościoła z IV w., cieszą się w ostatnich dziesięcioleciach wzmożonym zainteresowaniem badaczy, zarówno filologów i patrologów, jak i teologów dogmatycznych, teologów duchowości oraz filozofów i to nie tylko specjalizujących się w historii filozofii starożytnej. We wciąż poszerzającej się bibliografii obejmującej badania dotyczące całego spektrum zagadnień poruszanych przez Nysseńczyka znajdziemy nawet monografie zestawiające jego doktrynę z postmodernistycznym sposobem filozofowania. Co sprawia, że autor ten jest dziś tak poczytny, a jego dzieła – nieustannie komentowane i interpretowane w coraz to nowy sposób? Z pewnością istotną cechą charakteryzującą pisma Nysseńczyka, która może pociągać i pobudzać do myślenia współczesnego czytelnika, jest coś, co można by nazwać otwartością: na klasyczną literaturę, filozofię i kulturę w ogóle, na odkrywanie wciąż nowych sensów Pisma Świętego a w końcu na nieustanną zmianę w myśleniu o Bogu i o człowieku oraz na zmienność ludzkiego bytu w ogóle, która jest błogosławieństwem, a nie przekleństwem, jakby chcieli ci, którzy lękają się zmian.

Bóg Grzegorza nie daje się więc zamknąć w żadnych pojęciach, gdyż jest nieskończony. Takie jest również Jego słowo, które nie daje się sprowadzić do jednej prostej lub wyjaśniającej wszystko interpretacji. Nieskończone są również możliwości człowieka, który poznając i kochając, postępuje w niekończącym się procesie upodobniania się do Boga. Proces ten z kolei staje się przyczyną nieskończenie poszerzającego się szczęścia, gdyż „nieskończone i nieopisane piękno Ukochanego przez całą wieczność będzie się jawiło jako coraz piękniejsze”. Takiemu właśnie niekończącemu się itinerarium mentis ad Deum poświęcone jest między innymi dzieło Grzegorza zatytułowane Życie Mojżesza, któremu postanowił się przyjrzeć Wojciech Wójtowicz OSB. Tytułowy bohater w alegorycznej interpretacji Pisma Świętego, którą stosuje Ojciec Kapadocki, staje się symbolem doskonałego chrześcijanina. Perypetie jego życia natomiast wskazują symbolicznie na poszczególne etapy intelektualno-etycznego procesu upodobniania się człowieka do Boga (homoiōsis Theō), o którym wspominał już Platon w swoim Teajtecie, a po nim liczni jego uczniowie i komentatorzy.

Życie Mojżesza doczekało się wielu wydań w różnych językach, również w polskim. Do zawartej tam treści doktrynalnej odwoływało się wielu wybitnych historyków idei w przeróżnych monografiach dotyczących myśli Nysseńczyka. Jednakże, jak już to zostało wspomniane na wstępie, bogactwo myśli tego Ojca Kościoła, głębia i subtelność jego interpretacji Pisma Świętego skłaniają do odkrywania coraz to nowych pokładów treści zawartych w jego dziełach, a zarazem nowych płaszczyzn interpretacyjnych jego doktryny. Zresztą sądzę, że sam Kapadocczyk nie miałby nic przeciwko, gdyby dowiedział się, że jego podręcznik doskonałości chrześcijańskiej, której sam nie starał się zamykać w sztywno wyznaczonych ramach, doczekał się pewnej reinterpretacji, która chrześcijanom żyjącym w XXI w. pozwala na nowo odkrywać i postępować w procesie upodobniania się do Boga.

Bogactwo publicystyki miesięcznika kulturalnego WPiS. Wiara, Patriotyzm iSztuka jest olbrzymie. Prezentowana tu antologia zawiera wybrane eseje, artykuły i rozmowy 30 autorów z okresu 2016 –2019. To tylko mały, ale reprezentatywny wycinek dorobku miesięcznika, który w tym roku świętuje 10-lecie istnienia. Łamy czasopisma zapełniali od początku tacy wielcy twórcy, jak Adam Bujak, ks. prof. Waldemar Chrostowski, Antoni Macierewicz, profesorowie Janusz Kawecki, Andrzej Nowak, Krzysztof Ożóg, Wojciech Roszkowski, Krzysztof Szczerski oraz przenikliwi publicyści tacy jak Czesław Ryszka, Leszek Sosnowski czy Janusz Szewczak.

Obecnie wokół czasopisma skupiło się już znacznie większe grono najwybitniejszych polskich intelektualistów i patriotów, ludzi, którym głęboko na sercu leży los Ojczyzny i Chrystusowa wiara. Ludzi wrażliwych na dobro wspólne, tradycję i piękno. Pismo stało się bardzo opiniotwórcze w całym obozie patriotycznym. Cechą charakterystyczną tekstów jest to, że znakomici uczeni, znawcy poruszanych zagadnień, piszą językiem przystępnym, nic przy tym nie tracąc zgłębi myśli. Jest to język najwyższych literackich lotów. Miesięcznik specjalizuje się w bezkompromisowych rozmowach z politykami, w traktowaniu historii jako nauczycielki życia, anie pokrytej kurzem przeszłości. Czytelników zachwyca również szata graficzna jest etyka miesięcznika, niezwykle trafne powiązanie ilustracji z artykułami.

Autorzy prezentowani w antologii zajmują się objaśnianiem świata, mechanizmów funkcjonowania władzy, gospodarki i mediów. Są to ludzie waleczni, broniący zdecydowanie i mądrze polskości oraz świata prawdziwych wartości przed atakiem nihilizmu, kosmopolityzmu i ateizmu. Obca jest im poprawność polityczna, nie akceptują żadnych postprawd, zwalczają genderyzację edukacji i degradację naszego życia do konsumpcji. Podpowiadają, co czynić, by zachować ojczystą kulturę i język. Chlubią się naszą rodzimą tradycją i historią, wyciągają z niej roztropne wnioski przydatne dziś. Wciągu jedenastu wieków naszych dziejów mieliśmy wielu wspaniałych bohaterów i twórców, ale mieliśmy też czasami zdrajców i sprzedawczyków. Jedne działania prowadziły do zguby naszych wrogów, inne –do własnej zguby. Celem tej walki piórem jest ostrzeganie przed zagrożeniem tą ostatnią.