Życie kapłańskie i zakonne

Oczko pokazuje księżowski świat w dwudziestu jeden krótkich opowiadaniach. Każdy z bohaterów to wyświęcony grzesznik poddawany ciśnieniom z różnych stron. Kocha (nie tylko Kościół), upada, mozolnie się dźwiga i idzie dalej po drodze, która ciągle zaskakuje. Jak każdy z nas zmaga się z samym sobą, otaczającą rzeczywistością, z Bogiem. Odległość między naszymi światami może okazać się zaskakująco niewielka... jak stąd do najbliższej plebanii.

Biskup rozejrzał się po pokoju i rzekł: – Proszę księdza, można powiedzieć, że mamy tutaj wszystko: wino, kobiety i śpiew. Trzeba z czegoś zrezygnować.

Ksiądz odpalił:
– To ja, ekscelencjo, rezygnuję ze śpiewu.
fragment opowiadania Wino, kobiety i śpiew

W niniejszej książce zebrano część pism weneckiego patrycjusza Pawła Justinianiego. W roku 1510, w wieku 34 lat, Justiniani zostaje mnichem w eremie kamedułów, ale porzuca klasztor w roku 1520, żeby założyć nowe zgromadzenie: Eremitów Kamedułów Góry Koronnej.

Justiniani zalicza się zarówno do wielkich mistrzów duchowości, jak i do najświatlejszych umysłów Kościoła epoki Odrodzenia, o czym świadczy jeden z jego listów, skierowany do papieża Leona X de’ Medici, swego przyjaciela, w którym proponuje głęboką reformę Kościoła, wyprzedzając, pod pewnymi względami, reformę trydencką.

Teksty zawarte w tym tomie dotyczą klasztoru: jest tu Reguła, jak wieść życie zakonne zgodnie z charyzmatem św. Benedykta i św. Romualda; Traktat o posłuszeństwie zakonnym; opis życia, jakie prowadzono wtedy w Camaldoli i w pierwszych eremach Góry Koronnej.

Lektura tych tekstów oferuje dzisiejszemu człowiekowi, ogłuszonemu tysiącami komunikatów, możliwość poznania „milczącego” sposobu życia, nie odrywając go jednak przy tym od historii i świata.

Książka skierowana do wszelkiego rodzaju wspólnot zakonnych powstała z myślą o odnowie wewnętrznej tychże w Roku Życia Konsekrowanego. Zawiera praktyczne wskazówki rekolekcyjne w postaci dziesięciu sesji, których tematami są najważniejsze aspekty indywidualnego i wspólnotowego życia konsekrowanego,bogaty wybór tekstów biblijnych i dokumentów Magisterium Kościoła przeznaczonych do rozmyślań oraz konkretne propozycje wspólnotowych celebracji dla podkreślenia i utrwalenia owoców rekolekcji.

Aby zrozumieć istnienie w VIII w. na samym zachodzie Irlandii angielskiego klasztoru, w którym mnisi hołdowali zwyczajom Kościoła celtyckiego, w przeciwieństwie do większości swoich braci w wierze w samej Irlandii, nie wystarczy znajomość chronologii wydarzeń. Potrzebne jest wniknięcie w kulturę i religijność VII-wiecznej Northumbrii, gdzie ścierały się ze sobą wpływy celtyckiej i rzymskiej misji. Ale nie tylko, gdyż należy także znać specyfikę klasztorów kolumbańskich powiązanych z Ioną i wiedzieć, że sama Irlandia nie była pod względem religijnym jednolita.

Klasztor w Mayo zdecydowanie jest wyjątkowy, unikalny zarówno w kontekście Irlandii, jak i w Europie. Początkowo był jedynym anglosaskim klasztorem na mniejszej z wysp brytyjskich w epoce, gdy to Irlandczycy pielgrzymowali pro Christi amore do wielu miejsc w Europie. Przez długie lata zachował ten oryginalny charakter. Później powoli, w miarę biegu kolejnych wieków coraz bardziej „integrował się” z Irlandią i jej historią. W końcu została jedynie pamięć tkwiąca w nazwie „Mayo Sasów”, a także w świadomości ludzi, a tam – do pewnego stopnia – istnieje do dziś. Lokalność bowiem, podobnie jak i tożsamość, zawsze potrzebuje wsparcia i uzasadnienia w historii.

Matka Elvira, z działania na rzecz drugiego człowieka uczyniła cel swojego życia. Jej książka to opowieść o ludziach i niezwykłych okolicznościach powstania Wspólnoty Cenacolo, która swym zasięgiem objęła nie tylko Włochy, ale cały świat, w tym dotarła również do Polski. Wspólnoty dynamicznych grup ludzi dobrej woli, którzy postanowili pomóc zagubionej, uzależnionej od narkotyków młodzieży. Matka Elvira przygarnia tych ludzi i daje wszystko, co niezbędne do przeżycia kolejnego dnia - pracę, by mieć co jeść, i cel życia. Dzieląc się z młodymi buntownikami miłością, dzieli się z nimi również wiarą w drugiego człowieka, co sprawia, że niektórzy pierwszy raz w życiu czują się potrzebni i oczekiwani. Tu najlepszą modlitwą jest czynna miłość bliźniego.

Z pewnością jest coś nowego i niezwykłego w fakcie, że ta książka o włoskim kamedule, napisana przez francuskiego benedyktyna mieszkającego w Luksemburgu, została poprzedzona przedmową cystersa ze Stanów Zjednoczonych. Ten sposób połączenia Camaldoli, Monte Corona, Clairvaux i Gethsemani nie jest z pewnością bez znaczenia. Ośmielam się wyrazić nadzieję, że świadczy to wymownie o więzi, która łączy w naszej epoce synów św. Benedykta – o więzi w modlitwie, w głębokiej miłości i wzajemnym zrozumieniu. (T. Merton)

Książka przedstawia historię Zgromadzenia Sióstr od Aniołów od powstania do czasów współczesnych. Ukazane w niej postaci Sióstr na przestrzeni 125 lat wciągają w lekturę. Wśród nich są mistyczki, żołnierki, wychowawczynie, więźniarki łagrów, misjonarki, itd.

Niniejsza publikacja nie ma charakteru ściśle naukowego. Jest zbiorem artykułów o charakterze wspomnieniowym. Przybliża czytelnikowi pokrótce obecność aniołów w życiu wybranych osób. Począwszy od postaci biblijnych, poprzez opis życia i działalności założyciela Zgromadzenia Sióstr od Aniołów – ks. Wincentego Kluczyńskiego i współzałożycielki tej wspólnoty – s. Bronisławy Stankowicz. Koncentruje się jednak na przedstawieniu historii życia i apostolstwa niektórych z Sióstr Anielskich. Teksty te, zbudowane na tle historycznym czasów, w których posługiwały wspominane osoby, stanowią cenną lekcję najnowszej historii Kościoła, istniejącego nie tylko w Polsce i Europie. Przede wszystkim jednak dokumentuje wieloraką działalność Zgromadzenia, rozumienie i wierność wspólnotowemu charyzmatowi, jak i opiekuńczą rolę aniołów w posłudze każdej z nich.

Niniejsza książka to oparta na materiale źródłowym historia konwentu ufundowanego przez Krzysztofa Korycińskiego. Ukazuje nie tylko wydarzenia i postacie ważne, ale także te zapomniane, proponując odmienną od dotychczasowej ich interpretację. Autor głębokiej analizie poddaje dzieje klasztoru na trzech płaszczyznach: budowy i rozbudowy gmachu, utrzymania konwentu i pracy duszpasterskiej. W miarę możliwości, jakie dały zachowane źródła, przybliża sylwetki wszystkich przełożonych, zmarłych w klasztorze, a także innych wybitniejszych zakonników mieszkających tam na przestrzeni lat. Pozwoliło to stworzyć kompletny wykaz przełożonych, zakonników zmarłych w Alwerni, jak również odtworzyć skład personalny konwentu od roku 1812. Dużą zaletą opracowania jest zwrócenie szczególnej uwagi na dwóch gwardianów, stanowiących jakby dwa filary konwentu: o. Anioła Hlavsę w XVIII wieku i o. Leoncjusza Cyronika po drugiej wojnie światowej, i omówienie ich działalności. Wszystko to pozwala uznać niniejszą pracę za wypełniającą lukę w opracowaniu historii zakonu Bernardynów w Polsce.

Refleksja teologiczna na temat życia i posługi kapłańskiej

„Człowiek dlatego bywa odpowiedzialny za swe czyny i dlatego przeżywa odpowiedzialność, ponieważ posiada zdolność odpowiadania wolą na wartość” (Karol Wojtyła, Osoba i czyn)

Wartości w życiu osób duchownych stanowią fundament realizacji ich powołania, bowiem opierają się na nich ich codzienne wybory. Aby życie – szczególnie kapłańskie – miało sens i smak, musi obfitować w idee, dla których warto poświęcić swój czas i zdrowie. Dlatego trzeba ciągle na nowo odkrywać i umacniać te wartości, które umożliwiają dostrzeganie znaczenia ofiary, wysiłku, wyrzeczeń itp. Niniejsza książka jest próbą diagnozy zachowań współczesnych kapłanów pod tym względem. Opisuje siedem wartości, bez których realizacji kapłaństwo staje się pustą formą. Są to: prawda, wiara, powołanie, czystość, miłość, uczciwość i drugi człowiek. Autor jednak nie ogranicza się wyłącznie do opisu wartości i ich znaczenia, ale proponuje także metody i środki zaradcze, które pozwolą uchronić się przed negatywnymi skutkami zaniedbania troski o nie.

To byli dobrzy księża. Święci księża. Dwóch z nich już zostało wyniesionych na ołtarze. Jest z nami bardzo wielu im podobnych, tylko my jeszcze o tym nie wiemy, nie zetknęliśmy się z nimi, nie zobaczyliśmy ich przy ołtarzu, w telewizji, czy Internecie, nie dotarła do nas ich nauka. Większość księży, o których piszemy znaliśmy osobiście. Chcemy dać o nich świadectwo. Ta książka jest zapisem obecności dobrych kapłanów w naszym życiu. Różne były ich charyzmaty i otrzymaliśmy od nich różnorakie dary duchowe. Dzielimy się tymi darami z czytelnikami.
Zofia Reklewska-Braun jest pisarką, teatrologiem, pedagogiem, dziennikarką. Publikuje po polsku i po angielsku. Jej książka wspomnieniowa Urodziłam się pomiędzy... stała się bestsellerem.
Główną dziedziną twórczości Kazimierza Brauna jest reżyseria teatralna. Reżyserował, wykładał i publikował w Polsce, a następnie w Stanach Zjednoczonych, od czasu wyrzucenia go z pracy w stanie wojennym w latach 1980. Zofia Reklewska i Kazimierz Braun zawarli związek małżeński w 1962 r. Mają troje dzieci – Monikę, Grzegorza i Justynę oraz pięć wnuczek – Annę, Joannę, Anielę, Zofię i Elżbietę. Napisali wspólnie studium z historii teatru, Teofil Trzciński, oraz książkę o historii polskiej emigracji w USA, Bracia Adamowicze. Emigranci – lotnicy, pierwsi polscy zdobywcy Północnego.

Życie klasztorne, choć jest pełne wyrzeczeń i zawsze wiąże się z pokorną ascezą, nie jest życiem smutnym. Prawdziwe powołanie mnicha czy mniszki przynosi radość osobie, która je wybiera. Niekiedy jednak radość ta wynika również z zabawnych sytuacji, których nie brakuje nigdy za klasztornymi murami. Oddajemy do rąk czytelników pełną humoru książkę, która niejednego rozśmieszy do łez, a na pewno każdemu udowodni, że klasztory nie są miejscami smutnymi. To wszystko możliwe jest dzięki barwnym piórom znanej benedyktynki s. Małgorzaty Borkowskiej oraz przeora benedyktynów w Tyńcu o. Konrada Małysa.

Rozważania na temat życia zakonnego, przygotowane pod kątem zachowywania reguł i konstytucji oraz składanych ślubów świętych.

Sentencje mnichów to pouczające mądrości ubrane w krótkie opowieści z życia religijnych mędrców. Przypowieści pełne są refleksji i przemyśleń, czasem praktycznych porad, które pokazują zagadnienia „pokusy” i „grzechu” w świetle doświadczenia mnichów.

Słowo, zapomniane trochę jako narzędzie pomocy, w prezentowanych przypowieściach staje się wsparciem dla ludzi szukających porady, rozwiązania problemu, czy wskazania drogi postępowania w konkretnej sytuacji.

Zebrane przypowieści to zbiór mądrości mnichów i pustelników – ich asceza, odrzucenie dóbr życia codziennego, ubogaciło ich życie duchowe, z którego, jak widać, możemy korzystać do dzisiaj.

Sentencje mnichów to pouczające mądrości ubrane w krótkie opowieści z życia religijnych mędrców. Przypowieści pełne są refleksji i przemyśleń, czasem praktycznych porad, które pokazują zagadnienia „miłości” i „przyjaźni” w świetle doświadczenia mnichów.

Słowo, zapomniane trochę jako narzędzie pomocy, w prezentowanych przypowieściach staje się wsparciem dla ludzi szukających porady, rozwiązania problemu, czy wskazania drogi postępowania w konkretnej sytuacji.

Zebrane przypowieści to zbiór mądrości mnichów i pustelników – ich asceza, odrzucenie dóbr życia codziennego, ubogaciło ich życie duchowe, z którego, jak widać, możemy korzystać do dzisiaj.

Czym charakteryzuje się polski ewangelikalizm? Jak ruch ewangelikalny odnosi się do innych nurtów myślowych i religijnych? Jak ustosunkowuje się do innych wyzwań etycznych takich jak rozwód, zapłodnienie in vitro, homoseksualizm czy eutanazja? Jak powinna wyglądać współczesna misja Kościoła?

Książka Ewangelikalizm polski wobec wyzwań współczesności podejmuje próbę odpowiedzi na ważne kwestie dotykające wspólnoty ewangelikalne w kontekście zachodzących przemian społecznych i kulturowych. Warto zobaczyć, w jaki sposób autorzy związani z polskim ewangelikalizmem i różnymi instytucjami naukowymi wypowiadają się w sprawach istotnych dla współczesnego chrześcijaństwa.

Mnisi opuszczając świat i wybierając pustynię, pragnęli znaleźć w niej samotność, skupić się na modlitwie, medytować nad biblijnym posłaniem, szukać drogi wzniesienia się ku Bogu. Pustynia oznaczała miejsce bez kobiet, zamieszania, emocji rodzinnych, gdzie pokusy rodzące się w umyśle pozostawały, ale stawały się łatwiejsze do zwalczania. Pachomiusz zrezygnował z ucieczki na pustynię i pozostawił mnicha wśród ludzi, ale starał się stworzyć dla niego taką sytuację, aby nie pozbawić go dobrodziejstw samotności. Samotności w tłumie. Celem pachomiańskiej pedagogiki było pełne i nieustanne skupienie myśli braci na rzeczach świętych, nic nie powinno ich od nich odciągać.
Fragment wstępu

Pierwsze pokolenie polskich jezuitów, którzy niekoniecznie urodzili się na terenach Rzeczypospolitej, wpisało się w dzieje kultury polskiej w sposób niezwykle interesujący. Nie można zrozumieć polskiej religijności bez pism Kaspra Drużbickiego, Mikołaja Łęczyckiego i chrześcijaństwa Litwy bez przedstawienia Akademii Wileńskiej, trudno nie pamiętać o Piotrze Skardze, Jakubie Wujku i Stanisławie Warszewickim, gdy omawia się kulturę staropolską. A przecież wszystkie te osoby, a także wydarzenia historyczne, w których wymienieni jezuici brali udział lub wręcz je inicjowali, powstały dlatego, że na ziemiach polskich rozwinęło się Towarzystwo Jezusowe.
(ze Wstępu)

Działalność opiekuńczo-wychowawcza Zakonu Sióstr Miłosierdzia Wincentego à Paulo w Lublinie w XIX i XX wieku.

Zjawisko „sekularyzacji” – tendencja sytuująca życie ludzkie w perspektywie horyzontalnej, zostawiająca na boku lub eliminująca, mimo chętnego podejmowania dyskursu religijnego, jego wymiar transcendentny – od kilku dziesięcioleci dotyka wszystkich ochrzczonych. W rezultacie ci, którzy z nakazu Bożego mają za zadanie prowadzić Kościół, muszą zająć zdecydowane stanowisko wobec tego zjawiska. Jednym ze skutków sekularyzacji, na pewno najbardziej znaczącym, jest oddanie się od praktyk religijnych poprzez odrzucenie – czasem świadomie, czasem pod wpływem zwyczajowych form podstępnie narzucanych przez kulturę nastawioną na dechrystianizację społeczności obywatelskiej – zarówno depozytu wiary (depositum fidei), przekazywanego prawdziwie przez Urząd Nauczycielski Kościoła, jak również autorytetu i misji ludzi pełniących w Kościele posługę, powołanych przez samego Chrystusa (por. Mk 3,13-19) do współdziałania z Jego planem zbawienia i prowadzenia ludzi do posłuszeństwa wiary (por. Syr 48, 10; Hbr 4, 1-11; Katechizm Kościoła katolickiego, 144n). Z tego wynika szczególne zaangażowanie papieża Benedykta XVI, podejmowane od pierwszych chwil jego pontyfikatu, a nastawione na odnowione dowartościowane doktryny katolickiej jako organicznego systemu mądrości autentycznie objawionej przez Boga, która ma w Chrystusie swoje wypełnienie – doktryny, której prawda jest na miarę rozumienia wszystkich ludzi (Katechizm Kościoła katolickiego, 27n).