Religie

Według różnych szacunków w Chinach żyje obecnie od kilkudziesięciu do ponad stu milionów chrześcijan. Większość z nich nie może swobodnie wyznawać i praktykować swojej wiary ze względu na represyjną politykę chińskich władz. Chroniąc się przed brutalnymi prześladowaniami, chrześcijanie różnych wyznań schodzą do kościelnego „podziemia”.
Bob Fu jest jednym z nich. Przez wiele lat był „tajnym agentem Boga” – za dnia prowadził lektorat na uczelni komunistycznej, a nocą służył jako kaznodzieja w podziemnej sieci kościołów domowych. W swojej poruszającej autobiografii Fu wyjaśnia, dlaczego nawrócił się na chrześcijaństwo, opisuje aresztowania i represje, jakie spadły na niego za założenie nielegalnej grupy kościelnej, i odsłania kulisy swojej dramatycznej ucieczki do USA.

BOB FU jest założycielem i prezesem stowarzyszenia ChinaAid, które zajmuje się propagowaniem wolności religijnej i obroną praw człowieka w Chinach. ChinaAid wspiera chiński kościół podziemny i broni opozycjonistów oraz prawników i działaczy społecznych prześladowanych przez komunistyczne władze.

„Bob Fu całe swoje życie poświęcił staraniom o zapewnienie wolności religijnej narodowi chińskiemu. Jego historia jest świadectwem mocy wiary i inspiracją dla tych, którzy walczą o wyzwolenie z ucisku” – Laura Bush, żona byłego prezydenta USA George’a W. Busha

„Pasjonująca historia człowieka, który przewodzi protestom studenckim na placu Tian’anmen, trafia do więzienia za wiarę w Chrystusa, a potem ucieka na Zachód. Książka, od której nie sposób się oderwać” – Eric Metaxas, autor bestsellerów „New York Times”

„Ta fascynująca opowieść o ucieczce Boba Fu z Chin i jego heroicznej pracy na rzecz innych obrońców praw człowieka w Chinach ma wielką szansę przejść do klasyki. Wciąga od pierwszej strony. To jedna z najbardziej poruszających relacji o chrześcijańskiej odwadze w obliczu prześladowań i cierpienia” – David Aikman, były korespondent tygodnika „Time”, autor książki One
Nation Without God?

W książce tej, jak czytamy w przedmowie, „zebrane zostały pouczenia starca na temat rodziny i tych prób, którym poddawany jest człowiek wskutek kryzysu, jaki przeżywa rodzina w naszych czasach”, a przyczyn problemów rodzinnych o. Paisjusz upatruje przede wszystkim w „oddaleniu się ludzi od Boga i ich egoizmie”. Język starca Paisjusza omawiający poszczególne kwestie, cechuje prostota i rozwaga, a obie te cechy zdają się być gwarantem korzyści, jakie czytelnik powinie odnieść po lekturze. Niektóre pouczenia starca zostały wzbogacone o fragmenty jego listów, przekazanych wydawcy przez duchownych i pobożnych świeckich, do których były one adresowane.

Książka składa się z sześciu części, które poprzedza przedmowa oraz rozdział wprowadzający. Kolejno, stopniowo wprowadzają one czytelnika w coraz trudniejsze tematy związane z kolejnymi etapami życia rodzinnego. I tak rozdział wprowadzający pt. „Młodzi na życiowym rozdrożu”, skierowany jest nade wszystko do człowieka młodego, znajdującego się na etapie poszukiwań właściwej drogi swojego życia. Autor stara się w nim radą pomóc młodym chłopcom i dziewczętom, wahającym się w wyborze drogi życiowej. Podkreśla przy tym, że „obie drogi, nakreślone przez naszą Cerkiew – życie rodzinne i monastyczne – są błogosławione”, młodzież zaś „powinna wybrać jedną drogę zgodnie ze swoim powołaniem, siłami i pobożnością”. Nie powinna przy tym słuchać cudzych „podszeptów”, ale całkowicie zaufać Bogu. Co ważne jednak „Cnotliwe i duchowe życie młodych jest podstawowym warunkiem ich sukcesu na wybranej drodze – czy będzie to życie monastyczne, czy też rodzinne”.
Cztery pierwsze części książki zawierają wskazówki starca dotyczące stricte życia rodzinnego. Ich celem jest zatem pomoc tym, którzy wybrali drogę życia rodzinnego, a nie monastycznego. Traktują one kolejno o tym, co małżonkowie powinni czynić, aby ich rodzina była trwała i silna. Takimi podstawami, na których opiera się rodzina są: „szlachetność, wielkoduszna miłość i szacunek małżonków do siebie nawzajem”. Cechy te dobitnie wzmacnia kolejna ważna cnota, jaką jest „cierpliwość w trudnościach, wspomagana modlitwą”, stanowiąca najlepszy ratunek dla rodziny przed rozpadem, który współcześnie stanowi dla niej przeogromne zagrożenie.

Drugi tom dzieła zbierającego żywoty świętych od czasów Chrystusa po dzień dzisiejszy.

W niniejszym tomie znajdziemy wspomnienie apostołów, patriarchów, biskupów, kapłanów, diakonów, mnichów, prawowiernych książąt ale i ogrodnika, krawca, stolarza - męczenników. Straconych żółnierzy, wspomnienia świętych znanych i nieznanych; z całego świata. Także świętych żyjących w czasach, gdy kościół Zachodni był nierozerwalną częścią Kościoła Powszechnego.

Dzień 29 lutego zawiera wspomienie:

świętego Jana Kasjana Rzymianina i świętego Germanusa
świętego Kasjana, rekluza pieczerskiego
świętego Jerzego, biskupa Develtos

Święci są jedynymi niezmiennymi autorytetami życia duchowego dla wszystkich poszukujących zbawienia. Podążanie ich śladami z pewnością wzbogaci nas o cenne wskazówki na drodze poszukiwania Boga.

Spis treści:

Słowo Arcypasterza
Słowo Pasterza
Żywot świętego Spirydona biskupa Tremituntu
Historia przeniesienia relikwii świętego Spirydona
Cuda świętego Spirydona
Sobór świętego Spirydona na Kerkirze Procesje te świętymi relikwiami św Spirydona na Kerkirze
Litania w Niedzielę Palmową
Litania w Wielką Sobotę
Litania II sierpnia
Litania w pierwszą niedzielę listopada
Komentarz teologiczny do troparionu do św. Spirydona
Błogosławiona Kerkira

Gershom Scholem (1897–1982) był i pozostaje najwybitniejszym współczesnym historykiem judaizmu. Urodzony w Berlinie, wyemigrował do Palestyny jeszcze w międzywojniu, przed powstaniem państwa Izrael i osiadł tam na resztę życia. Zajmował się przede wszystkim mistyką żydowską i z tej właśnie perspektywy przedstawia w niniejszych wykładach z przełomu lat 50. i 60. XX wieku podstawowe pojęcia judaizmu, takie jak Bóg, stworzenie, objawienie, tradycja i zbawienie. Wydobywa związki między historycznymi nurtami – jak wpływ neoplatonizmu na pojmowanie biblijnego Boga czy stwarzanie „z czegoś” w starożytnej mitologii a stwarzanie „z niczego” w religii, porównuje judaistyczną ideę mesjanizmu z jej chrześcijańską wersją. W tych wykładach, tak jak w całej swojej twórczości, Scholem „rehabilituje” żydowską mistykę, a zwłaszcza kabałę, wykazując, że nie była ona marginalnym nurtem judaizmu, lecz determinowała samą jego istotę. Jednocześnie mistyka stanowiła wynik spotkania (i starcia) myśli biblijnej ze spekulatywną, w tym przypadku neoplatońską (tak jak chrześcijańskiego Boga współokreślił „Bóg filozofów”). Niniejsza prezentacja „podstawowych pojęć” nie jest więc ich prostym encyklopedycznym opisem, lecz wprowadza nas od razu w samo meritum myśli Scholema, której poświęcił on 60 lat swojego życia w najtrudniejszej fazie historii ubiegłego wieku.

Z przedmowy:

Pytanie Psalmisty: „Kim jest człowiek, że o nim pamiętasz, kim syn człowieczy, że troszczysz się o niego?” (Ps 8,5) stanowi punkt wyjścia antropologii chrześcijańskiego Wschodu. Dla tożsamości osoby ludzkiej istotna jest ustawiczna pamięć Stwórcy, który nigdy nie zapomina o Swoich dzieciach. Sw. Jan Teolog uświadamia nam, że ta pamięć Boga Stwórcy jest darem miłości: „Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy. [.] Umiłowani, obecnie jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie ujawniło, czym będziemy. Wiemy, że gdy się objawi, będziemy do Niego podobni, bo ujrzymy Go takim, jakim jest.” (l J 3,1-3). Miłująca pamięć Boga zwrócona jest do wolności każdego człowieka. Bóg, będący Miłością (l } 4,8), pragnie, Nibyśmy „poznali i uwierzyli miłości" (l ] 4,16), jaką ma ku nam w taki sposób korzystali z naszej stworzonej wolności, abyśmy coraz bardziej jaśnieli niestworzoną Światłością Bożą. Człowiek, jako stworzony na obraz i podobieństwo Boga w Trójcy Przenajświętszych

Krzysztof Leśniewski po raz kolejny sięga w swojej pracy badawczej do rozważań o człowieku. Wcześniej dociekliwie zajmował się kwestiami duchowej psychoterapii. Teologicznie i patrystycznie zbliżał się coraz bardziej do istoty człowieczeństwa w człowieku. Poszukuje w nim relacji z Bogiem Osobowym w Jego Trynitarnej Naturze. Grecki termin proso-pon ukazuje jako komunijny charakter człowieka, który jest człowiekiem relacji i tylko w relacji.

Bp prof. zw. dr. hab. Jerzy Pańkowski (Chrześcijańska Akademia Teologiczna w Warszawie)

Książka prof. Krzysztofa Leśniewskiego stanowi cenny wkład w rozwój prawosławnej antropologii. Nie jest to systematyzacja dotychczasowego stanu wiedzy. Autor konfrontuje fundamentalne zasady chrześcijańskiej antropologii z zagrożeniami i wyzwaniami świata współczesnego. Nie boi się zmierzyć z trudnymi pytaniami, do których podchodzi z duchową i naukową pokorą. Wynik trudu badawczego Autora z całą pewnością przyczyni się do poznania i lepszego zrozumienia prawosławnej antropologii, szczególnie poprzez pryzmat jej aktualności i znaczenia dla współczesnego człowieka.

Ks. dr hab. Marek Ławreszuk (Uniwersytet w Białymstoku)

Tytuł nowej książki protoprezbitera Aleksandra Schmemanna może wprawić w zdumienie. „Liturgia śmierci i nowoczesna kultura śmierci" - to sformułowania niejasne i bardzo ryzykowne. Chciałbym jednak ostrzec czytelnika przed pragnieniem wejścia w spór o tytuł bez otwierania książki. „Religia martwych” pozostaje istotną częścią naszej kultury, nawet jeśli umyka to naszej uwadze. W XXI wieku, tak samo jak dwa czy pięć tysięcy lat temu. „religia martwych” przenika wszystkie tradycje i rytuały związane ze śmiercią oraz pamięcią o zmarłych. Twierdzenie to dotyczy przeróżnych krajów, chociaż ich związek z „religią martwych” przejawia się na różne sposoby. Protoprezbiter Aleksander Schmemann opisuje Amerykę lat 70. XX wieku. Współczesna Rosja nie jest tu wyjątkiem. Najbardziej uderzającym, lecz nie jedynym przykładem, jest mauzoleum z ciałem Lenina, które prawie ćwierć wieku po upadku reżimu komunistycznego nadal pozostaje na Placu Czerwonym i jest mało prawdopodobne, aby w dającej się przewidzieć przyszłości zostało ono pochowane. Mumia w centrum Moskwy jest ważnym symbolem radzieckiej przeszłości, w sposób materialny łączy z przeszłością wszystkich, którzy żyją obecnie. Związek ten okazuje się tak ważny, że decyzja dotycząca pochówku nie jest po prostu apolityczna, lecz religijno-polityczna, i żaden rosyjski prezydent nie odważył się jej podjąć. Także cerkiewne tradycje związane z pochówkiem i wspominaniem zmarłych nie są tutaj wyjątkiem. „Religia martwych” przeniknęła do obrzędów liturgicznych i hymnografii w okresie bizantyjskim. W Kościele wczesnochrześcijańskim nie było zainteresowania „życiem pozagrobowym”. Pewność pierwszych wspólnot chrześcijańskich co do całkowitego zwycięstwa nad śmiercią wyrażała się w prośbie zawartej w starożytnej modlitwie: „Sam, Panie, daj odpoczynek duszom zmarłym sługom Twoim, w miejscu światłości, szczęśliwości, pokoju, gdzie nie ma mąk, boleści i duchowych cierpień”. Jednak po kilku wiekach do ceremoniału nabożeństwa pogrzebowego wprowadzono, charakteryzujące świat niechrześcijański, przeżywanie śmierci jako tragedii. „Przyjdźcie, potomkowie Adama, zobaczmy na ziemię rzuconego, całe nasze ludzkie piękno odrzucił, zniszczony zstępuje do grobu jako nawóz, robaki, ciemność nieprzebyta, ziemią jest przykrywany”. W czym tkwi tutaj sprzeczność i na ile ma ona dla Cerkwi charakter krytyczny? To jedno z tych kluczowych pytań, które protoprezbiter Aleksander Schmemann zadaje w swoich wykładach, opublikowanych pod ogólnym tytułem „Liturgia śmierci”. Tak jak większość wystąpień i publikacji o. Aleksandra, także niniejsza nie jest tylko studium naukowo-teologicznym. Autor sytuuje zagadnienie śmierci w szerszym kontekście kultury cerkiewnej i światopoglądu chrześcijańskiego, a także życia współczesnego społeczeństwa, ukazując zarazem -w klarowny, a jednocześnie paradoksalny sposób - temat śmierci w kulturze postchrześcijańskiej. Śmierć przyciąga i odpycha, przeraża i niepokoi. Człowiek pragnie ukryć się przed nią lub przynajmniej znaleźć takie bezpieczne miejsce, z którego może, bez lęku i smutku po śmierci, obserwować śmierć bliźnich, a być może i własną. Zsekularyzowane społeczeństwo największe nadzieje pokłada w medycynie. To ona pokona śmierć, tak jak już w znacznym stopniu pokonała starość. Transhumanizm - jak fantastycznie by to nie zabrzmiało -już obiecuje to uczynić. Opisując zeświecczone społeczeństwo o. Aleksander charakteryzuje je przez pryzmat stosunku do śmierci: to przede wszystkim „pogląd na świat, doświadczenie życiowe, sposób widzenia i - co najważniejsze - przeżywanie życia w taki sposób, jakby nie miało ono niczego wspólnego ze śmiercią”. Zdawać by się mogło, że zupełnie inny stosunek do śmierci jest w Cerkwi. Warto zaznaczyć, że w cerkiewnej praktyce Rosji postradzieckiej „przemysł śmierci” jest jednym z głównych. Biorą w nim udział zarówno parafianie, duchowni, jak i osoby innych profesji. W wielkomiejskich parafiach stanowi on znaczące źródło dochodów. Wygląda na to, że dyktat „przemysłu śmierci” nie dotyczy tylko biskupów. Przypomnijmy, jak wygląda typowe spotkanie ze śmiercią w cerkwi. Nabożeństwo poranne już się zakończyło. Świątynia jest pusta lub prawie pusta. Wnoszona jest trumna ze zmarłym. Duchowny, niekiedy zasmucony i zmęczony, wydaje polecenia, w jakim miejscu należy ustawić trumnę i jej wieko, gdzie złożyć kwiaty i położyć wieńczyk, a gdzie umieścić tekst modlitwy o odpuszczenie grzechów, gdzie zapalać świece... Rodzina, krewni i przyjaciele zmarłego zachowują się pokornie, najczęściej zmieszani tłoczą się u wejścia do cerkwi, stoją przy ścianach. Czują się w świątyni nieswojo, ale jednak zdają sobie sprawę, że pogrzeb jest nieuchronny i trzeba jakoś sobie z tym poradzić. Należy poświęcić część swojego czasu dla tego niezrozumiałego obrzędu, w drodze z kostnicy na cmentarz. Zebrani wokół trumny nie rozumieją i nie starają się zrozumieć nabożeństwa za zmarłego. Dla większości z nich wystarczający jest sam obrzęd. Powinien on odbyć się jak należy, bez szczególnych skrótów, a wówczas wszystko będzie w porządku. To tak, jakby odesłać duszę zmarłego ku rzece Styks i przekazać opłatę dla Charona, który przewozi ją do królestwa zmarłych. Sam duchowny już dawno zaakceptował taką sytuację. Sprawuje on pogrzeby wielu nieznanych mu ludzi, a teraz, jakby przypadkiem i z obowiązku, jest obecny w świątyni, kiedy dusza już oddzieliła się od ciała. W najlepszym wypadku duchowny wypowie słowa po­żegnania i udzielając wsparcia emocjonalnego podtrzyma żałobników na duchu. W najgorszym razie postara się skierować do nich pouczenie, w którym bezwiednie dokona pomieszania wiary Cerkwi z tradycjami związanymi z „religią martwych”. Z takim podejściem do śmierci styka się wiele osób. Czy jest ono jedynym możliwym? Czy jest ono zgodne z nauką Ewangelii? Jeśli zastanowimy się nad tym, to intuicyjnie serca tych, którzy się modlą lub choćby są obecni, odpowiedzą: „Nie, oczekiwałem czegoś innego! Jestem pogrążony w smutku, ale moje oczekiwania są głębsze i poważniejsze niż to, co zostało mi zaoferowane w ramach cerkiewnego pogrzebu”. Serce odczuwa niedosyt wobec tego, co miało miejsce w cerkwi, w ramach modlitewnego pożegnania zmarłych. Czyż może być inaczej, skoro Cerkiew uświęca swoją modlitwą tych, dla których nie była Ona potrzebna i nie budziła ich zainteresowania? Dla duchownego zaś nabożeństwo pogrzebowe i żałobne jest tylko obrzędem i wiąże się z realnym zarobkiem w gotówce. O jakiej można tu mówić teologii...? Chciałbym jednak innymi słowy poprzedzić cztery wykłady o. Aleksandra. Wybierając Boga, potwierdzając pragnienie bycia z Nim w sakramencie św. Chrztu, wybieramy życie wieczne. Uświęceni łaską na nowo zaczynamy widzieć swoje życie... i swoją śmierć. Ojciec Aleksander postawił przed sobą zasadniczy cel: na nowo ukazać, czym jest śmierć, zaproponować plan działania osadzony w kulturze, wierze, nadziei i tradycji liturgicznej. Tym samym wprowadza on czytelnika na trudną drogę bycia z Bogiem, z Chrystusem zmartwychwstałym. Czyni zaś to taką siłą i pewnością, że jest niemożliwym nie podążać za nim. Moim zdaniem, te cztery wykłady nieprzypadkowo zostały zagubione i zapomniane. Opublikowano je w oddzielnej edycji po publikacji całego dziedzictwa o. Aleksandra jako swojego rodzaju testament duchowy. Został on ogłoszony przez Cerkiew w czasie znanym Bożej Opatrzności. Wykłady były prowadzone w języku angielskim. Chciałbym zwrócić uwagę na przekład Heleny Dorman. Zachowuje on szczególne prorocze napięcie, które charakteryzuje język mówiony o. Aleksandra. Ta mała książeczka jest płomiennym wezwaniem, aby umieścić śmierć w centrum naszego życia, jak to miało miejsce w pierwszych wspólnotach chrześcijańskich. Bynajmniej nie chodzi tutaj o pobożną rekonstrukcję, lecz o przemianę umysłu: Dla wczesnych chrześcijan śmierć znajdowała się w centrum jego życia, tak samo, jak była ona w centrum życia Cerkwi, ale była to śmierć Chrystusa, a nie tylko człowieka. Głoszenie Ewangelii przekazuje nam tajemnicę paschalną. Nie istnieje żaden podział pomiędzy życiem a śmiercią. Śmierć nie ma już władzy nad tymi, którzy żyją w Chrystusie.

Znaki i cuda które przez 40 lat czynił Bóg w służbie Marii B. Woodworth-Etter

Niniejsza książka jest kontynuacją wydanej już w języku polskim pozycji pt. Życie i doświadczenia Marii B. Woodworth (Compassion, 2017).

Warto sięgnąć po tę pozycję przed przeczytaniem Znaków i cudów, gdyż żadna z opisanych tutaj rzeczy nie wydarzyłaby się, gdyby Maria nie przeszła drogi, jaką opisuje w swojej pierwszej książce – trudnej drogi pionierki, która przecierała szlaki dla wielu sobie współczesnych jak i znacznie później urodzonych kobiet, które Bóg postanowił powołać do służby. To tam pokazuje z jakimi trudnościami i przeciwnościami ze strony losu i ludzi musiała się zmierzyć. Tam poznajemy cenę, jaką musiała zapłacić, by stanąć w miejscu, gdzie Duch Święty mógł w potężny sposób przez nią przepływać – ludzie na jej spotkaniach doświadczali różnorodnych, nadprzyrodzonych manifestacji Ducha, a ci, o których się modliła, byli uzdrawiani, uwalniani i inspirowani do służby. Przeciwnicy, którzy przychodzili na spotkania, by jej służbę zdyskredytować, nawracali się a potem sami zaczynali głosić Słowo. Ludzie byli chrzczeni Duchem ze znakiem mówienia innymi językami, doświadczali wizji, transów, czy jak nazywają to zjawisko niektóre polskie tłumaczenia Biblii – zachwycenia, i padali pod mocą Bożą, czasem trwając w tym stanie wiele godzin, a nawet dni. Co więcej, te nadprzyrodzone przejawy działania Ducha Świętego zawsze przynosiły owoc w postaci nawrócenia, ponownego powierzenia życia Bogu, uświęcenia lub powołania do służby. Służba Marii trwała przez ponad cztery dekady, a Bóg niezmiennie się do niej przyznawał, jednak to wszystko nie miałoby miejsca, gdyby nie zapłaciła ceny, o jakiej czytamy w jej pierwszej książce.

Twoja potrzeba pełnego uzdrowienia zostanie zaspokojona, gdy odkryjesz prawdziwe duchowe źródło swojej choroby i niemocy. Każda droga jest inna, ale twoje duchowe zdrowie przyjdzie z tego samego źródła co miłość, przebaczenie i łaska. Zacznij swoją podróż ku uzdrowieniu już dzisiaj. Być może twoje miejsce startu nie jest takie samo jak moje, a twoja droga będzie miała wiele zakrętów, ale wierzę, że odnajdziesz nadzieję i swoje przeznaczenie w Słowie Bożym i w Jego uzdrawiającej mocy, która jest w tobie. Ponieważ Bóg jest obecny pośród nas, jestem głęboko przekonana, że twoja choroba i niemoc wkrótce staną się zaledwie wspomnieniem.

Bez względu na to, jak bardzo się starasz, nigdy nie odnajdziesz spełnienia w życiu, dopóki nie odkryjesz powodu, dla którego Bóg umieścił cię na Ziemi – celu, który tylko ty możesz zrealizować. W swojej publikacji Gdybyś był Bogiem, czy wybrałbyś siebie? Rick Renner opisuje cechy, których Bóg szuka u ludzi, kiedy ich powołuje. Niniejsza książka to fascynujące połączenie biblijnego nauczania i życiowego doświadczenia autora. Dążenie do wypełnienia Bożej woli to wyprawa. Ci, którzy ośmielą się stawiać kroki na drodze posłuszeństwa, nigdy nie będą czuć nudy ani narzekać na monotonię życia. Prawda jest taka, że życie w Bożym posłuszeństwie jest najbardziej ekscytującym, pełnym nowych wyzwań i nagród doświadczeniem, jakie czeka nas na ziemi!

"Tom opowiadań Icchoka Lejbusza Pereca to skarbnica przypowieści o prawdach uniwersalnych i żydowskim losie. Otwiera przed współczesnym czytelnikiem nowe źródła myśli i duchowości żydowskiej, często w nieoczywisty i zaskakujący na pierwszy rzut oka sposób.

""Opowiadania zawarte w zbiorze obejmują przekłady drukowane w prasie polsko-żydowskiej przed drugą wojną światową. Zostały one dokładnie przejrzane i poprawione w zestawieniu z oryginałami przez Agnieszkę Żółkiewską, która jest także autorką interesującego wstępu na temat przekładów i rysu biograficznego. Z kolei Monika Szabłowska-Zaremba przygotowała szkic dotyczący recepcji Pereca w Polsce oraz obszerną bibliografię przekładów jego utworów na język polski i prac na temat jego życia i twórczości, obejmującą lata 1890–2012, która już sama w sobie jest bardzo cenna dla badaczy literatury jidysz i polonistów"".

z recenzji prof. Moniki Adamczyk-Garbowskiej "

Książka pt. Co nas czeka, w której odwoływałem się do Księgi Objawienia św. Jana (Apokalipsy), doczekała się kilku wznowień, bowiem czytelników zainteresowała jej tematyka. Służąc w zborze „Filadelfia" w Bielsku-Białej, a później „Betel" w Ustroniu podczas godzin biblijnych poszerzyłem ten temat, analizując wiersz po wierszu, rozdział po rozdziale. Zauważyłem dość duże zainteresowanie wykładami na temat Apokalipsy zarówno w miejscowym środowisku, jak i u korzystających z internetu na całym świecie. Zachęcony tym zainteresowaniem postanowiłem owe wykłady spisać i wydać w formie książkowej. I tak oto, drodzy czytelnicy, oddaję w Wasze ręce moją interpretację wspaniałej księgi, jaką jest Apokalipsa św. Jana. Nie liczę, że wszyscy czytający będą podzielać w całości mój punkt widzenia, ale modlę się, aby mimo wszystko książka ta była błogosławieństwem dla czytających i zachętą do oczekiwania na powtórne przyjście naszego Pana.
Michał Hydzik

Żyjemy w trudnych, ale ciekawych czasach. Coraz powszechniejsze staje się przekonanie, że są to czasy ostateczne. Podobnie jak przygotowujemy się do każdego ważnego wydarzenia w naszym życiu, istotne jest, abyśmy byli także przygotowani na mające nadejść – być może już niebawem – końcowe wydarzenia w dziejach ludzkości. W tym celu wydajemy książkę „Co nas czeka?” będącą opracowaniem cyklu wykładów pastora Michała Hydzika pod tytułem: „Panorama czasów ostatecznych”. Wykłady te cieszyły się ogromnym zainteresowaniem, przychodzili na nie ludzie różnych wyznań. Wychodząc naprzeciw temu zainteresowaniu, udostępniamy szerszemu gronu opracowanie tych materiałów w wersji książkowej, z nadzieją, że będzie ona błogosławieństwem i zachętą do poważnego potraktowania czasów, w jakich żyjemy.

Wielu z nas pragnie oglądać rzeczywistość nadprzyrodzoną, spotykać anioły, zobaczyć Jezusa a jednocześnie trudno nam uwierzyć, że takie rzeczy mogą przytrafić się właśnie nam. "Otwórz me oczy" to opowieść Gary'ego, człowieka przez lata żyjącego tak jak my. Pewnego dnia wszystko się zmieniło…

Lata temu pewni ludzie w Walii zaczęli rozpuszczać o mnie całkowicie nieprawdziwe i bolesne plotki. Tym samym zamknęli przede mną drzwi wielu kościołów. Zwróciłem się więc do Boga i zacząłem skarżyć się na tę sytuację. Powiedziałem: "Boże, boli mnie to! Ci ludzie opowiadają kłamstwa, które uniemożliwiają mi służbę dla Ciebie". I wtedy Pan przemówił do mnie tak wyraźnie, jakbym słyszał swój własny głos: "Dawidzie, najgorsze, co mogą o tobie powiedzieć, nie jest tak złe, jak prawda o tobie". Z ulgą wybuchnąłem śmiechem, bo zdałem sobie sprawę z tego, że oni nie mają pojęcia o tym, co we mnie jest najgorsze. I w ten sposób moja autobiografia zyskała tytuł. A Pan dodał później: "Ja wiem o tobie najgorsze rzeczy, ale wciąż cię kocham i wciąż będę się tobą posługiwał" Mój śmiech zmieszał się ze łzami. Także i teraz, gdy to piszę, moje oczy zachodzą łzami. Zrozumiałem, jak niesamowitą łaskę Pan okazał mi oraz przeze mnie. Przez wiele lat mówiłem, iż nie napiszę autobiografii. Uważałem to za egotyczny czyn zdradzający zadufanie autora w sobie samym, czyn opierający się na założeniu, które wskazuje na to, że inni będą chcieli przeczytać tę autobiografię. Pod naciskiem przyjaciół oraz wydawców zmieniłem zdanie. Niemniej jednak, to co ja myślę o sobie samym i to, co inni pomyślą o mnie, jest stosunkowo mało ważne. To stwierdzenie prowadzi mnie do najważniejszego pytania, które pojawiało się za każdym razem, gdy dotykałem piórem papieru. Co Pan pomyśli sobie o mnie? Moja historia została opowiedziana. Bogu niech będzie chwała.

David Pawson

„Wolność, uzdrowienie i prawdziwe powodzenie możemy odnaleźć tylko wtedy, kiedy nasze życie przeniknięte jest modlitwą. To oznacza chodzenie z Bogiem w takiej bliskości, że jest On w stanie uchronić nas od każdego niebezpieczeństwa i poprowadzić tam, gdzie powinniśmy dojść.”

Ceniona autorka i mówczyni, Stormie Omartian, ze zrozumieniem Słowa Bożego, popartym osobistym doświadczeniem, dzieli się tym, co to znaczy codziennie komunikować się z Bogiem w głęboki i satysfakcjonujący sposób. Na tej podstawie, możesz nauczyć się jak:

żyć w wolności od lęku i poczucia winy poruszać się w mocy Bożej
stawiać czoła pokusom
wzrastać w wierze, która ma moc zmienić życie
rozpoznać i wypełnić cel swojego życia

Nie zostałeś stworzony po to, aby żyć w niewoli, załamaniu i porażce. Bóg chce, abyś doświadczał pełnej wolności, uzdrowienia i prawdziwego powodzenia. Kluczem do tego, jest szukanie Bożej obecności i otaczanie modlitwą każdej dziedziny swojego życia, pozostając w Jego woli i niezwykłych planach, które ma On dla ciebie.

Być może te historie wydarzyły się właśnie dla Ciebie, drogi Czytelniku, abyś w najlepszym okresie swojego życia, zabrał się do pracy na obszarze duchowej rzeczywistości. Moim pragnieniem jest, abyś znalazł tu coś specjalnego dla siebie, co Cię wzmocni. Te opowiadania są kierowane do wszystkich, którzy szukają sensu i celu w życiu. Są także dla tych, którzy są mi szczególnie bliscy, a którym było trudno zrozumieć moje postępowanie. Życzę odbiorcom wewnętrznej radości z czytania i odnalezienia Tego, który przemawia prosto do serca, dając odpowiedni czas,
ABY CZŁOWIEK PRZEJRZAŁ, ŻE TO, CZEGO SZUKA W ŻYCIU, NIE ZAWSZE JEST TYM, CO ODNAJDUJE.

Historia Cerkwi, i ta dawna, i współczesna, obfituje w wiele ważnych wydarzeń. Niektóre spośród nich uznawane są przez historyków i badaczy wręcz za kluczowe, w sposób zasadniczy rzutujące na dalsze losy Prawosławia. Jednym z takich wyjątkowych wydarzeń dla Cerkwi prawosławnej w Europie Środkowo-Wschodniej był Sobór Cerkiewny, obradujący we Lwowie w dniach 8-10 marca 1946 roku. Na nim to została ogłoszona likwidacja unii brzeskiej 1596 roku i połączenia unitów z Rosyjską Cerkwią Prawosławną.

Akafist do Przenajświętszej Bogaodzicy przed Jej ikoną nazywaną Wsiecaryca Акафист Пресвятей Богородице пред Ея иконою именуемою Всецарыца W języku cerkiewnosłowiańskim w transliteracji rosyjskiej i polskiej.