Podróże

Droga jest pojęciem, które wiąże się z życiem zarówno pojedynczego człowieka, jak i całych społeczności. Przywodzi na myśl wędrówkę. Spotkanie, gdy czyjeś drogi się przecinają. Obok dróg są tez bezdroża. Szlaki, które znajdują się poza drogami i prowadzące gdzieś w nieznane. Drogi i bezdroża Meksyku to zaproszenie do odwiedzin rzeczywistości Meksyku. Wyjścia naprzeciw Innemu. A wszystko to w pełnej kolorów scenerii kraju, który staje się tłem do głębszej refleksji nad światem, człowiekiem, sobą samym i Bogiem. Autor porusza się drogami i bezdrożami Meksyku, dzieląc się swoja wiedza, ale tez i wewnętrznymi poruszeniami serca. Zanurza się w różnorodnym bogactwie kultury, historii, religii oraz tradycjach Meksyku. To nie sucha relacja z podróży, ale pełna życia opowieść o spotkanych ludziach oraz miejscach. Chce, by osobista fascynacja tym cudnym miejscem stała się również udziałem czytelnika. Bo tak naprawdę „Meksyku się nie opisuje – w Meksyk się wierzy, z namiętnością i pasja...”

Tomasz Jan Chlebowski (ur. 1.01.1974 w Słupcy) – prezbiter, misjonarz, teolog, podróżnik, poeta, pisarz. Obronił dwa doktoraty, z teologii ekumenicznej (na UKSW w Warszawie) oraz z komunikacji społecznej i medialnej (na Papieskim Uniwersytecie Świętego Krzyża w Rzymie). Fascynat nurkowania oraz wypraw motocyklowych. Oprócz tego, ze odbył do Meksyku wiele podróży, mieszkał tam tez przez dwa lata. Autor licznych artykułów, felietonów, książek i zbiorów wierszy. Członek Związku Pisarzy Katolickich. Wśród opublikowanych książek znajdziemy: Ekumenizm duchowy w nauczaniu papieża Jana Pawła II (Lublin 2006), Horyzonty spotkań Ryszarda Kapuścińskiego (Warszawa 2015), Orizzonti che si incontrano. L’incontro nelle opere di Ryszard Kapuściński (Bologna 2012), Nieobojętność (Warszawa 2003), Czekanie na wiosnę (Łódź 2004) i album Moja Pierwsza Komunia Święta (Warszawa 2004).

Chcecie wiedzieć, w którym kraju woda mineralna płynie w kranach? Albo gdzie zjada się portrety? A może gdzie łąki rosną na dachach? O tym właśnie jest ta książka. Także o tym, jak wyglądają kobiety-żyrafy oraz Koniec Świata. No i gdzie w bankomatach zamiast pieniędzy dostaje się sztabki złota. Jest też o szalonych królach, o tym, że na pogrzebie można tańczyć, cmentarz pomalować w kolorach tęczy, a wojny toczyć na czekolady…

Poznajcie kraj, w którym policja poszukuje zaginionego Słońca, mieszkańcy świętują Dzień Porażki oraz Dzień Śpiocha i w którym nie ma złej pogody, jest tylko nieodpowiednie ubranie. Tu cisza jest formą komunikowania się, w pracy można chodzić bez butów, a smak lukrecjowych cukierków salmiakki zna (i uwielbia!) każdy.

• Dlaczego w języku Suomi nie ma czasu przyszłego za to w kraju Suomi jest tyle domków letniskowych?

• Czy wszyscy ludzie wynajmujący tu mieszkanie oraz ci, którzy nadmiernie gestykulują, są podejrzani?

• I czy to prawda, że Finowie nie piją w styczniu alkoholu, a umowy biznesowe zawierane przez nich w saunie są najtrwalsze na świecie?

Finlandia to nie tylko sielska, szczęśliwa kraina przykryta ślicznym białym puchem. Zachwycamy się pięknem tutejszej przyrody, a Finów cenimy za spokój, racjonalizm i pragmatyzm, które ułatwiają codzienne życie. Wbrew stereotypom Finowie obdarzeni się niebanalnym poczuciem humoru i lubią śmiać się z siebie. Ich sisu nie jest jedynie ładnie opakowanym „sposobem na szczęście” w postaci leniwego popołudnia z kubkiem kakao. Sisu to nic „w sam raz” – to świadomość, że jeżeli nie będziesz uparcie dążyć do celu, to nic z tego nie wyjdzie.

Wraz z autorką bloga Fińskie smaki przyjrzyj się z bliska kontrastom rządzącym w tym niezwykle zróżnicowanym, wielowarstwowym społeczeństwie.

„Duchy we śnie, duchy na jawie” to opowieść o spotkaniu z żyjącym w interiorze Nowej Gwinei ludźmi Dani. Nie używam słowa plemię, bo w języku Dani to słowo oznacza ludzi. Żyją na granicy światów: cywilizacji współczesnej i tej z epoki kamienia łupanego. Palą swoich zmarłych, rozmawiają z duchami, polują z łukiem i strzałami, które nie mogą zniszczyć piór świętych ptaków i gotują w dołach wygrzebanych w ziemi. Ale widzieli samolot i komputer, a odkąd zawitali do nich misjonarze, nie jedzą swoich wrogów.

Żyją na granicy wolności i niewoli, bo Papua choć pragnie wolności, jest terytorium podległym Indonezji. Żyją na granicy chrześcijaństwa i animizmu, a granica ta przebiega w poprzek ich serc.

Żyją w strefie kontaktowej. Trochę we śnie, trochę na jawie. Nie można tam przeniknąć, ale można dotrzeć, chociaż trzeba iść pieszo, wynająć tragarzy, kucharza i przewodnika. Trzeba spać ze świniami, jeść tylko pataty i banany, czasem nawet narysować słownik.

To przygodowa opowieść. Nie ma pretensji żeby cokolwiek wyjaśnić, po prostu opowiada kawałek świata, który trudno zrozumieć, ale do którego warto dotrzeć, żeby nauczyć się kilku spraw o samym sobie.

„Kieszonkowe” wydanie bestsellera „Gringo wśród dzikich plemion” .

Czytelnik otrzymuje cztery niewielkiej objętości książki w sam raz na wakacje, na plażę, do samolotu.

Wygodniejsze, lżejsze niż wydanie oryginalne w twardej oprawie.

„Kieszonkowe” wydanie bestsellera „Gringo wśród dzikich plemion” .

Czytelnik otrzymuje cztery niewielkiej objętości książki w sam raz na wakacje, na plażę, do samolotu.

Wygodniejsze, lżejsze niż wydanie oryginalne w twardej oprawie.

„Kieszonkowe” wydanie bestsellera „Gringo wśród dzikich plemion” .

Czytelnik otrzymuje cztery niewielkiej objętości książki w sam raz na wakacje, na plażę, do samolotu.

Wygodniejsze, lżejsze niż wydanie oryginalne w twardej oprawie.

Dotąd nie było polskiej książki o całej Indonezji, bo to kraj wielki jak Europa i sto razy bardziej zróżnicowany. Od teraz jest ‒ to „Wyspy niepoliczone” Tadeusza Biedzkiego. Mamy w niej pełny obraz Indonezji, a czyta się ją jak najlepszą sensację, a nawet kryminał.

Autor znany z reporterskiego stylu pokazuje m.in. Dajaków wciąż ścinających wrogom głowy i zjadających ich serca, lud Toradżów, który grzebie zmarłych wiele lat po śmierci, a do tego czasu traktuje jak żywych, sypiając z nimi i biesiadując, zaś kilka lat po pogrzebie wyjmuje z grobów i trumien, przebiera i spaceruje po wsi. Biedzki dociera do plemion Papuasów żyjących wciąż w epoce kamienia i wyjaśnia, z jakiego powodu w najdzikszej dżungli świata wciąż trwają walki plemienne, a kanibalizm ma się dobrze oraz czemu Papuasi utraciliby sens życia, gdyby przestali zjadać ciała swych zmarłych bliskich oraz zabitych wrogów. Opisuje jedyną w świecie wielkanocną procesję morską, niewiarygodnie barwną i radosną, oraz jedyną na świecie wieś, której mieszkańcy polują na wieloryby, skacząc na nie z harpunami, a dzięki temu, że uczestniczy w takim połowie, przedstawia go ze szczegółami. Pokazuje mało znane hinduistyczne oblicze Bali i szczegółowo, niemal co do minuty, relacjonuje przebieg tragicznego zamachu terrorystów w słynnym balijskim kurorcie Kuta. Opisuje wyspy wielkie, jak Borneo, Sumatra, Jawa czy Nowa Gwinea, i maleńkie, których nazw nikt nie zna. Pije kawę po sto dolarów za filiżankę, walczy na dzidy z wodzem Dajaków, ucieka przed smokiem z Komodo, ratuje chorą żonę, pływa po rzekach i morzach oblewających 16 tysięcy indonezyjskich wysp, dusi się oparami siarki w kraterze wulkanu, z którego górnicy wynoszą na plecach prawie stuprocentową siarkę, dociera wkrótce po erupcji i krótko przed następną na wulkan Krakatau, gdzie zapada się w gorącym żużlu i o tym wszystkim też pisze. A także o Indonezji nowoczesnej, która jest w światowej czołówce użytkowników telefonów komórkowych i Internetu. Soczysta, barwna, świetna książka uzupełniona o dwieście fantastycznych fotografii.

Podróżując, odkrywamy nie tylko nowe miejsca, widoki, smaki. Równie ważne, a może nawet ważniejsze, jest odkrywanie wartości istotnych dla ludzi w miejscu, które zwiedzamy. Czego poszukują w życiu? Jaka role odgrywają w ich życiu religijność, wiara, obrzędy?

Kraje Azji są pod tym względem szczególnie różnorodne i podlegają nieustannym zmianom. Czy jednak zawsze rozwój cywilizacji, technologii musi wiązać się z odejściem od religii i wiary? Czy może wręcz przeciwnie – na przekór konsumpcjonizmowi i bogaceniu się społeczeństw ludzie zwracają się do Boga? Gdzie go szukają?

Na te oraz inne pytania próbuje odpowiedzieć w niniejszej książce, która stanowi zbiór moich osobistych obserwacji i przemysłem z podróży do Azji.

Zapraszam do wyruszenia w tę podróż razem ze mną.

Już po raz piąty Elżbieta Dzikowska prowadzi nas po Polsce, pokazując tę lepiej znaną i odkrywając tę nieznaną. Nasza wyprawa zaczyna się na południu, w Bieszczadach, a konkretnie w Powroźniku, gdzie znajduje się łemkowska cerkiew, najstarsza w Karpatach. Pierwszym przystankiem w drodze na północ będzie Wieluń i znajdujące się w okolicy urokliwe drewniane kościoły wieluńskie. Jeszcze rzut oka na niezwykły, modrzewiowy dwór w pobliskim Ożarowie i już kolejny przystanek, w wielkopolskim Puszczykowie, a tam Muzeum-Pracownia Literacka znanego podróżnika Arkadego Fiedlera.

Część pierwsza, zatytułowana „Gruzja słodka”, to opis państwa gościnnego, radosnego, kolorowego, ze wspaniałą kuchnią i tradycjami, do którego chce się wracać. Artur Zygmuntowicz oczywiście opisuje znane miejsca i ważne zabytki kraju, które ktoś, kto przyjeżdża tu po raz pierwszy, po prostu musi zobaczyć, ale nie jest to schematyczny opis, tylko osobisty wgląd Autora, uwzględniającym elementy, których nie znajdziemy w żadnym przewodniku czy komercyjnym folderze. Sporą część tej napisanej z lekkością i poczuciem humoru książki stanowi nie ukrywany zachwyt nad miejscową kuchnią. Przebija tu wyraźna miłość autora do jedzenia, którą skutecznie zaraża czytelników.

Druga część książki – „Gruzja Słodko-Gorzka” – to rysunek nieco mniej pozytywny, z którego wyłania się państwo pełne problemów, zranione i chwilami rozdzierająco smutne, choć nadal inspirujące i barwne. Autor umiejętnie zrównoważył obie części tak, że z tekstu, bogato ilustrowanego zdjęciami, wyłania się państwo nie rodem z przewodników turystycznych czy z szukających sensacji reportaży, jakie znamy z czasopism, ale takie, które ma swój własny, niepowtarzalny charakter, swoje plusy, minusy i okazuje się tętniącą życiem tkanką – barwnym tyglem piękna i brzydoty, koloru i szarzyzny, otwartości i jednocześnie trudnych do zrozumienia obyczajów…

Gruzja Zygmuntowicza to książka, dzięki której podróż do tego niezwykłej kraju może okazać się zdecydowanie łatwiejsza, przyjemniejsza i bogatsza. A sama lektura, to emocjonalny roller coaster, bo pełno tu historii po których trudno opanować wybuchy śmiechu, oraz takich, po których nastrój radykalnie się zmienia. I tak przez przez cały tekst – ostre porównania, niepoprawny język i tok myślenia, humor wyrafinowany na zmianę z rubasznym i zawsze pełne empatii dążenie do zrozumienia drugiego człowieka.

„W górach każdy jest prawdziwy…”

Świst lawiny, która w kilka sekund może pozbawić życia. Ujmująca cisza po śnieżnej zamieci. Strach i ekscytacja w drodze na szczyt. Odpowiedzialność kontra ryzyko. Rozum kontra serce. Zdobywanie kontra zdobycie.

Kto nie był w Górach wysokich, nigdy tak naprawdę nie zrozumie, co czują himalaiści ruszający na podbój ośmiotysięczników. Rafał Fronia, autor cieszących się ogromną popularnością dzienników z wyprawy na K2, po raz kolejny postanowił przybliżyć ten świat. Tym razem w sposób szczególny.

Rozmowa z Górą została zainspirowana pytaniami czytelników. Część z nich doczekała się odpowiedzi prosto z mroźnego namiotu spod Manaslu, inne stały się impulsem do spisania przemyśleń już po powrocie. Dzięki temu książka pozwala zrozumieć, o co tak naprawdę chodzi w Górach. I jak to możliwe, że droga do zdobycia celu może być znacznie ważniejsza niż jego osiągnięcie.

„W tej książce konkretny szczyt górski to pretekst do opowieści o poszukiwaniu, a to łączy wszystkich nas – ludzi gór i ludzi biur. Liczy się zdobywanie, a nie zdobycie. Po co w ogóle jeździć w wysokie góry? By się sprawdzić, doświadczyć, że się żyje. W poszukiwaniu tajemnicy, zwłaszcza o sobie samym. Ekstremalnie wyczerpani, głodni, wkurzeni, nie mamy siły udawać, nawet przed samym sobą. W plecaku himalaisty nie ma miejsca na aktorskie maski, zostają na dole. To cenne lekcje”.

Wiele relacji z wypraw wysokogórskich opisuje dramatyczne zmagania podczas wspinaczki po poręczówkach. Skąd jednak te liny się tam wzięły? Kto prowadził akcję ratunkową? Kiedy twoje życie dosłownie wisi na włosku, dobrze wiedzieć, kto zawiązał węzeł. Są jednak takie historie, które rzadko oglądają światło dzienne. Do nich należą historie Szerpów.
Kiedy Edmund Hillary jako pierwszy zdobył Mount Everest, u jego boku stał Szerpa Tenzing Norgay. Szerpowie – pozostający w cieniu i pomijani przez historię bohaterowie – od zawsze towarzyszyli himalaistom. W 2008 roku, gdy jedenaście osób straciło życie na K2, najbardziej zabójczej górze, dwóch Szerpów przeżyło. Bazując na wywiadach i niedostępnych wcześniej materiałach Zuckerman i Padoan po raz pierwszy oddają im głos.
Autorzy opowiadają historię Chhiringa Dorje i Pasanga Lamy, podążając za nimi od ich rodzinnych wiosek, położonych wysoko w Himalajach, przez slumsy Katmandu, lodowce Pakistanu aż do obozu u stóp K2. Obserwujemy ich, gdy czekają na śmierć, bez czekanów i narzędzi, i towarzyszymy im podczas akcji ratunkowej, która przeszła do historii himalaizmu.
Pochowani w niebie to porywająca, pełna napięcia historia górskiej wspinaczki, ale również opowieść o kulturze i zwyczajach Szerpów.
Peter Zuckerman jest wielokrotnie nagradzanym dziennikarzem i reportażystą, wykłada również na uniwersytecie. Uhonorowano go między innymi Livingston Award, National Journalism Award oraz Blethan Award.
Amanda Padoan jest absolwentką prawa i literaturoznawstwa. Zajmuje się również historią wspinaczek wysokogórskich i jest aktywną alpinistką.
Książka nagrodzona między innymi National Outdoor Book Award, Banff Mountain Book Award oraz NCTE George Orwell Award.

Zaczynając od źródeł z pierwszych wieków chrześcijaństwa, posiadamy liczne zapisane wspomnienia z pielgrzymek odbywanych do Ziemi świętej, na której wierni szukali śladów historii zbawienia, a przede wszystkim spotkania z Chrystusem, który na tej ziemi rozbił namiot między nami, tu spędzał lata swojego ziemskiego pobytu i tu dokonał dzieła zbawienia przez swoje nauczanie, dokonane cuda, a zwłaszcza mękę, śmierć i Zmartwychwstanie. Autor prezentowanej książki miał tę łaskę, że mógł prawie trzy miesiące przebywać w Ziemi świętej (od 8 lutego do 3 maja 1995 roku) i śladem wielu poprzedników w czasie tego pobytu regularnie prowadził pamiętnikarskie notatki. Znalazły się w nich wspomnienia kolejnych wydarzeń, jak pobyty w różnych miejscach, spotkania z licznymi osobami, refleksje na temat doznanych wrażeń, ale także zostały zanotowane informacje o poznanych miejscach, zaczerpnięte z autopsji, z przekazu przewodników, którzy prowadzili konkretne wycieczki o charakterze wybitnie religijnym, lecz też turystycznym, a również wyciągi z odpowiedniej literatury.

W sumie zebrał się bogaty materiał nie tylko o charakterze osobistym, którego nie brakuje, ale także ogólnym, który może służyć lepszemu poznaniu tej Ziemi, która ukazuje nam tak wiele w pielgrzymce wiary. Dlatego te osobiste notatki mogą stać się pożyteczne dla wielu ludzi, którzy pielgrzymują na te święte miejsca, albo śledzą je z daleka, kiedy odbywają swoistą duchową pielgrzymkę po śladach Boga, który w konkretnych miejscach chciał do ludzi przemówić i ukazać im swoje zbawienie.

W tym duchu proszę przyjąć te notatki i będzie to wielką radością dla Autora, jeżeli okażą się Czytelnikom przydatne w ich drodze do Boga, który zawsze do każdego człowieka wychodzi.

Przenieś się w odległe zakątki z albumem Podróże marzeń. Najpiękniejsze miejsca świata. Przedstawiono w nim niemal 200 wspaniałych atrakcji ze wszystkich kontynentów. Odkryj egzotyczne kultury, cuda przyrody oraz najwspanialsze dzieła człowieka, które wciąż fascynują kolejne pokolenia. Na ponad 700 zachwycających fotografiach ukazano niezwykłą różnorodność świata: wielowiekowe zabytki i nowoczesne rozwiązania architektoniczne, rozległe pustynie i bujne lasy równikowe, spalone słońcem sawanny i ośnieżone górskie szczyty, niemal bezludne krainy skute lodem i tętniące życiem metropolie. Zdjęciom towarzyszą interesujące opisy, opowiadające o każdej z atrakcji przedstawionych w albumie. Dopełnieniem całości są mapy kontynentów przedstawiające lokalizację opisywanych miejsc. Elegancko i efektownie wydany album stanowi doskonałą inspirację do zaplanowania własnej podróży marzeń.

Orientalia to nie tylko egzotyczne notatki z podróży, w których autor wręcza nam kolejne fotografie fascynujących miejsc. W tych tekstach słychać bicie serca, polskiego serca: ks. Henryk jest tutaj indyjski, nepalski czy birmański, ale nade wszystko wielkanocny, wigilijny, polski, co nie jest takie oczywiste w świecie, który łatwo ulega zgubnej fascynacji innością nieznanych kultur. Można tak zachłysnąć się nowością innych, że zatracimy swoją tożsamość. Że zapomnimy, kim jesteśmy… i skąd nasz ród!

Można tak zaczytać się hieroglifami z kamiennych tablic, że przestaniemy śpiewać psalm, który Najwyższy wypisał na żywych tablicach naszych serc. Dlatego warto czytać zapiski podróżne ks. Henryka, pamiętając jednocześnie o naukach, których autorem jest św. Josemaría Escrivá: Boże wezwanie ukazało ci konkretną drogę: uczestniczyć we wszystkich sprawach świata, pozostając zawsze – także podczas swojej pracy zawodowej – zakotwiczonym w Bogu (Forja, 748). I jeszcze: Staraj się, by stamtąd, z owego miejsca pracy, twoje serce wyrywało się do Pana ku tabernakulum, bo powiedzieć Mu po prostu: Jezu mój, kocham Ciebie. Nie bój się tak do Niego zwracać – Jezu mój – i powtarzać Mu to często (Forja, 746).

Stanisław Kalisz, jako filmowy dokumentalista, latami podążał polskimi śladami po Syberii, by pokazać prawdę o wielkiej i przeciętnej historii, o bohaterach i zwyczajnych ludziach, o tym co przeminęło i co wciąż żywe. Raz jeszcze postanowił ożywić i przywołać filmowe duchy, tym razem opisując je w drugiej części „Syberyjskiego transu”.

W tej książce udamy się na europejską daleką Północ, wybierzemy się do położonej w tundrze przeklętej Workuty, na słynnego „Biełomora” – „Kanał towarzysza Stalina” i na Wyspy Sołowieckie, od których rozpoczął się wyjątkowy w skali całego świata ponury eksperyment z „pierekowką” – ulepszaniem człowieka, przekuwaniem go w roboczego wołu. Polecimy nie tylko na Syberię, ale także do Kazachstanu, gdzie z naszą bohaterką spróbujemy odszukać maleńką osadę Barataj, w którym jako dziewczynka znalazła się za karę, bo tato był przedwojennym oficerem wojska i brał udział w wojnie 1920 roku.

Odbędziemy podróż słynną Koleją Transsyberyjską. Nawiedzą nas duchy. Żelazna dama odkryje swoje tajemnice.

A sama Syberia? Ona staje się coraz bardziej modna. Wiele się tam zmieniło, tu i ówdzie wybudowano drogi, hotele, pensjonaty, zajazdy. I robi się nad Świętym Morzem coraz bardziej kurortowo, wczasowo, tłoczno. Jednak ta kraina jest olbrzymia i nadal dzika, więc turystom łatwo się nie podda.

Dwie kobiety. Dwie opowieści. Jedna podróż. Anna: lektor języka hiszpańskiego, przedsiębiorca, informatyk, żona Karola, mama trójki dzieci. Agnieszka: nauczyciel akademicki, osoba samotna. W 2010 roku obie wybrały się do Santiago de Compostela, jako środek transportu wybierając autostop... i własne nogi. Samotnie i w towarzystwie wyszły na spotkanie przygody. Czy polecają taką podróż? Nie. Czy odradzają? Nie. Każdy ma swój czas i swoją historię. Ich historię opowiada ta książka.

Kiedy w Polsce noce stają się krótsze od dnia, jest na świecie miejsce,
w którym noc prawie zupełnie zanika. Wtedy kilku zapaleńców
wie, że nadszedł już czas, by spakować sprzęt i ruszyć… na daleką
północ w poszukiwaniu dorszy.

Ta książka to kolejny zbiór przygód Kociewiaków zakochanych w norweskich

fiordach.

Uczestnicy wyprawy

Jest to trzecie wydanie książki należącej do klasyki polskiej literatury morskiej. Dwa pierwsze wydania, w 1975 r., i 1979 r., opublikowane zostały przez krakowskie Wydawnictwo Literackie.

Teresa Remiszewska (1928–2002) pionierka, samotnego, kobiecego żeglarstwa w Polsce – jako pierwsza Polka (i czwarta kobieta na świecie) samotnie przepłynęła Atlantyk, biorąc udział w 1972 roku w prestiżowych regatach OSTAR („The Obserwer Singlehanded Translantic Race” 1972) – największej tego typu imprezie w świecie. Opis tego rejsu stanowi treść książki „Z goryczy soli moja radość”. Teresa Remiszewska podczas rejsu dowiodła, jak znakomitą jest żeglarką. Opisując to, co wydarzyło się podczas 57 dni spędzonych sam na sam z oceanem, ujawniła swój talent literacki. W tym rejsie aż nadto było trudnych sytuacji – niekorzystnych splotów okoliczności, usterek, których usunięcie na oceanie było niemal niemożliwe, sztormów i dni bez wiatru – równie trudnych dla regatowego żeglarza. Opis tych wydarzeń stanowi sól wartkiej narracji i jest świadectwem ogromnego hartu ducha żeglarki, jej wielkiej woli walki i nieustępliwości.

Teresa Remiszewska wywodzi się z pokolenia romantyków morza. Przyjaźniła się z kapitanem Karolem Olgierdem Borchardtem – dobrze znanym czytelnikom morskiej literatury. Podobnie jak on swoje życie związała z morzem, toteż nic dziwnego, że w jej książce odnaleźć można borchardtowskiego ducha.

Dobrze się dzieje, że po blisko czterdziestu latach kolejne pokolenie Czytelników ma szansę sięgnąć po tę morską, przygodową, ważną książkę.